να φύγω ή να μείνω;ή: ευθύνη

καλησπέρα σας
η σχέση που δημιούργησα πριν από μερικούς μήνες με μια κοπέλα, άρχισε να έχει πολλά προβλήματα, μετά από τον πρώτο κιόλας μήνα. Είμαι βέβαιη πως η φίλη μου- εξαιτίας τραυμάτων και στάσης απέναντι σε αυτά- δεν μπορεί να σχετιστεί. Εγώ δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένη από τη σχέση αλλά - σαν να πολεμώ με την παντοδυναμία μου- πιστεύω πως μπορώ....να την πείσω να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία ώστε να γίνει καλά και ώστε να...σχετιστεί μαζί μου. Η ίδια δεν μου απευθύνει κανένα ρητό αίτημα...αλλά πολλά άρρητα και..χειριστικά. Το πρόβλημά μου είναι πως μοιάζει σαν να θέλω να την βοηθήσω χωρίς να θέλει να βοηθηθεί. Σαν να μένω αιτιολογώντας ώστε να δικαιολογήσω. Σαν να μην μπορώ να θυμώσω. Σαν να μην μπορώ να φύγω. Σαν να αρνούμαι να " αποκαλύψω" μέσα μου αλλά και στη σχέση, την αναπηρία της...Είναι σαν να απειλείται από την αγάπη, την εγγύτητα και την προσήλωση.Και όταν πάει αυτό να εγκατασταθεί το καταστρέφει με θυμό ή απόσυρση. Επιπλέον, όταν εγώ απομακρύνομαι αποκαλύπτοντας το αδιέξοδο σχήμα, αυτή με ξανακαλεί- με ..αποπλανεί θα λέγαμε- κι εγώ ξαναελπίζω, επιστρέφω και επαναλαμβάνεται το ίδιο.
ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει αλλά δεν μπορώ να κάνω αυτό που πρέπει. να φύγω οριστικά. Διότι ενοχοποιούμαι πολύ. και λέω μήπως; μήπως να προσπαθούσα κι άλλο;
Το ρήμα του παντοδύναμου δεν είναι το " μπορώ" αλλά το αντέχω. Τί άλλο πρέπει να γίνει για να πάψω να..αντέχω;
( σκέψεις για αρχή άτακτες) σας ευχαριστώ.

fragment καλησπερα
σιγουρα εισαι σε μια κατασταση που σε εχει προβληματισει πολυ..
τα οσα \"ατακτα\" παραθετεις ομως,δεν νομιζω οτι ειναι μια σαφης εικονα για να σου πει καποιος την γνωμη του περα απ το (πανω-κατω) \"κανε οτι σε φωτισει\"...
εκτος του οτι πολυ λιγα καταλαβα απ τα πραγματικα περιστατικα, αν και καταλαβα αρκετα για τα δικα σου αισθηματα και συναισθηματα,το οτι πολυ λιγα μας παραθετεις, δεν αφηνει καποιον να βγαλει καποιο συμπερασμα για το ποσο αμοιβαια ειναι/ηταν ολη αυτη η κατασταση που μας περιγραφεις η αν το θες, αν και τα δυο μερη ειχατε την ιδια αναγνωση για οσα ζησατε.
μια ερωτηση, που εμενα τουλαχιστον θα με βοηθουσε καπως σε καποιες σκεψεις που εκανα..
μιλας για μια ερωτικη σχεση ολοκληρωμενη η για μια σχεση στα ορια του φλερτ και της φιλιας?
συγνωμη αν ρωταω κατι προφανες,αλλα για μενα, δεν προεκυψε απο την διηγηση...

Εγω αλήθεια.....δεν κατάλαβα τιποτα.....

να φυγω \'η να μείνω;

η σχέση άρχισε σε καθεστώς απόλυτης αμοιβαιότητας το καλοκαίρι. Έρωτας αμοιβαίος. Μετά από τον πρώτο μήνα, άρχισαν πολλά προβλήματα. Η φίλη μου \" αποσυρόταν\" και ισχυριζόταν πως η απόσταση είναι αναγκαία για τη σχέση. Προσπάθησα να καταλάβω εάν είχε πιεστεί από την εγγύτητα. Αλλά τέτοιος λόγος δεν υφίστατο καθώς δεν ζούμε στην ίδια πόλη και ούτως ή άλλως βλεπόμασταν σ-κ. Προιόντος του χρόνου μου έγινε φανερό πως την απειλούσε η εγγύτητα ή φυσιολογική εγγύτητα που συνεπάγεται μια σχέση. Επιπλέον στοιχεία: 1. είχε περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης από τα 6 μέχρι τα 10 της το οποίο δεν το έφερε ως τραυματικό. 2. δεν έχει στενές σχέσεις με ανθρώπους 3. όλη της η ημέρα σφραγίζεται από τρομακτικό άγχος 4. αναγνωρίζει συχνά την διαρκή της αμφιθυμία και τον τρομακτικό της θυμό 5. δηλώνει πως δεν ζήτησε τίποτα εγώ έδωσα από μόνη μου ( φροντίδα και αγάπη) πράγμα που δεν ευσταθεί 6. αφαιρείται, \" πέφτει\" χάνεται και ανεβαίνει 7. είμαι εξαιρετικά ευάλωτη στο χειρισμό ή στο άρρητο αίτημά της και κατανοώ κατανοώ κατανοώ 8. θυμώνει ή κλαίει με απόγνωση και σχεδόν βία 9. μετά αποδίδει αυτή τη συμπεριφορά σε συνθήκες εξωτερικές π.χ. εργασιακες δυσκολίες κλπκλπ) αδυνατώντας να αναγνωρίσει πως έχει πρόβλημα 10. αισθάνομαι να με αγαπά και να με μισεί 11. αισθάνομαι πως εαν την αφήσω θα \" χαθεί\" ενω ξέρω πως όπως ζούσε θα εξακολουθεί να ζει 12. δυσκολεύομαι διότι εξαιτίας της σχέσης μας ισχυρίζεται πως μπήκε στη διαδικασία να δει πρώτη φορά τον εαυτό της ( στα 40 ) 13. με την πρώτη..αναποδιά βυθίζεται 14. δίνει την εντύπωση πως θέλει όλον το χώρο και όλον το χρόνο αλλά μετά το κενό αξακολουθεί να υπάρχει 15. παραδέχεται πως ίσως χρειάζεται βοήθεια αλλά έχει οικονομικές κια άλλες ..δυσκολίες και δεν κάνει τίποτε ως προς αυτό
16. έχω συχνά την εντύπωση πως πρέπει να εμφυσύσω ζωή σε έναν α΄νθρωπο...άψυχο που αγαπώ
17. η αγάπη μοπυ δεν έχει βοηθήσε

φραγκμετ..είχα σκοπό να σε ρωτησω αν είστε και οι δυο γυναίκες. απ\' οτι κατάλαβα , είστε.
1. Είναι η πρώτη της σχέση με το ίδιο φύλλο? (Το ρωτάω γιατί μου βγάζει μια άρνηση και κάπως \"περίεργους\" όρους για τη σχέση σας).
2. Λες πως είναι 40. Έχει παντρευτεί ποτέ? Έχει παιδιά? (εσύ ποσο χρονών είσαι?).
3. Είστε απο επαρχία?
4. Ξέρω πως έχω γίνει τρελλά διάκριτη και σόρι γι αυτό, αλλά αν θες απαντάς.....Ο λόγος που ρωτάω είναι για να ανοίξουμε κουβέντα, αλλά αυτό δεν γίνεται αν δεν γινεις πιο σαφής....

θεοφανία, γυναίκες και οι δυό με σχέσεις αρκετές στο παρελθόν με γυναίκες. ( Δεν παίζει ορατή ενοχοποίηση ως προς τη φυση της σεξουαλικής επιλογής) δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι σ΄αυτό καθαυτό το σχετίζεσθαι. Είμαι χρόνια σε θεραπεία και είμαι σε θέση να καταλαβαίνω αρκετά πράγματα για μένα και τον άλλον. Το θέμα είναι: 1. είναι τραυματισμένη τόσο που είναι σχεδόν συναισθηματικά \" ανάπηρη\" 2. αυτό το οποίο χρειάζεται ακριβώς σε αυτό επιτίθεται με βία 3. δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του τραύματος της και αντίστοιχα εγώ : 1. αν και χρόνια σε θεραπεία εξακολουθώ να να προστατεύω να αφιερώνομαι να πάω να ..σώσω 2. δεν αναλαμβάνω την ευθύνη της ικανοποίησης μου και μένω σε μια σχέση που με απελπίζει και με ακυρώνει 3. ενοχοποιούμαι όταν επιστρέφει και δεν μπορώ να φύγω σαν να λέω \" μα με έχει ανάγκη\" ...

να φύγω; να μείνω βάζοντας ως όρο τη θεραπεία της; ;

φραγκ...τοτε το θέμα είναι μόνο στο κεφάλι.... της.

Απ τη στιγμή που είστε συνειδητοποιημένες σεξουαλικα/συναισθηματικά, τότε συμφωνω μαζί σου πως κουβαλάει θέματα που όχι φοβάται, αλλά δεν αντέχει να τα λύσει.
Πρόσεχε: εδω ελοχεύει ένας μεγάλος κίνδνυνος. Θες να το παλαίψεις γιατί αυτός ο άνθρωπος σου τράβηξε την προσοχή και πιστεύεις πως έχετε να δώσετε η μία στην άλλη, ή σε προκαλεί η αντίδραση της?
Ξέρεις....μια ζέστη, μια κρύο και το πάθος απογειώνεται. Το έχεις λύσει αυτό μέσα σου?

δεν με...τρέφει ούτε με διεγείρει η αμφιθυμία. Με απελπίζει. Αλλά με απελπίζω κι εγώ που \" απαντώ\" με αγάπη και κατανόηση. Διότι είναι σαν να ζητώ να σχετιστώ με κάποιαν που δεν μπορεί να σχετιστεί ( σαν να ζητώ το αδύνατον δηλαδή). Και ναι μεν αυτή είναι η εμπειρία μου με τη μάνα μου( υπήρξε κακοποιητική, σχεδόν, μαζί μου, καθότι συναισθηματικά ανάπηρη με αποτέλεσμα να ενοχοποιούμαι και να χρεώνομαι το οτι δεν μ αγαπά - σαν να μου έλεγε: εσύ φταίς που δεν έχουμε σχέση , που δεν σ΄αγαπώ, που σε ματαιώνω) αλλά ήλπιζα- στα δικά μου 40- να έχω κι εγώ τελειώσει μ΄αυτην την.. επανάληψη. Αλλά παγιδεύομαι και μένω. Από ένα είδος καθήκοντος. Επιταγής. Σαν να πρέπει να είμαι εκεί για τον άλλον.

Οπότε τι?
Ψαχνεις την επιβεβαίωση που δεν βρήκες στη μητέρα σου σε έναν άνθρωπο που σε \"απορρίπτει\" συναισθηματικά για να λυτρωθείς από όλα αυτά που κουβαλάς?
Μια νίκη? Βρίσκεις τη δύναμη να ψάξεις τι είναι αυτό που σε τραβάει σε αυτό τον άνθρωπο?
Είναι πραγματικό ενδιαφέρον, ή ανεξόφλητοι δικοί σου λογαριασμοί?
Γιατί απαντάς με αγάπη και κατανόηση? Από πραγματική ανάγκη γι αυτή, ή από δική σου ανασφάλεια/ανάγκη να κερδισεις μια \"μάχη\" πρώτα απ όλα με σένα?

δεν νομιζω οτι ειναι κανεις σε θεση να βαζει στους αλλους ορους...
στον εαυτο σου θα επρεπε να βαλεις τους ορους υπο τους οποιους θα ειχε για σενα νοημα αυτη η σχεση...

προφανώς ανεξόφλητοι λογαριασμοί....
προφανώς και η ελπίδα πως θα σπάσει ο κύκλος
μια νίκη; δεν ξέρω...
αγάπη και κατανόηση έχω..

είναι σαν να ρωτώ: καλύτερα για έναν τέτοιον άνθρωπο- ώστε να αφυπνισθεί- είναι να μείνω μόνον δίνοντας ή να φύγω θέτοντας ένα σκληρό όριο

υπάρχει περίπτωση να δεί, να δει τον εαυτό της και να αναλάβει την ευθύνη της;
και εαν ναι εγώ τι μπορώ- πρέπει να κάνω γι΄αυτό;
η αγάπη και η κατανόηση μάλλον είναι..αναποτελεσματικές

έχεις δίκιο remedy ...τους βάζω αλλά δυσκολεύομαι να τους υλοποιήσω καθώς κάθε φορά πείθομαι πως έχει αλλάξει, πως προσπαθεί....σαν να..αποπλανούμαι διαρκώς. Σαν να ελπίζω αδίκως και ξανά από την αρχή.

Αγαπητή φραγκ...εισαι 40.
Δεν έχεις μάθει ακόμη πως ο έρωτας είναι σκακιέρα?
Όταν εσύ δίνεις τη βασίλισσα τόσο απλόχερα και το μόνο που ζητάς είναι να σου αναγνωρίσουν το ότι παραδίνεσαι, μόνο και μόνο γιατί ο συμπαίκτης σου δεν έχει την όρεξη/δύναμη/χρονο/χώρο να παίξει μαζί σου, αλλά με τον εαυτό του, αυτό από μόνο του δεν σε γεμίζει απελπισία?
Περιμένεις βαθιά μέσα σου, ακόμη και τώρα, να πιστέψεις στην αληθινή, χωρίς όρια αγάπη. Στο παιχνίδι όμως πρέπει πάντα να υπάρχουν δύο.
Για να μην αμπελοφιλοσοφούμε όμως, θα σου πω, πως κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποστασιοποιηθείς. Να αφήσεις αυτό το άτομο να \"δει\" αν εσύ χωράς στη ζωή του. Δεν έχεις την παραμικρή ευθύνη και ...μεταξύ μας, τη λέξη ευθύνη, τη χρησιμοποιείς εσύ περισσότερο για άλλοθι, παρά γιατί πραγματικά υφίσταται....

Εγω θα προτεινα να μεινεις, και χωρις ορους. Αν αγαπας καποιον δεν φευγεις ουτε απομακρυνεσαι, προσπαθεις να τον κανεις καλυτερα, και χωρις να βαζεις ορους ή να εκβιαζεις καταστασεις....

fragment νομίζω πως το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ξεκαθαρίσεις κάποια δικά σου θέματα. Για να μένεις σε μία σχέση που όπως λες δεν είσαι καθόλου ικανοποιημένη, κάποια ανάγκη σου θα καλύπτει. Και δεν εννοώ κάποια προφανή, αλλά αυτή που βρίσκεται πίσω από το \'θέλω να τη σώσω\', \'με έχει ανάγκη\', αντέχω\', \'μήπως να προσπαθήσω κι άλλο;\'... Ίσως μια ανάγκη σου να καλύψεις μια δική σου αίσθηση αδυναμίας (πίσω από την \'παντοδυναμία\'), μια αίσθηση ανεπάρκειας (πίσω από το \'πώς θα αποκαλύψω τη συναισθηματική αναπηρία της φίλης\'), μια ανάγκη για έλεγχο, ή ακόμα και την ανάγκη για αιτιολόγηση της μακροχρόνιας δικής σου θεραπείας. Αυτά είναι απλά ιδέες, δεν λέω πως είναι έτσι.

Όμως, η ουσία είναι πως μόνο τα δικά μας θέματα μπορούμε να λύσουμε και μόνο για τον εαυτό μας να κρίνουμε τι είναι το καλύτερο. Εσύ μοιάζεις να έχεις στο μυαλό σου πολύ συγκεκριμένα βήματα για τη φίλη σου: να κάνει ψυχοθεραπεία, να αφυπνισθεί, να σχετιστεί μαζί σου. Και τις δικές σου αποφάσεις μοιάζει να τις βασίζεις στο \'τι είναι καλύτερο για εκείνη\'.

Θα έλεγα λοιπόν να σκεφτείς με βάση το καλύτερο για εσένα στο εδώ και τώρα: είτε να αναγνωρίσεις τι ήδη παίρνεις, ώστε να μείνεις δίνοντας χωρίς ενοχές, είτε να φύγεις χωρίς ενοχές, μιας και έχεις αναγνωρίσει την επανάληψη και επιθυμείς να σπάσεις τον κύκλο.

Έπειτα, σκέψου ότι η αγάπη και η κατανόηση που επικαλείσαι, είναι άνευ όρων και δεν έχουν σαν στόχο το \'αποτέλεσμα\'... Αν το βλέπεις διαφορετικά, ενδεχομένως να μη σπάσει ο κύκλος ακόμα κι αν φύγεις...