ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ

Καλησπέρα σας θα ήθελα πολύ την γνώμη σας και τις εμπειριες σας στο θέμα που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό.
Είμαι 32 χρονών πριν απο 6 χρονια μου παρουσιάστηκαν κρίσεις πανικού και μια μικρη κατάθλιψη, πήγα σε γιατρό και μου έδωσε seroxat σιγά σιγά άρχισα να βγαίνω πάλι έχω και συνήλθα αρκετά χωρίς όμως να έχω απαλαγεί απο εντελώς απο τις κρίσεις πανικού.
Πριν 7 μήνες μαθαίνω οτι είμαι έγκυος, απο κει και πέρα άρχισαν πάλι τα συμπτώματα να μου έρχονται με μεγάλη ένταση με αποτέλεσμα να τυρανιέμαι παρα πολύ και να μην χαίρομαι την εγκυμοσύνη μου.
Αν κάποιος -α απο εσάς έχει ακούσει ή έχει βιώσει ανάλογη εμπειρία σας παρακαλώ ας με βοηθήσει.

καλημερα φωτεινη!Και καλωσορισες!Στον 7ο μηνα της εγκυμοσυνης μου ξεκινησα τα αντικαταθλιπτικα γιατι ειχα γινει επιθετικη.Ζητησα βοηθεια απο τον γιατρο που με κουραρε οταν ειχα καταθλιψη και με παρεπεμψε σε γεννετηστρια η οποια εδωσε το οκ να ξεκινησω αγωγη.Αν καταλαβα καλα εισαι 7 μηνων?

Ναι είμαι στον 7 μήνα, και συναίχεια κλαίω δεν με ευχαριστεί τίποτα και με πιάνει μια τρομερή αναστάτωση.

ποσο χρονων εισαι?

ασε το ειδα.....λοιπον αρχικα ηρεμησε.Και πες μου εχεις μιλησει σε κανεναν για αυτο?

Ναι έχω πάει σε ψυχίατρο και σε συναινόηση με τον γυναικολογο μου παίρνω seroxat και minitran βέβαια έχω κάποια βελτίωση αλλά δεν είμαι καλά κουράστηκα να προσπαθώ και να μιλάω συναίχεια με τον εαυτό μου οτι όλα είναι καλά.
Νοιώθω μεγάλη ψυχική κούραση..........

και τι θα ηθελες να κανεις?Να κοιμασε να τρως?Τι σε ευχαριστει?

τίποτα το πιστεύεις? ουτε να κοιμηθώ καλά δεν μπορώ.....
πες μου εσύ πως το αντιμετώπισες?

Φωτεινή....δεν έχω υπάρξει έγκυος, αλλά περνώντας την εγκυμοσύνη μιας φίλης μου, έπαθα φρίκη με τα ορμονικά της. Μια έκλαιγε, μια ήταν καλά, μια φοβόταν, μια τσακωνόταν με όλους.
Μας έλεγε: δεν μιλάω εγώ, οι ορμόνες μου φταίνε. Ήταν πλήρως συνειδητοποιημένη γι αυτό που συνέβαινε και το αντιμετώπιζε με χιούμορ.
Και όλα αυτά χωρίς να έχει ιστορικό κατάθλιψης. Φαντάζομαι πως για σένα είναι ακόμη πιο δύσκολο και σίγουρα υποφέρεις, αλλά γιατί δεν το εκλογικεύεις λίγο;
Βάλε κάτω το συναίσθημα σου και κοίτα το. Αντιμετωπισε το, εξήγησε το, δες πως είναι αποτέλεσμα της εγκυμοσύνης και σκέψου όλα τα όμορφα που θα νιώσεις μόλις πάρεις το μωράκι σου στα χέρια σου. Σκέψου πως ότι νιώθεις περνάει μέσα σου και δωστου λίγο χαρά.
Καταλαβαίνω πως σου φαίνονται βουνό και εξυπνάδες αυτά που σου λέω, αλλά σκέψου τι συμβουλή θα έδινες εσύ σε μια παρόμοια περίπτωση....

εγω απλα εψαχνα διεξοδους.Μπορει αυτο που εγω εκανα να μην κανει για σενα αλλα δοκιμασε τα ολα.Εγω το ειχα ριξει στο διαβασμα με χαλαρωνε με ταξιδευε και με προετοιμαζε κιολας...δεν ετρωγα δεν κοιμομουν δεν ειχα διαθεση ουτε μπανιο να κανω αλλα με το διαβασμα περασαν 2 μηνες νερο...ο αντρας σου τι σταση κραταει απεναντι σε αυτο?Σε ρωταω γιατι εγω δεν ειχα συμπαρασταση και πεζει σημαντικο ρολο στην κατασταση αυτη.....

Kαταρχήν,συγχαρητήρια για το ευχάριστο γεγονός fotini!Oι αλλαγές που φέρνει πολλές φορές η εγκυμοσύνη,μας βγάζουν διάφορα θεματάκια στην επιφάνεια.Αλλάζει το σώμα,μία έκρηξη ορμονών που μας βγάζει λίγο εκτός προγράμματος,ίσως κάποιοι μας ενδόμυχοι φόβοι ή ανασφάλειες που είχαν για λίγο κοιμηθεί,όλα αυτά καλείται ο οργανισμός να τα διαχειριστεί,ε,δυσκολεύετα ι σε κάποιες περιπτώσεις.

\'Εχεις κάνει κάποιες σκέψεις πού μπορεί να οφείλεται η κατάθλιψη fotini;
Πώς ήταν η σχέση σου με τον σύζυγο πριν την εγκυμοσύνη;Ήταν προγραμματισμένη η εγκυμοσύνη αυτή;Επίσης ήθελα να σε ρωτήσω αν εργάζεσαι ή είσαι στο σπίτι αυτόν τον καιρό.

Σε κάθε περίπτωση,μη φοβάσαι,προσπάθησε να ηρεμείς,ένα μπανάκι,λίγη περιποίηση του εαυτού σου,λίγη απαλή μουσική,ένας χαλαρός περίπατος κάπου κοντά στο σπίτι σου(σε αυτό θα μπορούσε να σε συνοδεύει και ο σύζυγος),θα σε βοηθούσαν ίσως να δώσεις στο μυαλουδάκι σου την ευκαιρία να αντιπαλέψει τα αρνητικά συναισθήματα.Να σε αλείψει ο σύζυγος και με κάνα λαδάκι στην κοιλίτσα,δέστε μαζί καμιά ταινιούλα,τέτοια,μικρά αλλά σημαντικά κάνε,σιγά σιγά νομίζω πως θα αισθανθείς καλύτερα.

Δεν είναι εύκολο,σαφώς,ούτε όμως ακατόρθωτο.Εδώ είμαστε και θα τα λέμε!

καταρχήν σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας, ο αντρας μου μου συμπαραστέκεται με τον καλύτερο τρόπο, ευτηχώς το ίδιο και η μητέρα μου και η αδελφή μου.
Η εγκυμοσύνη ήρθε αναπάντεχα αλλα ήταν κάτι που ήθελα αν και φοβόμουνα.

Ωραία!Κοίτα,μάνι μάνι έχουμε δύο θετικά,την συμπαράσταση του συντρόφου σου και του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Η σεξουαλική σας ζωή άλλαξε λόγω της εγκυμοσύνης;Eννοώ υπήρξαν τίποτε επιπλοκές που ίσως να σας έκαναν να είστε πιο συγκρατημένοι στη σεξουαλική πλευρά της σχέσης σας,ή κάποιοι φόβοι εκ μέρους σου για την πορεία της εγκυμοσύνης και την ασφάλεια του εμβρύου που να έφεραν κάποια αλλαγή στη σεξουαλική ζωή;(ελπίζω να μη σε κουράζω με τα ερωτήματά μου και να έχεις διάθεση να απαντήσεις,αλλιώς μην πιέζεσαι,να απαντάς σε ό,τι θες!)

αυτο θα ρωτουσα και γω... και υπηρξαν επιπλοκες στηνεγκυμοσυνη?

επιπλοκες στην εγκυμοσήνη μου δεν υπήρχαν, αλλά η σεξουαλική μας ζωη έχει αλλάξει, μάλλον φοβόμαστε και οι δύο.