Printable View
Καλησπέρα σας.
πώς, άρα γε πώς
ησυχάζει κανείς από τις ενοχές;
όταν βρει τι εξυπηρετούν;..
και γιατί προτιμώ να φαντάζομαι τον άλλον- στον οποίο υποτίθεται πως προκάλεσα κακό- δυνατό και θυμωμένο παρά αδύναμο και λυπημένο;
τΙ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΕΝΟΧΈς;
Η φαντασία πως ο - απωθημένος- θυμός μας έγινε πραγματικότητα και αφάνισε τον άλλον;
τι;
φραγκ......γινε λιγο πιο σαφης...
Απο που προέκυψαν οι ενοχές? Έκανες κάτι?
θεοφανία, εάν θυμάσαι το...θέμα μου, κινήθηκα.
είπα πως δεν μπορώ να μείνω σε κάτι που μου κάνει κακό και δεν μπορώ να εξακολουθώ να βρίσκομαι σε μια σχέση κακοποίησης.
επίσης, είπα για πολλοστή φορά την άποψή μου : κακοποιεί διότι κακοποιήθηκε.Και δεν σημασιοδότησε ποτέ το συμβάν ως κακοποίηση. Και δεν ανέλαβε καμμιά ευθύνη και θεραπευτική δέσμευση για ολόκληρη τη συμπεριφορά της. ( τρομακτικός θυμός, κατάθλιψη, απόσυρση, τρομακτική αμφιθυμία, άγχη, πανικοί).
επίσης είπα πως φεύγω διότι θα αρχίσω κι εγώ να κακοποιώ, διότι η βία γεννάει βία.
Αυτό νομίζω πως με ενοχοποίησε. Που έπαψα να..\" αντέχω\", που αποκάλυψα την άποψή μου, που μίλησα για τον τρομερό θυμό που μου γεννάει σαν απόκριση.
και μάλλον τώρα αισθάνομαι πως την...αφάνισα.
Δεν ξέρω.
Καταρχήν...μη βγάζεις συμπέρασμα αν δεν περάσει λίγος χρόνος.
Ακόμη και αυτή η αίσθηση σου πως την αφάνισες, ενδεχεται να είναι χειριστική προπαγάνδα από τη μεριά της, ή δική σου ανάγκη να ενοχοποιηθείς απ τη δική σου μερά.
Παράλληλα, εξαφανίσου πραγματικά και όχι τυπικά. Άσε το παιχνίδι πάνω της, μην κάνεις το παραμικρό. Ούτε να παραμονευεις φυσικά μέχρι να κάνει την εμφάνιση της, γιατί αυτό θα σε τσακίσει.
Δώσε χώρο αι χρόνο σε αυτή τη σχέση να δεις αν έχει δρόμο δικό της, ή εσύ τον χαράζεις συνέχεια.
θεοφανία, λέω \" αφάνισα\" επειδή ενοχοποιούμαι. Δηλαδή: μήπως έπρεπε να προσπαθήσω κι άλλο; και επειδή έχει τόσα πολλά προβλήματα( και πρακτικά) μήπως έπρεπε να μείνω να την βοηθήσω; ( ΕΝΟΧΈς) και σε εναλλαγή: μα αφού δεν ανέλαβε καμιά ευθύνη και δεν κάνει τίποτε για τον εαυτό της παρά μόνο να αναπαράγει το τραύμα της καλά έκανα κι έφυγα και ξανά: μήπως όμως θα έπρεπε να της δώσω μια ευκαιρία μήπως και αρχίσει θεραπεία; και το αντίστροφο: εάν ήταν να αρχίσει θα άρχιζε τόσες φορές που - μετά από την αποκάλυψη της αδυναμίας στοιχειώδους διαχείρισης- έλεγε πως φταίει και θα το κάνει. κλπκλπκλπ
Εν ολίγοις, νοητικά ξέρω πως αυτή είναι η μόνη στάση, αλλά συναισθηματικά κάτι με κρατάει σε αυτό το πεδίο.
Η ενοχή μου είναι σύμπτωμα. πίσω από την ενοχή υπάρχει μεγάλος -και ανέκφραστος- θυμός. Με λίγα λόγια αισθάνομαι φεύγοντας \"θύτης\", ενώ στην πραγματικότητα είμαι \"θύμα\".
Μοιάζει να μην μπορώ να δω πως είμαι θύμα. Να μην επιτρέπεται να την δω όπως είναι. Σαν να την προστατεύω μέσα μου. Και την προστατεύω για να μην δω τι παθαίνω, τι \" μου έκανε\". Μοιάζει να ρωτώ: γιατί τελικά- κατά βάθος- προστατεύουμε αυτόν που μας \" κακοποιεί;\". Τι μας καθηλώνει σ΄αυτό το σημείο του φαύλου κύκλου; Γιατί δεν αντέχω να είμαι και \" θύτης\" όταν χρειάζεται να προστατευτώ;
Πιστεύω πως η \"δύναμη\" αυτή της \"αφάνισης\"(αξιολόγησε λίγο και τη λέξη που χρησιμοποίησες,είναι ενδεικτική),ίσως να αποτελεί ένα σου ιδεολογικό εύρημα στην παραπέρα σου ενοχοποίηση.Ίσως δεν έχεις συγχωρέσει ακόμη τον εαυτό σου που την άφησες,παρόλο που η αιτιολόγηση είναι σαφής.Σου κάλυπτε ανάγκες η σχέση αυτή,απ\'όσο μπορώ να καταλάβω διπλής κατεύθυνσης,τόσο αυτοτιμωρίας όσο και εξύψωσης.Έμενες σε μία σχέση από την οποία δεν εισέπραττες ουσιαστικά παρά μόνο την ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση,αλλά μέσω ενός καταναγκαστικού έργου.
Οι ενήλικες σχέσεις μας δε μπορεί να βασίζονται σε τέτοιους παρελθοντικούς ρόλους όμως,εκτός αν εξυπηρετούν κάποιες μας ανάγκες.Περάσαμε το στάδιο αδύναμο παιδί-δυνατός γονιός.
Νομίζω πως η φαντασίωσή σου να την βλέπεις ως \"δυνατή και θυμωμένη\",έχει στην παρούσα φάση τεθεί ως αντικατάσταση του προηγούμενης σου οπτικής ως \"αδύναμης και μικρής\",ώστε να βοηθηθείς να μείνεις μακριά της.Την δυναμοποιείς δηλαδή,για να αντιπαλέψεις τις ενοχές που σου δίνει η πιθανότητα να άφησες ένα αδύναμο πλάσμα πίσω σου αβοήθητο.
Fragment,είναι απίστευτο πόσα πολλά ψέματα μπορούμε να εφευρίσκουμε εν αγνοία μας για να παραμείνουμε σε τυπωμένες συμπεριφορές.Και από τις δύο πλευρές,και εσύ σα γονιός,και αυτή σαν παιδί,δεν παίζατε παρά ρόλους που δεν ήταν βήματα εξέλιξης,αλλά στατικές θέσεις παραμονής στο παρελθόν.
Απενοχοποιήσου.Δεν άφησες παρά μία σχέση όπου ο θύτης και το θύμα εναγκαλισμένοι σε έναν ατέρμονο χορό κινούνταν σε ένα δικό τους σύμπαν ενοχών και ανισορροπίας.Αφού έκανες τόση προσπάθεια να καταλάβει,έκανες το χρέος που σου αναλογούσε ώστε να νιώθεις μία χαρά με σένα.Δεν θέλει να καταλάβει και δε θα το κάνει όσο βοήθεια κι αν σου ζητάει.
Σου ζητάει βοήθεια συνεχώς τη στιγμή που απλά θέλει να μείνει εκεί προς το παρόν.Τη βοήθεια που δε σε αφήνει να γίνεις αυτό που επιθυμείς,όχι μαμά,αλλά ισάξια σύντροφος σε μία σχέση ισοτιμίας και ξεκάθαρων δούναι και λαβείν.
Θα αλλάξει όταν προσφύγει σε κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας.Όσο δεν το αποφασίζει και το αρνείται,οι σχέσεις της θα ακολουθούν συγκεκριμένες πεπατημένες και θα παραμένει δέσμια αυτών.
Και κάτι άλλο.Όταν δεν αρκούμε για να σώσουμε τον κόσμο,πρέπει να σκεφτόμαστε μήπως δεν είναι ο κόσμος που χρειάζεται να σωθεί,αλλά εμείς.
Την καλησπέρα μου.:)
RainAndWind, χαμογελώ και σ΄ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σου.
Αντιγράφω προς εμπέδωσιν:
\"Σου κάλυπτε ανάγκες η σχέση αυτή,απ\'όσο μπορώ να καταλάβω διπλής κατεύθυνσης,τόσο αυτοτιμωρίας όσο και εξύψωσης.\"
\"δεν παίζατε παρά ρόλους που δεν ήταν βήματα εξέλιξης,αλλά στατικές θέσεις παραμονής στο παρελθόν.\"
Όταν δεν αρκούμε για να σώσουμε τον κόσμο,πρέπει να σκεφτόμαστε μήπως δεν είναι ο κόσμος που χρειάζεται να σωθεί,αλλά εμείς.\"
Πράγματι, κάποτε χρειάζεται- όταν έχει γίνει τόση εσωτερική διαδρομή- μονάχα ένα κλικ ώστε να αλλάξουμε θέση. Ή ώστε να κατοικήσουμε την καινούργια μας θέση....που λόγω της αδράνειας ( της νευρωσικής μας αδράνειας ) δεν κατοικούμε. Άλλωστε η νεύρωση- όπως λένε- είναι η μόνη αρρώστια που φροντίζει τόσο για την..αυτοσυντήρησή της.
Με παρηγορεί που είδα αυτό το σχήμα σχετικά- για τα δεδομένα μου- γρήγορα. Και το πρόβλημα εκφράστηκε έτσι και τόσο επειδή ακριβώς εγώ είχα εσωτερικά μετακινηθεί. Είμαι επίσης σίγουρη πως όταν κάνω αυτό το κλίκ ( που δεν είναι κλικ αλλά η έκφραση μεγάλης διαδρομής) δεν θα μπορώ ούτε να με \" αναγνωρίσω\" ούτε να με \" ΘΥμηθώ\" μέσα σ΄αυτό το σχήμα. Κι ας ήταν το βασικότερο σχήμα της ζωής μου. Αυτοπαρηγορούμαι θεωρώντας πως όλο αυτό- επειδή συνοδευόταν από μεγάλη, αλλά όχι εντελώς αυθαίρετη, επένδυση- και επειδή διέθετε όλα τα υλικά ( σαγήνη-αποπλάνηση- αδυνατότητα) είναι το τέλος, η τελευταία- ηχηρή- επανάληψη...Εάν δεν συνέβαινε μάλλον δεν θα έβλεπα όλο το έργο: Δεν θα έβλεπα ποτέ τη δική μου ευθύνη. Την ευθύνη που έχω για αυτά που -από ένα σημείο και έπειτα -εισπράττω. Ο έρωτας τελείωσε νωρίς. Και φυσικά η επιθυμία. Εαν υπήρχε μαγικό ραβδάκι ( που ευτυχώς που δεν υπάρχει) αυτό που θά θελα είναι να μ΄αγαπήσει και να με δει. Γελώ με αυτό που γράφω...Γελώ με το ανεπίδοτο - απαρά- δεκτο ( μη αποδεκτό) αίτημα προς τη μητέρα μου ...Το ζήτημα είναι να το κρατήσω και να το απευθύνω μέσα μου μάλλον. Χρειάζομαι να μ΄αγαπούν και να με βλέπουν. Και αυτό μπορεί να πραγματωθεί μόνον στο βαθμό που με βλέπω και μ΄αγαπώ εγώ. Αλλά....στιγμές στιγμές παλινωδώ. Μετεωρίζομαι....πολύ χρόνο παίρνει αυτό το κλίκ..Χρειάζεται μάλλον να πενθήσω ( όχι μόνον την παντοδυναμία μου - την έχω πενθήσει) το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι μπορεί να μη θελήσουν να αλλάξουν να μπορέσουν ποτέ....Χρειάζεται να πενθήσω το πλατωνίζειν μου: ουδείς εκών κακός....Χρειάζεται να πενθήσω ( αποδεχτώ) πως η μάνα μου ούτε μπόρεσε ούτε θέλησε για τους δικούς της λόγους. Χρειάζεται να μην θεωρήσω πως την εγκαταλείπω 9 αφανίζω) φανερώνοντας πως εγώ και θέλω και μπορώ.............
Αχ καλή μου fragment,σ\'ευχαριστώ κι εγώ για το χαμόγελο που τώρα έχω στα χείλια μου.:)
Άκου,είμαστε πιόνια όσο δεν έχουμε τη γνώση.Κάποια στιγμή είχα κάνει σχέση με έναν άντρα-παιδί.Υπέφερα,δεν κάλυπτε τις ανάγκες μου ο δεσμός αυτός,η γυναίκα μέσα μου έμενε στο περιθώριο,ήμουν η μαμά(αντίστοιχη περίπτωση με τη δική σου).
Τις προσπάθειες τις έκανα κι εγώ,ατελέσφορες.Στην τελική,η διαδικασία ήταν τόσο ψυχοφθόρα,τόσο κακοποιητική,εμπεριείχε τόσο πόνο,που έφτασαν στιγμές που ένιωθα ένα ψυχικό ράκος.
Όταν αποφάσισα να φύγω από αυτή τη συναισθηματική ρουφήχτρα που άθελά μου μπλέχτηκα(καθώς αυτές οι απαιτήσεις/ζήλιες/ανασφάλειες/κραυγές βοήθειας βγήκαν στην πορεία),έκανε απόπειρα αυτοκτονίας...
Σώθηκε,αλλά εγώ αντιλήφθηκα πως δε θα σωνόμουν αν έμενα εκεί.
Έφυγα.Κατάλαβα πως το \"παιδί\"με εκβίαζε συναισθηματικά,έπαιζε με τον ψυχισμό μου,αγνοούσε τα θέλω μου,με χειριζόταν.
Ήταν αυτός το θύμα ή εγώ;Γιατί εύκολα θα μπορούσε το απίστευτο κομμάτι ενοχών,αυτό το δικό του εύρημα του βάρους να κρατάω τη ζωή του άλλου στα χέρια μου,να με είχε τσακίσει,να είχα ρίξει τις επιθυμίες μου στην τουαλέτα τραβώντας και καζανάκι.
Αλλά με βοήθησε η ανάλυση του κίνητρου.Του εξήγησα πως δεν είναι ανάξιος,ούτε κακός,απλά όχι αυτό που επιθυμώ.Επίσης του έθεσα το εξής δίλημμα.Είτε αυτοκτονήσεις,είτε όχι,εγώ θα φύγω.Οπότε να ξέρεις πως η απόφαση είναι δική σου και το πώς θα κουμαντάρεις τον εαυτό σου,δεν αποτελεί δικό μου,αλλά δικό σου κομμάτι.
Τι έκανα;Kάτι απλό αλλά ουσιαστικό.Ξεκαθάρισα τι αποτελούσε δικό του παρελθόν που μου το κατσίκωνε στο σβέρκο και ποιον πραγματικά ρόλο επιθυμούσα εγώ να παίξω.Και δεν ήταν της μαμάς του.
Θα σου κάνει εντύπωση να μάθεις πως βρήκε άλλη μαμά στην πορεία,μία πιο εύκολο γι αυτόν να τη χειριστεί μέσω των ενοχών;
Αυτοπροστασία fragment,βάζε πρώτα τα θέλω σου.Ένας άνθρωπος με καταπιεσμένα θέλω,μπορεί να αγιοποιηθεί,αλλά δεν θα ευτυχίσει.Και προτιμώ να είμαι happy bitch,παρά unhappy mommy.:)
!!!happy bitch,παρά unhappy mommy.:)
και ξανα-χαμογελώ...
έτσι είναι.Και καθόλου εντύπωση δεν μου κάνει πως βρήκε μια άλλη μαμά στην πορεία.
Και σε συγχαίρω που αντιστάθηκες στον μέγιστο χειρισμό.
Και μακάρι η συνέχεια της δικής σου ιστορίας να είναι πως βρήκες μια σχέση όπου οι ανάγκες και οι επιθυμίες σου μπορούν-τουλάχιστον- να τίθενται και να δηλώνονται. Ώστε να υπάρχει δυνατότητα να ικανοποιηθούν...
Πράγματι, στη δική μου ιστορία, οι δικές μου ανάγκες \"έπρεπε\" να αποσύρονται. Και όταν ετίθεντο και δεν...συνέπιπταν με τις ανάγκες της άλλης, έφερναν την...καταστροφή. Με το που μιλούσα για το πως ένιωθα ( 10 λεπτά) με αγάπη και διάθεση επικοινωνίας, ερχόταν ο όλεθρος καθώς ακολουθούσαν 2 ημέρες όπου και ασχολούμασταν με τις \"καταστροφικές συνέπειες \" που είχε η δική μου έκφραση στην άλλη....
Δηλαδή ο χειριστικός βρίσκει πάντα τρόπο να παίρνει ολόκληρο το χώρο. ...Στιγμές απόγνωσης, καθώς ο άλλος, μέσα σε αυτό απλά κα τα ργ εί ται.
Θυμάμαι και θυμώνω και απορώ. ...Πράγματι ένα μωρό. Όχι παιδί, μωρό. Στο σχετίζεσθαι. Διότι σε άλλους τομείς της ζωής ( πέραν του ερωτικού και φιλικού σχετίζεσθαι) μπορούσε να κρατά ένα- σχετικά- λειτουργικό επίπεδο.
Και αυτή η..σχετική λειτουργικότητα με μπέρδευε. Η οποία όμως εξασφαλιζόταν μόνον μέσω της απόστασης...της μη εγγύτητας. Σαν να μου ζητούσε να σχετιστώ δίχως να σχετίζομαι. Δεν ζητούσε ποτέ καθαρά και φανερά. Μόνον πλάγια και χειριστικά. Σαν να \" άρπαζε\". Δίχως να ανοίγει. Και ευτυχώς που ήταν έτσι διότι εάν απηύθυνε αίτημα σαφές ( φροντίδας και ανάληψης) προσφέροντας έστω κάτι, θα έμενα ....ξεχασμένη και αποσιωπημένη σωτήρας για αρκετό καιρό ακόμα. Εδώ έμεινα υπό τις παρούσες συνθήκες....
Και ας έρχονταν στιγμές που τη φοβόμουν. Που φοβόμουν πολύ το ανεξέλεγκτό της και την τόση μα τόση σύγχυσή της.
Και ακόμα φοβάμαι. Σαν να μετεωρίζομαι ακόμη ( με ενοχή και εμπλοκή) ευάλωτη σε πιθανό αριστοτεχνικό χειρισμό.
Με θυμώνω.
Και έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω μετά απο μια τόσο ουσιαστική κουβέντα: τα άτομα που έχουν ανάγκη από \"μαμά\" στη σχέση, μπορούν στ αλήθεια να αγαπήσουν, να \"δουν\" τον άλλο, να δώσουν?
Μήπως, αυτού του είδους, (και θα εξηγησω τι εννοώ με τη λέξη είδος) οι άνθρωποι, το μόνο που θέλουν είναι μονο ψυχολογικά μπαλώματα, αφού η πραγματική τους ανάγκη είναι να μην αιμοραγούν ψυχολογικά και όχι συναισθηματικά?
δηλαδή, μέσα απ το πρόβλημα που έχουν με τον ίδιο τους το εαυτό, \"εκμεταλεύονται\" ανθρώπους που έχουν ανάγκη την πραγματική αγάπη?
Και φτάνουμε σε σένα αγαπητή φραγκ. Τι σε κάνει να μένεις και να ταλαιπωρείσαι από ένα τέτοιο άτομο?
Είπες πως είσαι θύμα. Δεν πιστεύω πως είμαστε θύμα κανενός, αν εμείς μέσα από τη δική μας ανάγκη, δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει.
Λες οτι δεν σου ζητούσε, αλλά σου άρπαζε. Τότε εσυ δεν είχες ασφαλίσει καλά τονε αυτό σου και επέτρεπες να εισβάλει.
Στο είπα και στο άλλο θέμα σου. Ψάχνεις άλλοθι για την ανοχή σου, ενώ στην πραγματικότητα ξέρεις πως όλο αυτο είναι δική σου επιλογή.
Προσωπική μου άποψη τα άτομα που έχουν ανάγκη απο μαμά δεν μπορού να αγαπήσουν αν δεν τους έχει αγαπήσει η μάνα.Πάντα θα ψάχνουν την μαμά και η γυναίκα θα μένει πίσω ακάλυπτη.Δεν μπορούν να δώσουν αγάπη αν δεν την έχουν εισπράξει απο την μάνα σκεψου η μάνα να σε αρνηθεί.Κατηγορηματικά οχι σε τέτοια άτομα δεν θα ωριμάσουν ποτέ δεν θα λειτουργήσουν ως σύντροφοι και ο άλλος μένει πίσω να βλέπει τα χαμένα του όνειρα και πόσα απλά πράγματα μα αναγκαία για την ψυχολογική του ισσοροπία.μεγαλώνοντας περνώντας τα χρόνια γίνεται θυμός και προς τον εαυτό σου γιατί επέτρεψες ανέχτηκες να είσαι το δεύτερο πρόσωπο.
αγαπητή Θεοφανία,αυτό που με κάνει να μένω με ένα τέτοιο άτομο είναι η επανάληψη και η αναπαραγωγή αυτών που έζησα με τη μάνα μου. Δυστυχώς σχετιζόμαστε 9 με τον εαυτό μας και τους άλλους όπως είχαμε σχετισθεί εντός του γονεϊκού τριγώνου. Αυτό που με κάνει να παραμένω είναι η καθήλωση στον οικείο μου τρόπο.
Με αντίστοιχο τρόπο, καθηλωτικά δηλαδή, σχετίζονται και τα άλλα άτομα. Τα \" κακά\" ( χιούμορ κάνω φυσικά).
Προφανώς και δεν είμαι θύμα. Και έχεις δίκιο διότι το πλαίσιο επανάληψης και αναπαραγωγής στήνεται και διαμορφώνεται από 2.
Και σκέφτομαι: μετά από τόσα χρόνια θεραπείας και τόοση διαύγεια, δυσκολεύομαι να δω κάτω από τη μύτη μου όταν- υπό προυποθέσεις- εμπλέκομαι.
Πώς αξιώνω κάποιος εντελώς - εξαιτίας ισχυρότατων αμυνών- αδούλευτος, να το κάνει;
Άλλωστε, ο βαθμός της άμυνας είναι πάντα αντίστοιχος με την απειλή- φαντασιακή- της κατάρρευσης.
Μήπως λοιπόν, μεταξύ άλλων, να αφήσω τους...\"κακούς θύτες\" να αντέξουν μόνοι τους όσο και όπως αντέξουν;
Διότι, Αγαπητή Θεοφανία, μάλλον, μέσα μου κάποιο πένθος παραμένει ασυντέλεστο.
Και αυτό είναι πως : μερικά τραύματα είναι αγιάτρευτα. μερικοί άνθρωποι, δυστυχώς, κινδυνεύουν να μην υπάρξουν ποτέ. Να μην καταφέρουν ποτέ να οργανώσουν τα συντρίμμια ενός ψυχισμού. Και βέβαια, δεν φταίνε αυτοί.
Quote:
Originally posted by fragment
αγαπητή Θεοφανία,αυτό που με κάνει να μένω με ένα τέτοιο άτομο είναι η επανάληψη και η αναπαραγωγή αυτών που έζησα με τη μάνα μου. Δυστυχώς σχετιζόμαστε 9 με τον εαυτό μας και τους άλλους όπως είχαμε σχετισθεί εντός του γονεϊκού τριγώνου. Αυτό που με κάνει να παραμένω είναι η καθήλωση στον οικείο μου τρόπο.
Και όχι μόνο. Είναι η ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει, που δυστυχώς δεν εξαλείφεται με όλες τις ψυχοθεραπείες του κόσμου. Αυτή η ανάγκη να πάρεις έστω και τωρα αυτά που δικαιούσαι απ τη μητέρα σου. Ίσως και αυτός είναι ο λόγος που μένεις εκεί, σε αυτή τη σχέση. Σου φαίνεται οικεια η κατάσταση γιατί την έχεις ξαναζήσει, είχες χάσει και τώρα έχεις μια ευκαιρία να κερδίσεις στο ίδιο μοτίβο ανθρώπου.
Κατα βάθος, όμως, όπως σου έχω ξαναπεί, δεν το πιστεύεις, δεν παίζεις με αυτοπεποίθηση, αλλά με ελπίδα.
Προφανώς και δεν είμαι θύμα. Και έχεις δίκιο διότι το πλαίσιο επανάληψης και αναπαραγωγής στήνεται και διαμορφώνεται από 2.
Όχι. Θύμα θα ήσουν μόνο αν είχες νοητικό θέμα, καθώς είναι ξεκάθαρο το παιχνίδι της άλλης μεριάς και η παραδοχή σου για τους δικούς σου λόγους. Εσύ έχεις το μαχαίρι, εσύ και το πεπόνι. Εσύ το άφησες να φτάσει μέχρι εκεί και εδω διαφωνήσω. δεν στήθηκε απ τους δύο. Είναι καθαρά δικό σου επίτευγμα.
Και σκέφτομαι: μετά από τόσα χρόνια θεραπείας και τόοση διαύγεια, δυσκολεύομαι να δω κάτω από τη μύτη μου όταν- υπό προυποθέσεις- εμπλέκομαι.
Είναι αυτό που σου είπα και στην αρχή. Όση ψυχοθεραπεία και να κάνεις, η ανάγκη για αγάπη δεν θεραπεύεται. Το μόνο που μπορεί να εξηγηθεί ειναι η απουσία της.
Πώς αξιώνω κάποιος εντελώς - εξαιτίας ισχυρότατων αμυνών- αδούλευτος, να το κάνει;
Δεν αξιώνεις, ελπίζεις στο θαύμα του έρωατ που μπορεί να κάνει το βλάκα/έξυπνο, τον κακό/καλό, τον ρηχό/γεμάτο κοκ.
Άλλωστε, ο βαθμός της άμυνας είναι πάντα αντίστοιχος με την απειλή- φαντασιακή- της κατάρρευσης.
Αυτο δεν το κατάλαβα.
Μήπως λοιπόν, μεταξύ άλλων, να αφήσω τους...\"κακούς θύτες\" να αντέξουν μόνοι τους όσο και όπως αντέξουν;
Δεν υπάρχουν κακοί θύτες, παρά μόνο εσύ που φτιάχνεις το σκηνικό και τους εντάσεις μέσα.
Διότι, Αγαπητή Θεοφανία, μάλλον, μέσα μου κάποιο πένθος παραμένει ασυντέλεστο.
Όχι πένθος. Αφού ακόμη ελπίζεις, θα ελπίζεις για πάντα και στο εύχομαι. Είναι καλό ο άνθρωπος να έχει δρομους με διεξόδους.
Και αυτό είναι πως : μερικά τραύματα είναι αγιάτρευτα. μερικοί άνθρωποι, δυστυχώς, κινδυνεύουν να μην υπάρξουν ποτέ. Να μην καταφέρουν ποτέ να οργανώσουν τα συντρίμμια ενός ψυχισμού. Και βέβαια, δεν φταίνε αυτοί.
Εδω λοιπόν είναι όλο το ζουμί. Τα αγιάτρευτα τραύματα.
Μεταφέρεις αυτά τα τραύματα στη σχέση σου και μπερδεύεις και σένα και τον άλλο άνθρωπο. Προσπαθείς να τα λύσεις όλα μαζί, λίγο άτσαλα, λίγο απεγνωσμένα.
Μήπως θα πρέπει να ξεκαθαρίσεις λίγο το τοπίο?
Μηπως φοβάσαι πως αν το ξεκαθαρίσεις δεν θα έχεις να περιμένεις τίποτα και εκεί θλίβεσαι που χάνεις το προνόμιο του \"έρωτα\" για κάποιον άλλο, οπότε πάμε για φτου και απ την αρχή?
εάν ίσως ξαναδιαβάσεις τι έγραψα, θα καταλάβεις πως πένθος δεν σημαίνει θρήνος αλλά αποδοχή......και μόνον μέσω πένθους, δηλαδή αποδοχής, υπάρχει διέξοδος.
δεν θεωρώ τα δικά μου τραύματα αγιάτρευτα. Όμως αναγνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι με αγιάτρευτα τραύματα.
ο βαθμός της άμυνας είναι πάντα αντίστοιχος με την απειλή- φαντασιακή- της κατάρρευσης.:
κάθε άμυνα χτίζεται προς αντιμετώπιση μιας πραγματικής ή φαντασιακής απειλής. Οι άμυνες ημών των νευρωσικών χτίζονται στο όνομα φαντασιακών απειλών. Όσο μεγαλύτερη είναι η απειλή τόσο ισχυρότερη και η άμυνα. Οι άμυνες δεν είναι πάντα κάτι \" κακό\". Τους οφείλουμε πολλά....ας ακούγεται οξύμωρο.
Όταν οι άμυνες λιγοστεύουν σημαίνει πως οι φαντασιακές απειλές έχουν φωτισθεί και λιγοστέψει.
Υπάρχουν όμως ψυχισμοί στους οποίους η φαντασιακή απειλή είναι απλά τεράστια.....
Συνεπώς είναι τεράστια και η άμυνα...
Περί αυτού πρόκειται.
Καπου εκεί λοιπόν λέω, πως όσο και αν γκρινιάζεις, όσο και αν πονάς, κατά βάθος νιώθεις μια ικανοποιηση για τη διαδρομή, για τις άμυνες που αναγκάζεσαι να δημιουργείς, για την απειλή που ξαναβρήκες και ίσως αυτή τη φορά καταφέρεις να νικήσεις.Quote:
Originally posted by fragment
εάν ίσως ξαναδιαβάσεις τι έγραψα, θα καταλάβεις πως πένθος δεν σημαίνει θρήνος αλλά αποδοχή......και μόνον μέσω πένθους, δηλαδή αποδοχής, υπάρχει διέξοδος.
δεν θεωρώ τα δικά μου τραύματα αγιάτρευτα. Όμως αναγνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι με αγιάτρευτα τραύματα.
ο βαθμός της άμυνας είναι πάντα αντίστοιχος με την απειλή- φαντασιακή- της κατάρρευσης.:
κάθε άμυνα χτίζεται προς αντιμετώπιση μιας πραγματικής ή φαντασιακής απειλής. Οι άμυνες ημών των νευρωσικών χτίζονται στο όνομα φαντασιακών απειλών. Όσο μεγαλύτερη είναι η απειλή τόσο ισχυρότερη και η άμυνα. Οι άμυνες δεν είναι πάντα κάτι \" κακό\". Τους οφείλουμε πολλά....ας ακούγεται οξύμωρο.
Όταν οι άμυνες λιγοστεύουν σημαίνει πως οι φαντασιακές απειλές έχουν φωτισθεί και λιγοστέψει.
Υπάρχουν όμως ψυχισμοί στους οποίους η φαντασιακή απειλή είναι απλά τεράστια.....
Συνεπώς είναι τεράστια και η άμυνα...
Περί αυτού πρόκειται.
Όμως, πρεπει να γίνεις πιο ειλικρινείς με τον εαυτό σου και να δεις αν πραγματικά παλεύεις για εκείνη και όχι για σένα.
Γιατι εσύ διατηρείς το πλεονέκτημα της δουλειάς που έχεις κάνει με τον εαυτο σου και είσαι πιο υποψιασμένη.
Η άλλη δεν έχει ιδέα τι γίνεται στο μυαλό και την ψυχή σου.