ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙ?

Επτά μήνες, 2 ημέρες και 23 ώρες. Χωρίς το Ντινάκο μου, τον αδερφό, τον κολλητό, το στήριγμα και πολλές φορες το παιδί μου. 37 χρόνών χαράς, πλάκας, αγάπης, δυσκολιών. Γιατί ρε γαμώτο χάνονται όλα σε ένα δευτερόλεπτο? Γιατί η λατρεία του, αυτές οι ρημάδες οι δύο ρόδες να είναι ο τάφος του τώρα? Πώς να βοηθήσω τη μάνα και τον πατέρα μου. Είμαι μάνα και ούτε μπορώ να διανοηθώ τι περνούν? Κ εγώ? Ο μοναδικός μου αδερφός. Είχαμε τόσα να ζησουμε. Έπρεπε να τον παντρέψω όχι να τον αποχαιρετήσω έτσι....

Βασιλικη,

ειλικρινα λυπάμαι πολυ....Ελπιζω μονο να εχεις το περιθωριο, να αφηνεις εσυ η ιδια στον εαυτο σου το περιθωριο να εκφρασεις τον πονο σου. Δυστυχως δεν υπάρχει γιατι. Κι ακομα κ αν υπάρχει ή υπήρχε δεν ξερω ποσο βοηθα να απαλυνεις τον πονο.

Ελπιζω εδω να νιωσεις ανετα κ να μιλησεις οπως κ οποτε νιωσεις την αναγκη.

Καλώς ήρθες

Βασιλική τα συλλυπητήρια μου και ο Θεός να σας δίνει δυναμη και κουράγιο.Αν ρωτάς το γιατί δυστυχώς δεν θα πάρεις απο πουθενά απάντηση.Η ζωή είναι άδικη απο μόνη της.Είσαι μάνα και καταλαβαίνεις τον πόνο της μητέρας σου.αφησε όμως τον εαυτο σου να κλαψει να περάσει την περίοδο του πένθους.είναι τρομερά δύσκολες καταστάεις αλλά είμαστε φτιαγμένοι για να αντέχουμε πολλά.δεν υπάρχουν λόγια να πεις σε αυτή την μάνα όμως ο χρόνος πραγματικά είναι γιατρός και το να μάθεις να ζείς με τον πόνο αυτό θα έλθει με τον καιρό.σας εύχομαι καλή δύναμη

Σοφία σ\' ευχαριστώ. Δεν ξερω πια τι νιώθω. Ξυπνάω κ νομιζω ότι βλέπω ταινία, δουλεύω περνάει η μέρα με τον ίδιο τρόπο. Λες κ όλα σταμάτησαν να έχουν χρώμα την 20/03/09 στις 7.55 ακριβώς

Οχι Γιώτα ο θεός εμένα δε μου δινει πια. Μου πήρε μόνο. Αρνούμαι να πιστέψω πια σ\' αυτόν. Μου πήρε τον αδερφό, έχασα πια τη μάνα και τον πατέρα που γνώριζα, είμαι ολομόναχη με ένα μωρό 4 χρονών που δεν καταλαβαίνει γιατί φορούν όλοι μαύρα και γιατί ο Κωστάκης της δεν ανεβαίνει στη μηχανή του να κατέβει από τον ουρανό. Που είναι εκείνος ο περιβόητος θεος σ\'όλα αυτά. Και γιατί το βράδυ δε με βοηθά να κοιμηθώ και μ\' αφήνει να κουλουριάζομαι ώρες ως το ξημέρωμα στο κρεβάτι του Ντινάκου μπας και τον δω στον ύπνο μου έστω. ΠΟΥ ΔΙΑΟΛΟ ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΘΙΚΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΞΕ ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΟΥΣΕ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΠΑΛΉΚΑΡΑΚΙ ΜΑΣ Ε?

Βασιλική μου,
η ζωή, ο θεός (αν υπάρχει), είναι τόσο σκληρή/ός απέναντί μας ορισμένες φορές...
Και η μόνη μας διέξοδος αρχικά για να ανταπεξέλθουμε σε αυτό τον βαθύ πόνο της απώλειας, τον τρομερό πόνο, τον ασύγκριτο, τον ανυπέρβλητο, είναι να βγάλουμε το θυμό μας απέναντι σε αυτόν τον άδικο θεό, σε αυτή την άδικη ζωή καλή μου...

Βγάλε το θυμο σου, εξωτερίκευσέ τον...
Έχεις κάθε δικαιωμα...

Μέχρι να νιώσεις, ότι καλώς ή κακώς, όλα είναι δανεικά, και τα καλά που μας χαρίζονται, και τα άσχημα...Τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο...Έτσι πορευόμαστε, με μια ελπίδα για το καλύτερο και τη δύναμη να ζούμε την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή...

Αν το αισθάνεσαι γράψε εδώ μέσα τις σκέψεις σου, υπάρχουμε πολλοί που θα σε νιώσουμε...

Καλή δύναμη...

Βασιλική...
Ξέρω από πείρα, (εχω χάσει τη μαμά μου), πως ότι λόγια παρηγοριάς και να σου πει κανείς, περισσότερο θα σε νευριάσουν, παρά θα σε γαληνέψουν.
Εγω θα σου μόνο δυο πράγματα. Κυνήγα το χρόνο να περνάει γρήγορα, και μην παραμελείς τους ανθρώπους που αγαπάς επειδή είναι ζωντανοί.
Κουράγιο και δύναμη σου εύχομαι...