σύμπτωση, συγχρονικότητα ή απωθημένο?
Πήγαινα Α΄ δημοτικού, όταν οι γονείς μου πήραν μετάθεση από την Αθήνα σε κάποια επαρχιακή πόλη της Β.Ελλάδας. Ακριβώς μετά τις γιορτές των χριστουγέννων πήγα στο καινούργιο μου σχολείο. Εκεί γώρισα την Σοφία...Είμασταν συμμαθητές...
Από την πρώτη μέρα ανταλλάσαμε εκείνα τα αθώα, απονήρευτα, βλέμματα που έκαναν τις καρδούδες μας να χτυπάνε πιο δυνατά! Την έβλεπα πάντα τόσο όμορφη, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν ο αέρας της, το σκέρτο της, η ικανότητά της να επικοινωνεί. Ήταν η ψυχή της τάξης.
Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε αυτός ο παιδικός έρωτας. Θυμάμαι όμως την έντασή του. Προφανώς ξεθώριασε τα επόμενα τρία χρόνια που ήμασταν συμμαθητές μέχρι που χρειάστηκε να μετακομίσουμε και πάλι...
Δεν την ξαναείδα από τότε μέχρι που συναντηθήκαμε ένα βράδυ "τυχαία" στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 19 χρόνων πλέον. Είμασταν στη ίδια παρέα! Εκείνη τη νύχτα εξομολογηθήκαμε ο ένας στον άλλο πόσο ερωτευμένοι ήμασταν μικροί! Είχαμε πιει και κάτι παραπάνω...Κλείσαμε ραντεβού...
Δεν πήγα ποτέ. Τα αναδυόμενα ψυχολογικά μου προβλήματα, το άγχος και η κοινωνική συστολή δεν μου επέτρεψαν να πάω. Το προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν την πήρα καν τηλέφωνο για να της πω μια δικαιολογία. Δεν υπήρχαν τότε κινητά, αλλά θα μπορούσα να βρω το τηλέφωνο του πατρικού της και να επικοινωνήσω μαζί της. Αισθανόμουνα πολύ καιρό ντροπή για αυτή μου την ενέργεια.
Κάποιος μου είπε λίγο καιρό αργότερα ότι είχε φύγει στην Αμερική.
Έκτοτε την σκεφτόμουν μερικές φορές. Κάθε φορά που βλέπω την Αλίκη Βουγουκλάκη ως τσαχπίνα μαθητριούλα στη TV, την θυμάμαι...
Καλοκαίρι 2009. Είμαστε πλέον 38 χρονών. Συναντιόνται τα βλέμματά μας στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης ...Είμαι ταλαιπωρημένος, ο γιος μου κοιμάται στην αγκαλιά μου, και δίπλα μου είναι η γυναίκα μου. Δεν μιλήσαμε. Τα βλέμματά μας όμως ήταν επίμονα.
Σήμερα το πρωί, λοιπόν, την έβλεπα στον ύπνο μου. Είμασταν κάπου 18-19 χρονών και φιλιόμασταν με πάθος.!Ξύπνησα τρομαγμένος απότομα από την φωνή του Σταμάτη Κραουνάκη στο ραδιόφωνο που υπάρχει στη κρεβατοκάμαρα ακριβώς στο ρεφρέν ρε παιδιά: Δώσμου τα φιλιά που μου κρατάς εκείνα, τα εφηβικά, τα γιαμεσιά, τα κρίνα... Χαμήλωσα το ραδιόφωνο και έκανα δύο - τρία δευτερόλετα να συνειδητοποιήσω τί είχε συμβεί: Ο γιος μου είχε πειράξει το ψηφιακό ραδιόφωνο και είχε ενεργοποιήσει την αφύπνηση, λειτουργία που ούτε καν ήξερα ότι υπάρχει! Άκουσα όλο το υπόλοιπο τραγούδι (όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα τελικά) πραγματικά απογητευμένος που διεκόπη έτσι βάναυσα το όνειρό μου.
Προσπάθησα πάλι να κοιμηθώ μήπως δω την συνέχεια...αλλά δεν τα κατάφερα.
Συνήθως δεν εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου και αισθάνομαι λίγο περίεργα που το έκανα έστω και στο ίντερνετ.
Μου φαίνεται όμως τόσο μα τόσο απίστευτο που το προγραμμάτησε να ανοίξει την συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο τραγούδι !
Αυτή την στιγμή,τόσες ώρες μετά, έχω ακόμη την γεύση της στο στόμα μου...και σιγοψιθυρίζω Κραουνάκη...
http://www.youtube.com/watch?v=CdHcZPlNaKY
