Καλησπέρα,
είμαι καινούρια στο φόρουμ αν και το παρακολουθώ αρκετό καιρό.
Θα ήθελα να ρωτήσω όσους γνωρίζουν όσον αφορά τις αναμνήσεις που έχουμε ως παιδιά.
Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 4,5 χρονών, σε ατύχημα επάνω στη δουλειά του.Το θέμα αυτό είναι ακόμα και σήμερα ταμπού στην οικογένειά μου,κανείς δεν θέλει να μιλάει ιδιαίτερα για τον μπαμπά και εγώ δεν τον θυμάμαι καθόλου. Ούτε καν σαν εικόνες που λέμε.Είναι σαν μην υπήρξε ποτέ αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου αν και με πονάει πολύ όποτε κι αν το σκέφτομαι ακόμα και σήμερα.
Έχω κλάψει πολύ στη ζωή μου για την έλλειψη αυτών των αναμνήσεων, μου φαίνεται αδύνατο να οφείλεται στο νεαρό της ηλικίας μου το ότι δεν έχω αναμνήσεις από εκείνον.
Αυτή μου την άποψη συμμερίστηκε και η μητέρα μου όταν ήμουν στην εφηβεία και ρώτησε έναν ψυχολόγο γιατί μου συμβαίνει αυτό αλλά δεν θέλησε να τον επισκεφτώ εγώ θέλοντας να με προστατεύσει από την λάθος ιδέα που μπορεί να μου δημιουργούσε η επίσκεψη,ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα.
Ο ειδικός είπε πως πιθανότατα(δεν θα μπορούσε να είναι και σίγουρος ο άνθρωπος μιλώντας με τρίτους) έχω αναμνήσεις έστω και σαν εικόνες αλλά έχουν περάσει στο υποσυνείδητο,σαν μορφή αυτοάμυνας του οργανισμού για το δυσάρεστο γεγονός που με σημάδεψε.
Έψαξα λίγο στο ίντερνετ για πληροφορίες και το μοναδικό που βρήκα να συνδέεται με αυτό που ίσως συμβαίνει είναι το Σύνδρομο Απώθησης Αναμνήσεων αλλά αναφερόταν κυρίως σε άτομα που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά.
Θα ήθελα να το ψάξω λίγο περισσότερο η αλήθειά είναι αλλά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.
Να αναζητήσω έναν ψυχοθεραπευτή να με καθοδηγήσει?
Πιστεύετε πως είναι δυνατό να οφείλεται στο ότι ήμουν μόλις 4,5?
Σας παρακαλώ,μια συμβουλή θα με βοηθούσε πολύ.
Σας ευχαριστώ.
