ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΕΝΩ ΕΙΣΤΕ(ΚΑΛΑ)ΝΑ ΣΧΕΦΤΕΙΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ (ΖΑΛΗ ΚΟΜΠΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΚΤΛ ΚΤΛ)ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΙΑΣΟΥΝΕ?
Printable View
ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΕΝΩ ΕΙΣΤΕ(ΚΑΛΑ)ΝΑ ΣΧΕΦΤΕΙΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ (ΖΑΛΗ ΚΟΜΠΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΚΤΛ ΚΤΛ)ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΙΑΣΟΥΝΕ?
e ναι.σιγουρα.τι ρωτας τωρα?αχ βαχ που λεει και η claire..παλι καλα που οταν σκεφτομαι οτι θα μου πεσουν τα μαλλια δεν μου πεφτουν κιολας.σε ενα πραγμα εχω καταληξει.μπορει το μυαλο να κανει θαυματα απο τη μια δυσκολα βεβαια αλλα απο την αλλη μπορει να γινει ο χειροτερος εχθρος σου,τοσο ευκολα...
χρίστο γειά σου ,
όχι μόνο μου έχει τύχει...(όπως και στους περισσότερους εδώ μέσα -είμαι σίγουρη), αλλά νομίζω ότι πια τις περισσότερες φορές προκαλούμε μόνοι μας τα συμπτώματα μέσω μιας ηλίθιας μαζοχιστικής αυθυποβολής.
δηλαδή μας τυχαίνει για κάποιον συγκεκριμένο λογο να βιώσουμε όλα τα φρικτά συμπτώματα του άγχους. ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. μια σκέψη, μια εικόνα κάτι...και μετά περνάει ο λόγος που μας προκάλεσε το άγχος και μένει μόνο η αίσθηση αυτών που πάθαμε. και η αίσθηση αυτή είναι τόσο τρομακτική και αβάσταχτη -ότι ένιωσα όλα αυτά τα φρικτά συμπτωματα- που μόνο που το σκέφτεσαι τα ξαναπαθαινεις..
καμια φορά μου φαίνεται ότι είναι σα να ξαναζείς το \"βιασμό\". εγώ τουλάχιστο έτσι νιώθω. αισθάνομαι ότι βιάστηκε ο ψυχισμός μου και όταν μου έρχεται η \"αναμνηση\" του βιασμού, αρχικά νιώθω δυσφορία και μετά μου έρχεται όλο το πακετο..
αυτά τα \"ευοίωνα\" από μενα..
Εμενα μου έχει τύχει και το αντίστροφο όμως, να σκεφτώ ότι δεν έχω πλέον πονοκέφαλο (μονο σε κεφαλαλγία το έχω δοκιμάσει), να φέρω το πρόσωπο μου στο μυαλό μου, να φανταστώ ότι όπου πονάει το κεφάλι μου είναι καλούμενο με σκοτάδι και σιγά σιγά να ρίχνω φως πάνω του και να εξαφανίζεται... και μαζί του και ο πονοκέφαλος! Και να φανταστείς, δεν πίστευα ούτε στο ελάχιστο σε αυτές τις mumbo jumbo τεχνικές :)
Λοιπόν, φίλε, θα σου το πω αλλιώς για να καταλάβεις και τι άλλο μπορεί να γίνει πέρα απ αυτά.
Γίνεται να σιχαίνεσαι να ακουμπάς τα πάντα και όταν περνάς από ασφαλή απόσταση από μία επιφάνεια να ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι την ακούμπησες και πρέπει να πας να πληθείς δεν ξέρω και εγώ πόσες ώρες;;
Ναι, γίνεται ή γινόταν για την ακρίβεια. :)
Έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός της κρίσεως πανικού. Σκέφτεσαι τα συμπτώματα που είναι το φυσικό αποτέλεσμα του άγχους και επειδή εκείνη τη στιγμή που το σκέφτεσαι αγχώνεσαι, αυτό το άγχος-ως φυσικό επακόλουθο- αυξάνει αυτά τα \"συμπτώματα\" (που δεν είναι τόσο \"συμπτώματα\" με την παραδοσιακή ιατρική έννοια αλλά η καταστροφική αντίληψη φυσικών εσωτερικών αλλαγών του σώματος που προκαλεί το άγχος μέσα από τον αυτόνομο συμπαθητικό νευρικό σύστημα), κάτι που σε κάνει να το σκέφτεσαι περισσότερο. Σε καταστάσεις από χρόνιες κρίσεις πανικού το άτομο καταλλήγει να μην φοβάται τα συμπτώματα και τα πιθανά καταστροφικά επακόλουθά τους (π.χ. σκέψεις που οδηγούν είναι θα πάθω καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό, θα τρελαθώ, έχω κάποια σοβαρή ασθένεια κλπ.) αλλά τις ίδιες τις κρίσεις πανικού, κάτι που τελικά μπορεί το ίδιο να προκαλέσει τις κρίσεις πανικού(αποκτούνε ένα \"φόβο για τον φόβο\").
Επίσης σε καταστάσεις υποχονδρικές συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα, αλλά απλά όχι με τόσο ένταση και ραγδαία όσο στην κρίση πανικού. Το άτομο όλο \"σαρώνει\" (scanning) αντιληπτικά τις σωματικές του λειτουργίες (η \"αντίληψη\" των εσωτερικών καταστάσεων του σώματος ονομάζεται \"interoception\") για πιθανά προβλήματα κάτι που αγχώνει και προκαλεί παρεταίρω σωματικές αλλαγές. Σε καταστάσεις χρόνιων υποχονδρικών συμπεριφορών, έρευνες έχουν δείξει ότι τα άτομα έχουν αυξημένη αντίληψη και ευαισθησία σε εσωτερικές σωματικές καταστάσεις/αλλαγές (π.χ. σε καρδιακό ρυθμό η πίεση, μυικό τόνο, όξινο περιβάλλον στο στομάχι κλπ.) σε σχέση με τον ύπόλοιπο πληθυσμό.
Ουσιαστικά εκπαιδεύονται άθελά τους στο να γίνονται \"ειδήμονες\" στις αλλαγές του αυτόνομου νευρικού τους συστήματος με τον ίδιο τρόπο που ένας γίνεται ειδήμονας σε ένα άθλημα η μια διαδικασία (π.χ. όπως οι έμπειροι πίλότοι που αυτόματα και σχεδόν ασυνείδητα τσεκάρουν/σαρώνουν τα όργανα του αεροσκάφους).
Σε χρόνιες καταστάσεις, εκτώς του ότι η σωματο-αντίληψη αυξάνεται, η όλη διαδικασία \"αυτοματοποιήται\" και γίνεται ασυνείδητη (όπως η διαφορά ενώς καινούργιου με έναν έμπειρο οδηγό). Τελικά, οι άνθρωποι που είναι χρόνια φοβικοί με τις σωματικές αλλαγές, αποκτούνε ευαισθησίες που οι άλλοι δεν τις έχουν στον ίδιο βαθμό. Σε μια έρευνα, ζητήθηκε από χρόνιους πάσχοντες από κρίσεις πανικού να μετράνε τον καρδιακό τους ρυθμό χωρίς να αγγίζουν το σώμα τους σε κατάσταση ηρεμίας. Η έρευνα έδειξε ότι το \"νοητικό τους μέτρημα\" ήταν ποιο κοντά στον αντικειμενικό καρδιακό τους ρυθμό όπως φαίνονταν από το καρδιογράφημα σε σχέση με μη-πάσχοντες.
Άτομα με στοιχεία υποχονδρισμού και σωματικού άγχους ουσιαστικά κάνουν μια ανάλογη ίσως εκπαίδευση με αυτή που κάνουν κάποιοι shaolin μοναχοί που μαθαίνουν να \"ακούν\" λεπτομερειακά το σώμα τους (αλλά όχι δυστυχώς και να το ελέγχουν όπως ακριβώς και οι shaolin!). Αυτό κάνει ακριβώς και η Γ-Σ θεραπεία, προσπαθεί να κάνει κάποιον να \"ξεμάθει\" αυτές τις συμπεριφορές καθώς και να του αλλάξει και τις καταστροφικές σκέψεις και πεποιθήσεις που τις (επανα-)τροφοδοτούνε. Το πρωταρχικό γεγονός σε αυτή την διαδικασία ίσως και να είναι άσχετο αφού αυτές οι διαδικασίες είναι σχεδόν σίγουρο ότι με τον καιρό γενικεύονται. Ωστόσο το πρωταρχικό γεγονός συνήθως δείνει σημαντικά στοιχεία για την γενικότερη σκέψη/γεγονότα και εμπειρίες του ατόμου που οδήγησαν σε αυτά, κάτι που με ψυχοθεραπεία πρέπει επίσης να αλλάξουνε αν θέλουμε να έχουμε και μια ποιο σίγουρη πρόληψη και ουσιαστική θεραπεία.
Όσο για το όταν δεν σκέφτεσαι κάτι αυτό έρχεται ποιο δυνατό μπορεί-να-ακούγεται- αλλά δεν είναι καθόλου mumbo jumbo. Σοβαρά πειράματα για την \"καταστολή σκέψης\" (όπως ονομάζεται το φαινόμενο) έχει κάνει ο πρωτοποριακός ψυχολόγος Daniel Wegner. Στις έρευνες του ο wegner έβαζε τα υποκείμενά του να ΜΗΝ σκέφτονται μια φανταστική \"νοητική αναπαράσταση\" π.χ. μια \"κίτρινη αρκούδα\" η ένα \"ροζ ελέφαντα\" για διάφορους χρόνους και τους έβαζε να γράφουν κάτω κάθε φορά που τελικά το σκέφτονταν. Εκτώς ότι η ίδια η διατύπωση της πρότασης προκαλούσε αυτόματα την νοερή εικόνα από αυτό που \"δεν\" έπρεπε να σκεφτούν τα υποκείμενα, όσο τελικά περνούσε η ώρα, τόσο και ποιο πολύ τα υποκείμενα πάθαιναν ένα είδος \"εμμονής\" με αυτό που δεν έπρεπε να σκεφτούν, βάζοντας το τελικά όλη την ώρα στην σκέψη τους. Ο Wegner το ονόμασε αυτό \"ειρωνική διαδικασία\" στην οποία για να μην σκεφτεί κάτι ο εγκέφαλος αναγκαστικά το \"τσεκάρει\" πρώτα, φέρνοντας το με αυτόν τον \"ειρωνικό\" τρόπο τελικά στην συνείδηση.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Βικτωριανή περίοδο που υπήρχαν αυστηρές απαγορεύσεις για τον εξωσυζυγικό έρωτα (και σε οποιοδήποτε πουριτανικό μέρος και εποχή), οι ερωτευμένοι πάθαιναν στην κυριολεξία εμμονές με το αντικείμενο του πόθου τους φτάνοντας να γράφουν ατέλειωτα ποιήματα, να πίνουν δηλητήριο κλπ. Ίσως αυτός ο \"ειρωνικός\" μηχανισμός για κάποιο λόγο να \"ξεφεύγει\" στην (ιδεο)ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή. Το να σκέφτεσαι η να \"μην\" σκέφτεσαι κάτι ενεργά είναι το ένα και το αυτό λοιπόν (ίσως και χειρότερο στην δεύτερη περίπτωση).