Σύντροφος με διαταραχή πανικού. Πώς μπορώ να τον βοηθήσω;

Ο σύντροφός μου έχει διαταραχή πανικού κι αναρωτιέμαι πώς μπορώ να του σταθώ και τι συμπεριφορές να αποφύγω για να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει.

Αν έχει κάποιος συμβουλές για το πώς τον βοήθησαν ή δεν το βοήθησαν οι δικοί του άνθρωποι θα το εκτιμούσα πολύ.
Επίσης συμβουλές από όποιον έχει βρεθεί σαν κι εμένα κοντά σε κάποιον με διαταραχή πανικού θα με βοηθούσαν πολύ.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ;;;ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ..Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΡΑΒΑ.ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΔΕ ΧΡΕΙΖΟΜΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟ,ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝΠΗΓΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.ΠΑΩ ΕΔΩ ΚΑΙ 1,5 ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.ΜΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΠΟΛΥ,ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΗΓΕΝΩ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΑΡΧΙΣΑ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗ ΜΕ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ,ΘΑ ΔΩ ΤΩΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ..ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΚΟΥΓΑ ΑΥΤΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ,ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΩ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ..ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΟΥ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΟΤΙ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ;;;;;;;;;;

Κατ\'αρχήν arsus και trimtan ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

Έχει πάει σε ψυχίατρο και ακολούθησε φαρμακευτική αγωγή. Τώρα έχει σταματήσει τα φάρμακα - του το είπε ο γιατρός του- και τον βλέπει μια φόρα στις 2-3 εβδομάδες.
Έχει βελτιωθεί πάρα πολύ η κατάστασή του αλλά δεν είναι ακόμα εντελώς καλά. Και ενώ του έχει πει ο γιατρός του οτι πρέπει να εκτίθεται σταδιακά όλο και περισσότερο σε καταστάσεις που του φοβάται ότι θα του προκαλέσουν κρίση, ο ίδιος το αποφεύγει με διάφορα προσχήματα - ότι είναι κουρασμένος για να βγεί, ότι βαριέται κλπ.
Από την μιά θέλω να τον ενθαρρύνω για να κάνει πιο πολλά πράγματα, από την άλλη όμως φοβάμαι ότι γίνομαι πιεστική. Της προάλλες του είπα να βγούμε για ποτό - μεσημέρι βγαίνει, με το βράδυ αγχώνεται περισσότερο - και τον έπιασε τέτοια κρίση που είχε καιρό να πάθει. Υποθέτω ότι βγήκε μαζί μου για να μου κάνει το χατήρι αλλά αυτό τον έκανε να πιεστεί πολύ.

Δεν ξέρω πως να το χειριστώ ώστε να τον \"σπρώξω\" λίγο να μην μένει συνέχεια κολλημένος σπίτι και να κάνουμε πράγματα αλλά και να μην νιώθει πίεση. Οπότε μάλλον αυτό που ρωτάω είναι τι σας έχει κάνει εσάς να νιώσετε πίεση από δικούς σας ανθρώπους και τι σας βοηθάει.

Patrner, αρχικά θα πρέπει να μάθεις μερικά πράγματα για τις κρίσεις πανικού προτού προχωρήσεις στο να βοηθήσεις τον σύντροφο σου. Είναι δύσκολος ο ρόλος που αναλαμβάνεις αλλά θα τα καταφέρεις με υπομονή και κατανόηση.
Αρχικά θα πρέπει να κουβεντιάσεις μαζί του και να καταγράψετε μαζί τους φόβους του. Τις πηγές που εκείνος θέτει σαν αγχωγόνες και τις αποφεύγει. Έτσι θα ξεκινήσετε ένα πρόγραμμα σταδιακής έκθεσης μαζί. Να έχεις στο νου σου πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τον αφήσεις να στηρίζεται μόνο επάνω σου για να γίνει καλά και να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ξεκινήστε μαζί μερικές δραστηριότητες βάση σε όσα έχετε καταγράψει. Στις αγχωγόνες καταστάσεις που έχετε καταγράψει, βάλε τον να σημειώσει το ποσοστό άγχους από το 1 -λιγότερο άγχος- μέχρι το 10 -περισσότερο άγχος-. Ξεκινήστε με τις δραστηριότητες που εκείνος θέτει σαν λιγότερο αγχωγόνες. Ακολουθήστε το πρόγραμμα σας, στην αρχή μαζί και έπειτα σταδιακά άφησε τον να τις κάνει μόνος του. 1-2 εβδομάδες άσκηση σε κάθε στρεσογόνα δραστηριότητα πιστεύω φτάνει. Όταν ορθοποδήσει μόνος του σ\'αυτή την δραστηριότητα, προχώρησε στην επόμενη κ.ο.κ.
Η συμβουλή μου είναι η εξής:
1. Ποτέ να μην τον πιέσεις να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αυτό θα έχει τα αντίθετα αποτελεσματα απ\'αυτά που περιμένεις. Κάνε διάλογο μαζί του προτού προβείτε να ακολουθήσετε κάποια δραστηριότητα.
2. Για να μπορέσεις να τον βοηθήσεις αποτελεσματικά, θα πρέπει κι εκείνος να είναι έτοιμος και σίγουρος ότι θέλει να αλλάξει μερικούς τρόπους στην ζωή του. (Εκείνους τους τρόπους που έχει προσαρμόσει ανάλογα με την κατάσταση του.). Μόνο αν είναι αποφασισμένος να αλλάξει τους τρόπους του θα μπορέσει να βοηθηθεί. Μπορείς να τον πείσεις με επιχειρήματα αν τυχόν δεις ότι δεν είναι διαθέσιμος....
3. Ποτέ να μην το λες ότι αυτό που αντιμετωπίζει \"είναι μέσα στο μυαλό του\" και ότι ΠΡΕΠΕΙ να το αντιμετωπίσει. Άφησε τον ίδιο να το καταλάβει αυτό έπειτα από μια σταδιακή έκθεση στις φοβογόνες καταστάσεις.
4. Θα πρέπει να πνίγεις τις όποιες δυσαρέσκειες έπειτα από κάποια αλλαγή στο πρόγραμμά σας. (αν π.χ. γυρίσετε άρον άρον στο σπίτι έπειτα από μια έξοδο σας). Και ποτέ μη σταματήσεις να σχεδιάζεις μελλοντικά προγράμματα μαζί του (κάποια έξοδο ή κάποιο τοξίδι). Δηλαδή, δεν χρειάζεται ούτε να είσαι πιεστική, αλλά ούτε και αδιάφορη.

antonis-wolf και arsus ευχαριστώ για τις συμβουλές. Μπορεί να μην έχω εγώ το πρόβλημα αλλά εκ των πραγμάτων είναι και δικό μου πρόβλημα. Και το βρίσκω λίγο δύσκολο να το συζητήσω με φίλους μου γιατί, εκτός από αυτούς που έχουν άμεση ή έμμεση εμπειρία των κρίσεων πανικού, οι άλλοι δεν το πολυ-καταλαβαίνουν...
Αυτό που με δυσκολεύει αρκετά είναι το 4ο, δηλαδή να μην δείχνω δυσαρέσκεια σε αλλαγές προγράμματος. Από την μιά καταλαβαίνω ότι δεν είναι κάτι που μπορεί να το ελέγξει από την άλλη όμως είναι πολύ... frustrating - εκνευριστικό, καταπιεστικό και απογοητευτικό ταυτόχρονα - το γεγονός ότι δεν δικαιούμαι να θυμώσω!
Το άλλο είναι ότι ενώ θέλω να τον βοηθήσω καμιά φορά νιώθω ότι στηρίζεται υπερβολικά πάνω μου. Δεν θέλω και να είμαι η \"νοσοκόμα\" του.

Επίσης ένα άλλο ερώτημα που με απασχολεί είναι αν δεν θα έπρεπε να εντοπίσει και τις \"πηγές\" του προβλήματος ή αν αρκεί αυτό που θα έλεγε κανείς συμπτωματική αγωγή...

Τέλος antonis-wolf μία ερώτηση :
Έχεις όντως κρίσεις πανικού εδώ και 6 χρόνια και 2 μήνες;
αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, τι θεωρείς ότι σου τις πυροδότησε αρχικά;

partner αυτο που πυροδοτει τη διαταραχη πανικου συνηθως εχει να κανει με βασικα θεματα που απασχολουν το ατομο τη συγκεκριμενη φαση στη ζωη του το καλιτερο ειναι να το αναλυσει με ψυχολογο και ισως παρει και φαρμακα

@Partner:
Δεν θα χρειαστεί να αλλάξει η ροή της ζωής σας. Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής ίσως να ξενίζουν όσους πάσχουν από διαταραχές πανικού.
Να θυμάσαι πάντοτε, λίγα και μικρά βήματα κάθε φορά.
Όσο για τις \"πηγές\" του προβλήματος, δεν θα μπορούσε να μην τις εντοπίσει. Η ζωή του έχει αλλάξει ριζικά έπειτα από το γεγονός που του δημιούργησε τις διαταραχές, οπότε είναι πολύ δύσκολο να μην κρατάει τις δυσάρεστες αυτές αναμνήσεις στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Όσο για το τελευταίο σου ερώτημα, ναι... Πάσχω από διαταραχές πανικού τα 6,5 τελευταία χρόνια.
Τις δικές μου διαταραχές μου τις προκάλεσαν ένα έντονο και σφοδρό άγχος που τράβηξα επί 3 μήνες... Και μιλάμε για άγχος, από εκείνα που περπατάς στον δρόμο και μονολογείς με τον εαυτό σου, ή νιώθεις τόσο χαμένος που δεν βλέπεις τον δρόμο (ή για το ποιός είναι ο προορισμός σου...!) Οι διαταραχές ήρθαν ΟΧΙ στον καιρό που ένιωθα το άγχος. Ήρθαν αφότου απόδρασα απ\'αυτό....
Τα πρώτα 4 χρόνια ήταν τα δύσκολα. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στις διαταραχές πανικού απ\'το να είναι κάποιος αφελής ή να μην γνωρίζει τίποτε για το πρόβλημα που έχει (πόσο, μάλλον, το πως θα το αντιμετωπίσει!). Επί 4 χρόνια έτρεχα στους γιατρούς (παθολόγους/μικροβιολόγους/καρδιολόγους κ.λ.π.), χωρίς να γνωρίζω τίποτε για την ύπαρξη των κρίσεων (ή διαταραχών) πανικού. Στα τελευταία 2,5 χρόνια που ένιωσα κάπως καλύτερα και μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου, αφιερώθηκα στο να μάθω όσο μπορώ περισσότερα για το θέμα αυτό. Η σωστή πληροφόρηση με έκανε να ξεπεράσω αρκετές δυσκολίες στη ζωή μου. (περισσότερα απ\'όσα θα μπορούσε να μου προσφέρει ένας ψυχολόγος -που δεν επισκεύθηκα ποτέ μου- ή κάποιος ψυχίατρος -οι 3 επισκέψεις που έκανα σ\'αυτόν και η φαρμακοθεραπεία με βοήθησε αρκετά για να μπορέσω να \"δω\" το πρόβλημα μου)
Ο λόγος ύπαρξης του blog μου (http://kriseis-panikou.pblogs.gr/) είναι να συγκεντρώσω όλες τις πληροφορίες που μπόρεσαν και με έκαναν να αλλάξω τρόπο στη ζωή μου. Είναι σαν μια προσωπική μου αναφορά (ή έστω υπενθύμιση, αν μπορείς να το πεις κι έτσι), όπως και ένα σημείο αναφοράς σε όποιον θέλει να μάθει κάτι περισσότερο για τις διαταραχές πανικού και τις τεχνικές αποφυγής). Σκοπός μου είναι να συγκεντρώσω και να καταγράψω όλες τις πτυχές του προβλήματος, ενημερώνοντας σε τακτά διαστήματα αυτόν τον ιστιότοπο.