Μοναξιά και καμία βοήθεια από το περιβάλλον
Καλησπέρα ....
Γράφω αυτό το μήνυμα γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και που να μιλήσω.... γιατί το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν γράψω εδώ είναι να γράφω σε ένα τετράδιο τις σκέψεις μου... Γιατί?
Γιατί πολύ απλά δε με ακούει κανείς...
Εδώ και 2 μήνες δεν βρίσκω κανένα νόημα στη ζωή μου (συνέβη συγκεκριμένο γεγονός δεν ξέρω αν θα ήθελα να το αναλύσω πάλι γιατί δε θέλω να με πιάσουν τα κλάμματα), δε με κάνει τπτ ευτυχισμένη αλλά αυτό πάει κ έρχεται.. δηλ μπορώ να αντιμετωπίση τη δυστυχία... αυτό που δεν μπορώ όμως να αντιμετωπίσω είναι τη μοναξιά...
Ζητάω βοήθεια λοιπόν από τους δικούς μου και αντί να με βοηθήσουν τώρα που τους έχω πραγματικά ανάγκη, κάθονται και μου παραθέτουν προβλήματα τα οποία συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους και είναι γι'αυτούς σοβαρότερα από αυτό που έχω εγώ... Και συμφωνώ μαζί τους και καταλαβαίνω ότι είναι αντιμετωπίσιμο το πρόβλημά μου (στα 10' που σκέφτομαι λογικά) ... Και πάνω που είμαι καλά για δέκα λεπτά με πιάνουν πάλι τα κλάμματα.... Και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το θέμα, όταν προηγουμένως έχω σφίξει τα δόντια και λέω καλά κάνουν κ με κράζουν οι δικοί μου γιατί έχουν δίκιο.....
Έπειτα περίμενα να με σκεφτούν οι φίλες μου..... Οι οποίες αρκούνται σε λίγα τηλέφωνα και λίγα μηνύματα του στυλ "εντάξει, μπορείς να φανείς δυνατή κλπ κλπ".... Μέχρι που μου στείλανε το αποτελειωτικό μήνυμα "Δεν έχουμε να σου πούμε κάτι άλλο, τώρα πρέπει να το αντιμετωπίσεις μόνη σου. Φιλάκια" .....
Είμαι κλεισμένη στο δωμάτιό μου εδώ και 2 μήνες και διαβάζω συνέχεια, κάνω συνέχεια εργασίες, δουλειές κλπ (εργασιοθεραπεία δηλ...) για να ξεχνιέμαι.... Και κανείς τους δεν έχει ενδιαφερθεί να με τραβήξει έξω από την φυλακή μου... Βγαίνω μόνο για να πηγαίνω στη σχολή μου (όπου εκεί δεν έχω κάνει πραγματικούς φίλους, απλά έχω λίγες παρέες ίσα ίσα για τα διαλείμματα) και να παρακολουθώ τα μαθήματα ....
Είμαι μόνη μου... και δε μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό.... Πονάω... κάθε νύχτα βλέπω αηδιαστικούς και τρομαχτικούς εφιάλτες... ξυπνάω, κλαίω.... και οι γονείς μου μου φωνάζουν φυσικά.....
Δηλ όλοι με κράζουνε απλά.... Δε μπορώ άλλο μόνο φωνές... θέλω λίγη λύπη, λίγη συμπόνοια.... δε μπορώ άλλο... τι να κάνω...? Δεν έχω καν τα χρήματα για να πάω σε κάποιον ειδικό ...