Aπαντήσεις;

Δεν ξέρω αν \"πρέπει\" να έχουμε φίλους..

Ξέρω όμως οτι χρειάζονται..

Οι καλοί φίλοι θα σου σταθούν στις δύσκολες στιγμές, θα σε βοηθήσουν, θα σε ακούσουν, θα σου πούν αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλεις να ακούσεις..
Γενικά θα υπάρχουν για σένα..

Η μοναξιά είναι κάτι δύσκολο..
Και δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό σε πολύ κόσμο..

Είσαι σε καλή ηλικία να ανοίξεις τον κύκλο σου και να κάνεις νέες παρέες..

Οπότε, η δική μου συμβουλή είναι να προσπαθήσεις να είσαι λίγο πιο αμέριμνος και όλα θα έρθουν..

Quote:

---

Originally posted by Orion
Γιατί πρέπει να έχουμε φίλους;
Όπως είπα ούτε οι γονείς μου έχουν και γενικά μου φαίνεται πλέον κάτι περίεργο.
Εγώ τι να κάνω με αυτά τα συμπτώματα;Με εμποδίζουν απο το να κάνω πολλά πράγματα.
Πως να συμπεριφέρομαι στους γονείς μου που ότι και να τους έχω πει έιναι αδιαφορο;
Ποιος φταίει;Εγώ οι γονείς μου η μοίρα;

---

Δεν είμαι ούτε ειδική ούτε ξέρω πως είναι να έχεις κατάθλιψη. Απλά υποφέρω από ψυχοσωματικά και πολλές φορές το κρύβω από τους γονείς μου για να μην τους επιβαρύνω συναισθηματικά. Απ\'ότι καταλαβαίνω είσαι ανήλικος και δε ξέρω κατά πόσο μπορείς να απευθυνθείς σε ειδικό από μόνος σου. Εμένα τα ψυχοσωματικά μου εμφανίστηκαν σχεδόν μόλις ενηλικιώθηκα οπότε και πήρα την απόφαση να δουλέψω part time και να χρησιμοποιήσω τα λεφτά για να πάω σε ψυχολόγο χωρίς να το γνωρίζουν οι δικοί μου. Μέσα μου πίστευα ότι δε θα με καταλάβαιναν αφού από τη πρώτη στιγμή απέδιδαν τα ψυχοσωματικά στο άγχος μου από τις πανελλήνιες και γενικά την \"τρέλα\" μου να είμαι καλή στα μαθήματα. Εγώ πάνω κάτω ήξερα το γιατί. Μην είσαι μοιρολάτρης. Δε φταίει η μοίρα για όσα μας συμβαίνουν. Ανάλογα με τα βιώματα του καθενός οι γονείς μπορούν αν παίξουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ψυχικής υγείας του παιδιού. Από τη στιγμή όμως που είσαι ώριμος να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει γύρω σου και να κατανοήσεις τι επίδραση έχουν οι γονείς πάνω σου, πιστεύω ότι μπορείς να το ελέγξεις. Η γνώση είναι δύναμη.
Όσο για το θέμα της σημασίας της φιλίας στη ζωή καθενός. Κανένας δεν πρέπει να έχει φίλους. Συνήθως είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να είναι κοινωνικός. Αν θεωρείς ότι επιβιώνεις μια χαρά χωρίς φίλους τότε ίσως να μην τους χρειάζεσαι. Βλέποντας όμως γύρω μου και γνωρίζοντας και από τη δική μου κατάσταση, ξέρω ότι οι φίλοι παίζουν πολύ θετικό ρόλο στη ζωή των ατόμων που πάσχουν από ψυχικά νοσήματα, είτε αυτά είναι απλά ψυχοσωματικά είτε είναι κάποιας σοβαρότερης μορφής. Αρκεί βέβαια να είναι τα σωστά άτομα. Όταν βρεις ενα άτομο που σου συμπαραστέκεται, που περνάτε καλά μαζί και που ξέρεις ότι σε καταλαβαίνει (ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που περνάς) και σε δέχεται για αυτό που είσαι τότε με ένα μαγικό τρόπο δε φαίνονται τα πάντα μαύρα. Ίσως λίγο γκρι αλλά και πάλι αυτό δεν είναι καλύτερο;

Φαντάζομαι ότι θα σου απαντήσουν και τα υπόλοιπα παιδιά που γνωρίζουν περισσότερα πάνω σε αυτό το θέμα. Εγώ απλά σου είπα τη γνώμη μου. Ελπίζω να διαφωτιστείς λιγάκι από τις απαντήσεις που θα λάβεις. Να σαι καλά.

Κατάλαβα πως εννοείς το πρέπει. Φιλοσοφικώς σου απάντησα. Δε θεωρώ ότι είναι κακή η μοναξιά ούτε ότι πρέπει να έχουμε φίλους. Το αποδίδω καθαρά στη φύση του ανθρώπου ως κοινωνικό ον. Αν όπως λες δεν είχες ποτέ φίλους τότε δε ξέρεις τη διαφορά (του να έχεις φίλους από τη μοναξιά). Επειδή η μοναξιά είναι η μόνη κατάσταση που έχεις γνωρίσει τότε για μένα είναι απόλυτα λογικό να γνωρίζεις αυτήν την κατάσταση ως φυσιολογική. Μην αποθαρρύνεσαι από τις απαντήσεις. Εξάλλου ο καθένας λέει την άποψή του, εσύ απλά παίρνεις αυτά που σου ταιριάζουν και θεωρείς πως είναι λογικά και τα υιοθετείς ή τα απορρίπτεις.

Orion,

πραγματικά αυτό το site ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Μέχρι που σας συνάντησα πίστευα ότι η καταθλιψη, οι πανικοί κλπ απασχολούσαν κυρίως τους 40ηρες και άνω , απο το στρες της δουλιάς, επανεξέταση στόχων, κλιμακτήριος και άλλα.

Διαπιστώνω όμως ότι το αντίθετο μαλλον συμβαίνει. Ολοι εδω είστε πολύ νέα παιδιά. Παιδιά που στην ηλικία σας εγω ήμουν με μια κόκκινη παντιέρα και έκανα επανάσταση στα χαρακώματα... Ηλικία γεμάτη όνειρα, επαναστατιμένες σκέψεις, δίψα για ζωή...

Αναρωτιέμαι \"τι σας κάναμε?\" Που έφταιξε η δικιά μου γενιά και εσείς τα παιδιά μας αντιμετωπίζετε αυτά τα προβλήματα. Γιατί δεν καταφέραμε να σας μεταδώσουμε έστω και το ελάχιστο απο τον ενθουσιασμο της δικής μας εφηβείας, των δικών μας φοιτητικών χρόνων...

Πως είναι δυνατόν, πραγματικά μια ολόκληρη γενιά τώρα ,να ζει σε αυτές τις συνθήκες του άγχους , της κατάθλιψης, του πανικου. Πανικό γιατί? Εμείς τότε δεν είχαμε ούτε να φάμε αλλά δεν μας ένοιαζε. Η επανάσταση ήταν κοντά (τρομάρα μας) και δεν θα είχαμε ανάγκη τις τράπεζες. Πρόσωπο με πρόσωπο με την αστυνομία, με την δικτατορία, με τα τανκς και ούτε για μια στιγμή δεν πανικοβληθήκαμε...

Είναι χρεός της γενιάς μου να βρούμε σε τι φταίξαμε, τι κάναμε λάθος και εσείς σήμερα αντιμετωπίζετε αυτά τα προβλήματα. ΄

Με συγχωρείς Orion που αναφέρομαι σε αυτό το θέμα.. αλλά δεν ξέρω , να! η μαρτυρία σου με γέμισε με αυτές τις απορίες, μου ξεσκάλισε \"ενοχές\" .

Ο μπαμπάς σου μόνο χρήματα δίνει ε? Πιθανόν να τα στερήθηκε στην ηλικιά σου , μην το παιρνεις στραβά . Ισως ο καημένος μόνο έτσι ξέρει να εκφράζει την αγάπη του. Τουλάχιστον αξιοποίησε αυτή τη δυνατότητα. Είδες πόσα παιδιά εδω μέσα δεν έχουν χρήματα να πάνε στον γιατρό?

Αναζήτησε τον καλύτερα ειδικευμένο ψυχίατρο, την καλύτερη θεραπεία για σένα... κράτα όσο μπορείς ζωντανό το όνειρό σου, την πίστη σου για τη ζωή, την επιθυμία σου να την γνωρίσεις και να την κατακτήσεις.

Ξέρεις τι σημαίνει νάσαι 17 χρονών Orion? Οτι μπορείς να πάρεις την πέτρα και να την ξεζουμίσεις , ότι όλος ο κόσμος είναι στα πόδια σου, ότι ακόμα δεν έχει δεις τίποτε απο το εκπληκτικό μέλλον που σε περιμένει...

Δεν είναι που νοσταλγώ τα 17 μου. Ομως τότε παιδιά, εμείς δεν είχαμε τίποτε από τα υλικά αγαθά απολαμβάνουμε σήμερα.. Διάβαζα με τη λάμπα και λέρωνα τα τετράδιά μου με το πετρέλαιο αλλά είχα στα 15 μου στην επαρχία είχα διαβάσει Καμύ, Σάρτρ και Καζαντζάκη.. Δεν είχα δει κινηματογράφο αλλά κάθε βράδυ κάτω απο τα κλειστά μου βλέφαρα έφτιαχνα όλοκληρα σενάρια για τη ζωή μου... ονειρευόμουν , εκανα σχέδια , έλπιζα. Δεν μου περναγε καν απο το μυαλό ότι πιθανόν να μην τα καταφέρω. Ημουν σίγουρη ότι όλα μπορούσα να τα κάνω, όλα όσα ήθελα. Και τα έκανα! Ανεξαρτήτως των μετέπειτα συνεπειών. Ανξάρτητα που κάποια απο εκείνα τα όνειρα έγιναν οι εφιάλτες της ωριμότητάς μου...

Χριστέ μου! Τι σας κάναμε! Που φταίξαμε?

Παιδιά, εσείς πιστεύετε ότι ευθύνονται και οι οι γονείς σας ? Η γενιά τους? η γενιά μου... Αχ ! αυτή η \"ηρωική\" γενιά μου του Πολυτεχνείου...

Orion ο μόνος που φταίει για την κατάστασή σου είναι οι γονείς σου.Η περίπτωσή σου μοιάζει πολύ με τη δική μου,πρωτοαρρώστησα στα 18,την καλύτερη και πιο δημιουργική ηλικία,ο πατέρας μου αδιάφορος,η μάνα μου πάντα μου σπάει τα νεύρα και τσακώνομαι μαζί της.Δυστυχώς λίγοι με καταλαβαίνουν σ αυτό.Θέλω να μείνω σταθώ στο σχόλιο της Black Rose.

Black Rose σε συγχαίρω που παραδέχεσαι το φταίξιμο της γενιάς σου και για τους αποτυχημένους γονείς που έβγαλε και για τον σκατόκοσμο που δημιούργησε και παραλάβαμε εμείς.Κάτω από αυτές τις συνθήκες ζούμε εμείς και άμεση συνέπεια αυτού είναι οι ψυχικές ασθένειες νέων ανθρώπων από την παιδική ή εφηβική ηλικία ακόμα.Είπες ότι αυτό το φόρουμ είναι αποκάλυψη για σένα και σε έκανε να αναθεωρήσεις κάποιες απόψεις,για μένα δεν είναι αποκάλυψη γιατί τα ξέρω αυτά αφού ανήκω σε αυτή την άτυχη νέα γενιά.Φρόντισε να σκεφτείς και τα άλλα που σου είπα και διαφώνησες μπορεί να αργήσει να έρθει από μόνη της η αποκάλυξη για να καταλάβεις ότι αυτά που σου είπα αληθεύουν.Ξέρω περιπτώσεις παιδιών που δεν έχουν καν τέτοιες ασθένειες αλλά εξαιτίας των κακών σχέσεων με τους γονείς τους οδηγήθηκαν στα ναρκωτικά,εξαφανίζονταν από το σπίτι και μερικά δεν γύριζαν ποτέ και άλλα φτάναν μέχρι την αυτοκτονία.Το χειρότερο απ όλα είναι ότι πολλές φορές το φταίξιμο πέφτει στα παιδιά(!) που από θύματα γίνονται και φταίχτες όταν τους λένε ότι \"είναι εύκολο να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους\",\"οι γονείς θέλουν μόνο το καλό σου εσύ είσαι ατίθασος και αντιδράς έτσι\",\"ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεών του και κανένας άλλος\".Κάτι τέτοια έχω ακούσει κι εγώ και με εξοργίζουν.Πέρα από αυτές τις γελοιότητες μερικών αχαρακτήριστων,για χρόνια ολόκληρα έσπαγα το κεφάλι μου να βρω το λόγο της αποτυχίας αυτής της γενιάς γονιών.Την απάντηση μου την έδωσε πέρσι μια μητέρα(42 χρονών τότε)που και αυτή είχε τις ίδιες εμπειρίες.Ο λόγος λοιπόν της αποτυχίας αυτής της γενιάς γονέων είναι ο εξής.Οι γονείς των γονιών μας(προπροηγούμενη γενιά) βίωσαν την κατοχή και τον πόλεμο και μεγάλωσαν κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες .Αυτοί φέρθηκαν πολύ σκληρά απέναντι στα παιδιά τους(τους σημερινούς γονείς μας) και υπήρξαν και αυτοί αποτυχημενοι γονείς.Οι δικοί μας γονείς,έχοντας βιώσει αυτή την σκληρή αντιμετώπιση,φέρθηκαν με τον τρόπο αυτό θεωρώντας ότι είναι καλύτεροι γονείς σε σύγκριση με τους δικούς τους.Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο βλάπτουν τα παιδιά τους πιστεύουν μάλιστα ότι είναι και καλοί γονείς.Και πάλι όμως το γεγονός ότι αντιμετωπίστηκαν άσχημα από τους δικούς τους γονείς δεν δικαιολογεί καθόλου αυτή την αποτυχία τους ούτε αποτελεί ελαφρυντικό.

Δυστυχώς αυτή η γενιά δεν έβγαλε μόνο αποτυχυμένους γονείς,αλλά και αποτυχημένους δασκάλους,αποτυχημένους πολιτικούς,αποτυχημένους επιστήμονες,όλα αποτυχημένα τίποτα θετικό.Αυτό συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάντια και στην παρακμή της σύγχρονης κοινωνίας.Όσο γι αυτή την καραμέλα με τη \"γενιά του Πολυτεχνείου\" που είναι το μόνο που έχει να παινεύεται αυτή η γενιά,την εξέγερση του Πολυτεχνείου την κάνανε μία μικρή ομάδα αγωνιζόμενων ανθρώπων σε σύγκριση με το σύνολο του πληθυσμού που ανήκαν κυρίως σε δύο πολιτικούς χώρους που σήμερα θα ονομάζονταν και τρομοκράτες.Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δηλώνουν ότι συμμετείχαν σε αυτή την εξέγερση,αλλά στην πραγματικότητα συμμετείχαν από τον καναπέ(δεν εννοώ την Black Rose).Ξέρω ακόμα και έναν που έλεγε στα παιδιά του ότι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο την ώρα της εξέγερσης αλλά απ ότι κατάλαβα και μετά αποδείχτηκε ήταν χουντικός!

Κάποιοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς έχουν παραδεχτεί τα λάθη τους και το γεγονός ότι κληρονομήσαμε έναν σάπιο κόσμο από αυτούς.Δυστυχώς αυτοί είναι πολλοί λίγοι.Το θέμα είναι να το καταλάβει η δική μας γενιά όχι μόνο για να μην επαναλάβει τα εγληματικά τους λάθη αλλά και να τους ανταπωδώσει το φταιξιμό τους.Δεν αρκεί μόνο η απαξίωση απέναντι σ αυτούς αλλά είναι επιβεβλημένη η εκδίκηση.Αφού ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεών του τότε είναι υπεύθυνος και για τις συνέπειές τους...

Φίλε Orion τις ατάκες που ανέφερες τις έχω ακούσει κι εγώ από τους γονείς μου και ειδικά από τη μητέρα μου(σου θυμίζω ότι ο πατέρας μου με έχει εγκαταλείψει πλήρως παρότι ξέρει ότι έχω πρόβλημα από το 99).Να σου πω κάποιες πιο γελοίες ατάκες που έχω ακούσει εγώ?

\"Την αρρώστειά σου την έστειλε ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη σου\"
\"Δεν προσπαθείς να γίνεις καλά\"
\"Τεμπελιάζεις γι αυτό λες ότι είσαι άρρωστος δεν έχεις τίποτα είσαι μια χαρά\"
\"Είμαι μία πολύ καλή μάνα ευπρεπέστατη κυρία και αξιόλογο άτομο μόνο εσύ τα λες αυτά\"
\"Σε έχω τρέξει σε όλους τους γιατρούς τι άλλο να κάνω?\"

Κι όλα αυτά από τη μάνα μου που έχει περάσει κιόλας την ίδια ασθένεια για 5 χρόνια και εγώ τότε της είχα συμπαρασταθεί παρ ότι δεν καταλάβαινα τι ακριβώς είχε γιατί ήμουν παιδί αλλά την έβλεπα που υπέφερε αλλά μετάνοιωσα που της συμπαραστάθηκα γιατί όταν ήρθε η ώρα που αρρώστησα εγώ(εξαιτίας της κιόλας)όχι μόνο δεν μου συμπαραστάθηκε αλλά μου έριξε και ευθύνες κιόλας.Δεν έκρυψα ποτέ πόσο τους μισώ και τους δυο,δεν τους θεωρώ καν γονείς μου και όταν έρθει η ώρα θα τους εκδικηθώ.

Έχω να σου δώσω δύο συμβουλές αν θες τις ακολουθείς.
1)πήγαινε σε κάποιον καλό ψυχίατρο και ζήτα εκεί βοήθεια αλλά ζήτα του να μην έχει επικοινωνία με τους γονείς σου γιατί θα προσπαθήσουν να σε ελέγξουν έτσι και αυτό θα σταθεί εμπόδιο στην αποθεραπεία σου.
2)όταν μπορέσεις φύγε μακριά από τους γονείς σου όσο μένεις κοντά τους μόνο θα σε βλάπτουν και δεν θα σε αφήνουν να ζήσεις όπως θέλεις.

Όσο για το πως θα τους φερθείς κατά τ άλλα σε σχέση με αυτά που σου κάνανε το αφήνω να το σκεφτείς μόνος σου.

Helena έχεις δίκιο οι λίγοι \"επαναστάτες του Πολυτεχνείου\" είναι οι σημερινοί εξουσιαστές που μας καταδυναστεύουν.Ένας από αυτούς είναι και ο πρώην υπουργός παιδείας Ευθυμίου που συμμετείχε στην αντιπαιδαγωγική μεταρρύθμιση του 2000 και που έτυχε να μιλήσω μαζί του κιόλας το 2002 και ο οποίος δήλωσε δημόσια και με περηφάνια ότι την περίοδο της χούντας έβαζε βόμβες!Φαίνεται ότι όλα αυτά τα κάνανε για να αποκτήσουν αυτοί την εξουσία που τότε κατείχαν άλλοι και δεν πολεμούσαν για κάποια ανθρώπινα ιδανικά.

Όσον αφορά τη δική μας γενιά,το είπα στο προηγούμενο μήνυμά μου,πρέπει να πολεμήσουμε για την καταστροφή αυτού του συστήματος και κατεστημένου(όπως δήθεν κάναν κι αυτοί) που ονομάζεται δημοκρατία αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από χούντα με δημοκρατικό προσωπείο.Τόση κοινωνική αδικία,τόση καταστολή,τόσος έλεγχος,τόσος εξαναγκασμός,τόση διαφθορά,τέτοια ηθική παρακμή,τόση φτώχεια,τόση εκμετάλλευση δεν υπήρχε ούτε την περίοδο της τότε στρατιωτικής χούντας.Τα ξέρουν αυτά οι εναπομείναντες χουντικοί εκείνης της εποχής και γελάνε.Αν δεν αλλάξουμε αυτή την κατάσταση θα έχουμε αποτύχει σαν γενιά όπως η προηγούμενή μας και θα διατηρήσουμε αυτή τη σάπια και άρρωστη κοινωνία την οποία θα τη παραδώσουμε στα παιδιά μας που δίκαια θα μας κατηγορήσουν.Η ανατροπή αυτή δεν μπορεί να γίνει με λόγια αλλά με έργα.Το να σε χαρακτηρίσουν περιθωριακό είναι μέρος της εξέγερσης.Όσοι πάνε κόντρα στο άδικο σύστημα και σε περίοδο ειρήνης χαρακτηρίζονται περιθωριακοί.Είναι μέρος του ψυχολογικού πολέμου.Περιθωριακός είναι αυτός που αποσύρεται από την κοινωνία και ζει εις βάρος της.Και όλοι ξέρουμε ποιοι το κάνουν αυτό.Κάθε τέτοια αλλαγή κρύβει τέτοια ρίσκα και κινδύνους.Ο Νίτσε είχε πει ότι \"το μυστικό της μεγαλύτερης καρποφόρησης και απόλαυσης της ζωής είναι το να ζεις επικίνδυνα\".Δεν έχει καθόλου άδικο.Αυτός ο άχαρος τρόπος ζωής που κάνουμε συμβάλει στην δυστυχία μας.Εγώ έχω αποφασίσει να πάω στην ξενιτιά αν και δεν θεωρώ ότι πάω σε ξένο μέρος γιατί η Ελλάδα με τα τόσα κουσούρια της δεν αποτελεί πατρίδα μου.Εκεί δεν θα υπάρχει λόγος να εναντιωθώ στο σύστημα γιατί είναι δίκαιο και οι άνθρωποι ανώτεροι και πιο πολιτισμένοι.Εκεί δεν θα υπάρχει λόγος να νιώθω μίσος.Αν όμως γυρίσω εδώ όταν μπορέσω θα προσπαθήσω μαζί με όσους θέλουν να πολεμήσουν αυτό το απάνθρωπο σύστημα όχι μόνο να το ανατρέψω αλλά να το καταστρέψω...

Πολλες φορες οι γονεις στην προσπαθεια τους να κανουν το καλυτερο για τα παιδια τους η να τα προστατεψουν απο πραγματα που θεωρουν οι ιδιοι επικινδυνα καταληγουν να κανουν μεγαλα λαθη τα οποια βεβαια σχεδον ποτε δεν παραδεχονται.Ειναι σαν να πιστευουν οτι εχουν το αλανθαστο και οτι γνωριζουν τα παντα πολυ καλυτερα(χωρις αυτο βεβαια να σημαινει οτι δεν υπαρχουν και εξαιρεσεις,δηλαδη δεν είναι και ολοι οι γονεις ετσι).Ετσι φτιαχνουν στο μυαλο τους κατι σαν προτυπο,το οποιο πολλες φορες στηριζεται σε δικες τους ανεκπληρωτες επιθυμιες και θελουν τα παιδια τους να ακολουθουν το συγκεκριμενο προτυπο.Καταληγουν ετσι να καταπιεζουν τα παιδια,να παρεμβαινουν συνεχως με τον α η με τον β τροπο στη ζωη τους χωρις να αφηνουν τα περιθωρια πρωτοβουλιας και δεν τα βλεπουν σαν ανεξαρτητες από εκεινους προσωπικοτητες.Σαφως και δεν πρεπει να ξεχναμε τα οσα κανουν οι γονεις μας για μας,αλλα όταν η συμπεριφορα τους ξεπερναει καποια ορια και φτανει σε υπερβολες τοτε αθελα τους καταληγουν να κανουν μεγαλυτερο κακο στα παιδια τους..Βεβαια ολοι κανουμε λαθη και το σημαντικο δεν είναι το να είναι καποιος αλανθαστος αλλα είναι το να εχει τη δυναμη και το θαρρος να παραδεχεται τα λαθη του και να προσπαθει να τα διορθωσει.Προσωπικα αν και εχω καλες σχεσεις με τους γονεις μου πιστευω πως παρολο που παντα προσπαθουσαν για το καλυτερο για μενα,να μη μου λειψει τίποτα κλπ εχουν κανει αρκετα λαθη στον τροπο που με μεγαλωσαν γιατι είναι πολύ υπερπροστατευτικοι με αποτελεσμα να επεμβαινουν παντα και παντου.. Στην περιπτωση τη δικη σου Οριον οι γονεις σου δεν πιστευουν ότι φερουν καποια ευθυνη και ετσι δεν πιστευω ότι μπορει να αλλαξει κατι στη συμπεριφορα τους..Ομως πρεπει από μονος σου να κοιταξεις τον ευατο σου και να διαχωρισεις όσο γινεται τη ζωη τη δικη σου από τη ζωη των γονιων σου.Επισης δεν πρεπει να τα παρατησεις και να πεις ότι δεν μπορεις να αλλαξεις τίποτα στη ζωη σου.Ο χαρακτηρας του καθενος εχω την εντυπωση ότι διαμορφωνεται συνεχως(βεβαια είναι σημαντικο να τεθουν καποιες βασεις από την παιδικη ηλικια).Ετσι τωρα μπορεις να πεις πως ότι εγινε,εγινε και τωρα θα κοιταξεις μπροστα να δεις το τι καλυτερο μπορεις να κανεις για σενα(αυτό το λεω και σε μενα).Μην το βαζεις κατω και αντι να κατηγορεις συνεχως τον ευατο σου,ψαξε να δεις το τι σου αρεσει,το τι θες να κανεις κλπ.Ειναι δυσκολο,αλλα μπορεις να τα καταφερεις!

Orion από ποια άποψη δεν σε φώτισα όσον αφορά τις ατάκες?Θες να σου πω γιατί τα λένε αυτά οι γονείς μας?Ή μήπως να σε συμβουλέψω τι να τους απαντάς όταν τις ακούς?Τα λένε αυτά οι γονείς μας για δύο λόγους.Είτε γιατί δεν μας καταλαβαίνουν σε αυτό που περνάμε και από αυτή την έλειψη κατανόησης λένε τέτοια πράγματα,είτε ξέρουν(κατά βάθος έστω)ότι φταίνε και με αυτό τον τρόπο αποποιούνται τις ευθύνες τους.Στη δική σου περίπτωση φαίνεται να ισχύει το πρώτο.Τώρα στο τι θα τους απαντάς όταν σου λένε κάτι τέτοια,καλύτερα να μην τους λες τίποτα.Από τη δική μου εμπειρία όποτε απαντούσα σε κάτι τέτοιες ατάκες οδηγόμουν σε τσακωμούς μαζί τους χωρίς να καταφέρνω ούτε να τους αλλάξω γνώμη ούτε να τους κάνω να παραδεχτούν τα λάθη τους με αποτέλεσμα να εκνευρίζομαι αφάνταστα και αυτό να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση της υγείας μου.

Oriοn μου συμφωνώ απόλυτα με την Αφροδίτη. Πολλοί γονείς (και οι δικοί μου) αντί να μας μάθουν να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας μας έμαθαν, άθελά τους, το αντίθετο.

Αυτό δε σημαίνει όμως ότι είμαστε πλέον καμένα χαρτιά ή ότι πρέπει να είμαστε μοιρολάτρες και να τους κατηγορούμε μια ζωή. Δέχομαι ότι κάνανε λάθη, σίγουρα μπορεί εκείνοι να μην τα παραδέχονται αλλά επειδή είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη (ακόμα και τραγικά δυστυχώς) θα πρέπει να δεχθώ την ανθρώπινη φύση τους και να σκεφτώ ότι ίσως να βγει και κάτι καλό από αυτή την ιστορία. Να μην επαναλάβω τα ίδια λάθη κι εγώ στα δικά μου παιδιά.

Βέβαια, μέχρι να φτάσουμε σ\' αυτό το σημείο θα πρέπει να χτίσουμε εμείς τον εσωτερικό μας κόσμο με γερά θεμέλια, παρόλο που δεν το έκαναν εκείνοι... Πρέπει να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου Ορίων. Ακόμα κι αν ακούσεις \"απειλές\" του τύπου \"δεν ξέρεις τίποτα\", \"θα φας το κεφάλι σου\" κτλ κτλ.

Στην εφηβική μου ηλικία έβγαινα με το σταγονόμερο κι όταν λέω με το σταγονόμετρο δεν είχα την αξίωση να κοπροσκυλιάσω αλλά να βγαίνω μια φυσιολογική ώρα για την ηλικία μου. Αν δεν επαναστατούσα τελειώνοντας το σχολείο θα είχα μείνει ακόμα μέσα, χωρίς φίλους και κοινωνική ζωή. Όταν πέρασα στη σχολή, ο πατέρας μου επέμεινε, παρόλο που είχε την οικονομική δυνατότητα, να μείνω με τους θείους μου σε ένα 2άρι με τα εγγονάκια τους κάθε μέρα στα πόδια μας. Κι όλα αυτά επειδή δε μου είχε εμπιστοσύνη, καθόλου μα καθόλου. Φαντάζεσαι τώρα, ούτε φίλους, ούτε να διαβάσω θα μπορούσα στα καθιστικό, ούτε καν σε ένα προσωπικό μου
χώρο. Προτιμούσα χίλιες φορές στο παλιό ρετιρέ διαμέρισμα με το παμπάλαιο ανσανσέρ, με το κρύο του χειμώνα και τη κάψα του

καλοκαιριού που δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Έγιναν ομοιρικοί καυγάδες για να με αφήσει να κάνω αυτό που ήθελα εγώ. Μέχρι που χρειάστηκε να τον \"απειλήσω\" ότι δεν πρόκειται να πατήσω στη σχολή! Όμως στο παλιό διαμέρισμα ήμουν ευτυχισμένη! \'Ημουν μια επαναστάτρια. Και μάλιστα πετυχημένη:) Δεν μου έλειπε τίποτα:)) Ήταν σίγουρος ότι θα \"πέθαινα\" της πείνας ή ότι θα γυρνούσα κλάιγοντας στο σπίτι των θείων μου. Μου
έκανε ψυχολογικό πόλεμο. Όσο όμως με αμφισβητούσε τόσο πιο αποφασισμένη ήμουν να τον διαψεύσω, (αν και βαθιά μέσα μου είχα
αμφιβολίες:) ).
Και τα κατάφερα, πέρασα στην ενηλικίωση!

Βέβαια, μετά από μερικά χρόνια ήρθαν και οι κρίσεις πανικού, απόρροια την έλλειψης αυτοπεποίθησης που μου προκάλεσαν οι γονείς μου, αλλά τις νίκησα, όσο μπορώ, και αυτές.

Ζώντας μόνη μου από τότε ειλικρινά έχω ηρεμήσει... Αν δεν πολεμούσα για τις δικές μου επιλογές ούτε θα τους αποδεχόμουν όπως είναι με ταλάθη τους ούτε θα συγχωρούσα τον εαυτό μου για την αδυναμία μου...

Η ζωή είναι δική σου Ωρίων, όχι των γονιών σου. Ζήσε την!

Orion μου καλησπερα,

ειναι ανούσιο να επαναλάβω όσα ,σωστά, έθεσαν οι υπόλοιποι.
Σε καταλαβαίνω...
Απλά, πίστεψε στον εαυτό σου. Είσαι ακόμη 17, στην πιο όμορφη (και δυσκολη θα έλεγα) περίοδο της ζωής σου. Είναι κρίμα, ενώ μπορείσ να κάνεισ τόσα πολλά ,να χαιρεσε τη ζωή σου τόσο λίγο.
Όσο για τη φιλία, ούτε εγω ειχα φιλουσ απο παιδι, γιατι οι γονεισ μου ΄δεν έδωσαν την έγκριση τουσ. Τώρα που άρχισα να αποκτώ φίλουσ κατάλαβα ότι η φιλία είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθα. Γιατί το να δημιουργήσεισ και να διατηρήσεισ μια αληθινη φιλία χρειαζεται εσωτερικός αγώνας.Αυτό πιστευω.
Η ζωή είναι μπροστά σου και σε καλεί, γιατί είναι η ζωή σου και είσαι σημαντικόσ για αυτήν.
Καλο βραδυ

Ελειπα σε επαγγελματικό ταξίδι και άργησα να ξαναμπω στη κουβέντα μας.

Orion, ξαναδιαβάζοντας τα γραφόμενά σου , επιβεβαιώνω την αρχικη μου εντύπωση ότι είσαι ένα ιδίατερα ευαίσθητο, ευφηές και ώριμο άτομο. Ολα αυτά που περνάς με τους γονείς σου έχουν τραυματίσει την αυτοπεποίθησή σου, έχουν κόψει τα φτερά σου.

Εύχομαι να εμπιστευτείς τον γιατρό σου και να αρχίσεις μια συστηματική \"δουλιά\" μαζί του. Για τα σωματικά προβλήματα που δημιουργούν αυτές οι καταστάσεις (πονοκέφαλοι, εμετοί, ταχυπαλμίες κλπ) μπορεί να τα συζητήσεις με έναν καλό παθολόγο για να τα αντιμετωπίσεις με φαρμακευτική αγωγή.

Σου προτείνω να ζητήσεις να ενημερωθείς και για τις δυνατότητες της ομοιοπαθητικής ιατρικής. Αμεσα αποτελέσματα ανακούφισης μπορεί να έχει και η σωστή επιλογή ανθοϊαμάτων Μπαχ όλα όμως σε συνδιασμό με την ιατρική φροντίδα και την ψυχλογική υποστήριξη.

περιμένουμε νέα σου!

Αγαπητέ μου Ωρίων
σίγουρα είναι πολύ σκληρό αυτό που βιώνεις...Πιστεύω ότι η μητέρα σου δε σου λέει κάποια πράγματα γιατί ίσως έτσι πιστεύει ότι θα σε προστατέψει, ότι είναι καλύτερο να μη ξέρεις κάποια πράγματα για εκείνη... Προσπάθησε κάθε φορά που σε ενοχλεί κάτι να το συζητάς μαζί της. Αν αποφεύγεις το διάλογο ακόμα θα πιστεύει ότι έχει δίκιο σε όλα γιατί δε θα σε καταλαβαίνει.

Εξήγησέ της ότι αρχίζεις να μεγαλώνεις, ότι καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα από πριν, ότι σίγουρα την πείρα ενός μεγαλυτέρου δεν την έχεις αλλά τουλάχιστον έχεις το δικαίωμα να εκφραστείς και να ζητάς να σε καταλάβουν. Βρες επιχειρήματα κι αν ακόμα δε σε ακούσει μη τα βάζεις με τον εαυτό σου. Και μη το βάζεις κάτω. Όποτε σου δίνεται η ευκαιρία ξανά να της κάνεις συζήτηση.

Είναι πολύ καλή ιδέα το να πάτε σε ψυχολόγο ο οποίος θα πρέπει να συζητήσει και μαζί τους. Αν μη τι άλλο αν δεν ακούν εσένα θα πρέπει να ακούσουν αυτόν.

Όσο για το περιστατικό που ανέφερες για τον καθηγητή σου, σίγουρα ο οποιοσδήποτε θα αισθανόταν πολύ άσχημα αν του γινόταν τέτοια σύγκριση. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήθελε να σε κάνει να νιώσεις τόσο άσχημα. Το θέμα δεν είναι να γίνεις υπέρ-κοινωνικός, ο δημοφιλής της τάξης, ο cool της παρέας, το θέμα είναι να είσαι ο εαυτός σου. Το να είμαι ο εαυτός μου σημαίνει ότι μπορεί να μου αρέσει η ήσυχη παρέα και όχι η βαβούρα και τα ξέφρενα πάρτυ, να έχω μόνο 2 φίλους και όχι όλη την τάξη. Να περνάμε καλά με τους φίλους μου και να αισθάνομαι ότι είμαι καλά. Το ότι το παιδί που σε σύγκρινε έχει χιούμορ,
είναι έξυπνος κτλ σίγουρα είναι αρεστό και ευχάριστος χαρακτήρας από τους περισσότερους. Δε σημαίνει όμως ότι οι λιγότερο εξωστρεφείς χαρακτήρες είναι υποδεέστεροι. Όταν θα κάνεις φίλους θα δεις οτι κάποιοι θα σε πλησιάσουν πιο δύσκολα σε σχέση με κάποιους άλλους, ίσως γιατί θα είναι και οι ίδιοι εσωστρεφείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ανάμεσά τους κι εγώ, αρχίζω να νιώθω άνετα σε ανθρώπους που γνωρίζω περισσότερο. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν το \"χάρισμα\" της άνεσης οπουδήποτε και
οποτεδήποτε. Και πιστεύω πως όσο πιο μικρός είναι κάποιος τόσο πιο ντροπαλός είναι αφού δεν έχει ζήσει ακόμα καταστάσεις που θα τον ξελύσουν, που θα δει ότι οι άλλοι δεν είναι θηρία και δε θα πρέπει να τους φοβάται. Στην ηλικία σου ήμουν ντροπαλή και μεγαλώνοντας (τώρα στα 26) πολλά πράγματα έχουν αλλάξει ακόμα και χωρίς προσπάθεια.

Μη πιστεύεις ότι αξίζεις να νιώσεις άσχημα. ότι είσαι για φτύσιμο! Ωρίων έτσι θα κάνεις το ακριβώς αντίθετο στον εαυτό σου, θα κλειστείς ακόμα περισσότερο στο καβούκι σου. Ο λόγος που αρχίζεις να αλλάζεις είναι ότι συνειδητοποιείος ότι αξίζεις περισσότερα, κατανόηση, σεβασμό, φίλους, ζωή! Από κει αρχίζουν όλα. Αγάπησε τον εαυτό σου Ωρίων λέγοντας ότι θα αλλάξεις στο ότι θα μάθεις να ζητάς και να διεκδικείς αυτά που έχεις ανάγκη.

Αλέξη, έχεις δίκιο, ίσως ήταν λάθος μου να πω τι έκανα εγώ γιατί ήταν σαν υπόδειξη προς τον Ωρίωνα. Απλά ήθελα να δείξω ότι η εφηβεία είναι επαναστατική ηλικία. Η επανάσταση είναι ωφέλιμη γιατί αν δεν αντιδράσεις τότε θα είσαι καταπιεσμένος μετέπειτα αλλά από την άλλη δεν έχεις επαρκή κρίση για να διακρίνεις πότε τα όρια της επανάστασης μπορεί να σε βλάψουν.

Κατέθεσα τη δική μου εμπειρία θέλοντας να δείξω στον Ωρίωνα ότι πρέπει να \"επαναστατήσει\". Πιστεύω ότι η \"επανάσταση\" του Ωρίωνα είναι να διεκδικήσει την κατανόηση, το σεβασμό, την ανάγκη να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν και τον κοινωνικοποιούν.

Orion άκου μια ιστορία...

Ασχολούμαι με τα προβλήματα των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών σαν εθελοντική προσφορά. Κάποτε λοιπον μου έτυχε το εξής περιστατικό. Μια έφηβη 16 ετών ζήτησε βοήθεια στο τηλεφωνικό κέντρο της γραμμής SOS, για κακοποίηση (λεκτική και σωματική) από τη μητέρα της. Ηταν τέτοια η ένταση των σχέσεών τους που η μητέρα της την πέταγε συχνά έξω απο το σπίτι και κοιμόταν στον κήπο. ΑΝάμεσα στα αναφυλητά της το κορίτσι έλεγε πολύ συχνά τη φράση \"ούτε με τον παπού μου δεν με αφήνει να παίξω, ούτε με τον παπού μου με αφήνει να πάω μια βόλτα\"...

Οταν οι ψυχολόγοι κατάφεραν να \"επικοινωνήσουν\" με την μητέρα και να τους ανοιχτεί μάθαμε μια φρικτή οικογενειακή ιστορία όπου η μητέρα για χρόνια δεχόταν βία και σεξουαλική κακοποίηση απο τον πεθερό της (τον παπού) και έτρεμε μήπως το ίδιο κάνει και στη κόρη της. Προκειμένου να προφυλάξει τη μικρή απο τις ανώμαλες διαθέσεις του παπού ήθελε να την διώξει από το σπίτι, να την απομακρύνει από τον κίνδυνο, από το κακό.

Συγκλονιστήκαμε. Η αγάπη εκδηλωνόταν με βία. Μπορεί να γίνει αυτό? Και όμως φαίνεται ότι γίνεται.

Κανένας μας δεν ξέρει τι κρύβει η ψυχή του άλλου, τι έχει τραβήξει, τον γολγοθά του. Το κακό με αυτούς τους γονείς ειναι ότι δεν αναζητούν επιστημονική βοήθεια, δεν απευθύνονται σε ειδικούς αλλά τα κρύβουν και γίνονται βουνό που πλακώνει ΠΑΝΤΑ τα παιδιά.

Μην παρεξηγήσεις αυτά που σου λέω, ειναι ενα παράδειγμα απο τη ζωή, δεν σημαινει ότι η μαμα σου αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα , αλλά με κάποιο φρικτό τρόπο έχει πληγωθεί και φαίνεται ότι για αυτήν ο μόνος τρόπος να δείξει την αγάπη της είναι αυτός που της έμαθαν : η λεκτική βία, η βία ενάντια στη ψυχούλα του ίδιου του παιδιού της.

Ευχομαι να σταθεί ο γιατρός σου αντάξιος σου , να καταλάβει την ευαισθησία σου, την ομορφιά της ψυχής σου και να σε οδηγήσει στην ηρεμία. Μην δέχεσαι προτάσεις και λύσεις που σου προτείνει που δεν σε εκφράζουν , που σε στεναχωρούν. Να του εξηγηθείς από την αρχή ότι μαζί θα αποφασίζετε για το επόμενο βήμα.

Εμεινα άναυδη με την συμπεριφορά του καθηγητή σου. Πως ειναι δυνατόν να πληγώνεις έτσι ένα παιδί? Αχαρακτήριστη συμπεριφορά. Αλλά τι λεω? Και η μικρή η ανηψία μου αριτούχα στα μαθήματα , έχει μυωπία και φοράει γυαλάκια, για κακή της τύχη είναι το μονο παιδί με γυαλάκια στη τάξη της και ο καθηγητής της γυμναστικής την έχει στον \"πάγκο\" δεν την βάζει σε κανένα παιγνίδι γιατί έχει το στίγμα του μύωπα. Η μικρή δεν μας το έλεγε , μέχρι που επαθε μια κρίση υστερίας και το ξεφούρνησε... Ελεγα ότι αυτά συνέβαιναν στα χρόνια μου, που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν είχαν επαρκείς γνώσεις, έλα όμως που οι άνθρωποι δυσκολα εξελίσσονται..

φρίκη! Κατά τη γνώμη μου όλοι οι παιδαγωγοί πρέπει πολύ τακτικά να περνάνε απο ψυχλογικά τέστ , να παρακολουθείτε η ψυχική τους ισορροπία.

Orion, τώρα έχεις τον γιατρό σου. Είσαι ώριμο παιδί, έχεις περάσει πολλά. Δόμησε τις καλύτερε σχεσεις μαζί του, οδηγησέ τον να σε βρεί, να σε γνωρίσει. Εσύ τον μαθαίνεις , μην το ξεχνάς αυτο, εσύ είσαι ο \"δασκαλός\" του τώρα . Αυτός ειναι ο μαθητής σου. Αλλά και αυτός θα σου διδάξει πολλά. Αυτή πρέπει να είναι η σχέση σας. Αυτό δεν θα γίνει απο την μια μερα στην άλλη, θα κτίζεται κάθε μέρα, σε κάθε συνεδρία...

Ανοιξες ένα παράθυρο στη ζωή σου. Λίγα παιδιά το τολμούν. Είσαι δυνατός, έχεις έναν καταπληκτικό τρόπο να παρουσιάζεις τις εμπειρίες σου. Πάρε ένα τετράδιο και γράφε... γράφε στον πιο αγαπημένο σου φίλο, γράφε του τα όλα, γράφε στον μοναδικό άνθρωπο που σε ξέρει : στον εαυτό σου, στον φωτεινό , υπέροχο εαυτό σου...

Εχε δύναμη καρδούλα μου! εχε δύναμη...

Καλησπερα orion,
εχω συγκινηθει τοσο απο τη δικη σου αφηγηση των γεγονοτων που σου συμβαινουν οσο και απο τα γραφομενα τοσο της afroditi οσο και της black rose.
Το θετικο και το παρηγορο ειναι οτι κοιταξες για βοηθεια προς την σωστη κατευθυνση και αυτο, οπως και ο τροπος γενικα που γραφεις για το προβλημα σου, δειχνει εναν νεο ανθρωπο που παρα τα 17 του χρονια, εχει ωριμη και ανθρωπη σκεψη απο τη στιγμη που αναγνωριζεις το προβλημα και ζητας βοηθεια για αυτο και παρολο τον τοσο αρνητισμο και την τοση ακυρωση που εχει φαει, παλευει γενναια τοσο για τη ζωη του οσο και για τη ζωη των γονιων του.
Ναι, οσο κι αν σου φαινεται παραξενο αυτο και θα το εξηγησω.
Μεσα απο την εκφραση του δικου σου πονου, τη δημοσιευση του και δεν εννοω μονο απο αυτο το site, αλλα εννοω κυριως το οτι ζητησες εξωτερικη βοηθεια απο ειδικο, σκεψου οτι μπορει να γινεις η θετικη αιτια να οδηγησεις αυτους τους ανθρωπους(απο τη στιγμη που θα συνεργαστουν με το γιατρο στις κατ\'ιδιαν αλλα και στις κοινες σας συναντησεις) στη δικη τους συνειδητοποιηση του προσωπικου τους πονου και μακαρι στην αντιμετωπιση του. Γιατι απο οτι εχω διαβασει ολο αυτο τον καιρο για τους γονεις σου, δεν χρειαζεται να ειναι κανεις γιατρος ή ψυχολογος αρκει πεντε πραγματα παραπανω να εχει διαβασει ή να εχει βιωσει, για να καταλαβει πως και αυτοι οι ανθρωποι απο συμπεριφορες ή καταστασεις αλλων εχουν εγκλωβισει μεσα τους πολυ βια(στις διαφορες μορφες της), πολυ πιεση, πολυ χασιμο αυτοπεποιθησης και αυτοεκτιμησης
και μην ξεροντας τι αλλο, αυτο δινουν και στο παιδι τους.
Δεν ειναι δυνατον να εχει μεγαλωσει ενα ατομο με αγαπη, σεβασμο, εκτιμηση, ενθαρρυνση και αποδοχη και να δινει στο παιδι του τον τροπο συμπεριφορας και μεγαλωματος που σου δινουν εκεινοι. Ειναι αδυνατον καλε μου orion!
Αρα οδηγωντας τον εαυτο σου προς τη βοηθεια, τη λυτρωση και τη σωτηρια, οδηγεις εμμεσα και εκεινους προς το φως του εαυτου τους και θελω να πιστευω στη λυτρωση τους. Αρκει να δουν την κινηση σου αυτη, να την καταλαβουν και να την εκμεταλλευτουν. Γιατι χρειαζεται πολλη τολμη και ερωτα αληθειας να βρουν πρωτα τα δικα τους τραυματα, να τα φερουν στην επιφανεια, να δουν τι θα κανουν επιτελους με αυτα και μετα να βοηθησουν το παιδι τους.Και πολλοι ανθρωποι δεν αντεχουν ποτε να δουν αυτη την αληθεια orion μου.
Για αυτο ανεξαρτητα απο το τι θα κανουν εκεινοι και εδω συμφωνω απολυτα με τη φιλη afroditi, η γνωμη μου ειναι να δεις τι θα κανεις εσυ απο εδω και περα. Εσυ οδηγωντας τον εαυτο σου στο σωστο οδηγεις και εκεινους, αν θελουν, αν αντεχουν, αν επιθυμουν να δουν επιτελους την αληθεια τους και να γιατρεψουν τον πονο τους, ας το κανουν, ο ειδικος θα τους βοηθησει και αυτους, αν οχι, ας μεινουν στην κατασταση που ειναι, αλλα να αφησουν εσενα να προχωρησεις στη ζωη, γιατι εσυ οπως και καθε παιδι που βιωνει τη λαθος συμπεριφορα των γονιων του, δεν φταιει σε τιποτα, απλα πληρωνει διπλα το τιμημα.Μια για αυτους που οδηγησαν τους γονεις του να ειναι \"καπως\" και μια για τους γονεις αυτους. Θα διεκδικησεις απο εδω και περα τη δικη σου πορεια και ζωη και θα διαχωρισεις τη ζωη σου απο τη δικη τους με τη συμβουλη του ειδικου στην αρχη και μετα απο μονος σου.
Εσυ θα συνεχισεις orion, δειξε στο γιατρο την εμπιστοσυνη που πρεπει στη σχεση σας, κοιταξε τον σαν το τροχο της αμαξας που θα σε οδηγησει στην εξοδο, ανοιξε την καρδια σου και εξεφρασε του ολες σου τις σκεψεις και τα συναισθηματα, αστον να σε μαθει ετσι και θα δεις πως με μικρα αλλα σημαντικα βηματα στην αρχη, μεγαλυτερα αργοτερα, ενας ομορφος εαυτος θα σου αποκαλυπτεται.
Εχε πιστη και δυναμη ψυχης,κατι που ηδη μεσα απο εδω μας εχεις αποδειξει οτι διαθετεις παρολα αυτα που βιωνεις.
Οσο για τη σωματικη βια που ρωτησες την black rose, θα μου
επιτρεψεις να πω τη γνωμη μου.θα ειναι μικρη και καθετη: εννοειται πως οχι...ειναι οτι πιο αντιπαιδαγωγικο, οτι πιο ταπεινωτικο, πιο εξευτελιστικο, πιο ισοπεδωτικο για ενα παιδι να κακοποιηθει σωματικα και λεκτικα στην πιο καθοριστικη και τρυφερη για την υγιης αναπτυξη και δομηση της ψυχουλας του. Τα τραυματα της ψυχης δεν κλεινουν σχεδον ποτε orion μου και οταν κληθει αυτο το κακοποιημενο παιδι να γινει μεθαυριο συντροφος και γονιος, με μαθηματικη βεβαιοτητα, το ξυλο που εφαγε και ισοπεδωσε και την ψυχη του και την προσωπικοτητα του, θα το βγαλει σαν λεκτικη, σαν σωματικη βια ή και τα δυο μαζι, στο συντροφο και στο παιδι του. Εκτος κι αν γινει κατι, ζητησει και παρει βοηθεια και μπορεσει να αναγνωρισει την επιθετικοτητα του και την αντιμετωπισει.
Τωρα θα μου πεις και πολυ σωστα το εθεσες, αρα και ένα \"βλακα\" ή ενα χαστουκι, ειναι κακοποιηση, δεν χρειαζεται δηλαδη να παει κανεις στο νοσοκομειο ή να τον \"λουζουν\"ολη μερα με υποτιμητικα επιθετα για να ειναι κακοποιημενος. Δηλαδη ολοι μας σε καποια φαση της ζωης ειμαστε λεκτικα ή σωματικα κακοποιημενοι, γιατι μια σφαλιαρα, ενα χτυπημα στα πισινα ή μια κουβεντα μειονεκτικη ολοι την εχουμε παρει απο τους γονεις μας, αρα ποια τα ορια; και πρεπει να υπαρχουν ορια σε αυτου του ειδους τις συμπεριφορες;ή να μην υπαρχουν καθολου αυτες οι συμπεριφορες; οποτε σε αυτη την περιπτωση ολοι ειμαστε κακοποιημενοι. Χωραει στο μεγαλωμα ενος παιδιου εστω και αυτο το χαστουκακι, εστω και μια πιο βαρια κουβεντα; κανει την ιδια ζημια;
Εγω πιστευω πως καθε φορα που σηκωνεται το χερι πανω σ ενα παιδι ή σε ενα ενηλικο ατομο, καθε φορα που \"ταμπελες\" υποτιμητικων επιθετων κοσμουν την καθε του πραξη, ειναι μορφη βιας. Λιγης ή πολλης, δεν ξερω ας μας πουν και οι φιλοι μας εδω τη γνωμη τους, παντως ειναι μορφη βιας, ασκησης ελεγχου και επικρατησης πανω στον αλλον. Αρα ειμαστε ολοι και καπου κακοποιημενοι.
Θα ηθελα εδω και την γνωμη ολων των φιλων.
Ειναι πολυ σημαντικο το ερωτημα σου.
Φιλικα,

Orion σου εστειλα U2U μηνυμα.