φοβιες για αρρωστιες

Σας χαιρετώ όλους.Ηθελα να μοιραστω κατι μαζί σας.Πριν 4 χρονια εχασα τη μητερα μου απο την κακια αρρωστια μεσα σε 6 μηνες.Ηταν ενα φοβερο σοκ για ολους μας.Απο τοτε εχω παθει εμμονη με τις αρρωστιες.Οτι διποτε μου συμβει ακομα και ενας απλος πονοκεφαλος εγω νομιζω οτι ειναι κατι κακο.Φοβαμαι να πιασω το στηθος μου γιατι νομιζω οτι θα πιασω καποιον ογκο.Βλεπω ενα σπυρακι στο σωμα μου και νομισω οτι ειναι κατι κακο.Παω σε καποιον γιατρο για εξεταση ρουτινας και το αντιμετωπιζω χωρις καθολου ψυχραιμια.Στεναχωρω και τον αντρα μου και τον φορτισω με τη συμπεριφορα μου γιατι δεν ειμαι καθολου ψυχραιμη σε θεματα υγειας.Αυτο το πραγμα μου χαλα πολλες φορες τη διαθεση και ενω ολα στη ζωη μου πανε καλα εγω αγχωνομαι μη συμβει κατι ειτε σε μενα , ειτε σε καποιο κοντινο μου προσωπο.Αυτη η απωλεια με σημαδεψε και δε ξερω αν μπορω να το ξανααντιμετοπισω.Αισθανομ� �ι οτι ολα τα αποθεματα ψυχραιμιας και λογικης που ειχα τα εξαντλησα για να αντιμετοπισω το θανατο της μητερας μου.Τωρα πνιγομαι σε μια κουταλια νερο.Καταλαβαινω οτι ειναι λαθος αυτος ο τροπος σκεψης και προσπαθω να το τιθασευσω.Το αντιμετωπιζει και καποιος αλλος αυτό το πρόβλημα?Θυμαμαι οτι εκεινη τη δυσκολη περιοδο ολοι μου λεγαν ποσο δθνατη ημουν και αξιοπρεπης.Τωρα δεν αισθανομαι ετσι.

Το ιδιο αντιμετωπιζω κι εγω..Εχω περασει με το μυαλο μου ολες τις ασθενειες..Αυτον τον καιρο φοβαμαι μην εχω μηνιγγιτιδα επειδη εχω 38 πυρετο,πονοκεφαλο και πονο στον αυχενα..Ο γιατρος απο το τηλ μου ειπε οτι μαλλον ειναι γριπη αλλα εγω φοβαμαι πολυ!!!

Βασιλική μου...καλώς ήρθες καταρχην....:)
Επειδή έχω περάσει σχεδον το ίδιο, (εχασα τη μαμά μου απο καρδιά σε δέκα λεπτά), καταλαβαίνω πρώτα απ όλα το σοκ σου.
Παράλληλα, θα σου πω πως και γω κατά καιρούς πάω να κατακλυστώ από φοβίες για μενα, τον αδελφό μου, τον πατερα μου και όποιους ανθρώπους αγαπάω και φοβάμαι μη χάσω.
Στην αρχή ήταν πιο δύσκολο, αργότερα άρχισα να πιέζω τον εαυτό μου να δει πιο ρεαίστικά το ζήτημα, ξέρεις γιατί?
Χάσαμε τις μαμάδες μας, αλλά μας έμειναν γυρω τόσοι άνθρωποι που μας αγαπούν και με τέτοιου ειδους συμπεριφορά και φοβίες δηλητηριάζουμε τις στιγμές μας μαζί τους.

Vasiliki,καλημέρα!
Τα συλλυπητήριά μου για την απώλεια του αγαπημένου σου προσώπου.
Μη νιώθεις αδύναμη,δεν είσαι,αυτό που τώρα περνάς είναι ένα είδος μετατραυματικού άγχους.Δηλαδή ένα στρεσογόνο γεγονός μπορεί κάποιες φορές να αφήσει άγχος,το οποίο δεν εκδηλώθηκε την εποχή που αντιμετώπιζες το γεγονός της ασθένειας της μητέρας σου,αλλά τώρα.
Καταρχήν μην προσδίδεις σε εσένα χαρακτηρισμούς.Δεν είσαι αδύναμη,δεν σημαίνει πως επειδή κάποιες φορές στη ζωή μας κάτι μας ταλαιπωρεί,αυτόματα είμαστε αδύναμοι ή παθητικοί.Καθόλου.Μη νιώθεις ενοχές γι αυτό.
Η λέξη που χρησιμοποίησες για την ασθένεια της μητέρας σου είναι ενδεικτική του φόβου σου.Ονομάτισέ την.Προσπάθησε λεκτικά να την αποδεχτείς,να μην σου εμπνέει φόβο.Καρκίνος.
Μπορεί να σου φαίνεται λίγο ξεκάρφωτο αυτό που σου λέω,αλλά δεν είναι.Το \"κακιά αρρώστια\"είναι ένα μόνο δείγμα του δέους με τον οποίο η κοινωνία έχει σημειολογικά υπερφορτίσει τον καρκίνο.Ποια αρρώστια είναι καλή ή κακή;Αφού ήδη το αρρώστια δίνει το νόημα γιατί η γλώσσα βάζει το κακιά μπροστά;Δεν είναι ενδιαφέρον πως ένας φόβος μέσα στους ανθρώπους για κάτι ανεξήγητο γι αυτούς τους έκανε να βάλουν έναν επιθετικό προσδιορισμό τόσο χαρακτηριστικό;
Kαρκίνος λοιπόν.

Πιστεύω πως την εποχή που η μητέρα σου ήταν άρρωστη,καταπίεσες όλα αυτά τα αισθήματα φόβου που σου δημιουργούσε η απώλεια της αίσθησης ελέγχου που επιφέρει ένα συναισθηματικό shock,και τώρα εκδηλώνονται.Αισθανόσουν κατά κάποιον τρόπο \"υποχρεωμένη\"να δείχνεις άτρωτη,κολώνα,δυνατή,βράχο� � για να στηρίζεις και τη μητέρα σου και τους γύρω σου.Τώρα,το επόμενο βήμα είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να μάθει να αποσυνδέει το φορτίο το παραγόμενο από το τραυματικό γεγονός που έχεις συνδέσει με άγχος.Δηλαδή όπου αρρώστια και φόβος,όπου φόβος και αίσθηση απώλειας ελέγχου,άρα πανικός.
Θα χρειαστείς τη βοήθεια από έναν ειδικό,έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας,ώστε να διαχειριστείς τους φόβους σου και να σε καθοδηγήσει πως να τους ξεπεράσεις.

Αρχικά,θα σου έλεγα να μην αποφεύγεις να συζητάς γι αυτό,να το αποδυναμώνεις δηλαδή με τη διάθεσή σου να το αντιπαλεύεις.Και αυτό που έκανες,δείχνει πως η διάθεση υπάρχει για να το ξεπεράσεις.Στο εύχομαι!:)

Βασιλική,

Αρχικά συλληπητήρια για το χαμό της μητέρας σου... Αντιμετωπίζω ένα παρόμοιο πρόβλημα με φοβίες οι οποίες απ\' ό,τι καταλαβαίνω οφείλονται στο θάνατο από καρκίνο του πατέρα του φιλου μου, ο οποίος μπορεί να μην κατείχε το ρόλο ενός γονέα για μένα ήταν όμως ένας άνθρωπος με τον οποίο είχα μοιραστεί κάποιες στιγμές...

Εκτός από τη θλίψη μου για το χαμό του, ο θάνατός του σηματοδότησε για μένα την αρχή μιας πιο \"συνειδητής\" ζωής... Μέσα στους έξι αυτούς μήνες είδα έναν άνθρωπο να λιώνει... να εξαφανίζεται... και δεν ήταν μόνο αυτός... ήταν τόσοι άλλοι μέσα στο νοσοκομείο... τόσος πόνος, τόσο κλάμα... Δεν το αντέχω αυτό... Απλά δεν το μπορώ...

Σε καταλαβαίνω λοιπόν... Φοβάμαι κι εγώ να ακουμπήσω το στήθος μου, φοβάμαι να πιάσω το λαιμό μου... να κάνω εξετάσειες αίματος κλπ. (Σήμερα όμως τα καταφερα πήγα και μου πήραν αίμα) Προσπαθώ να το ισορροπήσω... Δεν τα καταφέρνω πάντα... Θέλω να ξεσπάσω... αυτό νιώθω να ξεσπάσω και να ξαναγίνω αυτή που ήμουν ένα χρόνο πριν...

Ούτε εμένα η ζωή μου είναι εύκολη... Ο φίλος μου δεν με καταλαβαίνει... Πληγώνεται κι ανησυχεί... Όμως θα τα καταφέρω Βασιλική... Κι εσύ θα τα καταφέρεις... Γιατί ναι, υπάρχουν εκατομμύρια ασθένειες όμως υπάρχει μία και μόνο μία ζωή... και πρεπει να την υπερασπιστούμε και να τη ζήσουμε...

Καλή επιτυχία και στις δυο μας, εύχομαι...