Έρωτας, πάθος, αγάπη κι άλλες αηδιούλες...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα με έπιασε πάλι η μαυρίλα μου. Εδώ και κάποιες μέρες σκέφτομαι τη φάση με τον "ας τον πούμε Τάκη" και χαλιέμαι απίστευτα. Από τη μια μεριά, ξέρω ότι έπραξα σωστά και ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη έκανα και καλώς του την είπα. Από την άλλη διαολίζομαι, γιατί λέω, τι στο καλό θέλουνε επιτέλους; Τους το δίνεις έτοιμο στο πιάτο και ξενερώνουνε, τους το παίζεις δύσκολη και ρίχνεις και καμιά τηγανιά, εξαφανίζονται "αφού το θέτεις έτσι"... Ψυλλιάζονται σχέση και τρομοκρατούνται, δεν αναφέρεις καν για κάτι τέτοιο και είσαι στη φάση "να περάσουμε καλά κι όσο κρατήσει, αλλά χωρίς να ξεφτυλιστούμε κιόλας", ούτε αυτό τους κάνει. Σχέση δε θέλουνε, "να περάσουμε καλά" δε θέλουνε, τις εύκολες τις φτύνουνε, τις δύσκολες τις φοβούνται, ε τι στο καλό πια;

Σκέφτομαι πώς θα γίνει να πατήσω αυτό το κουμπάκι, να γυρίσω αυτό το διακόπτη, να κάνω αυτό το κλικ στον εγκέφαλό μου και να αποφασίσω πώς από αυτή τη στιγμή δε με ενδιαφέρει κανένας, τους βγάζω όλους από το μυαλό μου, μέχρι να έρθει ο ένας και μοναδικός "πρίγκηψ της Rock σκηνής" που θα ξέρει πώς να με κάνει να λιώσω, που θα έχει μυαλό, θα τον ενδιαφέρω κι εγώ όσο μ ενδιαφέρει κι αυτός και θα κάνει αυτός την πρώτη και ξεκάθαρη κίνηση και πολλές ακόμα, που δε θα τον ενδιαφέρει μόνο να με ξεφτυλίσσει ή να κάνει το κομμάτι του ίσα για να ικανοποιήσει τον υπέρμετρο εγωισμό του που τον τσαλαπατάει κάτω με δύναμη και του στρίβει το λαρύγγι.

Και μετά σκέφτομαι να εγκαταλείψω και αυτή την ιδέα του πρίγκηπος, γιατί η ελπίδα μερικές φορές είναι άτιμο πράγμα και σε κάνει να βλέπεις τη λάσπη για διαμάντι κι από εκεί που λέγαμε να κάνει αυτός τις κινήσεις του, με βλέπω να κολλάω στο επόμενο "κελεπούρι" και να ρίχνω πάλι χαμογελάκια, να
σκέφτομαι τι ατακούλες να πετάξω, να ανατριχιάζω στη σκέψη ότι με πιάνει από τη μέση και με φιλάει στο λαιμό και πριν καλά καλά το καταλάβω, να έχω φάει κόλλημα με τον τύπο, που, ω του θαύματος, θέλει απλά να περάσει το χρόνο του όση ώρα είναι πίσω από τη μπάρα και δουλεύει, γιατί μετά δε θα έχει χρόνο ούτε για ένα βράδυ, ή θα πρέπει να τον περιμένω μέχρι τις τεσσεράμισι που θα σχολάσει αν θέλω να "περάσω καλά μαζί του", να πάω αναμαλλιασμένη και άυπνη στη δουλειά μου γιατί φυσικά αυτά θα γίνουν καθημερινή, τα Σαββατοκύριακα λείπει από την πόλη, μετά να μη ξέρω αν θα πάρει τηλέφωνο ποτέ του, να μπώ στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα πρέπει να πάρω εγώ ή να το θεωρήσω απλό one night stand κατά την γνωστή ορολογία (που μάλλον περί αυτού πρόκειται και θα αναρωτιέμαι γιατί χρειάστηκε τόσος κόπος για μια ξεπέτα), άστα να πάνε δηλαδή. Πολλοί όροι πέσανε και κάτι δεν πάει καλά...

Πώς τα βλέπετε τα πράγματα κυρίες και κύριοι; Αξίζει ο κόπος να γυρίσω τον διακόπτη ή όχι; Έχουν θέση στις μέρες της κρίσης και του υπέρμετρου εγωισμού ο έρωτας, το πάθος, η αγάπη, ή είναι ξεπεσμένες παλιομοδίτικες έννοιες; Μήπως η γυναίκα της εποχής μας πρέπει να πηγαίνει σε ένα μπαρ,
να σταμπάρει αυτόν που γουστάρει, να περιμένει να σχολάσει ή να φύγει ανάλογα με την ιδιότητά του, να του λέει "εσύ θα έρθεις μαζί μου", να "κάνουν τη δουλειά τους" για να ξεχαρμανιάσει και μετά να συνεχίζει τη δουλίτσα της χωρίς σκέψεις και αηδίες; Μήπως να αρχίσουν να γίνονται ζιγκολό περισσότερα αγοράκια; Γιατί αυτό βλέπω σαν μοναδική λύση. Συνοδός δεσποινίδων. Τι κυριών, τώρα δε βρίσκουν ούτε οι εικοσάρες.

Μάλλον πρέπει να το πάρω γενικά απόφαση: ο έρωτας και κατά προέκταση η αγάπη στις μέρες μας είναι άχρηστη, χρονοβόρος και ψυχοφθόρος διαδικασία.


Καληνύχτα σας...

[Το κείμενο έχει υποστεί λογοκρισία από τη συγγραφέα του, ώστε να μην εγείρει αντιδράσεις, το πρωτότυπο ήταν λίγο πιο οργισμένο και αθυρόστομο... Lol! :-) ]

fairy καλως ηρθες :)

με προβληματισε το μηνυμα σου.
δεν ηξερα αν θελω να απαντησω η οχι...

απο την μια, αυτο που βγαζεις ασχετως το πως αναλυεις την κατασταση, ειναι μια μεγαλη απογοητευση απο τις ερωτικες σου σχεσεις, μια πληγωμενη απο τις τοσες απογοητευσεις πλευρα ...

απο την αλλη , ολος αυτος ο κυνισμος, δεν ξερω ποση σχεση μπορει να εχει με μια αναζητηση ενος ανθρωπου για να συμπορευτεις,για να ταυτιστεις συναισθηματικα, για να εχεις μια αμφιδρομη και ειλικρινη σχεση.

μιλας για συμπεριφορες-παιχνιδακια κυριως, οχι για πραγματικο ανοιγμα και επικοινωνια.
δηλαδη για σενα, ολη η επικοινωνια σε μια νεα γνωριμια αφορα μονο το ποσο γρηγορα η αργα θα του κατσεις και κρινεται απο αυτο?
το αν σε βρισκει η οχι ενδιαφερουσα, αν εχετε κοινες σκεψεις, εμπειριες, ενδιαφεροντα,αποψεις, διαθεσεις,δεν παιζει πουθενα?

μιλωντας για τον πριγκηπα,εχεις σαν παραδειγμα τον γκομενο πισω απο την μπαρα.
εναν αντρα δλδ που πιθανοτατα , εαν δεν ειναι σε σχεση, ξεροσταλιαζουν καμια δεκαρια κοπελες καθε μερα κατω απο την μπαρα του,ελπιζοντας η καθεμια οτι θα κλεισει την βραδια της πισω απο την μπαρα μαζι του (απ οτι ξερεις αυτα τα αγορια δεν πανε καν τις κοπελες αυτες που ξεροσταλιαζουν στο κρεβατι τους, καθως, εκει πηγαινουν μονοι ).
τι ειδους ειλικρινεις ανταλλαγες δλδ μπορεις να κανεις υπο τους ηχους εκκωφαντικης μουσικης, με εναν ανθρωπο αγνωστο, που δεν ειναι εκει για σενα, αλλα για ολους,
που αν και γελαει σε ολους και χαβαλεδιαζει με ολους, εκεινη την ωρα δουλευει,και μερος της δουλειας του ειναι να κανει τον ερωτικο στις κοπελιτσες?

γιατι μιλαμε γι αυτον και οχι για τον γειτονα που βγαζει τον σκυλο βολτα, η τον συναδελφο στην δουλεια η τον φιλο ενος φιλου?
γιατι η \"αλλη\" λυση ειναι (και παλι) οι επισκεψεις στα μπαρ προς αγραν σεξουαλικου συντροφου χωρις συναισθηματα και προβληματισμους?

μηπως αντι να παραπονιεσαι για την ανταποκριση που βρισκεις η οχι απο τους αντρες θα επρεπε να σκεφτεις (ΚΑΙ) το πως βλεπεις εσυ τους αντρες
και τι περιμενεις απο αυτους και απο ποιους?

Quote:

---

Originally posted by Remedy
....................

απο την μια, αυτο που βγαζεις ασχετως το πως αναλυεις την κατασταση, ειναι μια μεγαλη απογοητευση απο τις ερωτικες σου σχεσεις, μια πληγωμενη απο τις τοσες απογοητευσεις πλευρα ...

απο την αλλη , ολος αυτος ο κυνισμος, δεν ξερω ποση σχεση μπορει να εχει με μια αναζητηση ενος ανθρωπου για να συμπορευτεις,για να ταυτιστεις συναισθηματικα, για να εχεις μια αμφιδρομη και ειλικρινη σχεση.

μιλας για συμπεριφορες-παιχνιδακια κυριως, οχι για πραγματικο ανοιγμα και επικοινωνια.
...........................

μηπως αντι να παραπονιεσαι για την ανταποκριση που βρισκεις η οχι απο τους αντρες θα επρεπε να σκεφτεις (ΚΑΙ) το πως βλεπεις εσυ τους αντρες
και τι περιμενεις απο αυτους και απο ποιους?

---

Καλωσήρθες Νεραίδα με Μποτες!


Γράφει η Ρεμεντι,
Τι περιμένεις και απο ΠΟΙΟΥΣ. Συμφωνώ και επαυξάνω.
Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο που μόνο εσύ μπορείς να διαλευκάνεις :)

Καλησπέρα σας Remedy και Weird κι ευχαριστώ για την ανταπόκριση!

Remedy, είναι αλήθεια ότι είμαι απογοητευμένη, νομίζω η λέξη \"απελπισμένη\" θα χαρακτήριζε καλύτερα αυτό που νοιώθω. Και δε μιλάω απαραίτητα πάντα για απόπειρες να \"μου καθίσει\" μπάρμαν. Έχω ερωτευτεί κι έχω καψουρευτεί κι έχω αγαπήσει (μία φορά), άλλες φορές με ανταπόκριση κι άλλες φορές όχι, αλλά πάντα για κάποιο λόγο κάτι πήγαινε στραβά. Έχω επιδιώξει πραγματική επικοινωνία πέρα από παιχνιδάκια με όλους όσους προσπάθησα να σχετιστώ ή απλά να περάσω καλά, συμπεριλαμβανομένου και του λεγάμενου. Έχω κάνει και σχέσεις που κρατήσανε πάνω από χρόνο με καλά παιδιά, η πρώτη έλειξε μετά από δική μου απόφαση γιατί με είχε κουράσει για διάφορους λόγους και την δεύτερη (την αγάπη) την τράβηξα τόσο πολύ, προσπάθησα τόσο απεγνωσμένα να βρω λύση, έκλαψα τόσες φορές (ήταν μπερδεμένος μέχρι εκεί που δεν πάει με την πρώην του, αλλά και με δικές του συμπεριφορές), που στο τέλος δε μου έμεινε στάλα δύναμης, έρωτα και αισθησιασμού και την έλειξα κι αυτήν εγώ. Η αγάπη έμεινε και θα υπάρχει πάντα γι αυτό το άτομο, αλλά χωρίς τον έρωτα.

Με τον \"ας τον πούμε Τάκη\", η ιστορία ξεκινάει πριν το καλοκαίρι, όπου είχα πάει στο μαγαζί που δούλευε μια γνωστή μου και άρχισε αυτός να μου μιλάει, κουβέντα στην κουβέντα άρχισα να γουστάρω, μετά από αρκετό καιρό ξαναπήγα με μια φίλη μου και φλερτάραμε αμοιβαία κι αλλάξαμε τηλέφωνα. Το καλοκαίρι χαθήκαμε γιατί λείπαμε κι οι δυο συνέχεια από την πόλη, αλλά στη χάση και στη φέξη στέλναμε κανένα μήνυμα.Ε, κάποια στιγμή μόλις φθινοπώριασε πήγα από το μαγαζί ξανά με μια πρόφαση, τον ρώτησα στη ψύχρα πότε θα σταματήσει τα παιχνίδια και θα μπει στην πράξη και αυτός μπήκε στην πράξη φιλώντας με. Καταλήξαμε πίσω από τη μπάρα, στο μπαλκονάκι του μαγαζιού, να φιλιόμαστε, ώσπου μας κλείσανε την πόρτα στα μούτρα και μας πιάσανε τα γέλια. Όπως καταλαβαίνεις υπήρξε κάποια δράση, δεν έμεινε μόνο στα λόγια η κατάσταση. Και πριν γίνει αυτό και αφού έγινε, αυτός μου πρότεινε να πηγαίνω στο μαγαζί όταν δουλεύει κι εγώ του αντιπρότεινα να βγούμε κάπου οι δυο μας, γιατί άσχετα με το αν ελπίζω σε σχέση ή όχι, προσωπικά με προσβάλλει το σενάριο \"ξεροσταλλιάζω έξω από τη μπάρα σου μέχρι να σχολάσεις, βγάζουμε τα μάτια μας και μετά δε ξέρω αν πρέπει να σε χαιρετίσω το πρωί που θα πάω δουλειά ή να φύγω σαν κλέφτης\"..Και ναι, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να ανακαλύψω αν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα,απόψεις και διαθέσεις. Γι αυτό και όλοι αυτοί οι όροι δε μου αρέσουν καθόλου. Θέλω το χρόνο μου κι όχι να γίνουν προκαθορισμένα και στημένα τα πράγματα και πάνω απ όλα θέλω σεβασμό, άσχετα με το πόσο καιρό θα είμαστε μαζί. Νοιώθω πώς ξεφτυλίζομαι και πώς τον παρακαλάω για τα αυτονόητα. Μετά από αυτό είπε ότι θα τηλεφωνήσει να βρεθούμε. Μετά από δυο μέρες τον ενημέρωσα ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου και πρότεινα να βγούμε να τον κεράσω. Είπε θα με ενημερώσει πότε θα μπορέσει. Όχι μόνο δε με ενημέρωσε, αλλά ούτε πήρε να μου πει χρόνια πολλά (ήταν πολύ κοντινή ημερομηνία, δεν υπήρχε περίπτωση να το ξέχασε). Πέρασε μια βδομάδα και τα πήρα στο κρανίο, γιατί τράβηξε πολύ η κατάσταση. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα πώς κι εγώ είμαι πολυάσχολη, αλλά όταν μ ενδιαφέρει κάποιος βρίσκω χρόνο γι αυτόν και να μη με ξαναπάρει τηλέφωνο αν δεν έχει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον να προτείνει, γιατί κι εμένα ο χρόνος μου είναι πολύτιμος και δεν τον έχω για χάσιμο. Η απάντησή του ήταν ένα μασημένο \"αν το θέτεις έτσι...\". Είναι και πολύ εγωιστής, σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα πάντα, οπότε νομίζω πώς και μόνο γι αυτό δεν υπήρχε καμιά περίπτωση έστω και να το σκεφτεί αφού του τον έθιξα...

Τέλος πάντων,. επειδή το ζαλίζω πολύ το θέμα, με τον τύπο δε θεωρώ ότι είμαι ερωτευμένη όπως έχω υπάρξει με άλλους, ούτε ότι περίμενα μια ειλικρινή και αμφίδρομη σχέση με όλη την έννοια της λέξης.Για συγκεκριμένους λόγους απλά με ανάβει πολύ και ναι, θα ήθελα πολύ να περάσω κάποια βράδια μαζί του, άσχετα με την έλλειψη προοπτικής σχέσης. Και δε βρίσκω πραγματικά τίποτα κακό σε αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να αναζητάμε πάντα μια σχέση με τον γείτονα ή με ένα φίλο φίλου ή με ένα καλό παιδί τέλος πάντων, ούτε είναι απαραίτητο ο γείτονας ή ο φίλος φίλου να μου φερθεί με καλύτερο τρόπο από τον μπάρμαν.

Το τι θέλω εγώ από έναν άντρα τώρα: σεβασμό, αποπλάνηση, ερωτισμό (ναι, είναι πολύ σημαντικό για εμένα αυτό το κομμάτι, δεν αντέχω τους \"κρύους\"), όρεξη για ζωή και ταξίδια (κοινώς να μη βαριέται που ζει), να γουστάρει κάθε στιγμή που είναι μαζί μου, όσο κι αν κρατήσει. Θα είναι μία μέρα; Μια βδομάδα; Ένας χρόνος; Μια ζωή; Όσο θα είναι να γουστάρει και να γουστάρω. Να μην νοιώθω πως παρακαλάω και πως κάνει κάτι καταναγκαστικά.

Λίγα πράγματα που έχω ανακαλύψει για τη δική μου συμπεριφορά προς το αντίθετο φύλο: κάθε φορά που μου αρέσει κάποιος, καταλήγω να του προσφέρω τον εαυτό μου επίμονα και χωρίς ανταλλάγματα (μετά βέβαια και από δικά του σημάδια ότι ενδιαφέρεται, όχι στα καλά καθούμενα). Ξαφνικά αυτός το παίρνει σαν δεδομένο και σταματάει να θέλει. Εγώ μένω έχοντας προσφέρει τον εαυτό μου χωρίς αντάλλαγμα και μάλιστα τον έχουν απορρίψει.Και αναρωτιέμαι γιατί. Αναρωτιέμαι τι θέλουν. Βέβαια από τη στιγμή που το ανακάλυψα, προσπαθώ συνειδητά να το σταματήσω, αλλά μάλλον πέφτω σε αντιφάσεις, πάω να το ξανακάνω και ξαφνικά λέω \"τι κάνεις ρε, πάλι τα ίδια;\" και εκεί που έβλεπε την καλή κοπελίτσα, ξαφνικά βλέπει το τηγάνι να του ρχεται στο κεφάλι... Μάλλον τον μπέρδεψα! Lol! Πιστεύω πώς κάποια στιγμή θα καταφέρω να βρω τη μέση λύση, την ισορροπία μου!

Επίσης πιστεύω πώς μεγάλο μέρος της δυσαρμονίας μου με το άλλο φύλο οφείλεται στη σχέση μου με τον πατέρα μου. Οι γονείς μου χωρίσανε όταν ήμουν μικρή, η επίσημη εκδοχή της μητέρας μου ήταν πώς ο πατέρας μου εγκατέλειψε την οικογένειά του για τη γυναίκα με την οποία παντρεύτηκε μετά, ο πατέρας μου βέβαια το αρνήθηκε υποστηρίζοντας πώς την γνώρισε αφού χώρισε. Οι γονείς μου είχαν συχνές προστριβές μετά τον χωρισμό και πάντα βάζανε κυρίως εμένα ανάμεσά τους, σαν να πρέπει να διαλέξω ποιον αγαπάω περισσότερο. Μέναμε με τη μητέρα μου τα περισσότερα χρόνια, τον πατέρα μου τον βλέπαμε Σαββατοκύριακα και γιορτές, όπου για να γλιτώσει τις τύψεις μας καλομάθαινε με χρήματα και γλυκά. Ουσιαστική σχέση γονιού και παιδιών δεν υπήρχε, αλλά επειδή τον έβλεπα λιγότερο κι επειδή ένοιωθα την εγκατάλειψη, ανέπτυξα μια
-κατά τη μητέρα μου- παθολογική αγάπη προς το πρόσωπό του Εμένα αυτό που προκάλεσε αυτή η κατάσταση στην ψυχολογία μου ως παιδί ήταν η απόρριψη από το αντρικό σύμβολο και σε συνδυασμό με την κριτική συμπεριφορά του απέναντι σ εμένα και τον αδερφό μου από κάποια στιγμή και μετά, την αίσθηση πώς ότι κι αν κάνω δεν πρόκειται ποτέ να είμαι αρκετά καλή γι αυτόν, πάντα θα βρίσκει κάτι που κάνω λάθος. Δεν ξέρω πώς να το δουλέψω αποτελεσματικά αυτό, αυτή τη στιγμή που έχουμε περισσότερη τριβή επειδή δουλεύω σε δική του επιχείρηση, προσπαθώ να μην είμαι αντιδραστική όταν μου λέει κάτι και να διορθώνω ότι πιστεύω κι εγώ πώς όντως κάνω λάθος, αλλά μερικές φορές αυτό που εισπράττω είναι πώς πρέπει να τον βλέπω καθαρά ως επιχειρηματία, χωρίς κανέναν συναισθηματισμό. Δηλώνω μπερδεμένη...


Αυτά, συγνώμη αν σας κούρασα με τη μεγάλη απάντηση και πάλι ευχαριστώ!
FairyInBoots83

FairyInBoots,όλα συνοψίζονται στην ιδιοφυή έκφραση του:Shit Happens.Δεν θα επιστεγάζονται όλες μας οι σχέσεις με happy end,άλλοτε οι συγκυρίες,άλλοτε τα προσωπικά θέματα της κάθε πλευράς,άλλοτε ο λανθασμένος τρόπος επικοινωνίας,τα μοντέλα συμπεριφοράς που κουβαλάει ο καθένας μας,στέκονται εμπόδια.

Τι διδάχτηκες από κάθε αποτυχία;Έκανες ορθό απολογισμό;(χωρίς να χαιδεύεις τη μία ή την άλλη πλευρά;)
Μαθαίνουμε στο δρόμο.

Κάθε μας αποτυχία,μπορεί να μας μάθει τρόπους εναλλακτικών επιλογών,με νέα κριτήρια,αν δεν της επιτρέψουμε να γίνει το εφαλτήριο και η βάση της αυτολύπησης και της μοιρολατρείας.Να τη βάλουμε στα σωστά της μέτρα,να την αξιολογήσουμε,να αναλύσουμε τα αίτια.Κάποιες φορές είναι καλά κρυμμένα.Τη στάση μας απέναντι σε κάθε αποτυχία,χρωματίζουν τα αρνητικά συναισθήματα που απορρέουν από την ματαίωση.
Χρειάζεται χρόνος να απεμπλακούμε,χρειάζεται κάποιες φορές και βοήθεια έξωθεν αν δεν μας αρκούμε στην προσπάθεια αυτή.

Μια κουβέντα θα πω επί του θέματος. Η επίτευξη του timing (συγχρονισμού) είναι ένα στοιχείο κλειδί για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο ίδιος \"Τάκης\" που σου αρέσει FairyInBoots δεν θα είναι ο ίδιος αύριο, ούτε θα είχε την ίδια εξέλιξη η σχέση αν γνωριζόσασταν διαφορετική χρονική στιγμή..

Το timing μπορεί να σου χαμογελάσει αν βάλεις και εσύ το χεράκι σου!

:)

Fairy καλωσήρθες!:)

Αυτά που γράφεις είναι σκέψεις που έχω κάνει κι εγώ, ακόμα και η αιτιολογία που αποδίδεις αυτή σου τη εσωτερική τάση στο οικογενειακό πρότυπο.
Έχει τύχει να απορρίπτω \"καλά παιδιά\", γιατί το καλό παιδί θα είναι ντόμπρο και θα σε διεκδικήσει χωρίς υπεκφυγές, θα σου πει αυτό θέλω, δεν πάιζω παιχνίδια.
Ενώ αντίθετα, με τύπους που αφήνουν μια ασάφεια, υπάρχει μια κρύο μια ζέστη, να θυμώνω που δε μου προσφέρουν αυτό που ένα \"καλό παιδί\" μου πρόσφερε, δηλαδή ντομπροσύνη, όχι παιχνίδια, άμεση διεκδίκηση.

Πραγματικά, πιστεύω ότι το οικογενειακό πρότυπο μας επηρεάζει τόσο βαθιά, που ακόμα κι αν θέλουμε να το αποφύγουμε, να πάμε κόντρα στον εαυτο μας, είναι πολυ δύσκολο.
Όμως, η αναγνώριση της στάσης μας, είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτή τη δύσκολη μεν, εφικτή δε, αλλαγή.
Πριν λίγο καιρό είχα ρωτήσει τη θεραπεύτριά μου ακριβώς για αυτό και μου είπε το εξής:
Όπως αν αναγνωρίσω ότι δεν τρώω υγιεινά είναι ένα πρώτο βήμα, κι αν αρχίσω να τρώω υγιεινές τροφές, το σώμα μου θα συνηθίσει να εξοικειώνεται σε αυτές και σιγά σιγά να τις απολαμβάνει κιόλας, έτσι μπορεί να γίνεται και με τις σχέσεις.
Βέβαια, δεν είναι τόσο απλό και να σου πω μου φάνηκε και λίγο αποθαρρυντικό, μου ακούστηκε λίγο σαν ένας τρόπος καταπίεσης του εαυτού.
Όμως, αν το δούμε όχι ως καταπίεση, αλλά ως δοκιμή κάτι καινούριου, κάτι μη γνώριμου σε σχέση με το οικογενειακο πρύτυπο ή τις προηγούμενες σχέσεις, και ξανά δοκιμή και επαλήθευση, μπορεί να γίνει κάτι. Κάτι στην αρχή, και σιγά σιγά αυτό το κάτι να γίνει ακόμα πιο κάτι.
Το κλειδί είναι η πίστη στην αξία μας. Αν πιστέψεις στη δική σου αξία και μοναδικότητα, κάποια στιγμή αυτο το ντεμί, θα πάψει να σε ελκύει όσο πριν, και θα σε ελκύσει κάτι άλλο, πιο κοντά σε αυτό που πιστεύεις ότι αξίζεις.

Μήπως λοιπόν Νεράιδα με μπότες,
θα πρέπει να εξετάσεις με ποιά κριτήρια τελικά, \"επιλέγεις\" τους άντρες που ερωτεύεσαι?

Πρέπει ακόμα να σου πω καλή μου, οτι νιώθω πως είσαι ένας άνθρωπος που έχει τεράστια ανάγκη να μιλήσει και να βγάλει απο μέσα του πράγματα :)

Quote:

---

Originally posted by FairyInBoots
Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα με έπιασε πάλι η μαυρίλα μου. Εδώ και κάποιες μέρες σκέφτομαι τη φάση με τον \"ας τον πούμε Τάκη\" και χαλιέμαι απίστευτα. Από τη μια μεριά, ξέρω ότι έπραξα σωστά και ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη έκανα και καλώς του την είπα. Από την άλλη διαολίζομαι, γιατί λέω, τι στο καλό θέλουνε επιτέλους; Τους το δίνεις έτοιμο στο πιάτο και ξενερώνουνε, τους το παίζεις δύσκολη και ρίχνεις και καμιά τηγανιά, εξαφανίζονται \"αφού το θέτεις έτσι\"... Ψυλλιάζονται σχέση και τρομοκρατούνται, δεν αναφέρεις καν για κάτι τέτοιο και είσαι στη φάση \"να περάσουμε καλά κι όσο κρατήσει, αλλά χωρίς να ξεφτυλιστούμε κιόλας\", ούτε αυτό τους κάνει. Σχέση δε θέλουνε, \"να περάσουμε καλά\" δε θέλουνε, τις εύκολες τις φτύνουνε, τις δύσκολες τις φοβούνται, ε τι στο καλό πια;

Σκέφτομαι πώς θα γίνει να πατήσω αυτό το κουμπάκι, να γυρίσω αυτό το διακόπτη, να κάνω αυτό το κλικ στον εγκέφαλό μου και να αποφασίσω πώς από αυτή τη στιγμή δε με ενδιαφέρει κανένας, τους βγάζω όλους από το μυαλό μου, μέχρι να έρθει ο ένας και μοναδικός \"πρίγκηψ της Rock σκηνής\" που θα ξέρει πώς να με κάνει να λιώσω, που θα έχει μυαλό, θα τον ενδιαφέρω κι εγώ όσο μ ενδιαφέρει κι αυτός και θα κάνει αυτός την πρώτη και ξεκάθαρη κίνηση και πολλές ακόμα, που δε θα τον ενδιαφέρει μόνο να με ξεφτυλίσσει ή να κάνει το κομμάτι του ίσα για να ικανοποιήσει τον υπέρμετρο εγωισμό του που τον τσαλαπατάει κάτω με δύναμη και του στρίβει το λαρύγγι.

Και μετά σκέφτομαι να εγκαταλείψω και αυτή την ιδέα του πρίγκηπος, γιατί η ελπίδα μερικές φορές είναι άτιμο πράγμα και σε κάνει να βλέπεις τη λάσπη για διαμάντι κι από εκεί που λέγαμε να κάνει αυτός τις κινήσεις του, με βλέπω να κολλάω στο επόμενο \"κελεπούρι\" και να ρίχνω πάλι χαμογελάκια, να
σκέφτομαι τι ατακούλες να πετάξω, να ανατριχιάζω στη σκέψη ότι με πιάνει από τη μέση και με φιλάει στο λαιμό και πριν καλά καλά το καταλάβω, να έχω φάει κόλλημα με τον τύπο, που, ω του θαύματος, θέλει απλά να περάσει το χρόνο του όση ώρα είναι πίσω από τη μπάρα και δουλεύει, γιατί μετά δε θα έχει χρόνο ούτε για ένα βράδυ, ή θα πρέπει να τον περιμένω μέχρι τις τεσσεράμισι που θα σχολάσει αν θέλω να \"περάσω καλά μαζί του\", να πάω αναμαλλιασμένη και άυπνη στη δουλειά μου γιατί φυσικά αυτά θα γίνουν καθημερινή, τα Σαββατοκύριακα λείπει από την πόλη, μετά να μη ξέρω αν θα πάρει τηλέφωνο ποτέ του, να μπώ στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα πρέπει να πάρω εγώ ή να το θεωρήσω απλό one night stand κατά την γνωστή ορολογία (που μάλλον περί αυτού πρόκειται και θα αναρωτιέμαι γιατί χρειάστηκε τόσος κόπος για μια ξεπέτα), άστα να πάνε δηλαδή. Πολλοί όροι πέσανε και κάτι δεν πάει καλά...

Πώς τα βλέπετε τα πράγματα κυρίες και κύριοι; Αξίζει ο κόπος να γυρίσω τον διακόπτη ή όχι; Έχουν θέση στις μέρες της κρίσης και του υπέρμετρου εγωισμού ο έρωτας, το πάθος, η αγάπη, ή είναι ξεπεσμένες παλιομοδίτικες έννοιες; Μήπως η γυναίκα της εποχής μας πρέπει να πηγαίνει σε ένα μπαρ,
να σταμπάρει αυτόν που γουστάρει, να περιμένει να σχολάσει ή να φύγει ανάλογα με την ιδιότητά του, να του λέει \"εσύ θα έρθεις μαζί μου\", να \"κάνουν τη δουλειά τους\" για να ξεχαρμανιάσει και μετά να συνεχίζει τη δουλίτσα της χωρίς σκέψεις και αηδίες; Μήπως να αρχίσουν να γίνονται ζιγκολό περισσότερα αγοράκια; Γιατί αυτό βλέπω σαν μοναδική λύση. Συνοδός δεσποινίδων. Τι κυριών, τώρα δε βρίσκουν ούτε οι εικοσάρες.

Μάλλον πρέπει να το πάρω γενικά απόφαση: ο έρωτας και κατά προέκταση η αγάπη στις μέρες μας είναι άχρηστη, χρονοβόρος και ψυχοφθόρος διαδικασία.


Καληνύχτα σας...

[Το κείμενο έχει υποστεί λογοκρισία από τη συγγραφέα του, ώστε να μην εγείρει αντιδράσεις, το πρωτότυπο ήταν λίγο πιο οργισμένο και αθυρόστομο... Lol! :-) ]

---

Βαζεις πολλα στο ιδιο παπουτσι φιλεναδα....
να τα κανω πιο απλα?
καποιος εγραψε ενα βιβλιο με τιτλο
\"οι γυναικες καταγονται απο την Αφροδιτη και οι ανδρες απο τον Αρη! \"
αν δεν το χεις , ισως να μην ειναι καν αναγκη να διβασεις το βιβλιο γιατι ειναι περιπου τα ιδια με αυτα που γραφεις απο την αντιπερα οχθη
Συμπερασμα
οσο περισσοτερο θα μαθαινεις τους ανδρες , τοσο περισσοτερο θα αυξανονται οι πιθανοτητες να μην τραυματιζεσαι απο την σχεση τους μαζι τους !
Επιγραματικα
Αυτοι νοιωθουν τον ερωτα πρωτα με το σωμα και μετα με την ψυχη ...
Πρακτικα σημαινει να λες οχι αν βιαζονται να σε χαιδεψουν και να λες ναι , αν προσπαθουν πριν αφησουν να βγει\" το ζωο \"απο μεσα τους , να δουν ποσο μακρυα μπορουν να πανε μαζι σου μεσα απο καποια ρομαντικα ραντεβου !
βεβαια εδω μπαινει ενα αλλο προβλημα ...
Να καταφερουν πρωτα να πεισουν τον εαυτο τους , οτι η γυναικα τους και μετα την γεννα των παιδιων τους , πρεπει να ειναι ξανα γκομενα θελκτικη και γοητευτικη
Γιατι οι περισσοτεροι βολευονται με το αντιθετο!
βλεπεις εχει πολλα αχλαδια το δεντρο....
συμπερασμα δρασης
ασκησεις επι του διαδικτυου στα σαιτ γνωριμιων επι ενα μηνα και μετα ξανα και ξανα ωσπου να βρεις τον τυπο ανθρωπου που ταιριαζει με τα ενδιαφεροντα και τον χαρακτηρα σου !
οχι οτι λυθηκε το προβλημα , αλλα τουχαχιστον θα αποκτησει περισσοτερο ενδιαφερον το ιδιο το παιχνιδι και για τους δυο σας !

Νεραϊδα, με μποτες ή οχι, καλώς ήρθες:)

διαβαζοντας ολα οσα γραφεις, σκεφτηκα ποσο ταυτιζεται αυτο που νιωθεις, που πιστευεις, που θελεις μ αυτο που αντιστοιχα δειχνεις πώς νιωθεις κ θελεις. Αναρωτήθηκα ποσο προστατευεις τον εαυτο σου κ ποσο πραγματικα τον φροντιζεις.

Μένοντας στην ιστορια με τον μπαρμαν, σκεφτηκα πώς εκανες σαφεις τις προθεσεις σου γι αυτον πρωτα στον εαυτο σου κ επειτα στον ιδιο. Κ τελικα θυμωνεις περα απο αυτον και το πώς σου συμπεριφέρθηκε και με τον εαυτο σου ή οχι? Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, δεν βλεπω οτι σε κοροιδεψε, ή εκανε κατι περα απο αυτο που θα θελες τη δεδομενη στιγμη. ..

Quote:

---

Originally posted by FairyInBoots
Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα με έπιασε πάλι η μαυρίλα μου. Εδώ και κάποιες μέρες σκέφτομαι τη φάση με τον \"ας τον πούμε Τάκη\" και χαλιέμαι απίστευτα. Από τη μια μεριά, ξέρω ότι έπραξα σωστά και ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη έκανα και καλώς του την είπα. Από την άλλη διαολίζομαι, γιατί λέω, τι στο καλό θέλουνε επιτέλους; Τους το δίνεις έτοιμο στο πιάτο και ξενερώνουνε, τους το παίζεις δύσκολη και ρίχνεις και καμιά τηγανιά, εξαφανίζονται \"αφού το θέτεις έτσι\"... Ψυλλιάζονται σχέση και τρομοκρατούνται, δεν αναφέρεις καν για κάτι τέτοιο και είσαι στη φάση \"να περάσουμε καλά κι όσο κρατήσει, αλλά χωρίς να ξεφτυλιστούμε κιόλας\", ούτε αυτό τους κάνει. Σχέση δε θέλουνε, \"να περάσουμε καλά\" δε θέλουνε, τις εύκολες τις φτύνουνε, τις δύσκολες τις φοβούνται, ε τι στο καλό πια;

Σκέφτομαι πώς θα γίνει να πατήσω αυτό το κουμπάκι, να γυρίσω αυτό το διακόπτη, να κάνω αυτό το κλικ στον εγκέφαλό μου και να αποφασίσω πώς από αυτή τη στιγμή δε με ενδιαφέρει κανένας, τους βγάζω όλους από το μυαλό μου, μέχρι να έρθει ο ένας και μοναδικός \"πρίγκηψ της Rock σκηνής\" που θα ξέρει πώς να με κάνει να λιώσω, που θα έχει μυαλό, θα τον ενδιαφέρω κι εγώ όσο μ ενδιαφέρει κι αυτός και θα κάνει αυτός την πρώτη και ξεκάθαρη κίνηση και πολλές ακόμα, που δε θα τον ενδιαφέρει μόνο να με ξεφτυλίσσει ή να κάνει το κομμάτι του ίσα για να ικανοποιήσει τον υπέρμετρο εγωισμό του που τον τσαλαπατάει κάτω με δύναμη και του στρίβει το λαρύγγι.

Και μετά σκέφτομαι να εγκαταλείψω και αυτή την ιδέα του πρίγκηπος, γιατί η ελπίδα μερικές φορές είναι άτιμο πράγμα και σε κάνει να βλέπεις τη λάσπη για διαμάντι κι από εκεί που λέγαμε να κάνει αυτός τις κινήσεις του, με βλέπω να κολλάω στο επόμενο \"κελεπούρι\" και να ρίχνω πάλι χαμογελάκια, να
σκέφτομαι τι ατακούλες να πετάξω, να ανατριχιάζω στη σκέψη ότι με πιάνει από τη μέση και με φιλάει στο λαιμό και πριν καλά καλά το καταλάβω, να έχω φάει κόλλημα με τον τύπο, που, ω του θαύματος, θέλει απλά να περάσει το χρόνο του όση ώρα είναι πίσω από τη μπάρα και δουλεύει, γιατί μετά δε θα έχει χρόνο ούτε για ένα βράδυ, ή θα πρέπει να τον περιμένω μέχρι τις τεσσεράμισι που θα σχολάσει αν θέλω να \"περάσω καλά μαζί του\", να πάω αναμαλλιασμένη και άυπνη στη δουλειά μου γιατί φυσικά αυτά θα γίνουν καθημερινή, τα Σαββατοκύριακα λείπει από την πόλη, μετά να μη ξέρω αν θα πάρει τηλέφωνο ποτέ του, να μπώ στη διαδικασία να σκεφτώ αν θα πρέπει να πάρω εγώ ή να το θεωρήσω απλό one night stand κατά την γνωστή ορολογία (που μάλλον περί αυτού πρόκειται και θα αναρωτιέμαι γιατί χρειάστηκε τόσος κόπος για μια ξεπέτα), άστα να πάνε δηλαδή. Πολλοί όροι πέσανε και κάτι δεν πάει καλά...

Πώς τα βλέπετε τα πράγματα κυρίες και κύριοι; Αξίζει ο κόπος να γυρίσω τον διακόπτη ή όχι; Έχουν θέση στις μέρες της κρίσης και του υπέρμετρου εγωισμού ο έρωτας, το πάθος, η αγάπη, ή είναι ξεπεσμένες παλιομοδίτικες έννοιες; Μήπως η γυναίκα της εποχής μας πρέπει να πηγαίνει σε ένα μπαρ,
να σταμπάρει αυτόν που γουστάρει, να περιμένει να σχολάσει ή να φύγει ανάλογα με την ιδιότητά του, να του λέει \"εσύ θα έρθεις μαζί μου\", να \"κάνουν τη δουλειά τους\" για να ξεχαρμανιάσει και μετά να συνεχίζει τη δουλίτσα της χωρίς σκέψεις και αηδίες; Μήπως να αρχίσουν να γίνονται ζιγκολό περισσότερα αγοράκια; Γιατί αυτό βλέπω σαν μοναδική λύση. Συνοδός δεσποινίδων. Τι κυριών, τώρα δε βρίσκουν ούτε οι εικοσάρες.

Μάλλον πρέπει να το πάρω γενικά απόφαση: ο έρωτας και κατά προέκταση η αγάπη στις μέρες μας είναι άχρηστη, χρονοβόρος και ψυχοφθόρος διαδικασία.


Καληνύχτα σας...

[Το κείμενο έχει υποστεί λογοκρισία από τη συγγραφέα του, ώστε να μην εγείρει αντιδράσεις, το πρωτότυπο ήταν λίγο πιο οργισμένο και αθυρόστομο... Lol! :-) ]

---

Καλη μου fairyinbootS.Η ζωη δεν αξιζει αν δε πολεμισεις αν δε πλιγωθεις αν δεν παλεψεις για εναν ερωτα.Αν ηταν ετσι ολοι θα επιλεγαμε να μεινουμε στο καλουπι μας απομονωμενοι και να πεθανουμε χωρις αναμνησεις και εμπειριες απο βαρεμαρα.Προσπαθησε να μη σκεφτεσαι αρνητικα.Και σκεψου οτι κανεις αντρας δεν ειναι θεος.Μπορει να τον εχεις σα θεο στην αρχη αλλα ολοι ειμαστε ανθρωποι.Ο διακοπτης που λες δε νομιζω πως υπαρχει.Δε υπαρχει δηλαδη αυτο το κουμπι που θα το πατησεις και θα γινεις ξαφνικα ανεραστη και αδιαφορη για τον ερωτα.Και ευτυχως δεν υπαρχει.Αυτο που καταλαβαινω ειναι οτι εχεις γνωρισει λαθος αντρες στη ζωη σου.Δεν ειναι ολοι ιδιοι οσο και αν μας ανακουφιζει το να λεμε ολοι οι αντρες ειναι...... Δεν ισχυουν αυτοι οι αφορισμοι και οι γενικευσεις.Σιγουραειναι δυσκολο να βρεις αυτον που θα ταιριαξεις απολυτα δε σου υπογραφει κανεις οτι θα γινει.Αλλα δεν ειναι καλυτερα να προσπαθησεις και να χασεις παρα να τα παρατησεις εξαρχης και να χασεις ουτως η αλλως; Ενα ρισκο ειναι ο ερωτας και η ιδια η ζωη...Να εισαι παντα καλα....

....ψαχνεις \'\'απεγνωσμενα\'\' να βρεις εναν γκομενο, που να γινει και σχεση κλπ, και που θα σε βοηθησει να διαψευσεις κυριως τον γερο σου που αρνηθηκε εσενα και την μητερα σου. κλπ κλπ κλπ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, πας και μπερδευεσαι ,,,,,,,,,,,,, ασε τη μανα σου να βιωσει την απορηψη μονη της . ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Αποστασιοποιησου απ το μπερδεμα και προσπαθησε να δεις τα πραγματα με τα δικα σου ματια ,,,και οχι με το πως θα το εβλεπε ο πατερας σου που εν το μεταξυ -φοβασαι πως οτι κιαν κανεις, γιαυτον δεν θα ειναι ποτε αρκετο - ,,,((δηλαδη και οι ερωτικες σου επιλογες (?),,,, ,,αρα ξανα μια \'δευτερη απορηψη\' ??? Μην του κανεις αυτη την χαρη,,,,,, ,,,ξεπερεσε τον εσυ αφου δεν καταφερε ισως να τον ξεπερασει η μανα σου, Αρνησου αυτην την προκληση . ,,,,Βεβαια ισως αυτος να ειναι ο λογος που βρισκεσαι κοντα του, ελπιζω για να τον μελετησεις μπας και τον απομυθοποιησεις κιολας. ,,,η ισως εισαι τελειως ανυποψιαστη ? αυτο εσυ το ξερεις .

λοιπον με συγχωρεις που γελαω....αλλα....βλεπω καποια τραγικα κοινα με τον εαυτο μου στα λογια σε αυτο που βλεπεις και αναζητας σε μια σχεση....με μονη τη διαφορα, οτι οι επιλογες μου στους ερωτικους συντροφους...δεν ειναι τοσο τυχαιες...αλλα ακομα και με προσεκτικη επιλογη που εκανα μεχρι τωρα και παιρνωντας μια θετικη εικονα για το πιον του ανθρωπου που περναω ομορφα...παλι εφαγα μαπες...ειμαι η μοναδικη που εδωσα χωρις να παρω, κρατησα την αξιοπρεπεια μου ψηλα, ειμαι η μοναδικη που καθε φορα αγαπησα κατι διαφορετικο στον καθε εναν, και παλεψα για αυτο οσο μπορουσα. Και καθε φορα, ετρωγα και απο ενα χαστουκι, γιατι εν τελει τα συναισθηματα δεν ηταν αμοιβαια....το χασμα μεταξυ της γυναικειας και ανδρικης ψυχολογιας ειναι πιο μεγαλο απο οτι φανταζομουν...παρολα αυτα δεν απελπιζομαι...αναζητω παντα το καλυτερο, καποιες φορες για την δικη μου ηρεμια βολευομαι με τα πιο απλα, αλλες φορες που εχω την διαθεση να παλεψω, ψαχνω το πιο συνθετο...αλλα ποτε δεν απελπιζομαι...γιατι υπαρχουν τοσοι και τοσοι ανθρωποι να γνωρισεις και να δημιουργησεις αναμνησεις που τελικα καποιος απο αυτους θα ειναι η καλυτερη επιλογη (για σενα) (αλλα οχι η ιδανικη) για να γινει ο συντροφος ζωης....
για να μπορεσω να ανταπεξελθω στις συναισθηματικες δυσκολιες, εχω σταματησει εδω και καιρο να ψαχνω το ιδανικο...γιατι αυτο φυσικα δεν υπαρχει. Ψαχνω ομως για αυτο που μου ταιριαζει καλυτερα...ψαχνω για αυτον του οποιου τα μειονεκτηματα, μπορω να τα αποδεχτω, να τα αντεξω και να τον αγαπησω για αυτο που ειναι. Και....δεν ψαχνω ακριβως...το αφηνω να με βρει εκεινο....και σε καθε εναν δινω και απο μια ευκαιρια για να επανορθωσει....ασχετο βεβαια αν ολοι τους την εχουν πεταξει πριν προλαβω να τους την δωσω...δεν απελπιζομαι...και κυριως δεν χανω την πιστη μου στους ανθρωπους....

αν καποιος δε με θελει....δε χαλιεμαι...γιατι απλα...εκεινος χανει...(μουαχαχαχα)....

εν ολιγοις, σταματα να χτυπας τον εαυτο σου αλυπητα γιατι μου φαινεται οτι ενδομυχως τον κατηγορεις που δεν μπορεις να βρεις μια σωστη σχεση, και ψαχνεις να βρεις λαθη που εν τελει δεν εχεις κανει....για την πιο προσφατη περιπτωση...κατσε και σκεψου...εκανες κατι λαθος? ενιωσες πως εκανες κατι λαθος? αν ναι, τοτε διορθωσε το, βρες τον τροπο...αν οχι, τοτε ειναι δικο του προβλημα και απλα προχωρα...δεν ειναι ευκολος αυτος ο τροπος σκεψης, εμενα μου πηρε πανω απο χρονο να τον υιοθετησω για την δικη μου ψυχικη ηρεμια...

Επισης η απελπισια που νιωθεις σε κανει να ψαχνεις απεγνωσμενα και να διαλεγεις κατευθειαν τον πρωτο επιλαχοντα, χωρις να αξιολογησεις πρωτα...ο ανθρωπακος με τον οποιο εκανες κατι εφημερο, δεν αξιζε την προσοχη σου και απλα για να περασει ο καθενας την ωρα του ητανε....
chill out, μην απελπιζεσαι γιατι υπαρχουν και αλλου πορτοκαλιες...δεν ειπε κανεις οτι η αγαπη ειναι ευκολη, διαφορετικα δεν θα αξιζε τοσο στις καρδιες των ανθρωπων, τοσο ωστε να κλεβονται ζευγαρια για να παντρευτουν, τοσο ωστε να ερχεται κατω απο την πορτα σου με ενα μπουκετο λουλουδια..το καλο πραγμα αργει να ερθει...
και προς θεου...ο ερωτας, η αγαπη...μπορει να ειναι χρονοβορα και δυσκολη διαδικασια...αλλα ποτε αχρηστη....

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ λοιπον....εισαι αυτη που εισαι και σε ΟΠΟΙΟΝ αρεσεις...αν δεν αρεσεις δεν θα μπορεσεις...τελεια και παυλα....αν το κανεις αυτο, καποια στιγμη, συντομα θα βρεθει και ο ανθρωπος που θα σε αξιολογησει γιατι θα εισαι αυθεντικη...

φιλικα
Τριελλα

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
FairyInBoots,όλα συνοψίζονται στην ιδιοφυή έκφραση του:Shit Happens.Δεν θα επιστεγάζονται όλες μας οι σχέσεις με happy end,άλλοτε οι συγκυρίες,άλλοτε τα προσωπικά θέματα της κάθε πλευράς,άλλοτε ο λανθασμένος τρόπος επικοινωνίας,τα μοντέλα συμπεριφοράς που κουβαλάει ο καθένας μας,στέκονται εμπόδια.

Τι διδάχτηκες από κάθε αποτυχία;Έκανες ορθό απολογισμό;(χωρίς να χαιδεύεις τη μία ή την άλλη πλευρά;)
Μαθαίνουμε στο δρόμο.

Κάθε μας αποτυχία,μπορεί να μας μάθει τρόπους εναλλακτικών επιλογών,με νέα κριτήρια,αν δεν της επιτρέψουμε να γίνει το εφαλτήριο και η βάση της αυτολύπησης και της μοιρολατρείας.Να τη βάλουμε στα σωστά της μέτρα,να την αξιολογήσουμε,να αναλύσουμε τα αίτια.Κάποιες φορές είναι καλά κρυμμένα.Τη στάση μας απέναντι σε κάθε αποτυχία,χρωματίζουν τα αρνητικά συναισθήματα που απορρέουν από την ματαίωση.
Χρειάζεται χρόνος να απεμπλακούμε,χρειάζεται κάποιες φορές και βοήθεια έξωθεν αν δεν μας αρκούμε στην προσπάθεια αυτή.

---

Lol! Πολύ μου άρεσε αυτό το Shit Happens! Γενικά, μου αρέσει να βλέπω τη χιουμοριστική πλευρά του κάθε πράγματος, άσχετα που μερικές φορές λόγω γενικά πεσμένης ψυχολογίας και έκρηξης του Βεζουβίου μέσα μου, πέφτω στην αυτολύπηση και στην απελπισία!

Τι διδάχτηκα από αυτή την περίπτωση; Δε ξέρω ακριβώς. Σίγουρα ότι πήγα να δοθώ πάλι χωρίς όρους κι όταν το συνειδητοποίησα έκανα απότομη στροφή 180 μοιρών, πράγμα που μάλλον μπέρδεψε τον άλλο, ο οποίος περίμενε ότι αυτός ορίζει τα πάντα. Πιθανότατα εξέλαβε τη συμπεριφορά μου και σαν \"περίεργη\", σαν να μην μπορώ να τον καταλάβω, να κατανοήσω το τρέξιμό του. Βέβαια, ισχύει αυτό που του είπα, το τρέξιμό του το καταλαβαίνω απόλυτα, κι εγώ σαν παλαβή τρέχω όλη μέρα, αλλά αν ενδιαφέρομαι για κάποιον θα βρω χρόνο να τον βάλω στο \"πρόγραμμά\" μου... Δε θα το κάνω αν δε μ ενδιαφέρει. Αλλά αυτός είναι ο δικός μου τρόπος σκέψης, δε μπορούνε να τον συμμερίζονται όλοι. Ούτε κι εγώ είμαι φυσικά υποχρεωμένη να δεχτώ τον δικό του, άρα εδώ έχουμε μια καθαρή ασυμφωνία απόψεων και σύγκρουση \"εγώ\", αναγκών και δυνατοτήτων. Άρα ας το αφήσουμε καλύτερα, δεν είμαι αυτή που θέλεις, δεν είσαι αυτός που θέλω. Δε θέλεις να το δουλέψεις, δε θέλω να συμβιβαστώ με το τίποτα που μου προσφέρεις.

Υποθέτω πώς σαν πρώτο βήμα θα πρέπει να σταματήσω να ενθουσιάζομαι τόσο πολύ με το που γνωρίζω κάποιον, να το απομυθοποιώ πριν προλάβω να το θεοποιήσω, να θυμάμαι ότι έχω να κάνω με έναν άνθρωπο, που εκτός από τα προτερήματα που βλέπω μεγεθοποιημένα εκείνη τη στιγμή, έχει και ελλατώματα, τα οποία μπορεί να μην είμαι σε θέση να ανεχτώ. Και να περιμένω να τα δω πριν αποφασίσω αν θέλω να είμαι μαζί του.¨Όχι να τα ψάχνω μανιωδώς βέβαια και να φτάσω στο άλλο άκρο της υποχόνδριας, αλλά να μην εθελοτυφλώ ουσιαστικά.

Όσο για τα συναισθήματα που έχω όταν ζω τη ματαίωση, αυτά είναι: αίσθηση ότι δεν είμαι αρκετά καλή γι αυτόν, ότι κάτι έκανα λάθος πάλι, ότι εξέθεσα τον εαυτό μου και τι θα σκέφτεται για μένα τώρα, πώς θα με βλέπει, πώς θα πρέπει να φερθώ αν τον ξαναδώ τυχαία κάπου, αυτολύπηση γιατί \"τίποτα δε μου πάει καλά στις σχέσεις κι όλες καταλήγουν σε αποτυχία\". Όσο παρανοϊκά κι αν μου φαίνονται όταν τα διαβάζω ή αν τα άκουγα από ένα άλλο άτομο, εκείνη τη στιγμή αυτά περνάνε από το μυαλό μου ξανά και ξανά, μέχρι που με πνίγουν στην κινούμενη άμμο της περιφρόνησης και κατηγόριας του εαυτού μου. Ίσως κάθε φορά που τα συνειδητοποιώ να κάνω ένα βήμα προς την απελευθέρωσή μου από αυτά. Άρα ίσως αυτές οι αποτυχίες να είναι καλές κατά έναν περίεργο τρόπο και να με προετοιμάζουν για την επιτυχία.

Quote:

---

Originally posted by vince
Μια κουβέντα θα πω επί του θέματος. Η επίτευξη του timing (συγχρονισμού) είναι ένα στοιχείο κλειδί για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο ίδιος \"Τάκης\" που σου αρέσει FairyInBoots δεν θα είναι ο ίδιος αύριο, ούτε θα είχε την ίδια εξέλιξη η σχέση αν γνωριζόσασταν διαφορετική χρονική στιγμή..

Το timing μπορεί να σου χαμογελάσει αν βάλεις και εσύ το χεράκι σου!

:)

---

Vince, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Πριν από τρεις μήνες δεν ήμουν ίδια με τώρα. Όλοι μας εξελισσόμαστε μέσα από τις καθημερινές μας εμπειρίες και καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας και τους άλλους (αν έχουμε βέβαια τη διάθεση και τη δύναμη να το κάνουμε). Μένει λοιπόν να ελπίζω πώς θα συνατήσω σύντομα τον άνθρωπο με του οποίου το iming να ταιρίάζει με το δικό μου! :-)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Fairy καλωσήρθες!:)

Αυτά που γράφεις είναι σκέψεις που έχω κάνει κι εγώ, ακόμα και η αιτιολογία που αποδίδεις αυτή σου τη εσωτερική τάση στο οικογενειακό πρότυπο.
Έχει τύχει να απορρίπτω \"καλά παιδιά\", γιατί το καλό παιδί θα είναι ντόμπρο και θα σε διεκδικήσει χωρίς υπεκφυγές, θα σου πει αυτό θέλω, δεν πάιζω παιχνίδια.
Ενώ αντίθετα, με τύπους που αφήνουν μια ασάφεια, υπάρχει μια κρύο μια ζέστη, να θυμώνω που δε μου προσφέρουν αυτό που ένα \"καλό παιδί\" μου πρόσφερε, δηλαδή ντομπροσύνη, όχι παιχνίδια, άμεση διεκδίκηση.

Πριν λίγο καιρό είχα ρωτήσει τη θεραπεύτριά μου ακριβώς για αυτό και μου είπε το εξής:
Όπως αν αναγνωρίσω ότι δεν τρώω υγιεινά είναι ένα πρώτο βήμα, κι αν αρχίσω να τρώω υγιεινές τροφές, το σώμα μου θα συνηθίσει να εξοικειώνεται σε αυτές και σιγά σιγά να τις απολαμβάνει κιόλας, έτσι μπορεί να γίνεται και με τις σχέσεις.
Βέβαια, δεν είναι τόσο απλό και να σου πω μου φάνηκε και λίγο αποθαρρυντικό, μου ακούστηκε λίγο σαν ένας τρόπος καταπίεσης του εαυτού.
Όμως, αν το δούμε όχι ως καταπίεση, αλλά ως δοκιμή κάτι καινούριου, κάτι μη γνώριμου σε σχέση με το οικογενειακο πρύτυπο ή τις προηγούμενες σχέσεις, και ξανά δοκιμή και επαλήθευση, μπορεί να γίνει κάτι. Κάτι στην αρχή, και σιγά σιγά αυτό το κάτι να γίνει ακόμα πιο κάτι.
Το κλειδί είναι η πίστη στην αξία μας. Αν πιστέψεις στη δική σου αξία και μοναδικότητα, κάποια στιγμή αυτο το ντεμί, θα πάψει να σε ελκύει όσο πριν, και θα σε ελκύσει κάτι άλλο, πιο κοντά σε αυτό που πιστεύεις ότι αξίζεις.

---

Γεια σου Ανώνυμη! Σχετικά με τα \"καλά παιδιά\", δε μου έχει τύχει να απορρίψω κάποιον επειδή είναι καλό παιδί και μόνο, όταν επιλέγω πώς δε θέλω να είμαι με κάποιον, είναι επειδή δε μου κάνει \"κλικ\", δε με εξιτάρει ερωτικά, εμένα προσωπικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς δεν είναι ερωτικός σαν άνθρωπος. Προσωπικά, δε μπορώ με τίποτα και με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο να είμαι με κάποιον που δε με ελκύει ερωτικά. Δεν έχω την ικανότητα να κάνω τέτοιου είδους δοκιμές και, προσωπικά πάντα, δε συμφωνώ με τη θεραπεύτριά σου. . Τη στιγμή που θα φιληθούμε, ή που θα προχωρήσουμε παρακάτω, στην καλύτερη περίπτωση θα φανεί πως δεν το απολαμβάνω και στην χειρότερη θα νοιώσω παραβιασμένη και πώς προδίδω τον εαυτό μου, πώς κάνω κάτι που δε θέλω, αισθήματα που για μένα είναι πολύ χειρότερα από μια απόρριψη. Από την άλλη ένα \"κακό παιδί\", με την έννοια του άντρα που θέλει να παίξει απλά μαζί μου, πιθανότατα θα το καταφέρει είτε εξ ολοκλήρου είτε μέχρι να το πάρω είδηση και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά και στις δυο περιπτώσεις θα έχω χάσει τη μάχη, γιατί δε θα έχω καταφέρει αυτό που ήθελα, δηλαδή να είμαι μαζί του. Άρα φαντάζομαι πώς αυτό που ψάχνω είναι κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δυο πραγματικότητες, ο ερωτισμός που συνήθως βγάζουν τα \"κακά παιδιά\" και η ντομπροσύνη των \"καλών παιδιών\". Κανένα από τα δύο δε μπορεί να με καλύψει από μόνο του. Αλήθεια, τι σημαίνει για εσάς\"καλό παιδί\"; Γιατί κι εγώ μερικές φορές \"πιάνω\" τον εαυτό μου να συνδέει το καλό με το ανάλατο, το μη ερωτικό, το μη πικάντικο και άρα μη θελκτικό για εμένα. Δε ξέρω αν είναι όντως έτσι ή αν απλά δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να γνωρίσω ένα καλό παιδί και ταυτόχρονα πολύ ερωτικό άντρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας πάνω σε αυτό, γιατί δεν έχω καταλήξει σε μια απάντηση.