Θέλω να βοηθήσω αλλά......πως;;;

Καλημέρα! Ελπίζω να μπορείτε να με βοηθήσετε. Είμαι 28 χρονών παντρεμένη εδώ και 2 χρόνια με ένα άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ πολύ! Είμαστε μαζί συνολικά 7 χρόνια. Τα 7 αυτά χρόνια ήταν και για τους δυο μας πολύ ευτυχισμένα! Εγώ είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος, ο σύζυγος είναι λίγο πιο συγκρατημένος (γενικά σαν άτομο). Έχει περάσει πολύ δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια και πραγματικά αισθανόμουν πολύ περήφανη που διαχειριζόταν όλες αυτές τις παλιές υποθέσεις τόσο καλά και δεν άφηνε να επηρεάσουν τη σχέση μας και την τωρινή του ζωή. Πριν από 1 χρόνο περίπου αρχίσαμε αναζήτηση σπιτιού, δανείου,κτλ. Η διαδικασία μας προκάλεσε ψυχολογική πίεση και άρχισα να βλέπω οτι ο σύζυγος δεν ήταν και πολύ καλά! Η αλήθεια είναι οτι έχω κι εγώ ένα μερίδιο ευθύνης, αφού έχω υπάρξει αρκετές φορές πιεστική και απαιτητική...Μετά από αρκετές \"σκοτεινές στιγμές\" και για τους δυο μας, αλλά κυρίως για αυτόν (με καβγάδες, απογοητεύσεις, ανησυχία, φόβο...) και αφού διαπίστωσα ότι οι αμφιβολίες και οι φόβοι του προέρχονται από προσωπικά του παλιότερα βιώματα, του πρότεινα να επισκεφθεί έναν ψυχολόγο. Το αποφάσισε πριν λίγες μέρες και μου ανακοίνωσε οτι θα αρχίσει κάποιες συνεδρίες. Του είπα να κάνει ότι καταλαβαίνει, ότι θα κάνει καλό στην ψυχή του και πως εγώ είμαι μαζί του, αφού αυτό που έχει σημασία είναι να είναι καλά! Μου ζήτησε να σταματήσουμε την αναζήτηση σπιτιού, μιας και δεν μπορεί να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση στην παρούσα φάση, και να κάνω υπομονή. Θέλω πολύ να τον βοηθήσω, αλλά δεν ξέρω πως;;; Αν φέρομαι σα να μη συμβαίνει τίποτα, πως θα αντιδράσει; Αν τον στηρίζω λέγοντάς του πόσο τον αγαπάω και ότι είμαι δίπλα του, έχω την εντύπωση ότι τον πιέζω ψυχολογικά και δεν το θέλω! Σκέφτηκα να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό κι εγώ για να με συμβουλεύσει πως να φερθώ. Είναι λάθος να μιλήσω με τον ψυχολόγο που επισκέπτεται και να τον ρωτήσω με ποιον τρόπο μπορώ να βοηθήσω κι εγώ το σύζυγο; Θέλω τόσο πολύ να βοηθήσω......τον αγαπάω βαθιά και πραγματικά πονάει η ψυχή μου όταν τον βλέπω να παιδεύεται έτσι!!!!

Τι θα έλεγες να πηγαίνατε μαζί στον ειδικό; Το έχεις σκεφτεί καθόλου;
Πιστεύω ότι σωστό είναι (δεν είμαι και σίγουρη βέβαια) να του συμπερηφέρεσαι κανονικά όπως και πριν νιώσει ότι δεν είναι καλά! Να του λες ότι τον αγαπάς και να τον ακούς υπομονετικά ότι έχει ανάγκη να εκφράζει! Έτσι θα νιώθει ότι είσαι δίπλα του!
Πάντως χαίρομαι πολύ που δέχτηκε με την πρώτη να κάνει κάτι πηγαίνοντας σε ειδικό!

απλα παραμενοντας υπευθυνη,εχοντας λογικες απαιτησεις σε σχεση με τα εισοδηματα σας,να μην τον κανεις να νοιωθει υπευθυνος για πραγματα που ισως να μην μπορει να σας προσφερει αυτη την στιγμη και δηλωνοντας πως εισαι μαζι του,κρατωντας παντα την αξιοπρεπεια σου.

Πολύ βασικό αυτό που λες για την αξιοπρέπεια Empneustns!

Δε θέλει να πάμε μαζί στον ειδικό. Μου λέει οτι είναι κάτι πολύ προσωπικό του! Και το σέβομαι! Απλά κάποιες στιγμές όταν δεν είναι και πολύ καλά, νιώθω οτι τον πιέζει πολύ το να του λέω οτι τον αγαπώ επειδή δεν μπορεί να το ανταποδώσει! Βέβαια του έχω πει πως οτι κάνω το κάνω γιατί το αισθάνομαι και όχι επειδή περιμένω κάποια ανταπόδοση. Όσο για την πρόταση σου της Φούλας να τον ακούω προσεκτικά, δεν είναι από τους ανθρώπους που εκφράζεται εύκολα! Μιλάει ελάχιστα γι\'αυτά που τον προβληματίζουν! Χθες για παράδειγμα εκεί που καθόμασταν και χαλαρώναμε στο σπίτι (εντελώς στο άσχετο, χωρίς να κουβεντιάζουμε για κάτι συγκεκριμένο) μου είπε πως είναι πολύ απαισιόδοξος γενικά για το μέλλον του...Πολύ σωστό αυτό που είπες Empneustns για την αξιοπρέπεια, αλλά όταν πονάς γιατί βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονάει, καμιά φορά δεν μπορείς να κρατηθείς και πολύ...

Καταλαβαίνω τι περνάς γιατί πάνω κάτω πέρασα και εγώ τα ίδια με τον πρώην μου! Με μια διαφορά, ο πρώην μου δεν θέλησε να βοηθηθεί, να πάει σε ειδικό! Αφέθηκε και παραιτήθηκε τελείως!
Γι\' αυτό σου είπα ότι χαίρομαι που δέχτηκε ο άντρας σου να πάει σε ειδικό με την πρώτη! Πολύ σημαντικό βήμα!
Μου λες ότι νιώθεις ότι τον πιέζεις όταν τον λες ότι τον αγαπάς επειδή δεν μπορεί να σου το ανταποδόσει! Σου το είπε και ο ίδιος, ότι νιώθει πιεσμένος ή το νιώθεις μόνο εσύ αυτό;
Μου λες ότι δεν είναι από τους ανθρώπους που ανοίγεται εύκολα! Εντάξει, αυτές τις λίγες στιγμές που εκφράζεται, άκουσέ τον υπομονετικά όπως σου είπα!
Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο αλλά κράτα καλά αυτό που σου είπε η Empneυsth, να είσαι δίπλα του αλλά κρατώντας την αξιοπρέπεια σου!
Εγώ δεν κράτησα την αξιοπρέπεια μου, δόθηκα ολοκληρωτικά στο πρόβλημά του,ξεχνόντας τον εαυτό μου τελείως, αποδέχτηκα και άσχημες αντιδράσεις του, με αποτέλεσμα να καταρεύσω και εγώ ψυχολογικά!

Quote:

---

Originally posted by apinf
Δε θέλει να πάμε μαζί στον ειδικό. Μου λέει οτι είναι κάτι πολύ προσωπικό του! Και το σέβομαι! Απλά κάποιες στιγμές όταν δεν είναι και πολύ καλά, νιώθω οτι τον πιέζει πολύ το να του λέω οτι τον αγαπώ επειδή δεν μπορεί να το ανταποδώσει! Βέβαια του έχω πει πως οτι κάνω το κάνω γιατί το αισθάνομαι και όχι επειδή περιμένω κάποια ανταπόδοση. Όσο για την πρόταση σου της Φούλας να τον ακούω προσεκτικά, δεν είναι από τους ανθρώπους που εκφράζεται εύκολα! Μιλάει ελάχιστα γι\'αυτά που τον προβληματίζουν! Χθες για παράδειγμα εκεί που καθόμασταν και χαλαρώναμε στο σπίτι (εντελώς στο άσχετο, χωρίς να κουβεντιάζουμε για κάτι συγκεκριμένο) μου είπε πως είναι πολύ απαισιόδοξος γενικά για το μέλλον του...Πολύ σωστό αυτό που είπες Empneustns για την αξιοπρέπεια, αλλά όταν πονάς γιατί βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονάει, καμιά φορά δεν μπορείς να κρατηθείς και πολύ...

---

apinf καλως ήρθες:)

ως θεραπευομενη θα θελα να σου πω τί πιστευω πώς θα μπορουσε να βοηθησει.

Νομιζω πώς το να κανεις οτι δεν συμβαινει τίποτα δεν βοηθαει. Απο την αλλη, δεν ξερω ποσο βοηθαει να δειχνεις συνεχως υποχωρητικη, ετοιμη να ακουσεις κ να υπομεινεις τα παντα, επειδη ο αντρας σου δεν ειναι καλα.

Αυτο που νομιζω πώς βοηθαει ειναι μια ειλικρινης σταση. Ας πουμε αν του ελεγες οτι δεν ξερεις πώς πρεπει να αντιδρας τωρα, πώς εχεις ανασφαλειες αναφορικα με την δικη σου σταση? Να τον ρωτησεις απευθειας, πώς θα θελε να τον βοηθησεις. Μπορει οι υποθεσεις σου, να ναι ακυρες γι αυτον. Κ ετσι μια τετοια συζητηση να ξεδιαλυνει καπως την κατασταση.
Επιπλεον, νομιζω πως εχει σημασια να υπάρχει χωρος για κουβεντα. Εννοω πώς αν ειπε προχθες στο ασχετο οπως λες, οτι βλεπει το μελλον απαισιοδοξο ειναι μια καλη αφορμη για να μιλησετε. Οχι ομως λεγοντας \"λες βλακειες\" ή \"σταματα\"κλπ. Μια ερωτηση πιστευω πώς βοηθα και εσενα να νιωσεις καλυτερα τι εννοει κ να δεις τα πραγματα απο την δικη του σκοπια, αλλα δινει κ τον χωρο στον αγαπημενο σου να μιλησει κ να ανοιχτει να επικοινωνησει μαζι σου.

Τελος, σε οτι αφορα την απο κοινου επισκεψη στον ψυχολογο, συμφωνω μ αυτο που λεει ο αντρας σου. Ειναι αληθεια κατι προσωπικο, μπορει ο ιδιος ναθελει τον χρονο του στην θεραπεια και μια επισκεψη κοινη, να γινει σε επομενο χρονο.Μπορεις κ θες να περιμενεις για αυτο? Πιστευεις οτι μπορει να υπάρχουν καποια προβληματα?

Καλημέρα Sofia! Ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση στους προβληματισμούς μου. Τον έχω ρωτήσει τι θα ήθελε να κάνω, πως να αντιδράσω και το μόνο που μου είπε είναι πως θέλει να κάνω υπομονή. Των ρώτησα πως μπορώ να βοηθήσω και το μόνο που μου ζήτησε είναι να κάνω υπομονή. Σαφώς και υπάρχει χώρος για κουβέντα. Το θέμα είναι οτι δε βλέπω να έχει όρεξη για κουβέντα. Μου μιλάει με όρεξη για διάφορα άσχετα θέματα (για όλα πλην των προβληματισμών του). Αισθάνομαι όμως οτι δεν νιώθει και πολύ άνετα να μιλάει για αυτά που τον αγχώνουν, τον φοβίζουν και τον κάνουν να είναι απαισιόδοξος για όλα... Τον αγαπάω ειλικρινά και βαθιά....μπορώ να περιμένω...θέλω να περιμένω.....! Φοβάμαι όμως πάρα πολύ.....τρέμω μην τυχόν και τεθεί σε κίνδυνο η σχέση μας και ο γάμος μας! Φυσικά και στενοχωριέμαι για όλο αυτό που συμβαίνει και αναρωτιέμαι γιατί; Είμαστε δύο νέοι, υγιείς, αγαπημένοι άνθρωποι, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα......γιατί να μην χαιρόμαστε αυτά που έχουμε;;; Φοβάμαι πάρα πολύ! Και θέλω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω τον άνθρωπό μου και τη σχέση μας! Μπορώ να κάνω όμως κάτι ή η κατάσταση έχει ξεφυγει από μένα......φοβάμαι μήπως συμβεί κάτι για το οποίο δε θα μπορώ να κάνω κάτι! Αλλά πάνω από όλα θέλω να είναι καλά ο αγαπημένος μου! Θα γίνει άραγε ποτέ αυτό; Ή ακόμα κι αν το ξεπεράσει θα μείνει σημάδι ανεξίτηλο; Δεν ξέρω........είμαι πολύ στενοχωρεμένη...και φοβάμαι!

apinf,

εχω ακουσει διαφορα απο τους συντροφους των θεραπευομενων. Νομιζω πώς νιωθουν-ετε την θεραπεια ως μια απειλη. Οτι κατι θα γινει μεσω της θεραπειας κ ο θεραπευομενος θα αναζητησει αλλο συντροφο, θα φερει τα πανω κατω στην ζωη του κλπ. Αυτο μπορει να συμβει σε καποιες περιπτωσεις αλλα μπορει κ οχι. Εξαρταται παντα απο την περιπτωση. Εξαρταται απο τον καθε ανθρωπο, την καθε σχεση, τις αναγκες κλπ.

Πιστευω πώς περισσοτερο βοηθαει η πιστη κ η εμπιστοσυνη στο συντροφο σου πως ολα θα πανε καλα, παρα οι αδιακοπες αμφιβολιες. Αλλα αν στηριζονται καπου. οχι στο πουθενα.

Ειναι πολυ πιθανο ο αντρας σου να μην εχει ορεξη για κουβεντα για πολυ εσωτερικα θεματα. Αυτα αλλωστε τα σκαλιζει στην θεραπεια του. Κ μπορει να του αρκει ολο αυτο. Μπορει να θελει τον χρονο του, ωστε να τα επικοινωνησει μαζι σου. Μπορει κ να μην γινει ποτε αυτο.

Για να του συμβαινει ολο αυτο, σιγουρα δεν γινεται τυχαια. Σιγουρα υπάρχουν λογοι για την κατασταση του. Κ αυτους ψαχνει να βρει. Ενας νεος ανθρωπος οπως λες πως ειναι ο αντρας σου εχει δικαιωμα να μην ειναι καλα, κ προφανως εχει προβληματα. Που μπορει για σενα να μην ειναι ιδιαιτερα, ομως γι αυτον ειναι. Νομιζω πώς κανεις δεν φτανει στον ψυχολογο θεωρωντας πως ειναι καλα.

Οι φοβοι που παραθετεις ειναι δικοι σου, ο ιδιος μαλλον δεν μοιαζει να εχει αυτους τους φοβους. Δεν παει στον ψυχολογο για να διαλυσει τον γαμο του. Παει για αλλους λογους φανταζομαι. Κ μπορεις να τον ρωτησεις:)

Οσο για το αν συμβει κατι για το οποιο δεν μπορεις να κανεις κατι, ακουγεται καπως αγχωτικο. Φυσικα κ γινονται πραγματα που δεν μπορουμε να κανουμε κατι. Ιδιαιτερα οταν αφορουν αλλο ανθρωπο. Αλλα αυτο συμβαινει ειτε εντος πλαισιου ψυχοθεραπειας, ειτε εκτος. Δεν νομιζεις?

Ο αγαπημενος σου μπορει να ειναι καλα, και αν δειχνεις εμπιστοσυνη στην προσπαθεια του κ πιστη στον ιδιο, κανεις ενα σημαντικο βημα προς αυτη την κατευθυνση!

Έχεις δίκιο...αλλά οπως και να\'χει είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό και για μένα! Και κυρίως γιατί βλέπω τον άνθρωπο που αγαπώ να μην είναι καλά και να φέρεται διαφορετικά από ότι ως συνήθως....Όσο γι\'αυτό που λες οτι οι σύντροφοι των θεραπευόμενων νιώθουμε τη θεραπεία ως μια απειλή, μάλλον έχεις δίκιο....έχω πίασει τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι κάτι δεν έκανα εγώ σωστά και δεν κέρδισα την εμπιστοσύνη του και γι\'αυτό δεν αισθάνεται ασφαλής να μου μιλήσει για αυτά που τον πονάνε. Δεν έχει αρχίσει ακόμα τη θεραπεία βέβαια (μου είπε οτι θα κλείσει ραντεβού για μια από τις επόμενες μέρες), οπότε δεν μπορώ να ξέρω ακόμα πως θα είναι τα πράγματα όταν θα αρχίσει να σκαλίζει τις πληγές του......θα πονέσει πολύ φαντάζομαι.....θα πονέσω κι εγώ γιατί περιμένω να τον σκληρύνει πολύ ο πόνος αυτός....θα ακούσουμε κι οι δυο αλήθειες που θα πληγώσουν...Όλο αυτό πάντως σαφώς και από κάπου προέρχεται! Η παιδική του και εφηβική ηλικία ήταν πολύ δύσκολη! Γενικά έχει περάσει πολύ δύσκολα....και στενοχωριέμαι που τιμωρεί τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο και παρά τα όσα έχει περάσει δεν αφήνεται να ζήσει τα όμορφα χρόνια που έρχονται......εξαιτίας των όσων έχει περάσει τα όμορφα που έχουμε μπροστά μας (σπιτικό, παιδιά, οικογένεια, όμορφη σχέση βασισμένη σε αγάπη και κατανόηση και σεβασμό) τον αγχώνουν και τον προβληματίζουν....νιώθει πως δεν θα είναι επαρκής σε αυτούς τους ρόλους, κάτι που είναι λάθος γιατί όλα αυτά τα χρόνια που ζούμε μαζί ήταν απλά ΥΠΕΡΟΧΟΣ σύντροφος, εραστής, φίλος.

Ωραια, ειναι καλο να του πεις ολα αυτα που λες εδω, στον ιδιο. Φανταζομαι θα ναι πολυ ωραιο για τον καθενα μας να ακουει οτι ηταν υπεροχος συντροφος, εραστης κ φιλος. Αλλα ολα τα ωραια που ειναι μπροστα, δεν μπορουν να ειναι ωραια, αν δεν τα νιωθουμε. Κ αν ο συντροφος σου δεν μπορει να αισθανθει ομορφα για οτι καλο του συμβαινει ή τιμωρει τον εαυτο του οπως λες, πολυ καλα κανει που ζηταει βοηθεια. Δεν ειναι κακο, κακο ειναι να κανει πώς δεν τρεχει τιποτα.

Τωρα, για το τί θα γινει στην θεραπεια, μην το προεξοφλεις. Αν κ ειναι αληθεια οτι συνηθως ειναι μια επιπονη διαδικασια, δεν σημαινει οτι δεν εχει κ ευχαριστα αποτελεσματα. Εχεις σκεφτει τα θετικα αποτελεσματα που μπορει να προκυψουν? Να πειτε αληθειες που φοβαστε, να μιλησετε πιο ανοιχτα, να ανοιχτειτε περισσοτερο κ πιθανα να δεθειτε κ αλλο?

Οσο για τον πονο που θα νιωσει ο ιδιος, καταλαβαινω οτι μπορει να περασει κ σε σενα, ομως για να επουλωθει μια πληγη μπορει να χρειαστει πρωτα κοπος κ προσπαθεια. Κ ο πονος, δεν σκληραινει παντα...εξαρταται!

Του τα λέω όλα αυτά! Ότι είναι υπέροχος, γλυκός, ότι τον αγαπάω, αλλά μου είπε συγκεκριμένα ότι δεν τον βοηθάει πάντα το να του λέω σ\'αγαπώ. Δεν μπορώ να ξέρω όμως πότε τον βοηθάει να το ακούει και πότε του δημιουργεί άγχος ή καλύτερα αμηχανία...κι έτσι έχω σταματήσει εδώ και λίγο καιρό να του το λέω φοβούμενη μην τον επιβαρύνω περισσότερο.
Δεν προεξοφλώ τι θα γίνει στη θεραπεία, χαίρομαι που πήρε μια τόσο γενναία απόφαση να ξεκαθαρίσει τι συμβαίνει μέσα του! Είναι πραγματικά γενναία απόφαση και είμαι περήφανη που την πήρε και ας με πονάει κάποιες στιγμές...Και μακάρι να τον βοηθήσει να αισθανθεί καλά και ας πονέσουμε και οι δύο!!!! Είμαι διατεθιμένη να αγωνιστώ και να τον στηρίξω σε δύσκολες στιγμές!!!! Απλά οριεμένες φορές με πιάνει το παράπονο και αγχώνομαι για το τι θα συμβεί....κλαίω μόνη, ξεσπάω και μετά πάλι εκεί δίπλα του! Μόνο να μου δίνει ο Θεός (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό που είναι πάνω από μας...) δύναμη και να με καθιστά ικανή να τη μεταφέρω και στο σύζυγο και να τον βοηθάω!!!

Σήμερα θα είναι η πρώτη του συνεδρία. Αυτό μόνο μου είπε και ξάπλωσε να ξεκουραστεί (κάτι που δεν το συνηθίζει) μέχρι να έρθει η ώρα να πάει (δεν κοιμάται βέβαια, τον ακούω που στριφογυρίζει στο κρεβάτι...). Πιθανώς για να μην τον ρωτήσω ή να μη χρειαστεί να πούμε τίποτα...Εγώ του είπα ότι έκανε πολύ καλά, πήγα και του\'δωσα ένα φιλί και τον άφησα να ξεκουραστεί. Μετά τη συνεδρία κανόνισε να τακτοποιήσει κάτι δουλειές εκτός σπιτιού, οπότε θα γυρίσει σχετικά αργά. Πιθανώς για να μη χρειαστεί να κουβεντιάσουμε τίποτα και μετά τη συνεδρία...Κάθε αρχή και δύσκολη μάλλον,ε;; Κι εγώ τι να κάνω μετά τη συνεδρία; Να τον ρωτήσω πως πήγε, πως αισθάνεται; Κι αν διαπιστώσω ότι δε θέλει να μου πει τίποτα; Ας ήξερα τι θα του κάνει καλό......

Υ.Γ.: Συγνώμη που τα post μου έχουν λίγο χαρακτήρα ημερολογίου......απλά έχω ανάγκη να ταπεριγράψω αυτά που μου συμβαίνουν...Sofia ειλικρινά ευχαριστώ για την ανταλλαγή απόψεων!

apinf,

το να λες συχνα \"σ αγαπω\" δεν νομιζεις οτι χανει την ομορφια του, την δυναμη του, το νοημα του? Φαντασου να ακους ενα αγαπημενο σου κομματι, συνεχεια! Δεν μπορει να σου προκαλει επαναλαμβανομενα, συναισθηματα. Ειναι νομιζω καλυτερα που σταματησες, γιατι μπορει να δηλωνει κ ενα αγχος απο τη μερια σου. Ενα αγχος που μεταφερεται κ στον αντρα σου.

Μ αρεσει που λες πως χαιρεσαι για την αποφαση του αντρα σου, παρα τους φοβους σου. Ειναι πολυ σημαντικο να το νιωθεις αυτο κ να το νιωθει κ ο αντρας σου. Ειναι λογικο να φοβασαι μπροστα στο αγνωστο, αλλα θα δεις κ στην πορεια πώς μπορει να βοηθηθεις κ εσυ πολυ.

Ευχομαι καλη αρχη στον αντρα σου κ καλη δυναμη σε σενα. Μην σκεφτεσαι πως εισαι εκτος. Κανει κατι που τον αφορα, και εμμεσα μπορεις να ωφεληθεις κ εσυ. Δινοντας του τον χωρο, την δυναμη, ενεργεια και παιρνοντας με εναν τροπο κ εσυ πισω ωφελη που θα τα δεις στην παροδο του χρονου:)

Ναι, ειναι καθε αρχη δυσκολη. Ειναι ομως μια αρχη για κατι το καλυτερο! Μπορεις λοιπον να ρωτας, αλλα κ να σεβεσαι τον προσωπικο χωρο του αντρα σου.Μεσα στον οποιο θελει να λυσει τα προβληματα του.Προσωπικα δεν βρισκω κακο το να ρωτας. Κακο ειναι να κανεις πως δεν συμβαινει τίποτα. Ή να μην λες πώς αισθανεσαι και εσυ.

Δεν νομιζω να χρειαζονται οι συγγνωμες, εδω ολοι καπως ετσι γραφουμε! Κι εγω σ ευχαριστω:)

Δε νομίζω πως αν του λέω πως αισθάνομαι θα βοηθήσω και πολύ....αισθάνομαι άσχημα, πονάω και φοβάμαι....αν του τα πω αυτά δε θα τον επιβαρύνω;; Δε θα του προκαλέσω ενοχές και θα τον κάνω να νιώσει υπεύθυνος που είμαι έτσι;; Δεν το θέλω με τίποτα αυτό! Έχει που έχει τις δικές του σκέψεις και πληγές, δε θέλω να ανοίγω κι άλλες....αυτό βέβαια σημαίνει ότι το δικό μου πόνο πρέπει να τον περάσω μόνη! Και να προσπαθώ να μην καταλάβει πόσο άσχημα περνάω.....αυτό είναι δύσκολο......με ξέρει πολύ καλά και έχω συνηθίσει να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μαζί του....