μια ζωη στη μαχη με το φαγητο
Καλησπερα σας.
Πάντοτε πίστευα οτι μπορουσα να αντεπεξελθω σε κάθε δυσκολια. Εωσ οτου μπηκε στη ζωή μου η νευρικη ανορεξια στα 14. Παλευα με τον εαυτό μου να νικησω την¨\"καταραμένη \" επιθυμία του φαγητού. Δεν ξερω το λόγο. Η ζωή μου ήταν χαλια. Μόλισ χώρισα από το φίλο μου , τον μόνο άνθρωπο που με καταλάβαινε, εξαιτίασ των γονέων μου. Δεν ειχαν καταλάβει οτι ειχα μεγαλωσει, με χτυπούσαν για να μου επιβαλουν τισ \"ηθικέσ αξίεσ\".Έπρεπε να ειμαι η καλύτερη μαθήτρια , η πιο σοβαρη αλλά και η πιο ευχαριστη , επρεπε να ευχαριστώ τουσ άλλουσ με τισ πραξεισ μου ενω μεσα μου ενιωθα χάλια. Το καλοκαίρι, στα 14 επελεξα τον δρομο τησ ανορεξιασ για να αρχισω να ελεγχω τη ζωή μου.
Στα 17, μετα απο πολλά σκαμπανεβασματα στα κιλα μου, ειχα φτασει στα 25 Κg. Οι γονεισ μου μου ειπαν να επιλεξω μεταξυ του να μπω στο νοσοκομείο και του να σπουδασω. Εγω επέλεξα το δευτερο σαν \"καλή\" κόρη, για να ευχαριστησω τουσ γονείσ μου. Επέλεξαν ενα ψυχολογο, φιλο τουσ, τον οποιο εβλεπα μεχρισ ωτου αντιληφθηκα οτι ,ό,τι του εμπιστευόμουν το έλεγε στουσ γονεισ μου.
Τελευταια ταξη του Λυκειου, οι απαιτησεισ πολλέσ, απο το σχολειο, τουσ γονεισ, την κοινωνια οι δυναμεισ μου με εγκατελειπαν μα εγω σαν τρελλη αγωνιζομουν να χασω καθε εκατοστο που μου ειχε απομεινει. Ενα βραδυ συνηδητοποιησα εντρομη οτι θα εχανα το πανεπιστήμιο, το μοναδικο στοχο που ειχα στη ζωή μου.
Αρχισα να τρωω με μεγαλη δυσκολια στην αρχή.
απο τότε δεν καταφερα να σταθεροποιησω τα κιλα μου, ποτέ δν ήμουν κανονική. Υπάρχουν περίοδοι που πάσχω απο βουλιμια, και άλλεσ που δν τρωω .
Δεν αντεχω άλλο.
Λιγη βοηθεια, σασ παρακαλω!!:(
