Μια βοήθεια που ψάχνω τρία χρόνια

Καλησπέρα σε όλους

Είμαι νέο μέλος, γράφτηκά εδώ μόλις σήμερα και βρήκα το site τυχαία ψάχνοντας μια βοήθεια στο πρόβλημά μου που παραμένει άλυτο εδώ και τρία χρόνια όπως ήδη ανέφερα.
Είμαι 21 χρονών και είμαι στο τέταρτο έτος της Ιατρικής σχολής. Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 4 χρόνια λόγω σπουδών ενώ κατάγομαι από επαρχία. Ενώ όλα πήγαν καλά το πρώτο έτος, από το δεύτερο και πέρα έχασα και τη παραμικρή όρεξη για διάβασμα. Σήμερα χρωστάω πολλά μαθήματα (διψήφιο νούμερο) και το κακό συνεχίζεται γιατί έχω άλλα 3 χρόνια μπροστά μου (μαζί με αυτό που είμαι τώρα). Για να προλάβω την ερώτηση, μου αρέσει η σχολή μου, ήταν στόχος μου από μικρή. Σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ σχολή και να ήμουν, που θα είχε βιβλία, το ίδιο θα πάθαινα. Διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μα τόση κούραση και μονοτονία βγήκε τώρα. Αλλά δυστυχώς βγήκε πολύ άσχημα.
Και αυτή είναι μόνο η μια πλευρά της υπόθεσης. Εξαιτίας της καταστάσεως βρέθηκα αντιμέτωπη με τους δικούς μου, που συνήθισαν στα υψηλά επίπεδα απόδοσης και ξέχασαν τι σημαίνει ανθρώπινα όρια. Όταν απέκτησα σχέση κατηγόρησαν το πρόβλημά μου ως αποτέλεσμά της και έκαναν τα πάντα να την τερματίσουν. Δυστυχώς τα κατάφεραν. Το ίδιο και τη δεύτερη.
Πέρα αυτών μια σειρά από κακές γλώσσες (συγγενών και μη) τραγικοποίησαν το θέμα με αποτέλεσμα να είμαι σήμερα το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας που δε νιώθω ότι έχω πια. Η ταμπέλα \"αποτυχία\" έχει επίσημα κολλήσει πάνω μου. Και η κατηφόρα δε σταματά.
Τα συμπτώματα κατάθλιψης είναι πλέον ορατά σε εμένα, αρχίζω να μη τα ελέγχω. Πέρασα από τη φάση του να κλαίω, να τριγυρίζω μόνη στους δρόμους, να μην έχω σε ποιον να μιλήσω και να με καταλάβει. ʼρχισα να βλέπω εφιάλτες, να νιώθω έντονη σωματική αδυναμία, να σκέφτομαι πράγματα που δε θέλω να γράψω καν.
Ο εγκέφαλος είναι ένα πολύ ευθραυστο μηχάνημα. Τόσο καιρό στην ιατρική κάτι ξέρω. Μια μικρή διαταραχή στη λεπτή ισορροπία τόσων ορμονών που ελέγχουν τη συναισθηματική μας κατάσταση και τα αποτελέσματα είναι ανεξέλεγκτα. Δε θέλω να φθάσω σε τέτοιο σημείο. Γι\'αυτό και τώρα είμαι εδώ. Σας παρακαλώ, αν μπορείτε, βοηθήστε με.

ΥΓ: Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Απλά έγραψα τα πράγματα όπως ακριβώς τα σκέφτηκα. Ελπίζω να μη σας κουράσει η ανάγνωση. Εκ των προτέρων ευχαριστώ.

Δεν βρίσκω το γράμμα σου ανησυχητικό…
«Μόλις 21 ετών και έχει τόσο συγκροτημένη σκέψη…», σκέφθηκα και αυτό με χαροποίησε. Μετά μου ήρθε μια άλλη σκέψη, «το βάραθρο, ο γκρεμός όπου οι σκεπτόμενοι συγκλίνουν και πηδούν για να βρουν τη μοίρα τους».
Και τι έγινε που αποφάσισες να κάνεις τώρα την επανάστασή σου; Εύγε, μαζί σου είμαι! Η γνώση είναι δύναμη, αλλά και καταστροφή (αυτοκαταστροφή).
Μίλησες για χαμηλή αυτοεκτίμηση. Σκέφθηκες μήπως είναι φόβος για το καινούριο;

Απεχθάνομαι τις συμβουλές τύπου, «σκέψου θετικά, βρες τη δύναμη να το ξεπεράσεις, μην σκέφτεσαι τους τρίτους κι όλες τις γνωστές μλκ…
Από την εμπειρία μου θα σου πω ότι τα αισθήματα θλίψης είναι κάτι από το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να απαλλαγεί. Για να απαλλαγεί χρειάζεται να καταβάλλει μακροχρόνια προσπάθεια μέχρι αυτή του η άσκηση να γίνει ένας αυτόματος τρόπος ζωής.
Το κύριο χαρακτηριστικό της άσκησης είναι η αυτοπειθαρχία κι όχι η προσπάθεια. Το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό είναι η συνήθεια (η αυτοπειθαρχία του επιτρέπει να αναπτύξει νέες συνήθειες).
Οι νέες συνήθειες θα αντικαταστήσουν τις παλιές. Αυτό είναι που επαναπρογραμματίζει το σώμα και το συναίσθημα προς μια κατεύθυνση χωρίς θλίψη και φόβο.

Που καταλήγουμε λοιπόν; Αυτό το αφήνω σ΄ εσένα.

Σε φιλώ γλυκά

Θυμήσου:
Tout l’humanité en un volume. Un homme qui meurt, ce n’est pas un chapitre arrache à un livre, c’est une traduction dans un langage supérieur.
Et chaque chapitre doit être ainsi traduit dieu utilise différents traducteurs. Certaines pages sont traduites par l’age, d’autre par la maladie, d’autre par la guerre !

Αγαπητή φίλη...κατ αρχάς σε καλωσορίζω κι εγώ στο σάιτ αυτό...που μπορεί να μας κάνει πιο πλούσιους σαν ανθρώπους...Δεν ξέρω στην τριετία αυτή αν αναζήτησες βοήθεια και σε κάποιους συναδέλφους σου...ειδικευμένους στην αντιμετώπιση καταστάσεων που αφορούν την ψυχή του ανθρώπου....ίσως αυτοί να είχαν να σου πούνε κάτι πιο \"ιατρικό\" για την περίπτωση σου...και να τους καταλάβαινες καλύτερα μιας και σπουδάζεις αυτήν την επιστήμη.

Όλο αυτό που σου συμβαίνει...θα μπορούσε να είναι και ένα ξέσπασμα του οργανισμού σου απέναντι σε πιο μακροχρόνιες πιέσεις.Μπορεί μέχρι να περάσεις λχ στη σχολή αυτή....να \"έφτυσες αίμα\"...και να ξεπέρασες τα όρια αντοχής σου.Ο οργανισμός σου ίσως τώρα βρίσκεται σε μια φάση αντίδρασης...αλλά και ανάρρωσης ταυτόχρονα.Αυτό που εσύ θα πρέπει αυτήν την περίοδο να συνειδητοποίησεις...είναι αν είσαι με το μέρος του εαυτού σου που δίνει τη δικιά του μάχη...ή με το μέρος αυτών που αφήνουν αρνητικούς υπαινιγμούς γι αυτό που περνάς τώρα.Παρότι δεν είμαι γιατρός....για μένα οργανισμός που αντιδρά...είναι ένας οργανισμός με καλό αμυντικό σύστημα...απλώς καμμιά φορά και οι υπερβολές του αμυντικού συστήματος...μας βάζουν σε περιπέτειες όπως πχ συμβαίνει στην αλλεργία.Δες το σαν μια ψυχική αλλεργία....μια υπερ-αντίδραση δηλαδή των αμυνών σου απέναντι σε παράγοντες που δεν είναι και θανάσιμοι.Το τι θα πούνε λχ για σένα οι άλλοι...άν οι άλλοι σε χαρακτηρίσουν \"αποτυχημένη\"....πολυ πιθανόν να λειτουργούν σαν ψυχικά αλλεργιογόνα...που κινητοποιούν μηχανισμούς \"σόκ\".Αυτό το σόκ...μπορεί να το περνούσες και την περίοδο που προηγήθηκε...μόνο που τότε έίχες αντοχές (ενεργειακά αποθέματα) και μπορούσες να το αντιμετωπίσεις χωρίς να παραλύεις.....Η κορτιζόνη της ψυχής....είναι η ωρίμανση της ουσιαστικά η οποία μπορεί να είναι αποτέλεσμα και μιας τέτοια περιόδου που περνάς εσύ .

Συνέχισε να κάνεις ότι μπορείς και όσο μπορείς.....αλλά ταυτόχρονα προσπάθησε να βλέπεις τι πραγματικά είναι απειλητικό και φοβερό για σένα...και τι είναι απλά ενοχλητικό και αντιδράς σαν να πρόκειται για τη συντέλεια του κόσμου.Το πραγματικά απειλητικό...είναι να μην στηρίζεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου...σε ότι κι αν περνάει....και να τον στρεσάρεις ακόμα περισσότερο.Το ενοχλητικό....είναι η στάση που κρατούν κάποιοι άνθρωποι απέναντι σου....προφανώς γιατί είναι το ίδιο σκληροί και αχάριστοι και με τον ίδιο τους τον εαυτό.Μην κάνεις το λάθος να συμπαρατάσεσαι με αυτούς ...απέναντι σε αυτό που περνάς.Μόλις η \"ψυχική κορτιζόνη\" αρχίσει να δρά.....τα πάντα θα βρίσκουνε τη λύση τους...και κυρίως θα έχεις αποκτήσει ένα πολύτιμο ψυχικό εφόδιο...την εμπειρί δηλαδή του να στηρίζεις τον εαυτό σου στα δύσκολα...και να του δίνεις έτσι την ευκαιρία να μεγαλουργεί.Κι αυτό...είναι το πολυτιμότερο μάθημα που μπορεί να πάρεις στην ιατρική σου καριέρα...δεδομένου οτι όλη η ζωή μας είναι ένα θαύμα...και στην βιβλιογραφία έχουν αναφερθεί περιπτώσεις με ανίατο πρόβλημα υγίειας...που χάρη στην ψυχική τους αντίδραση κατέφεραν να ανατρέψουν όλες τις προγνώσεις....

Quote:

---

Originally posted by Orion
Δεν θεωρώ τον ευατό μου σε τίποτα καλύτερο απο το δικό σου και για αυτό το μόνο που θέλω να σου πω ότι οι τρεις τελευταίες γραμμές σου με συγκλόνισαν.Μπορείς να μου πεις πόσο ανεξέλεγκτα μπορεί να είναι αυτά τα αποτελέσματα;

---

Αγαπητέ φίλε Orion καλησπέρα,

Ευχαριστώ που διάβασες το post μου. Γνωρίζοντας κάποια αδρά στοιχεία ιατρικής ψυχιατρικής με αυτές τις τελευταίες τρεις γραμμές ήθελα να πω το εξής: Κάθε μας συναίσθημα είναι αποτέλεσμα εκκρινόμενων ορμονών από τον εγκέφαλο. Σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο η έκκριση αυτών των ορμονών είναι ΑΥΤΟ-ελεγχόμενη και ασφαλίζει την ακεραιότητα της προσωπικότητας μας. Βιώνουμε - Αισθανόμαστε δηλαδή.

Είναι όμως δυνατόν, μετά από συνεχή \"ερεθισμό\" συγκεκριμένων εκκρινόμενων ορμονών, ο έλεγχος αυτών να ξεφύγει της ανθρώπινης βούλησης και όλα να περάσουν σε ένα άλλο επίπεδο όπου ο εγκέφαλος εκτός ορίων και ελέγχου πια οδηγείται σε ανεξέλεγκτη λειτουργία που στη κοινή ορολογία αποκαλείται κατάθλιψη, παραφροσύνη, απάθεια, κλπ αναλόγως τη περίπτωση.

Αυτό το επίπεδο δε θέλω να αγγίξω. Οι εφιάλτες πχ ή η σωματική εξάντληση (ζάλη, ναυτία, εύκολη κόπωση), συμπτώματα που έχω τους τελευταίους 6 μήνες κυρίως είναι σημάδια ότι ο εγκέφαλος παίρνει (έστω προσωρινά) εκείνος το τιμόνι. Μπορεί να είναι δικλείδα ασφαλείας του οργανισμού, δε το ξέρω. Αλλά ξέρω ότι πολλές φορές αυτό που ο οργανισμός μας θεωρεί οφέλιμο και προστατευτικό μερικές φορές δεν είναι (πχ το αλλεργικό σοκ που ανέφερε και ο φίλος LOGOPSYXOS).

Anyway, ελπίζω να έγινα κατανοητή. Και πάλι ευχαριστώ.

Αστερόσκονη.. Κατά τη γνώμη μου πέρασες μια φάση που περνάνε όλοι οι φοιτητές κάποια στιγμή. Απλώς διαιωνίστηκε αυτή η κατάσταση λόγω της πίεσης των γονιών σου. Αλήθεια, γιατί τους άφησες να επέμβουν στην προσωπική σου ζωή και να χαλάσουν τις σχέσεις σου? Εξάλλου μένεις μακριά τους και φαντάζομαι πως δεν μπορούν να σε ελέγξουν. Προσπάθησες να τους μιλήσεις και να τους εξηγήσεις ότι με αυτό τον τρόπο δε σε βοηθάνε και χρειάζεσαι τη στήριξή τους για να νιώσεις καλύτερα? Αν το κάνεις πιστεύω θα σε καταλάβουν. ʼλλωστε έχεις αποδείξει και στο παρελθόν οτι έχεις ικανότητες και μπορούν να σε εμπιστευτούν. Αν ηρεμήσεις θα δεις οτι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Όλα διορθώνονται. Αφού η σχολή αυτή ήταν το όνειρό σου και σου αρέσει σκεψου οτι με το διάβασμα εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου. Προσπάθησε να μην αγχώνεσαι και όλα θα πάνε καλά!! :D
ΥΓ: στους κακοπροαίρετους συγγενείς μη δίνεις σημασία. Δεν αξίζει. Αυτοί που σε αγαπάνε πραγματικά θα είναι πάντα κοντά σου και στα καλά και στα ασχημα.

Εξετάζοντας τα γνωστικά του σχήματα (σκέψη)

Σωματικές ασκήσεις (σώμα)

Παρατηρώ τις επιπτώσεις που έχει το συναίσθημα στη σκέψη (συναίσθημα) και αντιστρόφως

Υπάρχουν νευροβιολογικά τεχνάσματα
Πχ. Με τις χειρονομίες μπορούμε να μπούμε στη φυσική κύμανση του ανθρώπινου σώματος (τα πάντα είναι παλμός. Ο πρώτος που μας το δίδαξε ήταν ο Δημόκριτος)

Π.χ άσκηση: προστερνισμός –είναι ένας είδος πιεζοηλεκτρικού φαινομένου κι αυτό γιατί το σώμα έχει πολλές κρυσταλλικές δομές. Η άσκηση αυτή βοηθάει να μην φοβάσαι την απώλεια ελέγχου.

Ανάδυση της φυσικής αναπνοής

Αυτά…επιγραμματικά