ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΡΜΑΚΑ...

Καλησπέρα σε όλους σας
Νιώθω περίεργα που βρίσκομα σε αυτό το forum και που συνειδητά ψάχνοντας στο δίκτυο για να ενημερωθώ, μου φάνηκε μεγάλη η πρόκληση να κάνω την εγγραφή. Και πιστέψτε με, για μένα είναι μεγάλο βήμα που γράφω αυτές τις γραμμές...Για τους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη είναι πολύ ανακουφιστικό και παρήγορο να νιώθουν οτι υπάρχουν κι άλλοι που βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτούς και μπορούν να κατανοήσουν συναισθήματα και πράγματα πολύ πιο έυκολα απ΄ότι το καθημερινό τους ανθρώπινο δυναμικό.
Η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα από πολύ νωρίς, αλλά δυστυχώς διαπιστώθηκε πολύ αργά, μια και ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να εξιχνιάσω μόνη μου εγώ ή κάποιος κοντινός μου άνθρωπος, "σημάδια" που θα μπορούσαν να είναι προειδοποιητικά σήματα SOS για αυτό που θα ακολουθούσε. Στην αρχή προσπάθησα μόνη μου, -με αυτή την καταλυτική ψευδαίσθηση της υπερδυναμίας που αισθάνονται πολλοί πάσχοντες- να το αντιμετωπίσω, κάνοντας πολλές φορές πράγματα που δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστα. Ίσα ίσα, που με καταπίεζαν πολύ περισσότερο.
Πριν από 4 χρόνια, ήδη πάσχουσα, κι έπειτα από αυτό το τρομακτικό αίσθημα κενού που παίρνει την μορφή μιας μαύρης τρύπας μέσα σου, αναζήτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου βοήθεια...Μετά από απελπισμένες και βεβιασμένες κινήσεις για να προλάβω να βοήθήσω τον εαυτό μου, κατέληξα σε ψυχαναλυτή. Επτά ολόκληρους μήνες πηγαινοερχόμουν -ζω στην επαρχία και πήγαινα σε άλλη πόλη - για τις εβδομαδιαίες συνεδρίες με όλο το οικονομικό κόστος αλλά περισσότερο το ψυχικό και την σωματική κόπωση, 300 χλμ. δρόμο για να βοηθήσω τον εαυτό μου. Ποτέ δεν ήμουν υπέρ των φαρμάκων, και σαν λύση, επέλεξα την ψυχοθεραπεία. Η ψυχανάλυση στο μόνο που με βοήθησε, ήταν να διευρύνω κάπως τη σκέψη μου σε θέματα που αφορούσαν την οικογένειά μου και τη σχέση μου με αυτήν. Το κενό έμενε το ίδιο, το αφόρητο ξύπνημά μου κάθε πρωί παρέμενε εφιαλτικό, και σαν μην έφταναν όλα αυτά, ο πατέρας μου έπαθε Alzheimer, οικονομικά και επαγγελματικά άρχιζα να έχω σοβαρά προβλήματα, και η καθημερινότητά μου χειροτέρευε κι από άλλους εξωτερικούς παράγοντες. Τότε ήταν, που μην έχοντας άλλη υπομονή, απευθύνθηκα σε ψυχίατρο και σταμάτησα την ψυχανάλυση. Το αποτέλεσμα ήταν μια πομπώδης διάγνωση για σοβαρής μορφής καταθλιπτική διαταραχή με μανιακά και υπομανιακά επεισόδια και η επιτακτική ανάγκη χρήσης ψυχοφαρμάκων.
Εδώ και 3 χρόνιαι βρίσκομαι σε φαρμακευτική αγωγή. Η ψυχίατρός μου, μου είχε επιστήσει την προσοχή και στο επίπεδο της ψυχοθεραπείας. Δηλαδή να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με τα φάρμακα. Θα ξέρετε πολλοί από εσάς που παίρνετε φάρμακα, πόσο εύκολα πέφτεις στο τρυπάκι της πανάκειας. Η αλήθεια είναι οτι όντως είμαι πολύ καλύτερα, λειτουργώ πολύ καλύτερα στη δουλειά μου, στην καθημερινότητά μου, κατάφερα με τη βοήθεια των φαρμάκων να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ τον θάνατο του πατέρα μου (τον περασμένο Οκτώβρη) και το έμφραγμα της μητέρας μου λίγο καιρό μετά. Όμως,....παρ' όλα αυτά, πάνω που αποφάσιζα να συζητήσω με τη γιατρό μου το σταδιακό ξεκίνημα της διακοπής των φαρμάκων, όλο και παρουσίαζα νέα καταθλιπτικά επεισόδια που δεν τα καταλάβαινα.
Τώρα πλέον παίρνω 225 mg αντικαταθλιπτικού και άλλα 100 mg σταθεροποιητικού διάθεσης. Η γιατρός μου αλλά και ο σύντροφός μου με κατηγορούν οτι στηρίχτηκα στα χάπια και έκανα λάθος που δεν ξεκίνησα ξανά ψυχοθεραπεία. Μάλλον έχουν δίκιο. Βρίσκομαι σε τρομερή ανάγκη να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Τα συμπτώματα που είχα όταν κάποιες φορές αμέλησα να πάρω τα χάπια μου, ήταν τρομακτικά αλλά και αυτό το "μπλοκάρισμα" του συναισθήματος που δημιουργεί η λήψη φαρμάκων. Συμβαίνουν πράγματα καθημερινά που θα έπρεπε να με κάνουν να κλαίω ή να γελάω και δεν μπορώ να αισθανθώ και να εκφράσω τίποτα. Νιώθω μια ουδετερότητα συναισθηματική για όλα, και το πιο σημαντικό, τώρα τελευταία έχω αρχίσει να νιώθω ξανά το "μαύρο κενό" της προφαρμακευτικής περιόδου μου, ενώ είμαι ήδη σε αγωγή. Η γιατρός μου, μου λέει οτι πρέπει να ξεκινήσω γρήγορα ψυχοθεραπεία. Την ψυχανάλυση την έχω ήδη απορρίψει για πολλούς λόγους. Δεν ξέρω σε τί είδους θεραπευτική σχολή πρέπει να απευθυνθώ, αλλά και από την άλλη, είναι η ηλικία μου τέτοια (είμαι 38) αλλά και η ψυχολογική μου κατάσταση, που δεν μπορώ να πειραματίζομαι από τον έναν θεραπευτή στον άλλον, για το ποιά θεραπεία είναι καλύτερη για την περίπτωσή μου...
Θα με βοηθούσε να ακούσω και τη δική σας γνώμη, αν έχει βρεθεί καποιος στη θέση μου. Δεν αντέχω άλλο τα φάρμακα, και συνειδητά πια, θέλω να τα σταματήσω.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

....καλωσήρθες...
αγαπητή miou, νομίζω πως μια χαρά σκέφτεσαι..Χρειάζεται ψυχοθεραπεία- σε συνδυασμό για κάποιο διάστημα με φαρμακευτική αγωγή- ώστε να \"αντιμετωπισθεί τόσο το σύμπτωμα( κατάθλιψη) όσο και τα αίτιά του...

Η καλύτερη θεραπεία είναι αυτή στην οποία θα μπορέσεις να εγκαταστήσεις μια ικανοποιητική θεραπευτική συμμαχία...εμπιστευόμενη το πλαίσιο και τον θεραπευτή.

Προσωπικά είμαι της κλασικής σχολής, ψυχοθεραπεία με ψυχαναλυτικά στοιχεία...

\'Οπως και να χει, όμως είναι μια διαδικασία που χρειάζεται υπομονή ( ίσως όχι τόση όσο η ψυχανάλυση) και πίστη.

Είμαι σίγουρη πως η ψυχαναλυτική σου εμπειρία έχει κάνει κάποια δουλειά καθώς δεν είναι καθόλου απλό και αυτονόητο το ότι : \"Η ψυχανάλυση στο μόνο που με βοήθησε, ήταν να διευρύνω κάπως τη σκέψη μου σε θέματα που αφορούσαν την οικογένειά μου και τη σχέση μου με αυτήν.\"

Βέβαια, όσο δούλευες αυτά τα θέματα είχες την ατυχία να συμβεί η αρρώστια και η απώλεια του πατέρα σου και το επισόδειο της μητέρα σου.....θεωρώ πολύ λογικό και φυσιολογικό μετά από αυτά τα γεγονότα να δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα....Μη φοβάσαι.

¨εχουν γίνει πολλά που τα αντέχεις. Όμως για να τα φωτίσεις και για να βοηθείς περισσότερο χρειάζεται να κάνεις- όπως σωστά σκέφτεσαι- ψυχοθεραπεία.

καλή δύναμη

miou, καλώς όρισες.αν κατάλαβα καλά πάσχεις από διπολική διαταραχή.έτσι είναι?

Όντως είναι διπολική διαταραχή....

fragment ευχαριστώ για το μύνημα...το ξέρω οτι χρειάζεται υπομονή για όλα αυτά, και έχεις δίκιο σε όλα. Παίρνω κουράγια από πολλούς εδώ μέσα που βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα, και πολλές φορές και σε χειρότερη.

miou, η διπολική είναι μια δύσκολη ασθένεια.θεωρείται και επίσημα δυσίατη.δεν ξέρω τι σταθεροποιητικά
λαμβάνεις ( άλλωστε αυτή είναι υπόθεση του γιατρού σου ), αλλά θα σου πω για μένα.

λοιπόν παίρνω 3 ειδών σταθεροποιητικά depakine, topamak,lamictal.πριν λίγο καιρό έμαθα ( όσο ζεις, μαθαίνεις ), πως τα αντικαταθλιπτικά μπορεί να μας ανεβάσουν, αλλά να μας ρίξουν εύκολα και πολύ, όπως βέβαια και να μας προκαλέσουν μανία.αυτό που έκανε εντύπωση ήταν πως ένα αντικαταθληπτικό μπορεί να σε ρίξει.

αν τώρα επιμένεις να μην ξαναπάρεις φάρμακα, υπάρχουν εναλλακτικές θεραπείες.π.χ. ο βελονισμός

καλωσ ηρθεσ και καλη δυναμη...μονο αυτο θα πωσ μια και δεν εχω εμπηρεια στο θεμα που θελεισ...!!