Τί κάνουμε τώρα;

Καλημέρα σε όλους. Θέτω ένα ζήτημα με σκοπό φυσικά να ακούσω τις απόψεις σας και τις προτάσεις σας. Δε ξέρω αν ήταν καλύτερα να το βάλω στην ενότητα \'Γενικά\', αν ναι ας μεταφερθεί. Αν έχετε διαβάσει κάποιοι την εμπειρία μου, είμαι σε απεξάρτηση από αλκοόλ και έκλεισα ήδη 7 μήνες. Το θέμα δε με απασχολεί καθόλου σχεδόν, έχω συμφιλιωθεί μαζί του και το έχω αφήσει πίσω μου οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις καταστάσεις όπου υπάρχει τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, η καινούργια αυτή φάση της ζωής μου υφίσταται κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες πρακτικά και στην καθημερινότητα. Δεν υπάρχει εργασία, υπάρχουν χρέη και σχεδόν παντελής συναισθηματική στήριξη κυρίως απ\' το οικογενειακό περιβάλλον. Είμαι και σε μια \'δύσκολη\' για τις γυναίκες ηλικία εργασιακά, στα 38, όπου για τον ιδιωτικό τομέα θεωρείσαι σχεδόν \'τελειωμένη\'. Συμβαίνει λοιπόν το εξής μέσα σε όλα αυτά. Από εκεί που είχα πρόβλημα αϋπνίας για τους 4 σχεδόν πρώτους μήνες - απολύτως κατανοητό για ένα σώμα που έχει ταλαιπωρηθεί τόσα χρόνια από την ουσία και ξαφνικά του έφυγε το \'καύσιμο\' - μου γύρισε στο καπάκι σε υπνηλία, χωρίς να μεσολαβήσει καν μια περίοδος εξισορρόπησης, ας το πω έτσι. Ταυτόχρονα, έχω μια έντονη κόπωση και ατονία συν του ότι έκανα πρόσφατα δυο κρίσεις πανικού. Να σημειώσω εδώ ότι κρίσεις πανικού υπάρχει πιθανότητα να παρουσιάσει κάποιος μέσα σε φάση απεξάρτησης και το είχα υπόψιν μου. Εν ολίγοις, είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι ότι η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα. Γνωριζόμαστε οι δυο μας πολύ καλά, όταν πριν από χρόνια μου παρουσιάστηκε μετά από τραγική απώλεια δικού μου ανθρώπου και εξελίχθηκε με την εμφάνιση καρκίνου που πέρασα επίσης. Θα έλεγα ότι ήταν μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μου με τα δυο αυτά στοιχεία. Επίσης να πω, ότι υπέφερα από αρκετές κρίσεις πανικού πριν 4 χρόνια, μετά από θάνατο ξανά - του πατέρα μου - και μετά από μια εξαιρετικά επίπονη για τον οργανισμό μου περίοδο κατά την οποία ζούσα στην κυριολεξία στο πλευρό του μέσα σε ένα νοσοκομείο κι όντας ακόμη αλκοολική. Να σημειώσω το εξής. Για όλα αυτά, δε πήρα ουδέποτε στη ζωή μου ψυχοφάρμακα και τα αντιμετώπισα μόνη μου. Είμαι αρνητική σε αυτά από φύσει, αλλά και λόγω των φαρμάκων που χρειάστηκαν στον καρκίνο μου. Κι έρχομαι στο δια ταύτα. Τί μπορώ να κάνω τώρα, έχοντας τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα; Κακά τα ψέμματα, αν οι συνθήκες μου ήταν διαφορετικές δε θα έφτανα να έρχομαι ξανά αντιμέτωπη με την κατάθλιψη. Απ\' την άλλη, η σωματική κούραση που νιώθω είναι πολύ έντονη απ\' τη στιγμή που \'βγάζω\' ακόμη την εξάντληση απ\' το αλκοόλ. Κι αναρωτιέμαι, πόσο ανεκτική μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση, όταν ξυπνάω κάθε πρωί και ξέρω ότι δεν έχω ούτε για να ψωνίσω από το σούπερ ας πούμε. Ή να πάω για έναν καφέ. Όλη η οικονομική βοήθεια που έχω πάει στα χρέη, στο νοίκι και στους λογαριασμούς. Το σχεδόν κωμικοτραγικό σε μένα, είναι ότι είμαι άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και της κίνησης. Και το άλλο κωμικοτραγικό είναι πως ενώ έχω ένα πολύ \'τακτοποιημένο\' κεφάλι - αν αναλογιστώ τα πόσα έχω περάσει στη ζωή μου - και διαχειρίζομαι σχεδόν άψογα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου πια, το πρακτικό μέρος της ζωής μου είναι χάλια σε όλα τα επίπεδα. Είναι και αστείο ίσως, κι όμως συμβαίνει. Μέσα σε όλα αυτά θέλω να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε τίποτα σχετικά με επιδόματα από την Πρόνοια, ή αν παίζει κάτι σε σχέση με κατάθλιψη. Σκέφτομαι να πάω στο ΨΝΘ να μου κάνει τη διάγνωση ένας δημόσιος ψυχίατρος. Πιο πολύ θέλω να πάω για να μου πει τί γίνεται με ανθρώπους της δικής μου περίπτωσης, αν υπάρχει κάποια πρακτική ενίσχυση. Δε φοβάμαι τους ψυχιάτρους. Πήγα ούτως ή άλλως στους πρώτους μήνες της αποχής οικειοθελώς, έχοντας τη γνώση και την υπευθυνότητα να δεχτώ ότι εξ\' αιτίας του πιώματος και με όλο το υπόλοιπο ιστορικό μου, θα μπορούσα κάλλιστα να έχω αναπτύξει και άλλου είδους προβλήματα. Δόξα τω Θεώ, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει μελλοντική πιθανότητα έτσι όπως ζω. Αν το καλοσκεφτείτε, οι συνθήκες μου είναι ένα κι ένα για να ξανακυλίσει κανείς σε κάτι που στο κάτω - κάτω, ήταν ολόκληρη στάση ζωής για 15 χρόνια. Όπως έχω γράψει και στο θέμα της Όλγας, η απεξάρτηση θέλει αντικατάσταση της συνήθειας απαραιτήτως κι εγώ δεν έχω τίποτα. Θα μου επιτρέψετε να μου πω ένα \'μπράβο\' γι\' αυτό που καταφέρνω. Είναι το \'όπλο\' μου αυτή τη στιγμή για τη δυσκολία που διανύω. Απ\' την άλλη νιώθω \'τυχερή\' γιατί η ομοιοπαθητικός που με παρακολουθεί είναι και φίλη μου και φτάσαμε στο σημείο να μου αγοράζει η ίδια τα φάρμακα... :). Δεν υπάρχει όπως είπα περίπτωση να πάρω αντικαταθλιπτικά, ακόμη κι αν μου τα γράψει ο γιατρός. Κατά τ\' άλλα, χαίρομαι που η αγάπη μου τόσα χρόνια για το γράψιμο, μου χρησιμεύει σε αυτή τη φάση όσο δε φαντάζεστε. Όλες σας οι σκέψεις ευπρόσδεκτες και ευχαριστώ που με διαβάσατε.

:)

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Καλημέρα σε όλους. Θέτω ένα ζήτημα με σκοπό φυσικά να ακούσω τις απόψεις σας και τις προτάσεις σας.
Δε ξέρω αν ήταν καλύτερα να το βάλω στην ενότητα \'Γενικά\', αν ναι ας μεταφερθεί. Αν έχετε διαβάσει κάποιοι την εμπειρία μου, είμαι σε απεξάρτηση από αλκοόλ και έκλεισα ήδη 7 μήνες.
Το θέμα δε με απασχολεί καθόλου σχεδόν, έχω συμφιλιωθεί μαζί του και το έχω αφήσει πίσω μου οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις καταστάσεις όπου υπάρχει τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, η καινούργια αυτή φάση της ζωής μου υφίσταται κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες πρακτικά και στην καθημερινότητα.
Δεν υπάρχει εργασία, υπάρχουν χρέη και σχεδόν παντελής συναισθηματική στήριξη κυρίως απ\' το οικογενειακό περιβάλλον. Είμαι και σε μια \'δύσκολη\' για τις γυναίκες ηλικία εργασιακά, στα 38, όπου για τον ιδιωτικό τομέα θεωρείσαι σχεδόν \'τελειωμένη\'. Συμβαίνει λοιπόν το εξής μέσα σε όλα αυτά.
Από εκεί που είχα πρόβλημα αϋπνίας για τους 4 σχεδόν πρώτους μήνες - απολύτως κατανοητό για ένα σώμα που έχει ταλαιπωρηθεί τόσα χρόνια από την ουσία και ξαφνικά του έφυγε το \'καύσιμο\' - μου γύρισε στο καπάκι σε υπνηλία, χωρίς να μεσολαβήσει καν μια περίοδος εξισορρόπησης, ας το πω έτσι. Ταυτόχρονα, έχω μια έντονη κόπωση και ατονία συν του ότι έκανα πρόσφατα δυο κρίσεις πανικού.
Να σημειώσω εδώ ότι κρίσεις πανικού υπάρχει πιθανότητα να παρουσιάσει κάποιος μέσα σε φάση απεξάρτησης και το είχα υπόψιν μου. Εν ολίγοις, είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι ότι η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα. Γνωριζόμαστε οι δυο μας πολύ καλά, όταν πριν από χρόνια μου παρουσιάστηκε μετά από τραγική απώλεια δικού μου ανθρώπου και εξελίχθηκε με την εμφάνιση καρκίνου που πέρασα επίσης. Θα έλεγα ότι ήταν μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μου με τα δυο αυτά στοιχεία.
Επίσης να πω, ότι υπέφερα από αρκετές κρίσεις πανικού πριν 4 χρόνια, μετά από θάνατο ξανά - του πατέρα μου - και μετά από μια εξαιρετικά επίπονη για τον οργανισμό μου περίοδο κατά την οποία ζούσα στην κυριολεξία στο πλευρό του μέσα σε ένα νοσοκομείο κι όντας ακόμη αλκοολική.
Να σημειώσω το εξής. Για όλα αυτά, δε πήρα ουδέποτε στη ζωή μου ψυχοφάρμακα και τα αντιμετώπισα μόνη μου. Είμαι αρνητική σε αυτά από φύσει, αλλά και λόγω των φαρμάκων που χρειάστηκαν στον καρκίνο μου.
Κι έρχομαι στο δια ταύτα. Τί μπορώ να κάνω τώρα, έχοντας τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα; Κακά τα ψέμματα, αν οι συνθήκες μου ήταν διαφορετικές δε θα έφτανα να έρχομαι ξανά αντιμέτωπη με την κατάθλιψη.
Απ\' την άλλη, η σωματική κούραση που νιώθω είναι πολύ έντονη απ\' τη στιγμή που \'βγάζω\' ακόμη την εξάντληση απ\' το αλκοόλ.
Κι αναρωτιέμαι, πόσο ανεκτική μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση, όταν ξυπνάω κάθε πρωί και ξέρω ότι δεν έχω ούτε για να ψωνίσω από το σούπερ ας πούμε. Ή να πάω για έναν καφέ.
Όλη η οικονομική βοήθεια που έχω πάει στα χρέη, στο νοίκι και στους λογαριασμούς.
Το σχεδόν κωμικοτραγικό σε μένα, είναι ότι είμαι άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και της κίνησης. και το άλλο κωμικοτραγικό είναι πως ενώ έχω ένα πολύ \'τακτοποιημένο\' κεφάλι - αν αναλογιστώ τα πόσα έχω περάσει στη ζωή μου - και διαχειρίζομαι σχεδόν άψογα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου πια, το πρακτικό μέρος της ζωής μου είναι χάλια σε όλα τα επίπεδα.
Είναι και αστείο ίσως, κι όμως συμβαίνει. Μέσα σε όλα αυτά θέλω να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε τίποτα σχετικά με επιδόματα από την Πρόνοια, ή αν παίζει κάτι σε σχέση με κατάθλιψη. Σκέφτομαι να πάω στο ΨΝΘ να μου κάνει τη διάγνωση ένας δημόσιος ψυχίατρος.
Πιο πολύ θέλω να πάω για να μου πει τί γίνεται με ανθρώπους της δικής μου περίπτωσης, αν υπάρχει κάποια πρακτική ενίσχυση.
Δε φοβάμαι τους ψυχιάτρους. Πήγα ούτως ή άλλως στους πρώτους μήνες της αποχής οικειοθελώς, έχοντας τη γνώση και την υπευθυνότητα να δεχτώ ότι εξ\' αιτίας του πιώματος και με όλο το υπόλοιπο ιστορικό μου, θα μπορούσα κάλλιστα να έχω αναπτύξει και άλλου είδους προβλήματα. Δόξα τω Θεώ, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει μελλοντική πιθανότητα έτσι όπως ζω. Αν το καλοσκεφτείτε, οι συνθήκες μου είναι ένα κι ένα για να ξανακυλίσει κανείς σε κάτι που στο κάτω - κάτω, ήταν ολόκληρη στάση ζωής για 15 χρόνια.
Όπως έχω γράψει και στο θέμα της Όλγας, η απεξάρτηση θέλει αντικατάσταση της συνήθειας απαραιτήτως κι εγώ δεν έχω τίποτα.
Θα μου επιτρέψετε να μου πω ένα \'μπράβο\' γι\' αυτό που καταφέρνω. Είναι το \'όπλο\' μου αυτή τη στιγμή για τη δυσκολία που διανύω. Απ\' την άλλη νιώθω \'τυχερή\' γιατί η ομοιοπαθητικός που με παρακολουθεί είναι και φίλη μου και φτάσαμε στο σημείο να μου αγοράζει η ίδια τα φάρμακα... :). Δεν υπάρχει όπως είπα περίπτωση να πάρω αντικαταθλιπτικά, ακόμη κι αν μου τα γράψει ο γιατρός.
Κατά τ\' άλλα, χαίρομαι που η αγάπη μου τόσα χρόνια για το γράψιμο, μου χρησιμεύει σε αυτή τη φάση όσο δε φαντάζεστε. Όλες σας οι σκέψεις ευπρόσδεκτες και ευχαριστώ που με διαβάσατε.

:)

---

Αλ...το έκανα έτσι για να το διαβάσω....

Αλ....εγω δεν κατάλαβα ποιο από τα δυο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σου: το οικονομικό, ή η κατάθλιψη?
Λες πως δεν θες να πάρεις φάρμακα γι αυτό, αλλά έφτασες στον αλκοολισμό για να φύγεις από σένα και όλα αυτά που περνούσες. Λες πως είσαι αρκετά μεγάλη, (38 χρονών), για να δουλέψεις.
Δεν συμφωνώ με τίποτα απ τα δύο. Πιστεύω πως η ζωή σου τα έφερε πολύ δύσκολα και είσαι μεγάλη πολεμίστρια που κατάφερες να επιβιώσεις. Αν ζητούσες τη γνώμη μου, θα σου έλεγα πως χρειάζεσαι βοήθεια για να σταθείς στα πόδια σου και να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Μη το βάζεις κάτω, πήγαινε σε ένα γιατρό, πάρε αντικαταθλιπτικά, βρες μια δουλεια, βρες εσένα...
Φιλικά.

Θεοφανία καλησπέρα. Όπως εξήγησα, η κατάθλιψη δε με έχει καταβάλλει ακόμη ολοκληρωτικά. Πίστεψέ με, τολμάω την αυτοδιάγνωση αν θέλεις, γιατί τότε που την πέρασα, την πέρασα σε μείζονα βαθμό. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως το οικονομικό με διαλύει και το θεωρώ το μέγιστο σε μένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Προς Θεού, φυσικά και θέλω να εργαστώ. Είμαι άνθρωπος κοινωνικός και πάντα δούλευα με κόσμο, αλλά η αγορά εργασίας με περιθωριοποιεί κατά κάποιο τρόπο. Φαντάζομαι ξέρετε πάνω - κάτω πώς είναι τα πράγματα. Κάπου νιώθω παράταιρη σε σχέση με το τί γίνεται γύρω μου και νομίζω φυσιολογικά νιώθω έτσι. Γνωρίζοντας σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό μου, ξέρω ότι χρειάζομαι δράση. Και δε νομίζω ότι το να νιώθει κανείς πως δε ζει αξιοπρεπώς αν θέλεις, δεν είναι ένας σοβαρός λόγος για να οδηγήσει σε καταθλιπτική διάθεση και χαμηλή αίσθηση αυτοεκτίμησης. Για τα φάρμακα τοποθετήθηκα. Θα δεχόμουν με χαρά να δοκιμάσω ψυχοθεραπεία προκειμένου να βοηθηθώ σε αυτή τη φάση και είμαι από φύσει επίσης πολύ ομιλητικός τύπος και ανοίγω την καρδιά μου. Αλλά αυτά απαιτούν χρήματα και διάθεση. Σκέψου για παράδειγμα ότι σήμερα θέλω πολύ να καθαρίσω τον κήπο μου, αλλά νιώθω εξαντλημένη για να το κάνω. Πρακτικά ένα είδος αδιέξοδου. Με έχω βρει, αλλά δεν έχω μάλλον τα επειγόντως απαραίτητα στηρίγματα. Φαντάσου πως δε τρώω σωστά - πράγμα που επιβάλλεται σε μένα - γιατί δε μπορώ να ανταπεξέλθω... τί άλλο να πω; Ευχαριστώ που απάντησες.

:)

Αλ...το θέμα με τη δουλειά μου βγάζει λίγο το ανέκδοτο με το γρύλο....Φυσικά δεν ξέρω αν έχεις προσπαθήσει να βρεις δουλειά και σε ποιον τομέα, αλλά νομίζω πως περισσότερο η ψυχολογική σου κατάσταση σε εμποδίζει, παρά η ηλικία σου ή η αγορά εργασίας. Για αυτό σου μίλησα για αντικαταθλιπτικά, προκειμένου να σταθείς στα πόδια σου και να αρπάξεις απ τα μαλλιά τη ζωή.
Μετά από όλα αυτά που έχεις περάσει, είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη δύναμη και την αισιοδοξία για μια καινούργια αρχή, εξ ου και η παρότρυνση μου για κάτι τέτοιο.
Πήγαινε σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής σου και μίλα με κάποιον.
Ξέρεις...μερικές φορές βλέπουμε τον εαυτό μας με την ηλικία των εμπειριών μας και όχι την πραγματική. Είσαι πολύ μικρή για να παραιτηθείς από τώρα. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να δουλέψεις, να ερωτευτείς, να παντρευτείς να κάνεις παιδιά.
Μην παραιτέισαι, προσπάθησε...

αλομπαρ καλησπερα και απο μενα.Σιγουρα δεν χρειαζεται και πολυ για να καταλαβουμε ολοι μας,πως εισαι σε μια δυσκολη θεση.
αρκετα πραγματα ειναι εναντιον σου.
καθως σε διαβαζω καταλαβα οτι τα βασικα σου προβληματα αυτη τη στιγμη ειναι η εξαντληση και η ανεργια.2 πραγματα που δυστηχως στη σημερινη εποχη χτυπαν αρκετα ατομα.αρα δεν εισαι η μοναδικη,και αλλα ατομα βρισκονται στη δικη σου θεση.οι εποχες ειναι δυσκολες και απο μονες τους φερνουν ασχημα συναισθηματα.
εδω ειναι που πρεπει να φανουμε δυνατοι.καταλαβαινω πως ολα φαινονται βουνο και δυσκολα και πιστευω πως οχι μονο φαινονται αλλα ειναι κιολας.
να κανουμε ενα μικρο προγραμματακι ομως;πρωτα να αρχισουμε να σκεφτομαστε πως μπορουμε να μειωσουμε το κοστος ζωης μας;
συγκατοικηση-οχι τσιγαρα-αγορα των βασικων αγαθων.αυτα για αρχη μεχρι να μπορεσεις να βαλεις λιγα λεφτα στην ακρη.και εν τω μεταξυ ψαχνεις για καμια δουλιτσα,ολο και κατι θα βρεθει,απλα το ξερω πως οι δουλειες ειναι για λιγα λεφτα και πολυ δουλεια αλλα τι να κανεις;.. εκμεταλευση.
για την κουραση αν εχεις χρονο και το σωμα σου θελει υπνο και δεν εχεις κατι αλλο επειγον θα ελεγα να του το δωσεις.δεν νομιζω να κρατησει πολυ,ειναι μεχρι να βρει το σωμα τους νεους του ρυθμους,ακομα ειναι μπερδεμενο.
και οπως σιγουρα ομως πρεπει να προσεξεις την διατροφη.κανε αυτα το νο1 σκοπο σου μαζι με τον υπνο τουλαχιστον για τωρα.
:( ειναι δυσκολες στιγμες αλλα ακομα και αυτες δεν ειναι για παντα,οπως δεν ειναι και οι ομορφες στιγμες για παντα,συνηθως κατι γινεται και το σκηνικο αλλαζει.
μη καθεσαι μονο να το περιμενεις ομως,βαλε και εσυ λιγο το χερακι σου :)
καλο κουραγιο σου ευχομαι ... και πολυ δυναμη,το εχεις αποδειξει πως την εχεις.και ειμαι σιγουρος πως δεν θελεις να γυρισεις στα παλια.
ειναι ξενερωτη η ζωη μερικες φορες...αλλα εχει και την γλυκα της.μολις τωρα επικοινωνησες με 2 ανθρωπους,ειναι σημαντικο :)
θα ειμαστε εδω στο θρεντ να μαθαινουμε νεα σου αλομπαρ,ειμαστε μαζι σου εστω και νοητα στην προσπαθεια σου ...

Alobar,

θα θελα να σου πω ενα τεραστιο μπραβο. Τουλαχιστον αυτο μου βγαινει να πω ως πρωτο κ πιο αυθορμητο, απο αυτο που διαβασα παραπανω!

Φανταζομαι λοιπον, πώς τωρα εισαι στο επομενο σταδιο πριν το επομενο βημα. Εργαζομαι κ εγω στον ιδιωτικο τομεα χρονια τωρα κ ξερω οτι οντως τα πραγματα ειναι ανταγωνιστικα κ δυσκολα. Ομως δεν νομιζω πώς ειναι απαγορευτικα για την ηλικια σου. Δεν εισαι 58, εισαι 38. Φανταζομαι δεν ψαχνεις την τελεια δουλεια, αλλα μια δουλεια που θα σου προσφερει τα στοιχειωδη. Τουλαχιστον για αρχη. Για να ενταχθεις πιο ομαλα. Σκεφτομαι διαφορες επιλογες ή εναλλακτικες που μπορεις να εχεις στον ιδιωτικο φορεα, αλλα μη γνωριζοντας εσυ τι προσδοκας. Ναι, τα πραγματα ειναι δυσκολα, αλλα κατι γινεται. Ειδικα σε δουλειες που δεν απαιτουνται ιδιαιτερα προσοντα. Ξερω πώς προκειται για μισθους πεινας, αλλα δυστυχως ετσι ειναι (ελπιζω προς το παρον).

Τωρα σε οτι αφορα την ψυχοθεραπεια και μαλιστα εφοσον εισαι τοσο δεκτικη στην ιδεα, νομιζω πώς μεσω των Κ.Ψ.Υ. θα μπορεσεις να κανεις ψυχοθεραπεια κ να γλυτώσεις μια επερχομενη ή πιο δυνατη καταθλιψη. Τα φαρμακα δεν ειναι απαραιτητα ντε κ καλα στο να αντιμετωπισεις την καταθλιψη. Ειναι πολλοι οι παραγοντες που επιβαλλουν την ληψη τους κ αλλοι που συντεινουν στην αποφυγη τους. Εξαρταται παντα απο την περιπτωση.

Νομιζω η ηλικια κ κυριως ο αγωνας που εδωσες ως τωρα, θα σε βοηθησει σημαντικα στο να ακους ή να αφουγκραζεσαι το παρον σου, γλυτωνοντας σε απο ενα πιο δυσκολο μελλον:)

Θα σου ευχηθω καλη δυναμη κ καλη τυχη στην αναζητηση εργασιας!

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Καλημέρα σε όλους. Θέτω ένα ζήτημα με σκοπό φυσικά να ακούσω τις απόψεις σας και τις προτάσεις σας. Δε ξέρω αν ήταν καλύτερα να το βάλω στην ενότητα \'Γενικά\', αν ναι ας μεταφερθεί. Αν έχετε διαβάσει κάποιοι την εμπειρία μου, είμαι σε απεξάρτηση από αλκοόλ και έκλεισα ήδη 7 μήνες. Το θέμα δε με απασχολεί καθόλου σχεδόν, έχω συμφιλιωθεί μαζί του και το έχω αφήσει πίσω μου οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις καταστάσεις όπου υπάρχει τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, η καινούργια αυτή φάση της ζωής μου υφίσταται κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες πρακτικά και στην καθημερινότητα. Δεν υπάρχει εργασία, υπάρχουν χρέη και σχεδόν παντελής συναισθηματική στήριξη κυρίως απ\' το οικογενειακό περιβάλλον. Είμαι και σε μια \'δύσκολη\' για τις γυναίκες ηλικία εργασιακά, στα 38, όπου για τον ιδιωτικό τομέα θεωρείσαι σχεδόν \'τελειωμένη\'. Συμβαίνει λοιπόν το εξής μέσα σε όλα αυτά. Από εκεί που είχα πρόβλημα αϋπνίας για τους 4 σχεδόν πρώτους μήνες - απολύτως κατανοητό για ένα σώμα που έχει ταλαιπωρηθεί τόσα χρόνια από την ουσία και ξαφνικά του έφυγε το \'καύσιμο\' - μου γύρισε στο καπάκι σε υπνηλία, χωρίς να μεσολαβήσει καν μια περίοδος εξισορρόπησης, ας το πω έτσι. Ταυτόχρονα, έχω μια έντονη κόπωση και ατονία συν του ότι έκανα πρόσφατα δυο κρίσεις πανικού. Να σημειώσω εδώ ότι κρίσεις πανικού υπάρχει πιθανότητα να παρουσιάσει κάποιος μέσα σε φάση απεξάρτησης και το είχα υπόψιν μου. Εν ολίγοις, είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι ότι η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα. Γνωριζόμαστε οι δυο μας πολύ καλά, όταν πριν από χρόνια μου παρουσιάστηκε μετά από τραγική απώλεια δικού μου ανθρώπου και εξελίχθηκε με την εμφάνιση καρκίνου που πέρασα επίσης. Θα έλεγα ότι ήταν μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μου με τα δυο αυτά στοιχεία. Επίσης να πω, ότι υπέφερα από αρκετές κρίσεις πανικού πριν 4 χρόνια, μετά από θάνατο ξανά - του πατέρα μου - και μετά από μια εξαιρετικά επίπονη για τον οργανισμό μου περίοδο κατά την οποία ζούσα στην κυριολεξία στο πλευρό του μέσα σε ένα νοσοκομείο κι όντας ακόμη αλκοολική. Να σημειώσω το εξής. Για όλα αυτά, δε πήρα ουδέποτε στη ζωή μου ψυχοφάρμακα και τα αντιμετώπισα μόνη μου. Είμαι αρνητική σε αυτά από φύσει, αλλά και λόγω των φαρμάκων που χρειάστηκαν στον καρκίνο μου. Κι έρχομαι στο δια ταύτα. Τί μπορώ να κάνω τώρα, έχοντας τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα; Κακά τα ψέμματα, αν οι συνθήκες μου ήταν διαφορετικές δε θα έφτανα να έρχομαι ξανά αντιμέτωπη με την κατάθλιψη. Απ\' την άλλη, η σωματική κούραση που νιώθω είναι πολύ έντονη απ\' τη στιγμή που \'βγάζω\' ακόμη την εξάντληση απ\' το αλκοόλ. Κι αναρωτιέμαι, πόσο ανεκτική μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση, όταν ξυπνάω κάθε πρωί και ξέρω ότι δεν έχω ούτε για να ψωνίσω από το σούπερ ας πούμε. Ή να πάω για έναν καφέ. Όλη η οικονομική βοήθεια που έχω πάει στα χρέη, στο νοίκι και στους λογαριασμούς. Το σχεδόν κωμικοτραγικό σε μένα, είναι ότι είμαι άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και της κίνησης. Και το άλλο κωμικοτραγικό είναι πως ενώ έχω ένα πολύ \'τακτοποιημένο\' κεφάλι - αν αναλογιστώ τα πόσα έχω περάσει στη ζωή μου - και διαχειρίζομαι σχεδόν άψογα τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου πια, το πρακτικό μέρος της ζωής μου είναι χάλια σε όλα τα επίπεδα. Είναι και αστείο ίσως, κι όμως συμβαίνει. Μέσα σε όλα αυτά θέλω να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε τίποτα σχετικά με επιδόματα από την Πρόνοια, ή αν παίζει κάτι σε σχέση με κατάθλιψη. Σκέφτομαι να πάω στο ΨΝΘ να μου κάνει τη διάγνωση ένας δημόσιος ψυχίατρος. Πιο πολύ θέλω να πάω για να μου πει τί γίνεται με ανθρώπους της δικής μου περίπτωσης, αν υπάρχει κάποια πρακτική ενίσχυση. Δε φοβάμαι τους ψυχιάτρους. Πήγα ούτως ή άλλως στους πρώτους μήνες της αποχής οικειοθελώς, έχοντας τη γνώση και την υπευθυνότητα να δεχτώ ότι εξ\' αιτίας του πιώματος και με όλο το υπόλοιπο ιστορικό μου, θα μπορούσα κάλλιστα να έχω αναπτύξει και άλλου είδους προβλήματα. Δόξα τω Θεώ, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει μελλοντική πιθανότητα έτσι όπως ζω. Αν το καλοσκεφτείτε, οι συνθήκες μου είναι ένα κι ένα για να ξανακυλίσει κανείς σε κάτι που στο κάτω - κάτω, ήταν ολόκληρη στάση ζωής για 15 χρόνια. Όπως έχω γράψει και στο θέμα της Όλγας, η απεξάρτηση θέλει αντικατάσταση της συνήθειας απαραιτήτως κι εγώ δεν έχω τίποτα. Θα μου επιτρέψετε να μου πω ένα \'μπράβο\' γι\' αυτό που καταφέρνω. Είναι το \'όπλο\' μου αυτή τη στιγμή για τη δυσκολία που διανύω. Απ\' την άλλη νιώθω \'τυχερή\' γιατί η ομοιοπαθητικός που με παρακολουθεί είναι και φίλη μου και φτάσαμε στο σημείο να μου αγοράζει η ίδια τα φάρμακα... :). Δεν υπάρχει όπως είπα περίπτωση να πάρω αντικαταθλιπτικά, ακόμη κι αν μου τα γράψει ο γιατρός. Κατά τ\' άλλα, χαίρομαι που η αγάπη μου τόσα χρόνια για το γράψιμο, μου χρησιμεύει σε αυτή τη φάση όσο δε φαντάζεστε. Όλες σας οι σκέψεις ευπρόσδεκτες και ευχαριστώ που με διαβάσατε.

:)

---

καταρχην σου αξιζει ενας δημοσιος επαινος , οχι γιατι καταφερες να αποτοξινωθεις τελειως απο το αλκοολ , αλλα γιατι οι περισσοτεροι απο τους ψυχιατρους που θα σου εγραφαν σιως ψυχοφαρμακα , αν ζουσαν εστω και τα μισα απο οσα με τοση ευκρινεια , συγκεντρωση και ταλεντο εγραψες , θα εμπαιναν μονοι τους σε θεραπεια η θα αρχιζαν να πινουν μεχρι σκασμου!
εισαι καλυτερα λοιπον απο τον καθε ενα φιλεναδα στην τοσο πονεμενη ψυχη σου και το σωμα που πληρωσε ολα τα προηγουμενα οπως ακριβως εκανε και το δικο μου!
Δεν ξερω αν εχεις δικαιωμα για βοηθημα τυπου προνοιας αλλα το γεγονος οτι υπερξες αλκοολικη απο μονο του βαει νομιζω μια αμεση προτεραιοτητα για να παρεις εστω μια δουλεια γραφειου σε καποιο δημο η κοινοτητα .
Το ταλεντο σου για γραψιμο θα ηταν ισως πολυ χρησιμο σε μια τοπικη εφημεριδα η ραδιοφωνο και η ιστορια σου τοσο συγκινητικη που εστω μια αγγελια ραδιοφωνικη να εβαζες με εμφαση στο γεγονος οτι ενω σημερα εισαι απολυτως υγειες ψυχικα και απεξαρτημενη , η οικονομικη δυσχερεια ειναι η μονη απειλη για να ξανακυλησεις αν η κοινωνια στην οπιια ζεις δεν απλωσει το χερι , οχι για να σου δωσει ελεημοσυνη , αλλα μια δουλεια που θα την κανεις σιγουρα καλυτερα απο πολλους που την ασκουν σημερα !
να γραφεις .... εχεις ταλεντο , πιστεψε σε αυτο και ταυτοχρονα θα δυναμωνεις σαν χαρακτηρας και θα βρισκεις την οριστικη εξοδο απο το προβλημα σου που ειναι καθαρα οικονομικο

Καλησπέρα. Να δηλώσω χαρούμενη που βλέπω να συναισθάνεστε τα σώψυχά μου πρώτον. Και δεύτερον, επειδή τό \'χω πάρει και \'μανιάτικα\', μόλις κάθισα για να ξεκουραστώ επειδή τελικά καθάρισα τον κήπο. Ζορίστηκα απίστευτα αλλά τώρα νιώθω καλύτερα. Είναι αυτές ακριβώς οι πολύ λεπτές καμπές στις οποίες χρειάζεται να αντιδράει κάποιος στη θέση μου ίσως. Είναι ακριβώς η στιγμή που νιώθω ότι πρέπει να πάω κόντρα στην κατάσταση κι αυτό θέλω να κάνω. Επειδή πρέπει να φύγω, θα επανέλθω στις απαντήσεις σας αύριο, γιατί αγγίξατε όλοι πολύ σημαντικά θέματα για συζήτηση και δε θέλω να τα αδικήσω με μια γρήγορη ματιά. Προς το παρόν, καλό βράδυ σε όλους και ευχαριστώ θερμά. Καμιά φορά τελικά, οι άνθρωποι είμαστε τόσο ίδιοι μεταξύ μας... αρκεί να το κοτάξουμε μες στα μάτια. Πολύ βαθιά όμως...

:)

Aλομπαρ καταρχας συγχαρητηρια,η δυναμη σου ειναι αποδεδειγμενη ,εχεις βαλει κατω και εχεις νικησει τοσο σοβαρα προβληματα..

οσον αφορα την εργασια ναι φυσικα και θα σε βγαλει απο τις δυσκολες καταστασεις που αντιμετωπιζεις.ειναι δυσκολο να βρεις δουλεια σημερα ναι ,αλλα οχι ακατορθωτο και ουτε η ηλικια σου ειναι απαγορευτικη..προσπαθησε το και θα τα καταφερεις

οσο για το καταθλιψη μπορεις ανετα να απευθυ
νθεις σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας και να παρακολουθησεις θεραπεια χωρις απαραιτητα να λαβεις φαρμακευτικη αγωγη εφοσον δε το επιθυμεις.

σου ευχομαι ολοψυχα να σου πανε ολα καλα αλομπαρ:)

Καλησπέρα. Είχα ένα άσχημο περιστατικό απ\' το πρωί με τη μητέρα μου και δε μπόρεσα να βρω διάθεση να σας απαντήσω. Μου δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα η στάση της κι ώρες - ώρες απορώ πώς μπορώ και συγκρατώ το θυμό που μου βγάζει. Ελπίζω να είμαι καλύτερα αύριο, γιατί θέλω να συζητήσω μαζί σας. Ευχαριστώ κι αφήνω το θέμα για την ώρα.

αν εχεις δικο σου περιβολι αλομπαρ , μια γωνια για λιγες κοτες , αν ξερεις να πλαθεις και να ψηνεις ψωμι , σε πληροφορω οτι μπορεις μεσω ιντερνετ , να βρεις πελατες στην περιοχη για φρεσκα αυγα και κοτοπουλα , λαχανικα και φρουτα χωρις λιπασματα και ισως να δωσεις λυση στα οικονομικα σου μοιραζομενη αυτα που τρως και ισως περισευουν καποια ...
Μια νεα γυναικα σαν και εσενα στην Γαλλια ξεκινησε αυτη την επιχειρηση και σημερα ειναι πλουσια ! Παιρνει και απο γειτονες λαχανικα και αυγα η κοτοπουλα και τα πει και τα παραδιδει μονη της σε πελατες που βρισκει μεσω διαδικτυου!

Καλημέρα Πάνο. Ζω σε ένα σπίτι με ενοίκιο που μου πληρώνει άλλος προς το παρόν έτσι όπως έχει η κατάσταση. Έχω και 5 ζωάκια και την τύχη να μην έχει πρόβλημα με αυτά ο ιδιοκτήτης μου. Δυστυχώς, πρέπει να μετακομίσω σύντομα, έχει λήξει το συμβόλαιό μου και θα δοθεί αντιπαροχή. Άλλο ένα τεράστιο άγχος με την κατάσταση αυτή, που με \'βαραίνει\' ακόμη περισσότερο. Εννοείται ότι δε θα εγκαταλείψω τα ζώα μου προκειμένου να βρω εύκολα σπίτι. Θά \'ναι σα να προδίδω τις αξίες μου σαν άνθρωπος και δεν υπάρχει περίπτωση. Το σκηνικό που μου περιγράφεις, είναι πολύ κοντά σε ένα μου όνειρο. Να ζήσω μια μέρα στη φύση. Ακόμη απέχω πολύ από κάτι παρόμοιο. Σ\' ευχαριστώ.

:)

καλη τυχη αλομπαρ...ο κηπος που εγραψες πιο πανω με παρσευρε να φανταστω οτι εισαι ηδη στην εξοχη!

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Καλησπέρα. Να δηλώσω χαρούμενη που βλέπω να συναισθάνεστε τα σώψυχά μου πρώτον. Και δεύτερον, επειδή τό \'χω πάρει και \'μανιάτικα\', μόλις κάθισα για να ξεκουραστώ επειδή τελικά καθάρισα τον κήπο. Ζορίστηκα απίστευτα αλλά τώρα νιώθω καλύτερα. Είναι αυτές ακριβώς οι πολύ λεπτές καμπές στις οποίες χρειάζεται να αντιδράει κάποιος στη θέση μου ίσως. Είναι ακριβώς η στιγμή που νιώθω ότι πρέπει να πάω κόντρα στην κατάσταση κι αυτό θέλω να κάνω.

---

Αυτο το κομματι, αυτο το \"πρεπει\", το αναγκαιο για να ξεκολλησω, μου ειναι γνωριμο. Για μενα δεν ηταν ευκολο. Ξερω ομως πώς ειναι σημαντικο να μαθει κανεις να επιβαλλεται στον εαυτο του. Οπως κ αν μεταφραζεται αυτο: απο το να ξεκουνηθει να καθαρισει τον κηπο μεχρι το να ειναι συνεπης σε ενα προγραμμα.

Και ισως αυτο να εννοεις λεγοντας να παω κοντρα στην κατάσταση.Εγω καταλαβαινοντας αυτο, χαιρομαι διπλα για το καθαρισμα του κηπου:) Εχει κ αλλο κινητρο, εκτος του προφανους!(Εισαι τυχερη που εχεις κηπο:))