Printable View
Ξέρω ότι το θέμα είναι πολύ γενικό, αλλά μετά από καιρό που πάω σε ψυχοθεραπευτή μετά από ένα οδυνηρό χωρισμό και μια σοβαρή κατάσταση υγείας που αντιμετωπίζω στην οικογένεια μου που έχουν κλονίσει τη ψυχική μου υγεία, καταλήγω ότι παθαίνω αυτά που φοβάμαι. Σα να πραγματοποιώ κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος τους φόβους μου.
Σας έχει συμβεί αυτό; Είναι φυσιολογικό;
Ναι Νovel,το πιστεύω κι εγώ αυτό.Ισχύει σε μεγάλο βαθμό πως είμαστε ικανοί να \"προδιαθέσουμε\"τα μελλούμενά μας.Με καμία μεταφυσική έννοια,απλά με όρους ψυχολογίας και δυναμικής της.
rain,
θελεις λιγο να το αναπτυξεις;
Εγώ προσωπικά αν και έχω την εμπειρία που τη ζω αυτή τη στιγμή που μιλάμε, συνηδητοποιώ ότι η μεγαλύτερη φοβία (ή ανασφάλεια όπως το βλέπει κανείς) που έχω τα τελευταία 10 χρόνια, πραγματοποιήτε μπροστά στα μάτια μου. Είναι εδώ! Και \"σκαλίζοντας\" τα πράγματα με τον ψυχαναλυτή μου, διαπιστώνω ότι συνέβαλα σημαντικά για να γίνει πραγματικότητα. Φυσικά παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο στο να φτάσει κάτι σε ένα τέτοιο σημείο, και δεν είναι μόνο η δική μου συμβολή. Απλά αγνοώντας την ύπαρξη του \"σπρωξίματος\" που έκανα όλα αυτά τα χρόνια προς αυτή τη κατεύθυνση, συνέβαλα σημαντικά να βιώνω τώρα τη φοβία μου. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να σου λέει κάτι μέσα στο υποσεινήδυτο σου, \"κάντο να το δεις να τελειώνουμε\". Κάπως έτσι... Και εγώ δεν ξέρω ακριβώς...
Καλησπερα..
Δεν ξερω αν πραγματικα υσχιει αυτο.Αρκετες φορες μου συνεβηκε να φοβαμαι κατι και να συμβει.Ειναι λες και ολα εχουν το αντιχτυπο τους.Ερχεται και σε βρισκει.Οπως οταν επιθυμαμε κατι και συμβαινει καποιες φορες.Τι να πω;
Οταν οι φοβοι γινονται εμμονες ιδεες ειναι τοσο εντονες που δεν σε αφηνουν,ειναι λες και θελεις να σου συμβει.
Ομως ειναι ετσι οπως το λες..καντο να δεις και να τελειωνουμε.Ετσι λεω και στις δικες μου εμμονες.Τις αφηνωνα εξελιχθουν να δουμε τι θα γινει επιτελους.Με τρομαζει ομως η ιδεα οτι οι φοβοι μπορουν να σου γινουν πραγματικοτητα...
Θετικη σκεψη.Ειναι το μονο οπλο αμυνας για τους φοβους πιστευω...
Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό που λες γιατί:
1) Υπάρχουν φόβοι που είναι παράλογοι. Για παράδειγμα εγώ φοβάμαι καμιά φορά ότι «θα σταματήσει να υφίσταται η βαρύτητα της γης και θα πέσω από τον πλανήτη»!!!!!!! Πόσο πιθανό να συμβεί είναι αυτό?
2) Το ίδιο άτομο μπορεί να φοβάται αντιφατικά. Για παράδειγμα εγώ φοβάμαι ότι θα πεθάνω το επόμενο διάστημα (θα πεθάνω νέος), ενώ παράλληλα φοβάμαι ότι θα καταλήξω να βιώσω στα γεράματα μου μοναξιά. Και τα δύο δεν μπορούν να συμβούν. (ελπίζω να μην συμβεί κανένα από αυτά)
3) Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που φοβηθήκαν πράγματα για χρόνια και δεν τα έπαθαν. Η γιαγιά μου πέρασε για χρόνια μια κατάσταση παρόμοια με την δικιά μου. Από τα 27 της είχε κρίσεις πανικού, άγχος και για χρόνια πίστευε ότι είναι στα «τελευταία της» σε πληροφορώ είναι 86 χρονών και υγιέστατη!
Nαι,το πιστεύω αυτό.Quote:
Originally posted by Novel
.... καταλήγω ότι παθαίνω αυτά που φοβάμαι. Σα να πραγματοποιώ κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος τους φόβους μου.
Σας έχει συμβεί αυτό;
Γενικά πιστεύω πως ο εστιασμός της σκέψης μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σ\'αυτά που μας συμβαίνουν.
Στην ουσία αυτές δημιουργούν τη ζωή μας.
Με την ύπαρξη ενός μεγάλου φόβου σημαίνει πως πολύ απ\'την ενέργειά μας ξοδεύεται στο να στήνει το σκηνικό μιας μελλοντικής σκηνής.Είναι σαν να την προκαλούμε.Σαν να χαράζουμε το δρόμο της επόμενης στιγμής.
Γι\'αυτό κ επίσης πιστεύω πως η θετική σκέψη δημιουργεί τέτοιες αλλαγές στη ζωή μας που μιάζει μαγεία....
....Ο Φοβος ειναι ενα δοκαρι που τριζει,,,σ ενα σπιτι που δεν το φτιαξαμε εμεις, δεν γνωριζουμε ακριβως τη διαρυθμιση του, το ποσο παλιο η φθαρμενο ειναι κλπ. ,,,,,αν δεν ερευνησει καποιος να βρει αυτο το δοκαρι και να το επισκευασει, αργα η γρηγορα θα του πεσει στο κεφαλι !,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ασφαλω� � και οι φοβοι πηγαζουν απ τις αδυναμιες μας, τις ελειψεις μας,τις μειονεκτικοτητες μας γενικοτερα. Και οταν μερικες φορες οι επιπτωσεις τους δεν εκδηλωνονται απο αυτες καθε αυτες τις ιδιες, ειναι και οι καλοθελητες \'συνανθρωποι\' μας που συχνα δεν αντιστεκονται στο να επωφελειθουνε απ τα \'κενα\'.........
Στη δική μου περίπτωση (που όπως είπα ανακάλυψα με τη ψυχοθεραπεία) είναι γεγονός πως η έλλειψη θετικής ενέργειας ήταν ένας παράγοντας που με οδήγησε στο να εκπληρώσω το φόβο μου. Να ξεκαθαρίσω όμως: Δεν σημαίνει αυτό ότι εγώ ή κάποιος όπως εγώ είναι ένας αυτοκαταστροφικός τρελός που κάνει ό,τι μπορεί για να του συμβούν τα χειρότερα. Απλά σε στιγμές άγχους ή συναισθηματικής κρίσης, συνηδητοποίησα ότι πολλές φορές έσπρωχνα τον εαυτό μου προς την αρνητική κατεύθυνση αντί να επιδείξω ψυχραιμία και σύναιση με αποτέλεσμα να αυτοακυρώνομαι. Και ακόμα είχα τη τάση να πανικοβάλλομαι σε δυσκολίες που εμφανίζονταν και με παρορμητική συμπεριφορά να κάνω τα πράγματα ακόμα χειρότερα από όσο ήταν.
Από εκεί και πέρα στο να φτάσει η κατάσταση σε ένα πολύ άσχημο και στη πραγματικότητα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα παίζουν ρόλο χιλιάδες παράγοντες που δεν αφορούν μόνο τη δική μου συμπεριφορά στα πράγματα. Απλά συνέβαλα σε σημαντικό βαθμό.
Νομιζω πως αυτό είναι λίγο-πολύ σήνηθες σε όλους μας.
Όταν έχουμε κακή διάθεση ή νιώθουμε απογοητευμένοι, υπάρχει μια ροπή προς λάθος κατευθυνση.
Εγω θα σου έλεγα να μελετάς τον εαυτό σου και πριν κάνεις κάποια κίνηση, κοίτα τη και κάνε πιο αισιόδοξη επιλογή, ακόμη και αν σου φαίνεται, (μέσα απ τη μαυρίλα), πως δεν θα πετύχει....