Γυρναω σελιδα

Δεν ξερω αν κανω καλα που ανοιγω νεο θεμα η αν θα πρεπει να συνεχεισω στο θεμα που ειχα ανοιξει (τι κανω τωρα που χαθηκα ?)
Απο τοτε εχουν ερθει τα πανω κατω μεσα μου και μου κανει καλο που το εκφραζω εστω και με αυτον το τροπο (νομηζω πως ο καλητερος ειναι να εχεις καποιον η καποιους απεναντι σου ακομα καλητερα που σε αγκηζουν , ακουνε, καταλαβαινουν η εστω προσπαθουν ) χωρις να σε παρεξηγουν και ουτε να τους παρεξηγω αν δεν καταφερνουμαι στην επικοινωνια

Ολες αυτες τις μερες που προσεγκιζω τον Δημητρη (ετσι με λενε) σαν τον καλητερο και μοναδικο φιλο οχι γιατι δεν υπηρξαν στον πολυ παλιο παρελθων φιλοι αλλα ειτε γιατι δεν τους καταλαβαινα η δεν μπορουσαν να με καταλαβουν (πχ οπως εσεις τοτε που ειπα τα ιδια λογια) δεν το λεω με παραπονο γιατι αν δεν εχεις νοιοσει αναλογα πως θα μπορει να σε φανταστει ο αλλος τι περνας εκεινη την ωρα
Προσπαθω να μην κρινω με βαση το εαυτο μου τον αλλο αλλα με τα πιστευω του αν θελουμε να καταλαβουμε και να μας καταλαβουν ετσι πιστευω πως ειναι το σωστο και δεν παρεξηγω κανεναν για τι αντιθετο απλα νοιωθω καλα με αυτο που λεω οταν σημβαινει και απο τα 2 μερη και ασχημα οταν για καποιους λογους το ξεχναω

Δεν ειναι η πρωτη φορα η αναδρομη στο παρελθον μου η διαφορα ειναι πως μπορω να αντεξω τον πονο γιατι για πρωτη φορα με αγκαλιασα , με κρατησα μεσα μου και χωρις φοβο εκλαψα τον πονο αυτο και χωρις να το καταλαβω εδειωξα το βαρος εχω εδω και ...(καθεσται ?) 27 χρονια εφτασα 42 για να καταλαβω πως μου ειχαν κοψει τα φτερα και δεν εμαθα να πεταω μονο να περπαταω συγουρα κατι ειναι και αυτο απο το να με ειχα αφανησει τοτε (ειχα ερθει πολυ κοντα τοτε ευτηχος την γλιτωσα) αλλα απο την αλλη δεν ειμαι για αυτο φτιαγμενος Φανταστηται να βλεπατε ενα περιστερι να μην εχει πεταξει ποτε του (λεω περιστερι γιατι ειχα μαζι με τον μεγαλητερο αδελφο μου πανω απο 80 τοτε αυτα με εχαν σωσει) σηγουρα αξιοθαυμαστο αλλα ελα που με τρωει μεσα μου
Ενας απο τους λογους που ντρεπομαι και που σημερα μεσα απο την ανωνημια που μου δεινει αυτο το βημα μπορω να εκφρασω και να δεχθω την βοηθεια σας πιστευωντας πως εχω να κανω με ανθρωπους που εχουν καποιες αναλογες εμπηριες η εστω αυτο που μεχρι σημερα ξερω πως υπαρχει γυρο μου διπλα μου ισως αλλα δεν γνωριζα το μεσο που θα με φερει σε επαφη

Αυτο που απο εδω και περα εχω να κανω ειναι πρωτων να γυρισω σελιδα να μην ξεχασω το παρελθων να ζω στο παρων οσο πιο πανω μπορω, ποντο ποντο καθε μερα να την ενονω με το παρελθων για να μπορω να καταλαβενω την πορεια ( και για να μην ξαναχαθω ) και ισως γιατι οχι να να προβλεπω το μελλον
Καπου διαβασα " δεν υπαρχει μονοπατι πρως την ευτυχια το μονοπατι ειναι ευτυχια " και " αν ταξιδευεις μονο τις καλες μερες δεν θα φτασεις ποτε στον προορισμο σου"

Ειναι απιστευτη η δυναμη που μου δωσαν τα λογια σας εχω αρκετα μετωπα μπροστα μου να αντιμετοπισω οπως η χαμενη αυτοπεποιθιση ,χαμηλη αυτοεκτημιση ,τα λαθη που μεχρι σημερα εχω κανει και πως θα τα διορθωσω ,την κρισι στην εργασεια μου.......
Αλλα δεν με τρομαζει γιατι ξερω ποιος ειναι ο εχθρος και οι ασχημες σκεψεις ειναι προπαγανδα του εχθρου Μια μια τις μαχες θα δωσω και ετσι θα κερδισω τον πολεμο ειναι η μονη λυση βγαζω εξω ακομα και τον χρονο γιατι το αποτελεσμα θα μετρησει στο τελος και πριν αυτο ερθει να δωσω την σκιταλη στα παιδια μου
Σε αυτο το πολεμο ψαχνω για συμαχους
Ευχαρηστω για την φιλοξενεια

ΥΓ Θα ηθελα τις παρατηρησεις σας για το πως μπορω να επικοινωνω καλητερα με το φορουμ