ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ...ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ Η' ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ???

Πηγαίνω ήδη σε ψυχολόγο,αλλά δεν έχω μείνει ικανοποιημένος...Πιστεύω ότι έχω κατάθλιψη...Να σταματήσω και να πάω σε ψυχίατρο???

Asterix,
πόσο καιρό κάνεις ψυχοθεραπεία; Πως είναι η σχέση σου με το θεραπευτή; Και μέχρι πότε πιστεύεις ότι θα έπρεπε να έχεις δει αποτελέσματα; Έχεις συζητήσει αυτές σου τις αμφιβολίες με το θεραπευτή;

Asterix,


Πρώτα από όλα μπορείς να πεις τι πρόβλημα είναι αυτό περίπου? Σε είδα ότι άνοιξες το θέμα στο \"άγχος\" αλλά λες ότι μάλλον έχεις κατάθλιψη. Μπορείς να γίνεις λίγο ποιο συγκεκριμένος. Τι ακριβώς αντιμετωπίζεις που λες ότι σε κάνει λιγότερο λειτουργικό?


Σπάνια η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα μόνο βιολογικών παραγόντων και σε περίπτβση που γίνεται, αυτό τείνει να συμβαίνει σε γυναίκες κατα την διάρκεια της εμμηνόπαυσης όπου διαταράσεται το ενδοκρινικό τους σύστημα. Μείζονα κατάθλιψη θα εμφανίσει κάπου το 20% του πληθυσμού σε κάποια φάση στην ζωή του πριν τα 40. Κάποιες από αυτές (οι ποιο πολλές) θα βελτιωθούν από μόνες τους με τον καιρό, κάποιες δυστυχώς θα παραμείνουν. Θεωρείται σήμερα ότι τα αίτια είναι ένα συνοθύλευμα βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων. Π.χ. το άτομο από τα γονίδια του έχει ένα ποιο ευαίσθητο σύστημα στρες. Αυτό τον κάνει να ερμηνεύει κοινωνικά γεγονότα γενικά ποιο \"ευαίσθητα\" και με τον καιρό να γίνεται όλο και ποιο στρεσαρισμένος και αρνητικός. Μετά από κάποιο κρίσιμο σημείο φτάνει ένα ποιο \"έντονο/η\" γεγονός/κατάσταση για να κάνει το σύστημα να εμφανίσει ολική κατάθλιψη η/και κάποια διαταραχή άγχους. Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν \"διορθώνουν\" κάποιο βιολογικό πρόβλημα (π.χ. αυτό που λέγαν παλιά \"χημική ανισσοροπία της σεροτονίνης κάτι που δεν είναι αποδεκτό σήμερα από την νευροεπιστήμη και την ψυχοφαρμακολογία) αλλά όπως και το \"depon\" \"ξεγελάνε\" τον εγκέφαλο (η κάποια μέρη του εγκεφάλου) να δράσει/ουν \"περισσότερο\" από όσο πρέπει, οδηγώντας μέσα σε ένα διάστημα κάποιων εβδομάδων σε (υποτίθεται) ποιο θετικές εμπειρίες και αντιλήψεις. Ο ακριβής μηχανισμός και το γιατί παίρνουν ένα μήνα για να φτάσουν στην κορύφωσή τους είναι άγνωστο. Στατιστικά δείχνουν να βοηθάνε, αλλά και πάλι τα αποτελέσματά τους δεν είναι σε καμιά περίπτωση εντυπωσιακά (εκτώς από κάποιες μεμονομένες περιπτώσεις). Όλο αυτό σημαίνει ότι αυτά τα φάρμακα 1) δεν θα σου γιατρέψουν το πρόβλημα και 2) πρέπει να τα παίρνεις σε μόνιμη βάση για να διατηρείς τα αποτελέσματά τους. Ωστόσο αν έχεις φτάσει στο \"αμήν\" είναι μια αρχή για να βοηθήσουν να νιώσεις καλύτερα. Σε καμιά περίπτωση όμως μην τα θεωρήσεις μόνιμη λύση.


Εδώ να σου πω ότι δεν κάνουν όλοι οι ψυχολόγοι τις ίδιες ψυχοθεραπείες ούτε είναι όλοι το ίδιο καλοί σε αυτό που κάνουν. Για την κατάθλιψη υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία που φαίνεται επιστημονικά (με κλινικές έρευνες) να έχει αποτελέσματα ακόμα και μετά το σταμάτημα της θεραπείας. Αυτή λέγεται \"Γνωστική-Συμπεριφορική Θεραπεία\" και είναι μια πρακτική θεραπεία που επικεντρώνεται στο εδώ και τώρα. Αν ο ψυχολόγος λέει πολλά θεωρητικά και όλο σου μιλάει και εσένα με την σειρά σου δεν σου αρέσει όλο αυτό και δεν τον/την εμπειστεύεσαι τότε για μένα αυτή η θεραπεία είναι κατα πάσα πιθανότητα αποτυχημένη. Το θέμα είναι να είσαι και εσύ το ίδιο η/και περισσότερο ενεργός σε μια θεραπευτική σχέση. Δεν έχεις ανάγκη τόσο από δάσκαλο όσο από καθοδηγητή. Οπότε σου προτείνω


-Να πας σε ένα ψυχίατρο να πάρεις μια γνωμάτευση και αν ο ίδιος κρίνει απαραίτητο να πάρεις κάποιο αντικαταθλιπτικό (αλλά πρόσεξε, σε καμία περίπτωση μην επαναπαυτείς σε αυτό γιατί ίσως να έχεις μια ζωή το πρόβλημα. Δυστυχώς πολlοί ψυχίατροι δεν είνα \"γιατροί\" όπως θα έπρεπε να είναι αλλά \"σπρώχνουν\" ακριβά φαρμακευτικά σκευάσματα για να έχουν όφελος...και μιας και στην ψυχιατρική δεν υπάρχουν αντικειμενικά τεστ που να δικαιολογούν την λήψη ενώς φαρμάκου η συνταγογράφηση μπορεί να γίνει αλόγιστη). Οπότε αν νιώθεις τόσο απελπισμένος πάρε το φάρμακο αλλά...


- Άλλαξε ψυχολόγο και βρες κάποιον που να κάνει Γνωστική-Συμπεριφορική Θεραπεία (Cognitive Behavioural Therapy-CBT). Ακόμα και αυτή η ψυχολόγος που πας να κάνει τότε μάλλον δεν το κάνει σωστά οπότε και πάλι πρέπει να αλλάξεις. Να ξέρεις ότι αυτή η θεραπεία είναι πολύ πρακτική και γενικά θέλει αγώνα και από σένα. Δεν μιλάμε απλά για μια συζήτηση αλλά για κάτι περισσότερο. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ καλά και το ποιο πιθανό μόνιμα.


αν ξέρεις αγγλικά ρίξε και μια ματιά στο άρθρο του wiki


http://en.wikipedia.org/wiki/Major_depressive_disorder


Αν θες πες μας και κάτι ποιο συγκεκριμένο γι\'αυτό που περνάς :)

a
αυτη την γνωστικη συμπεριφορικη θεραπεια την κανουν ταχα δημοσιοι ψυχολογοι?ξερει καποιος?

Eυχαριστώ,Petran καταρχάς για τις πληροφορίες...Το πρόβλημά μου το έχω αναρτήσει...Είναι αυτό που λέει ότι θέλω να κάνω μία καινούργια αρχή στην ζωή μου...Στην ψυχολόγο που πάω γίνεται ακριβώς αυτό που λες.Απλή συζήτηση...Και εγώ χρειάζομαι καθοδηγητή...Ούτε πιστεύω ότι τα φάρμακα θα μου δώσουν την λύση...Μού πρότεινε να μπω σε μία ομάδα ψυχοδράματος,αλλά εγώ θεωρώ ότι αυτή δεν είναι λύση...Θεωρώ ότι το πρόβλημά μου είναι πιο πολύ λειτουργικό...Μπορείς να μου πει κάποιος τι ακριβώς είναι γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία...Δηλαδή,να μου δώσει κάποιες περισσότερς πληροφορίες???Ευχαριστώ...

Asterix εχεις U2U

θα ηθελα και εγω πληροφοριες σχετικα,αν υπαρχουν τετοιοι δωρεαν και που κιαν υπαρχουν στο ηρακελιο κρητης.

To έχω γράψει το πρόβλημά μου...Θα το μεταφέρω εδώ για να το διαβάσετε όσοι δεν το δεν το έχετε διαβάσει ήδη,όπως ακριβώς το \'\'πόσταρα\'\'.Καλησπέρα και από εμένα.Είμαι 21,5 ετών και πήρα την απόφαση να σας γράψω και να μου πείτε την γνώμη σας.Τα τελευταία 3,5 χρόνια έχω χάσει τον εαυτό μου.Όταν δηλαδή τελείωσα το σχολείο.Ήμουνα πάντα ένα παιδί το οποίο είχε παρέες,αλλά κλειστές παρέες.Αυτοί που έκανα παρέα ήτανε 3 άτομα συγκεκριμένα.Με το που τελείωσε το σχολείο οι σχέσεις μας ψιλοάλλαξαν.Εκείνο το καλοκαίρι μου επηρρέασε την ζωή μου.Με ξενέρωνε σε αυτούς ότι εγώ πάντα τους έπαιρνα τηλεφωνο και πάντα εγώ κανόνιζα για να βγούμε,ενώ αυτοί σπάνια.Είμασταν μία κλειστή παρέα,αλλά και κάπως παρακμιακή.Ούτε μία κοπέλα δεν είχαμε στην παρέα.Αλλά το θέμα είναι ότι το καλοκαίρι εκείνο που τελείωσε το σχολείο άλλαξαν οι σχέσεις μας.Πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς να επικοινωνούμε.Τελικά αρχές Σεπτεμβρίου τους πήρα τηλέφωνο και αρχίσαμε να ξαναβγαίνουμε.Αλλά μετά αρχίσανε τα όργανα.Μάθαινα ότι ο ένας έβγαινε με άλλους και έλεγε ας με πάρει αυτός τηλέφωνο,ο άλλος όποτε του έλεγα να βγούμε δεν είχε λεφτά και μόνο το τρίτο παλληκάρι μου φερότανε σωστά.Αποφάσισα λοιπόν να διακόψω μαζί τους,διότι θεώρησα αυτοί δεν ήτανε φίλοι.Μετάνιωσα μόνο για το τρίτο άτομο,ήτανε ο μόνος εντάξει απέναντί μου.Βασικά,τώρα που έχει πεεράσει ο καιρός συνειδητοποίησα οτι δεν θα έκανα ποτέ παρέα μαζί τους.Ίσως,τώρα να βλέπω και τα πράγματα πιο καθαρά.Ήμουνα γενικά πικραμένος από την εποχή του σχολείου,όλοι κοιτάζανε την πάρτη τους και τον εαυτούλη τους.Αλλά στην ουσία με΄τα το σχολείο ξεκινήσανε τα προβλήματά μου.Πέρασα σε μία σχολή όπου εκεί πέρα στην αρχή έκανα μία πολύ ωραία παρέα.Γνωριζόμασταν μόνο λίγους μήνες και δέσαμε αμέσως.Με παίρνανε τηλέφωνο,καμία σχέση με το σχολείο δηλαδή.Και είμασταν και μεγάλη παρέα.Αλλά,μετά από λίγο καιρό τσακωθήκαμε μεταξύ μας,όλοι με όλους βασικά για παιδιάστικα πράγματα και η παρέα \"έσπασε\".Εγώ πήγα με άλλους 2 και οι υπόλοιποι όλοι μαζί.Και η χρονιά πέρασε οι μισοί να μην μιλάνε στους άλλους μισούς.Εγώ όμως είχα αρχίσει να κλείνομαι στον εαυτό μου.Εν τω μεταξύ,είχα χάσει και την γιαγιά μου που την αγαπούσα πολύ,γιατί στην ουσία αυτή με μεγάλωσε.Και όλα αυτά πιστεύω ότι μου διαλύσανε τον οργανισμό.Άρχισα να βγαίνω από το σπίτι μόνο και μόνο για να πηγαίνω στην σχολή μου,που και εκεί τίποτα δεν ήτανε όπως παλιά.Στην συνέχεια,έκανα μία ακατανόητη επιλογή.Σταμάτησα την σχολή όπου είχα περάσει και αποφάσισα να πάω σε ενα ΙΕΚ για να κάνω φίλους,μίας και στην προηγούμε σχολή δεν άντεχα να μην μιλάνε οι μισοί στους άλλους μισούς.Ξέρω ότι είναι ακατανόητο να σταματάς μία σχολή για να πας σε μία άλλη για να κάνεις φίλους,αλλά το έκανα.Στο ΙΕΚ όπου πήγα περάσανε 2 χρόνια έτσι.Με όσους γνώρισα κάναμε παρέα μόνο μέσα στην σχολή.Φαίνεται είχανε άλλους φίλους οι περισσότεροι και δεν ψάχνανε για νέες φιλίες.Μέσα σε αυτήν την διετία του ΙΕΚ όμως έβγαινα από το σπίτι μόνο και μόνο για να πηγαίνω στην σχολή,αφού δεν είχα παρέες για να βγαίνω και απομονώθηκα πλήρως από τον έξω κόσμο σε σημείο να φοβάμαι να κυκλοφορήσω στην γειτονιά μου,μην με δούνε παλιοί μου συμμαθητές και μου πούνε πού χάθηκα.Και έτσι τώρα έχω ένα είδος κοινωνικής φοβίας,αφού την σχολή την τελείωσα και από την στιγμή που κάθομαι μέσα στο σπίτι νίωθω άβολα.Μόνο στο γήπεδο πηγαίνω.Βέβαια,από την άλλη έχω αρχίσει να συνηθίζω μέσα στο σπίτι.Η μοναξία πιστεύω ότι με ωρίμασε βέβαια.Διαβάζω πολλά βιβλία,βλέπω πολύ τηλεόραση,ακούω πιο έντεχνη μουσική,πιστεύω ότι μου έκανε καλό.\'Ισως,πρίν από 3,5 χρόνια να έβλεπα τα πράγματα πιο παιδικά.Τώρα,θεωρώ οτί ωρίμασα.Πέρυσι,λοιπόν πήγα σε ένα κέντρο και βλέπω μία ψυχολόγο μία φορά κάθε εβδομάδα.Έχω αυτοαναλύσει τον εαυτό μου,τα λάθη που έκανα και ίσως να μην τα έκανα ποτέ τώρα.Το κακό όμως έγινε.Τώρα πιστέυω οτι πρέπει να κάνω μία καινούργια αρχή στην ζωή μου.Αλλά είναι δύσκολο.Η ψυχολόγος που πάω μού είπε να μπω σε μία ομάδα εκεί στο κέντρο για να μπορέσω πάλι να ενταχθώ σιγά-σιγά και πάλι στο κοινωνικό σύνολο.Αυτή είναι η ιστορία μου.Εσείς τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνω για να ξαναφτιάξω την ζωή μου από την αρχή???Επίσης,θα ήθελα να ρωτήσω εάν πιστεύετε ότι τα φάρμακα βοηθάνε.Παίρνω κάποια ομοιοπαθητικά,αλλά δεν έχω δει κάποια ουσιαστική διαφορά.Σας τα είπα όσο πιο περιεκτικά μπορούσα και για το πώς έφτασα έως εδώ.Και πιο πολύ,απ\'όταν τελείωσα το σχολείο.Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και περιμένω τις απόψεις σας...

Εχεις U2U