Ο μεγάλος θυμός

Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο τίτλος που πρέπει να βάλω ή η κατάντια του ελληνικού δημοσίου.
Απλά διάλεξα τελικά αυτόν τον τίτλο για να δώσω έμφαση στην ψυχολογική δια΄σταση, όσον αφορά το δικό μου συναίσθημα και όχι τόσο στην κοινωνική, που είναι γνωστή και μη εξαιρετέα!
Λοιπόν, έγινε ένα περιστατικό (με κάτι έγγραφα που έπρεπε να γίνουν) στη δουλειά που είχε άμεσο αντίκτυπο σε μένα.
Θεωρώ ότι στο εν λόγω περιστατικό είχα δίκιο και αδικήθηκα (όχι μόνο δική μου άποψη αλλά και συναδέλφων μου).
Από τότε άλλαξα τακτική. Μιλάω. Και πολύ μάλιστα ή τουλάχιστον πολύ περισσότερο από ότι πριν.
Αλλά κλασσική τακτική αυτών που θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους, των ανωτέρων δηλαδή, δε σε κοιτούν όταν μιλάς και δε σου απαντούν.

Είναι κάτι φορές που ξυπνώ και πάω εκεί με εκνευρισμό και απελπισία.
Είναι άλλες φορές που πάω και λέω αποδέξου τα πράγματα ως έχει και κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου και μόνο αυτή που σου αναλογεί και να ζεις τη στιγμή, από την πιο ανιαρή, την ευχάριστη ή την κουραστική.
Έφτασα να μην τηρω προθεσμίες, όχι γιατί το κάνω επίτηδες αλλά γιατί δεν κάθομαι πέραν του ωραρίου μου να κάνω στην τελική δουλειά που δεν μου αναλογεί ή υπερωρίες που κανείς δεν τις γράφει, ή τις γράφει εκεί που δεν πιάνει η μελάνη.

Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.
Κι ακόμα αυτό που με απελπίζει είναι αν θα μπορέσω να φύγω από εκεί.
Νομίζω πως αν τελικά δεν μπορέσω να φύγω από εκεί, θα με πιάσει...κάτι. Με τρομάζει αυτό που νιώθω, αυτός ο μεγάλος θυμός.
κι επειδή τελευταία στη ζωή μου έχω πάει κόντρα σε ότι δε μου αρέσει, αναρρωτιέμαι. Αυτό που νιώθω είναι \"καλό\" σημάδι ή \"κακό\";
Βέβαια δεν υπάρχει χαρακτηρισμός καλό ή κακό, αλλά δεν ξέρω, φοβάμαι λίγο
για αυτόν
το μεγάλο θυμό.

δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

Ανωνυμη ολοι ξερουμε οτι στο δημοσιο πολλοι βολευονται και δεν ειναι τοσο αποδοτικοι οσο στον ιδιωτικο τομεα.
Αλλα περαν αυτου δεν νομιζω οτι φταιει αυτο.
Εισαι το γραναζι μιας μηχανης και εννοω οτι δεν περνανε ολα απο το χερι σου αλλα δουλευεις σε μια ομαδα,εαν καποιος κολυσιεργησει για τον α ή β λογο μπορεις καλλιστα να φερθεις εκτεθειμενος ειτε εισαι στο δημοσιο ή ιδιωτικο τομεα.

Υπαρχουν δουλειες που ειναι ατομικες (το κατα δυναμην φυσικα) και δουλειες που ειναι ομαδικες.
Παντα μου αρεσε να ειμαι ανεξαρτητος απο τους αλλους για αιτιες οπως αυτες που αναφερεις αλλα ειναι ουτοπικο πολλες φορες.

Εσυ βεβαια αναφερεσαι συγκεκριμενα στο δημοσιο...δεν θα ηθελα να επεκταθω σε αυτο το κομματι.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.

---

Αυτό είχα πει και εγώ κάποτε εδώ μέσα σε θέμα που αφορούσε τα κοινωνικά & εργασιακά του βιότοπου. Θυμάμαι πως μόνο η nature μου είχε απαντήσει αν και δεν θυμάμαι ακριβώς την απάντηση. Δηλαδή δεν είδα και καμιά υπέρμετρη σκοτούρα από το σύνολο.. το πως έχει μαστίζεται από αδιαλλαξία ..και βέβαια εδώ και οι ανώτεροι στις βαθμίδες αδυνατούν να αλλάξουν κάτι από ανάγκη ατομικής συναίσθησης, το ανήκω εις αυτό.

Σημασία έχει anwnimi, να δούμε πως μέσα σε όλο αυτό το μηχάνημα της γραφειοκρατίας, τα χαρτιά δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συστατικές επιστολές προς αρχειοθέτηση. Δεν γνωρίζω πιο είναι το πρόβλημα που σου παρουσιάστηκε ακριβώς αλλά άκουσα χαρτιά και θυμήθηκα τον χαρτοπόλεμο.. το εθνικό σπορ του χειμώνα.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

---

Εκτώς και αν \"Βρεις μια δουλειά να αγαπάς οπότε και δεν χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μαι μέρα στην ζωή σου\"

-confucius


Βέβαια η Ελληνική πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί για να σκοτώσει τέτοιες \"διαστημικές απόψεις\" και οποιοδήποτε όνειρο δυστυχώς.



΄Άσχετο αλλά μ\'άρεσε η ροή του οριτζιναλ ποστ, ιδιαίτερα η τελευταία παράγραφος είχε κάτι το ποιητικό χμμ η εγώ το είδα έτσι. Nice.

Anwnimi,τον θυμό κάποιου εναντίον ενός συστήματος αξιών που δεν τον βρίσκουν σύμφωνο,τον θεωρώ σημάδι υγείας και συνείδησης που βρίσκεται σε εγρήγορση.
Αλλά ενυπάρχει ο κίνδυνος ο θυμός να είναι άγονος,όταν δεν μπορεί κάποιος να τον διοχετεύσει προς την κατεύθυνση αλλαγών που θα ήθελε να δει.
Ένας αγωνιστής είχε πει πως ο θυμός είναι όπλο.Απλά πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης,να υπάρχει ο δρόμος προς τη χρήση του.Αλλιώς μας καταβροχθίζει.

Δεν πιστεύω ότι αξίζει να θυμώνεις για κάτι που δεν μπορείς ούτε να ελέγξεις ούτε να αλλάξεις. Αδικίες συμβαίνουν ράνδου, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, τόσο στις μεγαλύτερες ηλικίες όσο και στις μικρότερες, δεν υπάρχει ούτε όριο ούτε κανόνας. Απλά οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο.

anwnimi, στην αρχή διαβάζοντας στα γρήγορα το ποστ σου νόμιζα πως είχες πάει σε δημόσια υπηρεσία και δυσκολέυτηκες να εξυπηρετηθείς.τώρα που το ξαναδιαβάζω μου θυμίζεις τον ευατό μου πριν μερικά χρόνια.μην επιτρέψεις να συμβεί κάτι τέτοιο.ζήτησε από τον διευθυντή σου να σου αφαιρέσει καθήκοντα.πάρε άδεια.χαλάρωσε.μην χαλιέσαι για το τίποτα.τουλάχιστον προσπάθησε για αυτά που σου λέω.όσο κι αν δουλέψεις και κουραστείς κανείς δεν θα το εκτιμήσει.να είσαι σίγουρη γι΄αυτό.

Το ίδιο χάλι έχουν οι περισσοτερες δουλειές.ειτε στον δημόσιο ,είτε στον ιδιωτικό τομέα.Και αν είσαι και ευαίσθητος,την πληρώνεις ακριβά.Και ελεύθερος επαγγελματίας να είσαι,έχεις εργοδότη τον πελάτη.Αν δεν μπορεις να αλλάξεις κάτι προς όφελος σου στον εργασιακό χώρο(που πάντα υπάρχουν περιθώρια)φρόντισε τουλάχιστον να ζεις τον υπόλοιπο χρόνο σου όπως σου αρέσει
Να γεμίζεις μπαταρίες.Να περνάς καλά
Και σκέψου οτι μια κακή δουλειά,είναι προτιμότερη απο την ανεργία

η ευαισθησια μας κανει καλο πολλες φορες ..αλλες παλι μας δημιουργει προβληματα.
σκεφτομαι οτι καποια αλλη στη θεση σου λιγοτερο ευαισθητη θα <πεταγε τη σκουφια>της οντας <τακτοποιημενη>στο δημοσιο(αν καταλαβα καλα απο οσα γραφεις δηλαδη)
τι λες ανωνυμη.. αντι να μας φαει με τα γραναζια της η μηχανη μηπως ηρθε η ωρα να το αντιμετωπισουμε πιο κυνικα το θεμα?δανειζουμε τον εαυτο μας για λιγες ωρες τη μερα με το αντιστοιχη αμοιβη-αλλο αν αυτη δεν ειναι αρκετη .μεγαλος πονος κι αυτος -..απο κει και περα ειμαστε ελευθεροι να διαχειριστουμε το χρονο μας οσο πιο καλα γινεται.και φευγοντας απο τη δουλεια αφηνουμε τα οποια προβληματα της εκει.
σε καταλαβαινω γιατι κι εγω και οι περισσοτεροι -αλλωστε- εχω στεναχωρηθει κατα καιρους .κυριως με το <συναδελφικο> και <αγαπησιαρικο >περιβαλλον που αντιμετωπιζω ..αλλα προσπαθω πλεον να τους γραφω στα παλαιοτερα των υποδηματων μου κανονικα :)

Έχω βρεθεί να αγωνίζομαι για να αλλάξω το \"χάος\" που επικρατούσε στη δουλειά μου, να μελετώ, να κρατώ αρχεία, να ψάχνω και να ενημερώνω φακέλους και τότε... κουράστηκα ή μάλλον απελπίστικα. Για όλα έπρεπε να ρωτηθώ, για όλα να δώσω απαντήσεις, να δώσω λόγο, να κατηγορηθώ, να φορτωθώ άλλων ευθύνες. Δεν με κούρασε η δουλειά, ποτέ δεν ήταν υπερβολική ή ακατόρθωτη, με κούρασε η αδικία, η υποτίμηση, η μη αναγνώριση και η αδιαφορία όλων. Δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό με απελπίζει. Μόνος σου δεν κουνάς τη γη.
Δείχνω αδιαφορία την πληρώνω με αυπνία. Δείχνω υπερβολικό ενδιαφέρον, φορτώνομαι και τρέχω και σπίτι ένα πτώμα.

Δεν αλλάζω όσο κι αν το θέλω. Δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθώ.
Μόνο μην ζητάς από άλλους, αυτό έχει σημασία, αν ζητάς δεν παίρνεις.

Καλημερα..

Το πιο σημαντικο ειναι να το βαλεις καλα μεσα σου πως αυτο που κανεις το κανεις μοναχα γιατι πρεπει να ζησεις με ενα εισοδημα.Παιρνεις ενα μισθο,βγαζεις το μηνα και αυτο ειναι ολο.Ομως πως μπορεις να ζεις μοναχα με αυτη την ιδεα και με τοση υπομονη;Πως να αλλαξεις τον κοσμο,οταν σκεφτεται τοσο υπουλα και εγωιστικα;Φοβουνται να σε προωθησουν,φοβουνται μην τους φας την θεση.Ειναι σχεδον γελοιο να μην δειχνεις σε καποιον κατι που ηδη ξερεις,αφου και εσυ ο ιδιος απο καπου το εμαθες,καποιος σε διδαξε..
Ξερω πως ειναι να ξυπνας και να μην θες να βγεις απο το κρεβατι σου,να μην πας δουλεια..ειναι τοσο βαρετο να κανεις κατι που δεν θες,να εισαι καπου που απλα δεν θες..υπομονη εκτος αν εχουμε την δυναμη να αλλαξουμε την δουλεια μας,να κανουμε κατι που επιτελους θελουμε.

δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως-Εμπνευστης
Ακριβως αυτο...

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
δουλεια ειναι και σαν δουλεια την αντιμετωπιζεις,δανειζεις το σωμα σου για 8 ωρες ωστε να μπορεις να ζησεις τις υπολοιπες αξιοπρεπως.καλο ειναι οσο το δανειζουμε να μπορουμε να κραταμε καποιες ισσοροπιες ωστε να εχουμε οσο το δυνατον καλυτερες συνθηκες.μη ξεχναμε,το μονο που μας χωριζει ειναι η δουλεια ....

---

Εμπνευστή, καταλαβαίνω απόλυτα τη θέση σου και πραγματικά όταν κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αλλάξεις στη δουλειά είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις εκεί. Και έχεις δίκιο.

Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι δε θέλω να παραδώσω τα όπλα. Λέω, έστω, μπορεί να υπάρξει μια ελπίδα αλλαγής. Πως να το ξέρω αν δεν το παλέψω πιο συστηματικά;
Μια τα παρατάω, μια δοκιμάζω ξανά.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Ανωνυμη ολοι ξερουμε οτι στο δημοσιο πολλοι βολευονται και δεν ειναι τοσο αποδοτικοι οσο στον ιδιωτικο τομεα.
Αλλα περαν αυτου δεν νομιζω οτι φταιει αυτο.
Εισαι το γραναζι μιας μηχανης και εννοω οτι δεν περνανε ολα απο το χερι σου αλλα δουλευεις σε μια ομαδα,εαν καποιος κολυσιεργησει για τον α ή β λογο μπορεις καλλιστα να φερθεις εκτεθειμενος ειτε εισαι στο δημοσιο ή ιδιωτικο τομεα.

Υπαρχουν δουλειες που ειναι ατομικες (το κατα δυναμην φυσικα) και δουλειες που ειναι ομαδικες.
Παντα μου αρεσε να ειμαι ανεξαρτητος απο τους αλλους για αιτιες οπως αυτες που αναφερεις αλλα ειναι ουτοπικο πολλες φορες.

Εσυ βεβαια αναφερεσαι συγκεκριμενα στο δημοσιο...δεν θα ηθελα να επεκταθω σε αυτο το κομματι.

---

Keep, όσο περνά ο καιρός βλέπω πράγματα επιστημονικής φαντασίας να συμβαίνουν! (δεν μιλάω αποκλειστικά για κάτι που να έχει επίπτωση σε μένα). Η απόλυτη τρέλα...η απόλυτη ανοχή σε όποιον έχει δόντι ή το παίζει τεμπέλης/ανίκανος...η εκμετάλλευση των όσων θέλουν να τιμήσουν τα χρήματα που τους πληρώνουν.
Με συνέπεια τι;
1. Αυτοί που δεν δουλεύουν να χαρακτηρίζονται \"έξυπνοι\" και οι άλλοι \"κορόιδα\".
2. Κάποιοι άνθρωποι που τους έχουν χαρακτηρίσει ως \"κορόιδα\" να περάσουν, λόγω απελπισίας ή θυμού στην πρώτη κατηγορία ανθρώπων, στους \"έξυπνους\".
3. Κάποιοι κάνουν το \"κορόιδο\" για λίγο καιρό, έχοντας βάλει στόχο μια καρέκλα και όταν επιτύχουν το στόχο τους, αυτόματα μετατρέπονται σε \"έξυπνους\"(!), βρίσκοντας τα επόμενα \"κορόιδα\" τα οποία αν είναι \"\'εξυπνα\" θα τους διαδεχτούν σε λίγα χρόνια στην καρέκλα...

Με αποτέλεσμα, τίποτα να μην πάει μπροστά, να υπάρχει αναξιοκρατία, δυσαρέσκεια και οπισθοδρόμηση στο χώρο εργασίας και κατ\'επέκταση στη χώρα εν γένει.

Όσο για το ότι προτιμάς να δουλεύεις ατομικά και όχι συνεργατικά έχεις δίκιο.
Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να δουλέψεις συνεργατικά;
Τι γίνεται αν ανατίθενται εργασίες ατομικά δυσανάλογα σε κάποια άτομα;
Εκεί όπως είπα παραπάνω βρήκα τη λύση: \"αν προλάβω, θα το κάνω...\"

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.

---

Αυτό είχα πει και εγώ κάποτε εδώ μέσα σε θέμα που αφορούσε τα κοινωνικά & εργασιακά του βιότοπου. Θυμάμαι πως μόνο η nature μου είχε απαντήσει αν και δεν θυμάμαι ακριβώς την απάντηση. Δηλαδή δεν είδα και καμιά υπέρμετρη σκοτούρα από το σύνολο.. το πως έχει μαστίζεται από αδιαλλαξία ..και βέβαια εδώ και οι ανώτεροι στις βαθμίδες αδυνατούν να αλλάξουν κάτι από ανάγκη ατομικής συναίσθησης, το ανήκω εις αυτό.

Σημασία έχει anwnimi, να δούμε πως μέσα σε όλο αυτό το μηχάνημα της γραφειοκρατίας, τα χαρτιά δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συστατικές επιστολές προς αρχειοθέτηση. Δεν γνωρίζω πιο είναι το πρόβλημα που σου παρουσιάστηκε ακριβώς αλλά άκουσα χαρτιά και θυμήθηκα τον χαρτοπόλεμο.. το εθνικό σπορ του χειμώνα.

---

vince, γεγονός είναι ότι η πλειοψηφια των ανθρώπων δεν θα ασχοληθούν με μια κοινωνική αδικία εύκολα, αν δεν τους αγγίζει προσωπικά.
Και πολλές φορές, αν και δεν το θέλουμε, κι εμείς ανήκουμε σε αυτή την πλειοψηφια της αδιαφορίας.
Κι εγώ, για να μιλήσω ειλικρινά, όσο περνούν τα χρόνια και βλέπουν πολλά τα μάτια μου, αρχίζω και \"ξυπνάω\" και αντιδρώ, ενώ παλιότερα δε θα το έλεγα πως ασχολιόμουν.

Ίσως, μέσα από την εμπειρία σου, βλέποντας τα κακώς κείμενα, αν βρεθείς κιόλας στη δίνη τους, συνειδητοποιήσεις πως για ότι αδιαφορείς, μπορεί μια μέρα να το λουστείς. Γιατί η αδιαφορία είναι και συνενοχή.