Ο φίλος που "περνάει δύσκολα"

Καλημέρα σας,

πριν αρκετό καιρό σας είχα ξαναγράψει με θέμα τις κρίσεις πανικού που βίωνε τότε ο φίλος μου και με είχατε βοηθήσει. Δυστυχώς και για τους δυο μας οι κρίσεις δεν έχουν σταματήσει. Μόλις τελείωσε η εξεταστική του και οι κρίσεις του συνεχίζουνε. Μόλις τώρα ήρθε και με βρήκε στη δουλεια για να μου πει ότι παρ΄όλο που πρέπει κάπου να πάει, φοβάται πολύ και θέλει να γυρίσει σπίτι του. Εγώ του είπα να πάει οπωσδήποτε και μετά να βγει με κάποιον για καφέ και να μη πάει σπίτι του. Έκανα καλά; τι να τον συμβουλεύσω; Βλέπει γιατρό (ψυχοθεραπευτή) αλλά όχι σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ο γιατρός του λέει ότι δεν έχει τίποτα και ότι δε χρειάζεται να ξαναπάει.

καλο θα ηταν να βρει ενα ψυχιατρο και να τον βλεπει σε τακτα χρονικα διαστηματα.

συμφωνω και εγω σε αυτο...ψυχιατρος!!!τι ψυχοθεραπευτης?κοροιδευου� � τον κοσμο!!!ειδες τον φιλο σου να τον εχει βοηθησει?πηγαινε τον σε εναν καλο ψυχιατρο ονομα και θα δεις μετα απο καιρο τον φιλο σου και δεν θα τον γνωριζεις!!!

ε, όχι βρε αντώνης25, πως ακυρώνεις έτσι την δουλειά τον ανθρώπων!
Ο καθένας με την ειδικότητά του. Τι είναι αυτά που λες.
ʼλλη δουλειά κάνει ο Ψυχολόγος και άλλη ο Ψυχίατρος, μην τα ισοπεδώνουμε όλα!

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Δεν είναι ευκολο να πείσεις έναν άνθρωπο να αλλάξει γιατρό. Τον εμπιστεύεται γιατρό του πολύ (ο οποίος παρεπιπτόντως είναι ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής.) Θα ήθελα να μου λέγατε κάποιες πιο γενικές συμβουλές. Όπως: να τον καθησυχάζω; να τον αφήνω μόνο του; να προσπαθώ να είμαι κοντά του; να μείνω λίγο μακρυά του; Σας ρωτάω γιατί πολλοί απο εσάς περνάτε τα ίδια με τον φίλο μου και είμαι σίγουρη ότι κάποιοι από εσάς έχετε σχέση.

Αγαπητή φίλη, νομίζω πως η πιο εφαρμοσιμη συμβουλη είναι αυτή που σου δίνει ο Alex30. Η εμπείρια είναι αυτή που μας μαθαίνει καλύτερα!Θα ήθελα κι εγώ όμως να σου δώσω μερικές ιδέες μήπως και σε βοηθήσουν. Πρώτον, θα ήταν χρήσιμο να καταλάβει ο φίλος σου ποιες στιγμές παρουσιάζονται οι κρίσεις. τι κοινό και τι ιδιαίτερο έχουν αυτές οι στιγμές. προφανώς είναι στιγμές που νοιώθει πιεσμένος αλλά πρέπει να το ψάξει περισσότερο για να εντοπίσει αυτό που τον αγχώνει. Απο την άλλη, πρέπει να εντοπίσει τι κερδίζει απο αυτές τις κρίσεις έστω κι αν το κέρδος είναι προσωρινό ή έστω κι αν δεν αποτελεί σοβαρή αιτία για τους άλλους. Οπωσδήποτε απο αυτές τις κρίσεις έχει κάποιο όφελος, τέτοιο θα μπορούσε να είναι π.χ. το ότι καταλήγει να αποφεύγει υποχρέωσεις που θεωρεί βάρος ή το ότι του τραβούν το ενδιαφέρον απο ένα σοβαρότερο προβλημα που ίσως τον απασχολεί και φοβάται να αντιμετωπίσει. Πολλά μπορεί να συμβαίνουν. Επιπλέον, πολύ σημαντικό είναι το να συνειδητοποιήσει κατά πόσον αυτές οι κρίσεις του δυσκολεύουν τη ζωή. Με λίγα λόγια πρέπει να μετρήσει τα συν και τα πλην της κατάστασης κι αν όντως παραδεχτεί ότι τα μείον είναι περισσότερα και θέλει να κάνει κάτι με το προβλημά του, τότε ίσως αποφασίσει να συνεργαστεί καλά με έναν θεραπευτή. Στην περίπτωση του θα ήταν καλό να δεί έναν συμπεριφοριστή (μπεχαβιοριστή), οι θεραπευτές με αυτήν την προσέγγιση έχουν πολυ καλά αποτελέσματα σε περιστατικά με πανικό ή φοβίες. Πάντως αναφορικά με το περιβάλλον του, η καλύτερη αντιμετώπιση είναι το να του δείξουν πως πραγματικά τον πιστεύουν και τον κατανοούν πως έχει καποιο πρόβλημα και παράλληλα να τον αντιμετωπίζουν σαν έναν ενηλικο άνθρωπο ο οποίος για να λύσει το προβλημά του θα πρέπει να λάβει κάποια μέτρα και όχι να τον νταντεύουν σα μωρό, ούτε να τον αφήνουν επ άπειρον να αποφεύγει ότι του προκαλεί τον πανικό. Οπως κι αν έχει δεν το ξέρω τον άνθρωπο απλά μερικές ιδέες δίνω με βάση τα λίγα που ξέρω. Ελπίζω να πάνε καλά τα πράγματα!
Φιλικά
Αnna22

Αγαπητοί φίλοι,
σας ευχαριστώ και πάλι για τις απαντήσεις σας.
Εχετε δίκιο σ\'αυτά που λετε. Έχω παρατηρήσει ότι όταν έχει κάποια υποχρέωση τον πιάνει φοβερό άγχος και πολλές φορές κάποια κρίση. Όμως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να φοβάται καμιά φορά να βγει για ποτό, να πάει για μπάσκετ, να πάει στο σπίτι ενός φίλου του να δει ποδόσφαρο!!!! Τον πιέζω να γίνει πιο κοινωνικός (όπως ήταν παλια, πριν τον γνωρίσω), να ξαναβρει τους φίλους του, να πάει εκδρομές με φίλους, να βγαίνει κάθε μέρα έξω. Δε θέλω να είναι εξαρτημένος από κανέναν. Ούτε από τους γονείς του, ούτε από εμένα. Νομίζω ότι κατάλαβε ότι δεν είμαι εγώ η λύση, το φάρμακο σ\'αυτό που αντιμετωπίζει. Όταν δεν είναι καλά, χάνει την αυτοπεποίθησή του, φοβάται το παραμικρό, κάθε σωματικός πόνος του δημιουργεί άγχος και άλλα πολλά. Αλήθεια, θα το ξεπεράσει ποτέ; θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από αυτό που τον βασανίζει;
Θέλω να σας πω το εξής (εντελώς φιλικά): όσοι αντιμετωπίζεται αυτή τη κατάσταση και έχετε κάποια σχέση να ξέρετε ότι ο άνθρωπος που είναι δίπλα σας μάλλον περνάει δύσκολες στιγμές κάποιες φορές. Αν παραμείνει κοντά σας, σας αγαπάει... Όταν νοιώθετε καλύτερα να του δείχνετε και σεις την αγάπη σας. Εγώ προσωπικά περνάω πολύ δύσκολα. Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Εύχομαι σε όλους να ξεπεράσετε αυτή τη κατάσταση. Η ζωή είναι απλή και όμορφη...