Η πολυγαμικότητα είναι γραμμένη στα γονίδιά μας...
Μετά από... μακροσκελείς:) συζητήσεις με παντρεμένες φίλες, αλλά και μετά από παρατήρηση του εαυτού μου μέσα σε μακροχρόνια σχέση, αναρρωτιέμαι,
η πολυγαμικότητα η οποία είναι όντως γραμμένη στα γονίδιά μας, μας κάνει τελικά ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους;
Πάντα οι επιλογές αποκλείουν άλλες. Ποτέ δυστυχώς δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αυτο σε μερικούς ανθρώπους μοιάζει τόσο τρομακτικό και περιοριστικό, που τους δημιουργεί τέτοιο αίσθημα ανημποριάς να κάνουν οποιαδήποτε επιλογή, έτσι ώστε να μην αποκλείσουν καμία άλλη...
Με αυτό τον τρόπο όμως στην ουσια αποκλείουν κάθε επιλογή όμως.
\"Την απιστία φυγείν αδύνατον;
«Θεωρητικά όχι, πρακτικά παίζεται!», απαντάει η ψυχοθεραπεύτρια Νάνσυ Χριστοφόρου και εξηγεί:
«Αν οι σχέσεις ανδρών και γυναικών ήταν σε γενικές γραμμές καλές η επιθυμία «να μην πληγώσω τον άνθρωπο που αγαπώ και να μη βάλω σε κίνδυνο τη σχέση μου», θα μπορούσε στις περισσότερες των περιπτώσεων να αποτρέψει, άνδρες και γυναίκες από την απιστία.
Όμως τα ζευγάρια σήμερα δεν δουλεύουν τη σχέση τους, δεν κάθονται να λύσουν τα προβλήματα τους, γεγονός που τα οδηγεί στην εφήμερη λύση της απιστίας, που όμως δημιουργεί ακόμα περισσότερα προβλήματα, κυρίως στις γυναίκες, που είναι και τα περισσότερα αριθμητικά θύματα απιστίας. Αυτός είναι ο ένας και βασικός λόγος.
Ο δεύτερος λόγος που οδηγεί στην απιστία είναι το γενικότερο πλαίσιο του καταναλωτισμού και της επιφάνειας, όπου ζούμε, δηλαδή πηγάζει από την ανάγκη μας για ποσότητα, εναλλαγή, χωρίς να σκεφτόμαστε πού μπορεί να μας οδηγήσει τελικά η κάλυψη αυτής της ανάγκης.
Ο άνδρας διαπράττει απιστία για να επιβεβαιώσει το εγώ του και συνήθως βιώνει την επαφή του με μια άλλη γυναίκα μόνο σαρκικά χωρίς να επενδύσει συναισθηματικά, γεγονός που δεν του δημιουργεί ενοχές.
Η γυναίκα δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο σεξουαλικά, και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επενδύει συναισθηματικά. Ο βαθύτερος λόγος που την ωθεί στην απιστία είναι να καλύψει τα συναισθηματικά της κενά. Συνήθως δηλαδή μια γυναίκα πέφτει στην αγκαλιά ενός άλλου άνδρα όταν η σχέση της δεν πάει καλά, ή όταν υπάρχει έλλειψη ερωτικού πάθους. Μπορεί αρχικά να μην νιώσει ενοχές, ιδιαίτερα αν έχει πληγωθεί στο παρελθόν από την απιστία του άντρα της ή αν αυτός δεν την ικανοποιεί σεξουαλικά. Όμως οι ενοχές αργά ή γρήγορα θα έρθουν. Γιατί τα μπερδέματα και τα ψέματα φέρνουν πάντα ενοχές. Αλλά και οι γυναίκες που μπορούν σε μεγάλο βαθμό να διαχωρίσουν το σεξουαλικό από το συναισθηματικό τους κομμάτι, δεν θα αρκεστούν για πολύ σε μια σκέτη αγκαλιά.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η απιστία κλονίζει τη σχέση, και όταν αυτή η σχέση είναι καλή, είναι κρίμα να την βάζουμε σε κίνδυνο, απλώς και μόνο γιατί το σπινθηροβόλημα είναι συγκλονιστικό».
Από τη δικτατορία του έρωτα, στη δημοκρατία της συνύπαρξης
Ο έρωτας είναι δικτατορία: θέλεις να έχεις την απόλυτη κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο που αγαπάς και να του ανήκεις ολοκληρωτικά. Επομένως ανάμεσα στους δυο τρίτος δεν χωράει, που σημαίνει ότι έρωτας και απιστία δεν πάνε ποτέ μαζί. Μόνο μετά το καταλάγιασμα του ερωτικού πάθους, μπορεί να εμφανιστεί ως προοπτική. Όταν δηλαδή από τη δικτατορία του έρωτα περάσουμε στη δημοκρατία της συνύπαρξης. Γιατί ως γνωστό στη δημοκρατία όλοι μπορούν να έχουν τη δική τους άποψη καθώς και την ελευθερία να πράξουν κατά το δοκούν, πάντα βέβαια μέσα στους κανόνες της δημοκρατίας.
Όμως η παράβαση των κανόνων είναι μέσα στο πρόγραμμα, η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος και η ζωή μας οδηγεί πάντα σε σταυροδρόμια με αόριστη ή και ανύπαρκτη σήμανση. Γι αυτό καλό είναι να μην προδικάζουμε ποτέ τι θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε εμείς, αν ποτέ μπούμε στον πειρασμό της απιστίας, ή αν ο σύντροφός μας απατήσει. Όταν και αν έρθει εκείνη η στιγμή, θα δούμε τι θα κάνουμε.
Ως τότε όμως δεν πρέπει να παραλείπουμε: να ξετυλίγουμε συνεχώς το κουβάρι των σκέψεων, των προκαταλήψεων και των συναισθημάτων μας, και να συνειδητοποιούμε κάθε στιγμή ποιοι είμαστε, τι μπορούμε και τι θέλουμε από τον εαυτό μας και τον σύντροφό μας, ποια είναι τα όρια της ελευθερίας μας και που πρέπει να βάζουμε φραγμό στην ελευθερία του άλλου.
\"
Πηγή: http://www.anew.gr/psychology/print.php?aid=43
Ποια είναι λοιπόν τα όρια της ελευθερίας μας; Και πόσο πονάει το να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα; Μήπως μέσα μας κατοικεί ένα αιώνιο παιδί που τα θέλει όλα; Και πόσο ωφέλιμο είναι να σκοτώσουμε αυτό το παιδί; Πόσο ανώφελο είναι να ακολουθήσουμε αυτό το παιδί;
Σίγουρα για τον κάθε άνθρωπο ποι απαντήσεις μπορεί να διαφέρουν. Ωστόσο νομίζω πως το δίλλημα αυτό το έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότεροι από εμάς:(
