Στην γιαγιά

Πόσο μου λείπεις να ξερες…
Αχ καρδούλα μου! Πέθανες… πέθανες κι εσύ… και δυσκολεύτηκες τόσο πολύ.
Βασανίστηκες τόσο!
Μόνο μια μικρή κραυγούλα σου σε κάθε μου ερώτημα μας συνέδεε στο τέλος.
Τέλος μιας εποχής λοιπόν… έφυγε για πάντα, μαζί σου…
Αχ καρδούλα μου…
Τόσα χρόνια κοντά μου σε είχα, σε έμαθα.
Πώς τώρα έτσι απλά να σε ξεμάθω?
Πόσες μνήμες μου έρχονται…
Είχα συνηθίσει στην σιωπηλή παρουσία σου.
Σε είχα στο πετσί μου και σε έχω ακόμα, ψυχούλα μου.
Μια αγνή ψυχή ήσουν εσύ.
Αψηφούσες τα χρόνια σου και έμενες κορίτσι. Κοπελίτσα, πίσω από γερασμένες σάρκες, αυτό ήσουν…
Να με κοιτάς, να μου γελάς, να με ρωτάς….
Να χτυπάς παλαμάκια όταν η τηλεόραση έπαιζε παραδοσιακά τραγούδια….
Η φωνούλα σου η γλυκιά…
Πόσο μα πόσο σε αγάπησα.
Κι εκείνα τα σ’ αγαπώ που μου έλεγες… « Εσένα σε έχω… ψηλά… εσύ είσαι για μένα…. Σ’ αγαπώ μανά μ…» έτσι μου λεγες…
Αχ τι πολύτιμα λόγια, πού είσαι τώρα να μου τα πεις πάλι?
Πού είσαι να με στολίσεις με αγάπη?
Αχ γιαγιάκα… έφυγες και χάσαμε τις στιγμές μας.
Τόσο ιερές ήταν αυτές οι στιγμές γιαγιάκα!
Μόνο οι δυό μας το ξέραμε.
Μου λείπουν αυτές οι στιγμές… μου λείπεις!
Πήρες μαζί σου κι ένα δικό μου κομμάτι…

Σ’ αγαπώ και σε θυμάμαι.
Πάντα θα σε θυμάμαι.

weird...τα ειλικρινή μου συλληπητήρια.....
Δεν έχω να σου πω τίποτα, γιατί ξέρω πως αυτές οι στιγμές δεν γεμίζουν με λόγια, αλλά με συναισθήματα.....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
weird...τα ειλικρινή μου συλληπητήρια.....
Δεν έχω να σου πω τίποτα, γιατί ξέρω πως αυτές οι στιγμές δεν γεμίζουν με λόγια, αλλά με συναισθήματα.....

---

Θεοφανία μου... σ ευχαριστώ γλυκιά μου.
Εχει κάποιους μήνες που μας άφησε η γιαγιά.
Απλά τώρα, σήμερα, την ώρα που έτρωγα, εντελώς ανεπαίσθητα, με κατέλαβαν τα συναισθήματα που λες....
για πρώτη φορά.

Κι έτσι σκέφτηκα να της γράψω κάτι σε αυτόν τον τόσο αγαπημένο μου χώρο :)

Weird, μου άρεσε που μοιράστηκες μαζί μας κάποια συναισθήματα για τη γιαγιά σου.
Ο πατέρας μου, 80 χρονών, μας μιλάει για τον παππού του, που τον αγαπούσε ιδιαίτερα και μας περιγράφει ιστορίες και συναισθήματα λες και είναι χτεσινά. Και εγώ, που δεν γνώρισα ποτέ αυτόν τον άνθρωπο, καθώς και τα παιδιά μου (είναι προ-προπάππους τους), νοιώθουμε πως είναι σχεδόν ανάμεσά μας.

Και σκέφτομαι πως ένας άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ αν δεν τον ξεχάσουμε…..

Σου εύχομαι λοιπόν να μεταφέρεις τις αναμνήσεις σου από τη γιαγιά σου και τις επόμενες γενιές :)

weird μου,όπως είχες γράψει άλλωστε όλα κάνουν τον κύκλο τους κ ο κύκλος της ζωής της γιαγιάς σου έκλεισε αφήνοντας όμως πίσω τόσο ωραίες στιγμές χαραγμένες και αθάνατες.

Είσαι τυχερή που τις έζησες,που νιώσατε ,που μοιραστήκατε κ αγαπηθήκατε αληθινά.

Στο ποιήμα σου μου άρεσε πολύ αυτή η έκφραση της αγάπης κ το ότι την κρατάς-είναι ακόμα ζωντανή μέσα σου:)κ ας σου λείπει το σώμα της......

weird, είναι σκληρό να χάνεις κάποιο αγαπημένο πρόσωπο.για τη γιαγιά μου που έχασα πιο πρόσφατα ( όχι το Πάσχα που πέρασε, αλλά το προηγούμενο ) τη φέρνω συχνά στο μυαλό μου και δακρύζω ακόμη κάποιες φορές.τη θυμάμαι συνέχεια όμως από μικρό παιδί που μας φρόντιζε ιδιαίτερα και μας έκανε όλα τα χατήρια.η nature έχει δίκιο σ΄αυτό που λέει πως ένας άνθρωπος δεν πεθαίνει ποτέ αν δεν τον ξεχάσουμε...έτσι όπως μιλάς για τη γιαγιά σου καταλαβαίνει κανείς ότι μοιραστήκατε όμορφες στιγμές που θα θυμάσαι για πάντα.να είσαι καλά να την θυμάσαι...

Σας ευχαριστώ όλους που μου είπατε μια κουβέντα.
Με συγκινείτε...
Είναι πολύ σημαντικό που το μοιράστηκα αυτό μαζί σας, πολύ.

Να ειστε όλοι καλα.

weird μου,
είμαι σίγουρη από τον τρόπο που μιλάς,
ότι δώσατε και πήρατε
πολλή αγάπη η μία από την άλλη.
Η εγγονή και η γιαγιά.
Δύο γυναίκες, δύο κορίτσια, δύο γενιές, που η αγάπη σας ένωσε. Για πάντα.

Κι αν το γερασμένο και κουρασμένο της κορμάκι έφυγε,
η αγάπη της δεν πεθαίνει ποτέ, όσο την αισθάνεσαι, όσο θυμάσαι τα αγαπημένα της λόγια...
Καλό της ταξίδι...

Weird πριν από ακριβως 2 μήνες πέρασε η ψυχούλα του παππού μου μέσα από τα δάκτυλα μου και ακομά την νιώθω να με χαιδεύει...
Θυμάμαι τόσο έντονα τις εικόνες αυτές...
Τα ματάκια του την ώρα που ξεκινούσε το μακρυνό ταξίδι...
Τις προσευχές που έκανα ζητώντας τον οίκτο και την λύπηση του Κυρίου, για να μην μου τον πάρει...
Την ανάνηψη όταν οι γιατροί πάλευαν με τον Άδη...
και την στιγμή που ήρθαν να μου πουν...ο παππούς σας απεβίωσε...
πως να τα ξεχάσω όλα αυτά;
Δεν ξέρω αν από εμένα πήρε αυτά που είχε ανάγκη, αν έκανα τα \"σωστά\", αν τον έκανα περίφανο...
Ήθελα τόσα να του πω, αλλά τις τελευταίους μήνες δεν με αναγνώρίζε...
δεν ελειψα από κοντά του ούτε στιγμή...
τον επλενα, τον τάιζα, του μιλούσα ασυνάρτητα όπως έκανε και εκείνος,...
αλλά δεν ήτα αρκετα αυτά για να τον κρατήσω κοντά μου...
Παρηγοριέμαι λεγοντας πως ήταν πολύ περίφανος άνθρωπος για να καταδέχεται να τον πλένω και να του βάζω πάνες...θα με ντρεπόταν!
Όμως εμένα δεν με πείραζε...για εμενα δεν ήταν ο παππους μου...ήταν ο πατέρας που πάντα ήθελα...
Με αγκάλιαζε και μου τραγουδούσε παραδοσιακά τραγουδια και ήθελε να μου τα μάθει...
Ονειρευόταν την ήμερα του γάμου μου που θα με συνόδευε στην εκκλήσια. Τα ρούχα έλεγε θα τα αγοραζα εγώ, γιατί έχω γούστον και δεν ήθελα να με κάνει ρεζίλι στον γιατρό συζηγό μου...
Θεε μου πόσο μου λείπει!
Έχουν περάσει 2 μήνες και ακόμα πονάω τόσο πολύ...
Μου λείπεις πολύ...
Ξέρω πως πληγώνεται που κλαίω ακόμα...ξέρω πως δεν θα το ήθελε...
για αυτό προσπαθω να το ξεπεράσω...

Γεράκο μου (έτσι τον έλεγα) σε αγαπάω τόσο πολύ...

Weird μου τι κανεισ?
...ζει η γιαγια μεσα σου...καιολοι εκεινοι που μασ αφηνουν...γιατι πρεπει..

και αυτο ειναι που θελει κι εκεινη ειμαι σιγουρη γι αυτο...
..σου χαμογελαει και σ αγαπαει απο ψηλα..

οι αναμνησεισ εχουν τεραστεια δυναμη..

σε φιλω!

Ανώνυμη, σ ευχαριστώ για τα λόγια σου…
Μπολίνια, με συγκίνησες με τον γεράκο σου…Μπορώ κάπως να νιώσω το δέσιμο που είχες μαζί του, είναι ένας σπάνιος δεσμός αυτός με τους ηλικιωμένους ανθρώπους…
Κι εγώ την γιαγιάκα την έπλενα καμιά φορά και την φρόντιζα αρκετά συχνά…

Έβλεπα την ταλαιπωρία της κι ήξερα ότι ήταν η ώρα της να φύγει.
Την έβλεπα κι εγώ να ντρέπεται… δεν ήθελε να την βλέπω γυμνή και στο νοσοκομείο, ακόμα και στα χειρότερά της εμπόδιζε με το χεράκι της να της σηκώσουν την νυχτικιά…
Ήταν περήφανο πλάσμα η γιαγιάκα μου και τα γηρατειά δεν την λυπήθηκαν καθόλου.
Βρήκαν την ηρεμία τους Μπολόνια μου, αναπαύθηκαν… καλύτερα για κείνους. Εμείς θα μείνουμε να τους θυμόμαστε με αγάπη.
Μην καταπνίγεις τα συναισθήματά σου καλή μου, άσε ελεύθερα τον πόνο και την θλίψη σου να βγούν για να απαλύνεις το φορτίο.
Εμένα με πονάει το εφήμερο. Πονάω για όλα εκείνα που έρχονται και φεύγουν στο διάβα μας. Για την παροδικότητα των πραγμάτων που είναι μεν συμπαντικός νόμος αλλά που το πετσί μου δεν μπορεί να την συνηθίσει με τίποτα.
Πονάω για την πορεία προς τα γηρατειά.
Η γιαγιά ήταν δίπλα μου από τότε που ήμουν κοριτσάκι.
Τόσο δυνατή γυναίκα ήταν. Την παρακολούθησα βήμα βήμα να σβήνει, βήμα βήμα της κρατούσα το χέρι προς την σαρκική και πνευματική παρακμή.
Πονάω γι αυτήν την επώδυνη διαδικασία των γηρατειών που την έζησα από κοντά.

Ας είναι. Καλύτερα την άβυσσο να την κοιτάς κατάματα. Έτσι δεν λένε?
Και τον φόβο σου επίσης….
Βαθαίνει την συνείδηση και την αντίληψη.

Να είστε όλοι καλά και σας ευχαριστώ.

Γλυκια μου weird, δεν ξερω τι να πω...οτι και να πεις σε αυτες τις στιγμες θα ειναι λαθος, γιατι κανεις δεν ενιωσε αυτα που ενιωσες εσυ εκεινη την στιγμη...εγω δεν γνωρισα παππουδες και γιαγιαδες, οποτε ειμαι η τελευταια που μπορει να μιλησει...γνωριζω ομως τι παει να πει αγαπη και σου λεω οτι πηγε στην γειτονια τον αγγελων να ξεκουραστει και σε προσεχει απο εκει πανω...θα μεινει παντα στην θυμηση σου και στην καρδια σου γλυκια μου, θα συνεχισει να ζει μεσα σου και να σου δινει την στοργη και την βοηθεια της...

Εδω και μερες ηθελα να σου γραψω μια λεξη...

Quote:

---

Originally posted by anoiksi
Γλυκια μου weird, δεν ξερω τι να πω...οτι και να πεις σε αυτες τις στιγμες θα ειναι λαθος, γιατι κανεις δεν ενιωσε αυτα που ενιωσες εσυ εκεινη την στιγμη...εγω δεν γνωρισα παππουδες και γιαγιαδες, οποτε ειμαι η τελευταια που μπορει να μιλησει...γνωριζω ομως τι παει να πει αγαπη και σου λεω οτι πηγε στην γειτονια τον αγγελων να ξεκουραστει και σε προσεχει απο εκει πανω...θα μεινει παντα στην θυμηση σου και στην καρδια σου γλυκια μου, θα συνεχισει να ζει μεσα σου και να σου δινει την στοργη και την βοηθεια της...

Εδω και μερες ηθελα να σου γραψω μια λεξη...

---

Σ ευχαριστώ τρυφερή ψυχούλα...
Σαν σε διάβασα, ένα άνθος ολόλευκο ήρθε κι έκατσε πάνω στο μάγουλό μου και με γλύκανε με το βαθύ του άρωμα...
Να είσαι καλά.

Ποσο ομορφος ειναι ο λογος σου...ποσο ομορφια και μεγαλιοτητα κρυβεις μεσα σου;;;

Ενα μεγαλο μπραβο, που παρολο που βιωνεις ενα τοσο μεγαλο πονο...εχεις δυναμη και δινεις και σε αλλους την δυναμη σου, με τα γλυκα σου λογια...Να ξερεις οτι η πολυαγαπημενη σου γιαγια, θελει να σε βλεπει ευτυχισμενη απο εκει πανω...Θελει να εχεις δυναμη και πιστη, γιατι απλα δεν σε εγκατεληψε, ζει στην θυμηση σου ζει μεσα σου και θα συνεχισει οσο την αφηνεις να μενει εκει...Σε αγκαλιαζω πολυ πολυ...!!!!

Και να που τώρα πάλι μου λείπεις.
Θέλω να σε αγκαλιάσω.
Όπως κάθε φορά που γυρνούσα απο ένα ξενύχτι μου
και μύριζα τσιγάρο και ποτό
και είχα τη λάμψη της μέθης στα μάτια.
Με ένοιωθες και γελούσες!
Ακατάπαυστα γελούσες Χρυση.
Μου χάιδευες τα χέρια και γελούσαμε μαζί.
Σου έλεγα που πήγα με ποιά παρέα..
Δεν καταλάβαινες πάντα αλλά έκανες οτι ναι
όλα τα καταλαβαίνεις και τα ξέρεις
\"Α ναι? Σώπα...\" μου έλεγες με το γερασμένο σου χαμόγελο...
που είσαι τώρα γιαγιά μου?
Θέλω να μου σφίξεις τα χέρια
όπως τότε
μα δεν μπορώ πια να σε έχω... μόνο να σε θυμάμαι...
και πόσο μου λείπει η παρουσία σου.
Σαν να λείπει ένα κομμάτι δικό μου απο δίπλα μου.

Έφυγες και μαζί σου πήρες και κάτι δικό μου.
Πονάω Χρυσή και σε σκέφτομαι.
Ακόμα κι αν έφυγες έχει μείνει εδώ κάτι δικό σου.
Σ έχω στο αίμα μου και στην ψυχή μου μέσα.
Αγαπημένη.