Εκταφη

Πέρασαν τέσσερα χρονια.
Τον τελευταίο, έπαιρνα συνέχεια παράτασεις.
Το τράβηξα όσο μπορούσα, αλλα δεν γίνεται αλλο.
Δεν μπορούν.
Μια σκέψη, ένα δίλημμα έχει στοιχειώσει το κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
Να ειμαι εκεί όταν θα γίνει?
Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας
Ολοι μου λένε να μην παω.
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το 'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.
Δεν ξέρω αν είχε κάποιος παρόμοια εμπειρία, αλλά θα με βοηθούσε πολύ να διαβάσω κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα.
Ευχαριστω.

Εγώ Θεοφανία είχα την ιδια εμπειρία πριν 5΄μήνες με την εκταφή του πατέρα μου.ηταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αν και άκουγα διάφορα.Εγώ επέλεξα να πάω και να παρευρίσκομαι δίπλα να βλέπω όλη την διαδικασία.Δεν θα μπορούσα να μην το κάνω και να είμαι μακριά.Εκείνη την στιγμή δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και τι συμβαίνει.Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ασχετα με το τι θα αντίκρυζα ήμουν σίγουρη για το τι θέλω να κάνω.Ημουν μόνη με την ηλικιωμένη μάνα μου αλλά όσο μου έλεγαν να απομακρυνθώ εγώ έκανα το αντίθετο είδα την κάθε λεπτομέρεια και έκανα και όλα τα σχετικά μετά γιατί ακολουθεί μια διαδικασία

δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησουν αποψεις τριτων,καθως το θεμα ειναι πολυ προσωπικο..
νομιζω οτι βασικο ρολο παιζει η σχεση με την θρησκεια και οι...υπαρξιακες αποψεις του καθενα.
προσωπικα οταν εγινε αυτο για τον πατερα μου,δεν πηγα.
αλλα δεν πηγα και πριν απο αυτο ουτε μια φορα στα μνηματα,μονη μου. μονο με την αδερφη και την μητερα μου και μονο στις βασικες διαδικασιες,κηδεια.μνημοσυ να,τριημερα 40ημερα,ετησια κλπ....
οσο για την εκταφη,θα πηγαινα μονο αν υπηρχε η πρακτικη αναγκη,αν δεν υπηρχε καποιος που να τα καταφερνει καλυτερα κι απο μενα για να παει η αν ειχα καποια αγωνια οτι δεν 8α γινει αυτο που πρεπει.
αυτα

Καλή μου Θεοφανία..\"\".Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.\"\"

Δυνατή ώστε να αντέξεις τί άρα γε;
Τη θνητότητα;
Τη θνητότητά της;
Τη θνητότητά σου;

Όταν σε διαβάζω αισθάνομαι πως έχεις κάνει μεγάλες διαδρομές πάνω στο πένθος ( του οποίου το συνώνυμο είναι η λέξη αποδοχή).

Η απόφασή σου, να συμμετάσχεις ή όχι στην εκταφή ( όπου εν τέλει αποκαλύπτεται με δέος η θνητότητά μας) έχει να κάνει με αυτό το πένθος-αποδοχή. Συντελεσμένο ή ασυντέλεστο, πάντα υπάρχει χρόνος να γίνει. Και να πας καλό είναι και να μην πας πάλι καλό είναι. Και εάν ακόμη δεν αντέχεις , σκέψου πως , αυτή η τελετή σίγουρα ΔΕΝ είναι το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε....

ό,τι και να κάνεις, μπορεί να επανορθωθεί. Με άλλου είδους τελετή, άλλοτε, εάν δεν πας, με επεξεργασία των δύσκολων συναισθημάτων εάν πας.

Πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο : Ευτυχώς ή δυστυχώς, εκταφή δεν σημαίνει...ανάσταση.

υ.γ. ανέλαβα με έναν εργάτη ο οποίος μόνον έσκαψε, την εκταφή του παππού μου. Πολλά χρόνια πριν. Η τελετή είχε αγάπη και συγκίνηση.....Δεν ετίθετο όμως θέμα λύτρωσης ή δύσκολων συναισθημάτων 1. επειδή ήταν ο παππούς μου 2. επειδή πέθανε υπέργηρος 3. επειδή με αγαπούσε, τον αγαπούσα και αυτό είχε ανταλλαχθεί με πληρότητα εν ζωή 4. ....νομίζω πως χρόνια πριν πεθάνει είχε αποδεχθεί τη θνητότητα και έτσι δεν είχα να κάνω αυτόν τον κόπο για...λογαριασμό του................

Καλή απόφαση.

Quote:

---

Originally posted by giota
Εγώ Θεοφανία είχα την ιδια εμπειρία πριν 5΄μήνες με την εκταφή του πατέρα μου.ηταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αν και άκουγα διάφορα.Εγώ επέλεξα να πάω και να παρευρίσκομαι δίπλα να βλέπω όλη την διαδικασία.Δεν θα μπορούσα να μην το κάνω και να είμαι μακριά.Εκείνη την στιγμή δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και τι συμβαίνει.Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ασχετα με το τι θα αντίκρυζα ήμουν σίγουρη για το τι θέλω να κάνω.Ημουν μόνη με την ηλικιωμένη μάνα μου αλλά όσο μου έλεγαν να απομακρυνθώ εγώ έκανα το αντίθετο είδα την κάθε λεπτομέρεια και έκανα και όλα τα σχετικά μετά γιατί ακολουθεί μια διαδικασία

---

Γιωτα μου, σε ευχαριστώ για το αναλυτικό υ2υ.
Έισαι σαφής και για άλλη μια φορά μου αποδεικνύεις πόσο δυνατή είσαι.
Ξέρεις, το να γονατίσει κάποιος απ το πολύ βάρος, δεν σημαίνει πως δεν ήταν ποτέ ορθιος.

Quote:

---

Originally posted by Remedy
δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησουν αποψεις τριτων,καθως το θεμα ειναι πολυ προσωπικο..
νομιζω οτι βασικο ρολο παιζει η σχεση με την θρησκεια και οι...υπαρξιακες αποψεις του καθενα.
προσωπικα οταν εγινε αυτο για τον πατερα μου,δεν πηγα.
αλλα δεν πηγα και πριν απο αυτο ουτε μια φορα στα μνηματα,μονη μου. μονο με την αδερφη και την μητερα μου και μονο στις βασικες διαδικασιες,κηδεια.μνημοσυ να,τριημερα 40ημερα,ετησια κλπ....
οσο για την εκταφη,θα πηγαινα μονο αν υπηρχε η πρακτικη αναγκη,αν δεν υπηρχε καποιος που να τα καταφερνει καλυτερα κι απο μενα για να παει η αν ειχα καποια αγωνια οτι δεν 8α γινει αυτο που πρεπει.
αυτα

---

Ρεμ...δεν είναι θρησκευτικό το θέμα, αλλά προσωπικό.
Παράλληλα, εγω δεν είχα την πολυτέλεια να αναλάβει άλλος όλο αυτό το σκηνικό, (κηδειες, σαράντα, πενήντα εξήντα, και μαζευε το σόι και κάνε τραπέζια, ποτίσματα, κλαδέματα, καντήλια, λουλούδια και ολα τα σχετικά).
Βλέπεις, ο αδελφός μου και ο πατέρας μου ερχόντουσαν με το ζόρι στο νεκροταφείο, μισολιπόθυμοι και μόνο στα απολύτως απαραίτητα, πόσο μάλλον να τους πω για εκταφή, ουτε ναρκωμένοι δεν θα τα καταφέρουν.
Εκεί κάπου λέω: θα είναι μόνη της? Να μην την τιμήσω, έστω με την παρουσία μου? Μήπως ειναι δειλία?
Ναι, καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι μπαρούφες, όπως άλλωστε πως δεν θα είχα κανένα δίλλλημα αν είαμε πάει απ την αρχή στο χωριό, αλλά είναι 600 χλμ και θέλαμε να την έχουμε κοντά.
Τωρα τι γίνεται?
Μακάρι να ήξερα. Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

Quote:

---

Originally posted by fragment
Καλή μου Θεοφανία..\"\".Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.\"\"

Δυνατή ώστε να αντέξεις τί άρα γε;
Τη θνητότητα;
Τη θνητότητά της;
Τη θνητότητά σου;



Θα σου φανεί περίεργο φραγκ, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι πως η αυτή η εκταφή θα ξεθάψει και τον εαυτο μου, θα με βγάλει στο φως και θα αρχίσω επιτέλους να κυνηγάω τη ζωή και όχι αυτή εμένα.




Όταν σε διαβάζω αισθάνομαι πως έχεις κάνει μεγάλες διαδρομές πάνω στο πένθος ( του οποίου το συνώνυμο είναι η λέξη αποδοχή).




Φαντάσου πως αυτό ήταν το θέμα μου όταν μπήκα εδώ μέσα. Η μη-αποδοχή του πένθους. Μακάρι να είναι έτσι και να την έκανα τη διαδρομή μου, αν και πιστεύω πως δυστυχώς έχω μακρύ δρόμο ακόμη.



Η απόφασή σου, να συμμετάσχεις ή όχι στην εκταφή ( όπου εν τέλει αποκαλύπτεται με δέος η θνητότητά μας) έχει να κάνει με αυτό το πένθος-αποδοχή.


Ναι. Ίσως και να θέλω να φέρω τον εαυτό μου απέναντι σε αυτό και να κατάλαβω πως τελείωσε, αν και ποτέ δεν μπήκα σε ατή τη διαδικασία. Ηξερα πως τελείωσε εδώ, δεν τελείωσε μέσα μου, δεν θα τελειώσει μέχρι να φύγω και εγώ.




Συντελεσμένο ή ασυντέλεστο, πάντα υπάρχει χρόνος να γίνει. Και να πας καλό είναι και να μην πας πάλι καλό είναι. Και εάν ακόμη δεν αντέχεις , σκέψου πως , αυτή η τελετή σίγουρα ΔΕΝ είναι το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε....


Ναι, είναι μια ηλίθια μικροαστική σκέψη που την έχεις έτσι και αλλιώς, αφού έτσι μεγαλώνουμε, με ενοχές και άκυρα διλήμματα που όμως μπορεί να σε καθορίσουν ως άνθρωπο, όχι ως προσωπικότητα, αλλα συναισθηματικά σου αφήνουν μεγάλες πληγές. Αυτην την πληγη σκέφτομαι να μην αφήσω ανοιχτή, γιατί μετά δεν θα έχω καμιά ευκαιρία να την κλείσω.Θέλω να πω, πως αυτό θα γίνει μια φορά, δεν έχω και πολλές επιλογές.



Πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο : Ευτυχώς ή δυστυχώς, εκταφή δεν σημαίνει...ανάσταση.


Ναι, σε αυτή την περίπτωση όμως παίζω με δυο πράγματα στο μυαλό μου. Το ένα είναι η λύτρωση που θα επιφέρει ηα πόφαση μου να είμαι εκεί, μαζί της και να αντέξω και το άλλο η δική μου ανάσταση, εγώ να πετάξω από πάνω μου το βάρος της απώλειας και να απελευθερωθώ. Όχι, δεν περιμένω θαύματα, απλά μια πιο συνειδητοποιημένη ματιά.

---

Προσωπικά μετά την όλη διαδικασία ένιωσα ανακούφιση ισως συνηδειτοποιείς κάποια πράγματα.Μιλάω για μένα που σε νεκροταφείο δεν πλησίαζα σε κηδείες απέφευγα.Εκείνο που δεν ξεχνώ είναι η στιγμή που τελείωνε.Ακουσα μια μεγάλη γυναίκα που είπε στο συνεργείο εγώ θα καθήσω στο παγκάκι και κάντε την δουλειά σας δεν θα δώ τίποτε.Είναι καθαρά πως το βλέπει ο καθένας.Η κυρία ήταν μια χαρά, εγώ ήμουν και είμαι σε θεραπεία αλλά δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο.Εαν δεν μπορείς δεν είναι ανάγκη να δείς τίποτε

\'\'\'δεν θα τελειώσει μέχρι να φύγω και εγώ\'\'\'\'
Παράξενη ταύτιση. Εάν πρόκειται να τελειώσει μόλις κι εσύ τελειώσεις, σημαίνει μόνον πως δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς τη μητέρα σου. Το πένθος αυτό χρειάζεται πολύν χρόνο. Αλλά για να ζήσεις, πρέπει να το κάνεις.

Διανύοντας όλα του τα στάδια και ερχόμενη σε επαφή με όλα τα αμφιθυμικά και οδυνηρά συναισθήματα που γεννά.

Δυστυχώς μου φαίνεται πως σε κάθε οικογένεια, μόνον ένα από τα παιδιά, μπορεί και ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ το πένθος (το επι γενιές συσσωρευμένο ολόκληρης της οικογένειας)

Κι όπως φαίνεται, από τις τελετές που προηγήθηκαν και αυτήν που απομένει , στη δική σου οικογένεια εσύ φέρεις- ίσως- και αναλαμβάνεις το πένθος.

Και προφανώς δεν μιλώ μόνον για το πένθος της απώλειας, αλλά για το πένθος που σχετίζεται με όλα τα άλλα ( προσδοκίες, διαψεύσεις, εμπειρίες) ....

Νοηματοδοτώντας πενθούμε.....θεοφανία. Κι όσοι δεν αντέχουν μπροστά στη νοηματοδότηση και λιποθυμούν, απλά ζουν ερήμην τους ....

Λένε - και δεν έχουν άδικο- πως η ζωή είναι μια μελέτη θανάτου.

Μόνο που ο καθένας οφείλει να \"μελετήσει\' το δικό του θάνατο....Δηλαδή ο καθένας οφείλει να βρίσκει το νόημα της ζωής και των πράξεών του ...εν ζωή...

δίχως αυτό το καθήκον να το εναποθέτει ( άρρητα) σε άλλους, φυλακίζοντας τους στο σφιχτό του εναγκαλισμό......

Μερικές φορές, πρέπει και οι νεκροί να μας επιτρέπουν να τους...αποχωριστούμε......

( \"¨\"\'θα είναι μόνη της?\"\"\" εσύ είσαι μόνη, εσύ εγκαταλείφθηκες, όχι η μητέρα σου)

Quote:

---

Originally posted by giota
Προσωπικά μετά την όλη διαδικασία ένιωσα ανακούφιση ισως συνηδειτοποιείς κάποια πράγματα.Μιλάω για μένα που σε νεκροταφείο δεν πλησίαζα σε κηδείες απέφευγα.Εκείνο που δεν ξεχνώ είναι η στιγμή που τελείωνε.Ακουσα μια μεγάλη γυναίκα που είπε στο συνεργείο εγώ θα καθήσω στο παγκάκι και κάντε την δουλειά σας δεν θα δώ τίποτε.Είναι καθαρά πως το βλέπει ο καθένας.Η κυρία ήταν μια χαρά, εγώ ήμουν και είμαι σε θεραπεία αλλά δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο.Εαν δεν μπορείς δεν είναι ανάγκη να δείς τίποτε

---

Πηγαίνοντας πολύ συχνά στο νεκροταφείο, γνωρισα μια κυρία που η κόρη της αυτοκτόνησε στα 15. Κάναμε \"παρέα\" κάθε φορά που πήγαινα, καθώς εκείνη ήταν εκεί κάθε μέρα για πολλές ώρες.
Όταν πια δεν της έδιναν άλλες παρατάσεις, έπρεπε να κάνει εκταφή και εκεί ήμουν ανένδοτη. Της έκανα τρελλή πλύση εγκεφάλο να μην είναι μπροστά, παρόλο που δεν άκουγε κουβέντα. Στο τέλος πήγα εγώ και ένας θείος της μικρής.
Αλήθεια, δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Ημουν απόλυτα ψύχραιμη και έδωσα πολύ κουράγιο σε αυτή τη γυναίκα.
Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα είμαι ψύχριαμη στην περίπτωση που αφορά τη μαμά μου.

κακώς- ίσως- που δεν την άφησες.....να αποχωριστεί την κόρη της, ώστε να μπορέσει να σχετιστεί πια, αλλιώτικα μαζί της....
αυτό μοιάζει με άρνηση.

Quote:

---

Originally posted by fragment
\'\'\'δεν θα τελειώσει μέχρι να φύγω και εγώ\'\'\'\'
Παράξενη ταύτιση. Εάν πρόκειται να τελειώσει μόλις κι εσύ τελειώσεις, σημαίνει μόνον πως δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς τη μητέρα σου. Το πένθος αυτό χρειάζεται πολύν χρόνο. Αλλά για να ζήσεις, πρέπει να το κάνεις.



Ναι, είναι παράξενη αλλά και οχι. Κουβαλάμε μαζί μας αυτούς που αγαπάμε για πάντα, με στόχο να τους νιώθουμε όσο πιο κοντά μας γίνεται. Ναι, το πένθος δεν σταματά ποτέ, απλά έχει διακυμάνσεις και απίπεδα. Πχ, χτες το βράδυ σκεφτόμουν και κάποια στιγμή λέω: \"τελικά είναι αλήθεια, η μαμά δεν θα γυρίσει\"



Διανύοντας όλα του τα στάδια και ερχόμενη σε επαφή με όλα τα αμφιθυμικά και οδυνηρά συναισθήματα που γεννά.


Το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό/οδυνηρο είναι η έλειψη που πολλές φορές σε φέρνει σε απόγνωση μπροστά σε ένα τοίχο, και εκεί, για να μη χτυπήσεις το κεφάλι σου πάνω του, ανοίγεις μια πόρτα στην καρδιά σου για να βρεις τον άνθρωπο που έχει φύγει και να νιώσεις έστω και επίπλαστα την υπαρξη του.


Δυστυχώς μου φαίνεται πως σε κάθε οικογένεια, μόνον ένα από τα παιδιά, μπορεί και ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ το πένθος (το επι γενιές συσσωρευμένο ολόκληρης της οικογένειας)
Κι όπως φαίνεται, από τις τελετές που προηγήθηκαν και αυτήν που απομένει , στη δική σου οικογένεια εσύ φέρεις- ίσως- και αναλαμβάνεις το πένθος.


Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλες οικογένειες, αλλά η μητέρα μου κατάφερε να αφήσει τρια παιδιά, (εμάς και τον μπαμπά), τόσο κακομαθημένα, που το ένα ρίχνει την ευθύνη της πίκρας στο άλλο και στο τέλος επειδή δεν αντέχω να τους βλέπω πληγωμένους αναλαμβάνω εγώ και εκεινοι δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να σκεφτουν πως μπορεί να υπάρχει και άλλη αντιμετώπιση. Κάπου εκεί νιώθω πως η θεία δίκη ήρθε, γιατί παντα το έβαζα στα πόδια όταν δεν άντεχα ή κάτι δεν μου άρεσε, (σχεσεις/φιλίες/δουλειά), και τωρα πρέπει και δεν έχω επιλογή να σταθώ απέναντι στα γεγονότα και τις καταστάσεις και να μην έχω την πολυτέλεια να το σκάσω.



Λένε - και δεν έχουν άδικο- πως η ζωή είναι μια μελέτη θανάτου.


Πολύ σοφή κουβέντα. Και να προσθέσω: δεν ξέρουμε πόσες φορές θα πεθάνουμε στη διάρκεια της ζωής μας.



Μερικές φορές, πρέπει και οι νεκροί να μας επιτρέπουν να τους...αποχωριστούμε......
( \"¨\"\'θα είναι μόνη της?\"\"\" εσύ είσαι μόνη, εσύ εγκαταλείφθηκες, όχι η μητέρα σου)


Έχω νιώσει χιλιάδες φορές έτσι, και κάποτε θύμωνα πολύ. Τωρα δεν μπορώ να θυμώσω, πάλι δεν μπορώ να κλάψω, μονο να το πάρω επιτέλους απόφαση και να συνεχίσω συναισθηματικά ανάπηρη και κακομαθημένη να ρωτώ συνεχώς γιατί και να μην παίρνω απάντηση.

---

Πιστεύω πως θα ολοκληρωθεί ενας κύκλος και εσύ θα μπορέσεις και να το αποδεχτείς και να ηρεμήσεις τουλάχιστον αυτό συνέβη μ\'εμένα.Οσο πήγαινα στο νεκροταφείο μου ήταν επώδυνο τώρα νομίζω πως έκανα αυτό που έπρεπε.ισως ένιωθα να τον αποχαιρετώ για πάντα

Quote:

---

Originally posted by fragment
κακώς- ίσως- που δεν την άφησες.....να αποχωριστεί την κόρη της, ώστε να μπορέσει να σχετιστεί πια, αλλιώτικα μαζί της....
αυτό μοιάζει με άρνηση.

---

Δεν ξέρω...Είχαν περάσει πέντε χρονια και- φυσικά-για τη μάνα ηταν σαν μια μέρα. Δεν την έπεισα μόνοε γω, όλοι οι συγγενείς είχαν την ίδια άποψη, αλλα προφανως ήθελε να το ακούσει και απο μια ξένη.
Δεν νομίζω πως ακόμη και αν ερχόταν θα αποχωριζόταν ποτέ το παιδί της.

Quote:

---

Originally posted by giota
Πιστεύω πως θα ολοκληρωθεί ενας κύκλος και εσύ θα μπορέσεις και να το αποδεχτείς και να ηρεμήσεις τουλάχιστον αυτό συνέβη μ\'εμένα.Οσο πήγαινα στο νεκροταφείο μου ήταν επώδυνο τώρα νομίζω πως έκανα αυτό που έπρεπε.ισως ένιωθα να τον αποχαιρετώ για πάντα

---

Κάπως έτσι το σκέφτομαι και εγω. Όχι, οτι θα την αποχαιρετήσω, αλλά θα κλείσει ένας κύκλος, θα πάω παρακάτω.