Η απρόβλεπτη διαδρομή μιας αυτοανάλυσης...

Πόσο αντιφατικοί μπορεί να είμαστε! Πόσο παρανοϊκά αντιφατικές οι σκέψεις και οι πράξεις μας!

Όταν μου κάνουν ένα κοπλιμέντο, είτε για τον εσωτερικό μου κόσμο/ χαρίσματα. είτε για την εξωτερική μου εμφάνιση, κομπιάζω, νοιώθω άβολα, αν και μέσα μου νοιώθω επιβεβαίωση για κάτι που ήδη ξέρω, αλλά το να το ακούω από κάποιον άλλο μου προκαλεί σχεδόν ντροπή, σαν να είναι κακό να το δεχτώ, ότι αν το κάνω θα φανώ ξιπασμένη, θα καβαλήσω το καλάμι. Ξέρω πώς δεν είναι έτσι, δεν είμαι ξιπασμένη, αλλά ακόμα δεν έχω βρει έναν υγιή τρόπο να δέχομαι τις φιλοφρονήσεις, να αντιδρώ με υγιή τρόπο. έτσι, καταλήγω να αντιδρώ σαν να μην την πολυπιστεύω, σαν να την αρνούμαι.

Από την άλλη πλευρά, ενώ τα κοπλιμέντα μου προκαλούν αμηχανία, παρατηρώ τον εαυτό μου να έχει όνειρα μεγαλείου, για παράδειγμα ότι θα μπορέσω να βοηθήσω τους ανθρώπους να δουν μέσα τους, ότι μπορεί να σώσω μια σχέση που είναι έτοιμη να καταστραφεί, ότι θα συμβάλλω στην αλλαγή του κόσμου προς το καλύτερο. Όλα αυτά μοιάζουν να είναι η ουσία της ύπαρξής μου, ο ανώτερος σκοπός μου και όταν έρχομαι αντιμέτωπη με μια τέτοια περίπτωση, σχεδόν εκστασιάζομαι, βλέπω με τη φαντασία μου ότι τα έχω καταφέρει και ότι έχω βοηθήσει να αλλάξει κάτι/ κάποιος προς το καλύτερο. Μέσα στη φαντασία μου όμως δεν περιλαμβάνονται οι ευχαριστίες/ ευγνωμοσύνη από τους άλλους ούτε λεπτό, σαν να μην έχουν την παραμικρή σημασία. Αυτό που μετράει για μένα είναι ότι βοήθησα να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, να αποκτήσουν οι άνθρωποι επαφή με τον εαυτό τους, να συμπεριφέρονται με αγάπη και σεβασμό στον εαυτό τους, στους συνανθρώπους τους και στο περιβάλλον.

Όταν μοιράζομαι αυτές τις φαντασιώσεις με κοντινά μου πρόσωπα, πολλές φορές προσπαθούν να με προσγείωσουν, λέγοντάς μου ότι δεν εξαρτώνται όλα από εμένα, δεν είμαι παντοδύναμη και δε μπορώ να αλλάξω τους ανθρώπους ούτε τον κόσμο. Πολλές φορές χάνω κι εγώ το κουράγιο μου, γιατί συνειδητοποιώ πως το σύστημα πίσω από τη συμπεριφορά των ανθρώπων, αυτοί που μας κυβερνούν και ορίζουν τις πράξεις μας, είναι πολύ δυνατά για να ηττηθούν από ένα μόνο άτομο και πως εφόσον δεν έχω μεγάλη εξουσία και μυστικιστικές γνώσεις, η δράση μου μπορεί να είναι μόνο τοπική, στα κοντινά μου άτομα και πολλές φορές ανεπιτυχής, γιατί είναι κι αυτοί επηρεασμένοι από το σύστημα. Π.χ. όταν μια φίλη μου έχει πολύ επίπονη περίοδο, της προτείνω να δοκιμάσει ένα μείγμα βοτάνων που ξέρω ότι κάνει πολύ καλή δουλειά και είναι αγνό, αυτή όμως επιμένει να πάρει mesoulite μ' ένα σωρό παρενέργειες, επειδή έτσι έμαθε, δεν εμπιστεύεται το φυσικό. Ή η μητέρα μου, αντί να πιει βαλεριάνα ή πασσιφλόρα ή ένα σωρό άλλα βότανα που ηρεμούν το νευρικό σύστημα και βοηθούν στον ύπνο, προτιμάει να πάρει μισό ή ένα lexotanil.

Μετά, μερικές φορές μπαίνω σε σκέψεις και αναρωτιέμαι, γιατί να επιμένω τόσο πολύ να κάνει ο άλλος αυτό που του προτείνω; Γιατί να δυσανασχετώ και να νοιώθω ακύρωση όταν δεν το κάνει; Ποιά είμαι εγώ που θα του πει τι θα κάνει και θα επιμένω κιόλας; Δημοκρατία δεν έχουμε; Αν θέλει να αντιμετωπίσει τοπικά το πρόβλημά του με χημικά, αντί να το λύσει από τη ρίζα με φυτικά προϊόντα ή με ομοιοπαθητική, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει κι εγώ κανένα δικαίωμα να τον πρήζω και να γίνομαι επίμονη και σπαστική. Η ελευθερία του καθενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Κι όπως λέει ο αδερφός μου, οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αλλάξουν και το έχει δείξει η ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται. Και καλά θα κάνεις να το δεχτείς και να κοιτάξεις τη ζωή σου, αντί να προσπαθείς να το αλλάξεις. Δεν αλλάζει ο κόσμος.

Και προσωρινά με πείθει και νοιώθω κάτι μέσα μου να κατακερματίζεται. Νοιώθω χωρίς αποστολή, νοιώθω πώς μόνος μου σκοπός είναι να πάω στη δουλειά, να βγάλω χρήματα για να επιβιώσω, να φάω, να κοιμηθώ, να βγω έξω για να διασκεδάσω και να ξεχάσω την αδυναμία μου και φυσικά να αναπαραχθώ. Να αναπαράγω τι άραγε; Την έλλειψη σκοπού; Τη ματαιότητα; Τη ρουτίνα; Το σύστημα; Την υποδούλωση στις τρομαχτικές αυτές δυνάμεις που συστηματικά μας αποχαυνώνουν και μας κυβερνάνε; Γιατί να φέρω στον κόσμο κι άλλους εκπροσώπους της ματαιότητας; Γιατί να τους το κάνω αυτό; Καλά δεν είναι εκεί, στη λήθη της ανυπαρξίας;

Μετά αναρωτιέμαι καμιά φορά, τι νόημα έχουν τα ενδιαφέροντά μου; Γιατί διάλεξα (ή με διάλεξαν) τη μουσική, τα βότανα, τα ταξίδια, την εξερεύνηση, τα κοσμήματα, την ψυχανάλυση, το ψάξιμο μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και τη δική μου; Μήπως τελικά υπάρχει ελπίδα; Μήπως ακόμα κι αν επηρεάσω δύο άτομα από τα εκατό αυτό είναι αρκετό;

Και ξαφνικά η ζωή μου αποκτά νόημα ξανά. Ποιος ξέρει για πόσο όμως; ;)

Koπελιά,σε καταλαβαίνω απόλυτα...Και εγώ το νιώθω αυτό και να πάω κόντρα στο σύστημα και προσπαθώ να πείσω τους άλλους ότι η μουσική που ακούω εγώ,οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που ακούω,οι σειρές ου βλέπω στην τηλεόραση,το πώς ντύνομαι εγώ,η ομάδα που είμαι,η πολιτική ιδεολογία που έχω και συνολικότερα η άποψη μου για την ζωή ότι είναι τα καλύτερα και ακυρώνω τους άλλους...Αλλά με εμένα τι συμβαίνει...Πράγματι,πιστέυ ω ότι αυτά που κάνω εγώ ή που πιστεύω ότι είναι τα πιο σωστά και νομίζω γενικά ότι θα σώσει τον κόσμο πολλές φορές αποό το σύστημα,τους δήθεν και έτσι...Νομίζω ότι αυτό λέγεται μεγαλομανεία...Αλλά,αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...Απλά,έχουμε άποψη και δεν πάμε με τον \'\'σωρό\'\' που τρώει σαν \'\'χάπατο\'\',ότι του \'\'πλασάρουνε\'\'...

Καλησπέρα.:)
Αυτή την αίσθηση της παντοδυναμίας χρειάζεται να αναλύσεις.Έχεις επισκεφτεί κάποιον ψυχολόγο;
Tα ερωτήματά σου πάνω σε ό,τι ως τώρα θεωρούσες δεδομένο,σημαίνει πως έχεις αρχίσει να\"πιάνεις\"τα μηνύματα πως ανάμεσα στην παντοδυναμία και στην πραγματικότητα,υπάρχει μεγάλη διάσταση.Από εκεί πηγάζει η απαξίωση,η ακύρωση και η απογοήτευση.Από προσπάθειες να σταθούμε στο βάθρο που μας στήσαμε,αλλά που δεν υπάρχει.

Καλησπέρα Rain and Wind!

Η απάντησή σου με κάνει να αισθάνομαι λίγο περίεργα είναι η αλήθεια. Στην αρχή ψιλοχαλάστηκα, γιατί σκέφτηκα πώς αυτό που περιγράφω δεν είναι ότι έχω αίσθηση παντοδυναμίας, αλλά ότι βλέπω κάποια στραβά στον κόσμο, βλέπω επίσης και κάποιες λύσεις, δε μπορώ να ανεχτώ να αποβλακώνουν εμένα και τους συνανθρώπους μου αυτοί που μας κυβερνάνε και θα ήθελα πολύ να μπορούσα να βρω συμμάχους σ αυτή τη μάχη με τη σαπίλα, την οποία έχω από καιρό χαμένη. Μάλλον αίσθημα ανημποριάς έχω, παρά παντοδυναμίας. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα δύναμη και γνώση για να αλλάξω κάποια πράγματα προς το καλύτερο.

Τι σημαίνει όμως προς το καλύτερο; Ποια είμαι εγώ για να μπορώ να κρίνω τι είναι καλύτερο για τον κόσμο; Επειδή είναι καλύτερο για εμένα σημαίνει ότι είναι καλύτερο και για τους άλλους;

Λοιπόν, ας μου απαντήσουν οι άλλοι. Για εμένα προς το καλύτερο, σημαίνει να υπάρχει σωστή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση και παιδεία στον κόσμο (αντί για αποχαύνωση, παραπληροφόρηση και εκπαίδευση κάφρων), ίση κατανομή των αγαθών σε όλους, ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, ελευθερία στις επιλογές, σεβασμός προς τον εαυτό, τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον, ειρήνη, πρόσβαση στην υγεία μέσα κυρίως από φυσικούς τρόπους, χωρίς παρενέργειες και χωρίς εκμετάλλευση κτλ κτλ.

Προφανώς εδώ έχουμε την περιγραφή μιας ουτοπικής κοινωνίας κι εγώ είμαι ένα ρομαντικό κοριτσάκι που πετάει στα σύννεφα και μάλλον πρέπει να προσγειωθεί από μόνο του πριν φάει τα μούτρα του.

Όμως όχι, δεν πετάω στα σύννεφα, ξέρω πολύ καλά ποια είναι η πραγματικότητα και ότι είναι ανέφικτο να την αλλάξω, δεν πάυω όμως να ελπίζω ότι κάποια στιγμή όλοι αυτοί που σκέφτονται σαν εμένα (και είναι πολλοί, πολύ περισσότεροι από αυτούς που κυβερνούνε, αλλά δυστυχώς είναι φοβισμένοι, απασχολημένοι με την \"ΕΠΙΒΙΩΣΗ\" και διασκορπισμένοι, δεν είναι ενωμένοι) να μπορούσαν να ξεφύγουν από την αίσθηση αδυναμίας τους και να διεκδικούσαμε όλοι μαζί τη ζωή μας όπως πραγματικά την ονειρευόμαστε. Γιατί δε μπορώ να δεχτώ ότι αυτός ο κόσμος είναι αυτό που ονειρεύεστε όλοι εσείς εκεί έξω για τον εαυτό σας και τα παιδιά σας. Απλά δε μπορώ.

Για να καταλήξω λοιπόν, έχω να θέσω ένα ερώτημα: το πρόβλημά μου είναι η δική μου αίσθηση παντοδυναμίας, ή η αίσθηση αδυναμίας και η απραγία του κόσμου; Δε μπορεί να είμαι μόνη μου, να πάρει. Δε μπορώ να το πιστέψω ότι μόνο εγώ τα βλέπω έτσι.

Quote:

---

Originally posted by Asterix
Koπελιά,σε καταλαβαίνω απόλυτα...Και εγώ το νιώθω αυτό και να πάω κόντρα στο σύστημα και προσπαθώ να πείσω τους άλλους ότι η μουσική που ακούω εγώ,οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που ακούω,οι σειρές ου βλέπω στην τηλεόραση,το πώς ντύνομαι εγώ,η ομάδα που είμαι,η πολιτική ιδεολογία που έχω και συνολικότερα η άποψη μου για την ζωή ότι είναι τα καλύτερα και ακυρώνω τους άλλους...Αλλά με εμένα τι συμβαίνει...Πράγματι,πιστέυ ω ότι αυτά που κάνω εγώ ή που πιστεύω ότι είναι τα πιο σωστά και νομίζω γενικά ότι θα σώσει τον κόσμο πολλές φορές αποό το σύστημα,τους δήθεν και έτσι...Νομίζω ότι αυτό λέγεται μεγαλομανεία...Αλλά,αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...Απλά,έχουμε άποψη και δεν πάμε με τον \'\'σωρό\'\' που τρώει σαν \'\'χάπατο\'\',ότι του \'\'πλασάρουνε\'\'...

---

Καλησπέρα Asterix!

Βασικά, δε νομίζω πώς μιλάμε για το ίδιο πράγμα, αν και μέρος αυτού που περιγράφεις το έκανα πολύ παλιότερα, π.χ. απαξίωνα όσους ακούγανε ένα είδος μουσικής που εγώ θεωρούσα ανούσιο. Δεν το κάνω πλέον, κρατάω τις προτιμήσεις μου για μένα και σέβομαι των άλλων, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει τις προτιμήσεις του στον άλλο, ούτε και τις ιδέες του. Ούτε έχουμε το δικαίωμα να ακυρώνουμε τον άλλον, ο καθένας είναι όπως είναι.

Fairy in Boots,πολλά από τα ιδανικά σου τα μοιράζομαι κι εγώ.Με τη διαφορά πως μέσα μου έχουν αποσυνδεθεί από το αίσθημα της αυτοαξίας μου από όσους τα αμφισβητούν.Αν κάποιον δεν τον πείσω,δε θα πάψω να νιώθω ένα ικανό και άξιο άτομο.Ούτε θα θεωρήσω τον άλλον ανίκανο ή ανάξιο.
Βλέπεις λοιπόν πως έχεις συνδέσει την αίσθηση της αξίας με τα επιτεύγματα κοινωνικής επιρροής ή αλλαγών.Ενώ είναι πάντα θεμιτό και πρέπον να παλεύω γι αυτά που πιστεύω,χρειάζεται να ξέρω πως οι αλλαγές στις κοινωνίες δεν έρχονται δια της επιβολής,άρα δε θα νιώσω ακύρωση όταν ο άλλος δεν ενστερνιστεί τις αρχές μου.Παλεύω για αλλαγή είναι άλλο,άλλο η επιθυμία για αλλαγή να έχει μέσα μου πάρει χώρο τόσο που να μπορεί να με ακυρώσει.Με τι έχω συνδέσει την αξία μου;

Mήπως στην πραγματική του διάσταση το ζήτημα είναι αυτές οι συνδέσεις,μία προβολή αρνητικών συναισθημάτων πάνω σε άλλους και γι αυτό με επηρεάζει τόσο;
Οι αδύναμοι άλλοι,η δυνατή εγώ,μήπως είναι στην πραγματικότητα εγώ που συνδέω την αίσθηση της αυταξίας μου με την επιρροή;Αν λοιπόν ο κόσμος δεν αλλάξει,εγώ θα είμαι δυστυχισμένη μέσα σ\'αυτόν;Ή προχωρώ γνωρίζοντας πως εισπράττω όχι από την επιρροή αλλά από την ίδια την αίσθηση δικαίου;

Quote:

---

airy in Boots,πολλά από τα ιδανικά σου τα μοιράζομαι κι εγώ.Με τη διαφορά πως μέσα μου έχουν αποσυνδεθεί από το αίσθημα της αυτοαξίας μου από όσους τα αμφισβητούν.Αν κάποιον δεν τον πείσω,δε θα πάψω να νιώθω ένα ικανό και άξιο άτομο.Ούτε θα θεωρήσω τον άλλον ανίκανο ή ανάξιο.

---

Καλημερα rain...ευχαριστω για αυτο το κομματι σοφιας το χρειαζομουν τωρα.
Να σαι καλα.

\'... Προφανώς εδώ έχουμε την περιγραφή μιας ουτοπικής κοινωνίας κι εγώ είμαι ένα ρομαντικό κοριτσάκι που πετάει στα σύννεφα και μάλλον πρέπει να προσγειωθεί από μόνο του πριν φάει τα μούτρα του.

Όμως όχι, δεν πετάω στα σύννεφα, ξέρω πολύ καλά ποια είναι η πραγματικότητα και ότι είναι ανέφικτο να την αλλάξω, δεν πάυω όμως να ελπίζω ότι κάποια στιγμή όλοι αυτοί που σκέφτονται σαν εμένα (και είναι πολλοί, πολύ περισσότεροι από αυτούς που κυβερνούνε, αλλά δυστυχώς είναι φοβισμένοι, απασχολημένοι με την \"ΕΠΙΒΙΩΣΗ\" και διασκορπισμένοι, δεν είναι ενωμένοι) να μπορούσαν να ξεφύγουν από την αίσθηση αδυναμίας τους και να διεκδικούσαμε όλοι μαζί τη ζωή μας όπως πραγματικά την ονειρευόμαστε. Γιατί δε μπορώ να δεχτώ ότι αυτός ο κόσμος είναι αυτό που ονειρεύεστε όλοι εσείς εκεί έξω για τον εαυτό σας και τα παιδιά σας. Απλά δε μπορώ...\'


Καλημέρα φίλη με το πανέμορφο νικ. Θαρρώ πώς έβαλες ένα πολύ ουσιώδες για μένα θέμα και με την ευκαιρία του θα σταματήσω και να γράφω καθότι είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι ότι ναι μεν έχω πολλά πράγματα να πω σε διάφορα θρεντς, αλλά δε μου το επιτρέπει η κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει. Πολύ εύστοχα έγραψες στην αρχή πως όταν εισπράττεις ένα θετικό σχόλιο για κάποιο απ\' τα χαρακτηριστικά σου, νιώθεις ένα είδος αμηχανίας και στην ουσία φοβάσαι να το παραδεχτείς μήπως κι αφήσεις την εντύπωση ότι είσαι ξιπασμένη. Ναι, είναι οξύμωρο αλλά όντως συμβαίνει. Εγώ θα σε πάω λίγο παραπέρα μεγαλώνοντας την αντιφατικότητά του, λέγοντάς σου πως όταν \'δηλώνουμε\' στους άλλους τα μειονεκτήματά μας και τις αδυναμίες μας, όλοι σπεύδουν με μεγάλη χαρά να βοηθήσουν να γίνουμε \'καλύτεροι\' ενώ αν απ\' την αρχή φανούν τα χαρίσματά μας, όπως λες κι εσύ, δίνουμε την αίσθηση ότι έχουμε καβαλίσει το καλάμι και αντιμετωπιζόμαστε με... μισή καρδιά. Παραπάνω στην παράγραφό σου που έβαλα σε εισαγωγικά, περιγράφεις μια μερίδα ανθρώπων στην οποία θα σου έλεγα ευθέως \'ναι, βάλε και μένα μέσα\' αλλά τελικά μάλλον θα σου πω να με αφήσεις απ\' έξω... :). Ανήκω στη μερίδα μεν, αλλά είμαι απ\' τους ηττημένους και απόδειξη αυτού είναι ο πλήρης κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνω. Θα μπορούσα να σου μιλήσω πιο θεωρητικά και γενικευμένα, αλλά δεν έχει νόημα έτσι. Όλα ξεκινούν απ\' τον τρόπο σκέψης και αντίληψης για τα πράγματα. Εμένα η \'διαφορετικότητά\' μου είναι διαπιστωμένη από την πολύ μικρή μου ηλικία κι από την προσωπική μου εμπειρία πιστεύω πως γεννιόμαστε με κάποια χαρακτηριστικά και δε \'γινόμαστε\'. Ξέρεις, είναι ένα πολύ φριχτό πράγμα το όχι μόνο να μην υποστηρίζεσαι απ\' το οικογενειακό σου περιβάλλον αλλά ταυτόχρονα να χαντακώνεσαι από αυτό. Κι όλο αυτό γιατί; Γιατί απλά ενώ είσαι ένα πιτσιρικάκι σαν όλα, παράλληλα είσαι και λίγο διαφορετικό από αυτά. Για το τίποτα δηλαδή. \'Δυστυχώς\' αντιλήφθηκα τη ζωή στις πραγματικές τις διαστάσεις από πολύ νωρίς, πράγμα που ΄τρόμαξε\' τους γονείς μου και θεώρησαν \'σωστό\' να με \'πνίξουν\' με την αδιαφορία και την πλήρη υποτίμηση για όλα όσα έκανα και δε τα έκαναν τα υπόλοιπα παιδάκια. Είναι αστείο αν το σκεφτείς, αλλά όχι μόνο δε με \'άφησαν\' τα χαρακτηριστικά μου, αλλά αντιθέτως άνθιζαν και μεγάλωναν παρότι γεννήθηκαν σε γλάστρα με ξερόχωμα που ούτε καν την πότιζαν. Εξού και πιστεύω πως όπως κι αν είναι οι συνθήκες, αυτά με τα οποία γεννιόμαστε θα καλλιεργηθούν ούτως ή άλλως. Δυστυχώς εδώ μπαίνει όμως το θέμα της πυγμής και της δυναμικότητας του χαρακτήρα. Έκανα το λάθος να αγαπάω τόσο πολύ δυο ανθρώπους που δε τους άξιζε ούτε για αστείο να φέρουν παιδιά στον κόσμο, που αυτοτιμωρήθηκα και αυτοτιμωρούμαι ακόμη. Αποτέλεσμα ήταν να πιστέψω πως έκανα \'άσχημα\' πράγματα που δεν έκαναν οι πολλοί. Κι έτσι το πολύ καλό μου στοιχείο να νιώθω λίγο παραπάνω τί συμβαίνει γύρω μου, να πονάω και να θέλω να βοηθάω το έστρεψα εναντίον μου. Στον περίγυρό μου πάντα ξεχώριζα χωρίς να κάνω τίποτα. Στις δουλειές που έκανα γινόμουν \'στόχος\' χωρίς να δίνω ποτέ αφορμές. Κι απ\' όλες μου τις δουλειές έφευγα γιατί υπερασπιζόμουν είτε κάποιον που τον αδικούσαν, είτε τις αξίες μου. Αξίες που δε μου τις δίδαξε κανείς. Το άλλο μεγάλο λάθος μου ήταν που στεναχωριόμουν για το πώς με έβλεπαν \'οι πολλοί\'. Στράφηκα στο αλκοόλ για να με προστατέψω και να μη πονάω για όλα τα δεινά που συνέβαιναν γύρω μου. Αυτά που έβλεπα εγώ κι όχι ο περίγυρός μου. Στράφηκα στον αλκοολισμό επειδή πίστεψα ότι έφταιγα που ο πατέρας μου ήταν εθισμένος στο τζόγο. Έχασα το παιχνίδι όταν αρρώστησα απ\' τη στεναχώρια μου με καρκίνο - με ουδεμία συμπαράσταση από γονείς - κι όταν καταστράφηκε η οικογένεια που προσπάθησα να φτιάξω. Κι όμως, δε σταμάτησα ποτέ να νοιάζομαι για όσα συμβαίνουν πέρα από μένα. Σε έχω κουράσει και ίσως τελικά το μόνο που θέλω να πω είναι πως καλό είναι όταν γεννιόμαστε κάπως διαφορετικοί ή και καλύτεροι αν θέλεις απ\' τους περισσότερους, να υπάρχουν και οι ανάλογες συνθήκες για να υποστηρίζεσαι στην πορεία σου. Το σήμερα με βρίσκει ηττημένη απ\' όλες τις \'αποδεκτές\' για την κοινωνία μου πλευρές. Είμαι μια πρώην αλκοολική - απορίας άξιο το πώς δε συνεχίζω να πίνω - χωρίς χρήματα, δουλειά, άντρα, παιδιά κι αυτοκίνητο... :). Η μεγαλύτερη ήττα όμως είναι το ότι δε θέλω να την παλέψω για τίποτα. Κι είναι απόφαση, έχω ξεπεράσει τις αντοχές μου προ πολλού. Στόχος και νίκη για μένα θα ήταν να κατάφερνα να συνεχίζω να είμαι όπως είμαι, αλλά παράλληλα με τους άλλους κι αυτό δεν είναι πια εφικτό λόγω συνθηκών. Αλλά ένα μεγάλο μου κέρδος είναι πια το ότι δε θυμώνω. Ξέρεις, γράφω και ποίηση. Είναι απ\' τα \'κακά\' πράγματα που έκανα παιδάκι, και πολλές φορές μου τα έσκιζε η μητέρα μου. Είχα πολλές ευκαιρίες να εκδόσω και να είμαι ακόμη και γνωστή σήμερα, και μάλιστα χωρίς να μου ζητηθούν χρήματα. Δε το έκανα ποτέ. Σήμερα θα με γλύτωνε από ένα σκαλοπάτι. Θα ήμουν λίγο πιο αποδεκτή στα μάτια των άλλων κι ο αλκοολισμός μου ακόμη θα ήταν περισσότερο \'δικαιολογημένος\' με το... \'αξίωμα\' του τύπου \'έλα μωρέ, όλοι αυτοί που ασχολούνται με τις τέχνες είναι \'κάπως\'...\'. Να θυμάσαι λοιπόν ένα πράγμα αν βρεις κάτι μέσα σε όλα αυτά. Το \'ξέρω\' πράγματα για τον εαυτό μου, απ\' το \'πιστεύω με όλη μου την καρδιά στην αξία τους\' έχει τεράστια απόσταση. Εγώ δε κατάφερα να πιστέψω ποτέ σε μένα. Κι όμως, το \'ξέρω\' παραμένει στη θέση του κι ίσως τελικά να απέχουν το ένα απ\' το άλλο ένα μόνο \'κλικ\'. Συγγνώμη και πάλι αν σε κούρασα κι εύχομαι πραγματικά να συνεχίσεις χωρίς ποτέ να κάνεις το λάθος που έκανα εγώ. Μη βάλεις ποτέ τους άλλους απέναντί σου και μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου βάλει \'ταμπέλα\' για όσα ίσως παραπάνω κάνεις. Ακόμη κι αν δε τα κατάφερα πιστεύοντας σε μένα, συνεχίζω να ελπίζω πιστεύοντας σε άλλους. Έστω και λίγους. Νά \'σαι καλά!

:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Fairy in Boots,πολλά από τα ιδανικά σου τα μοιράζομαι κι εγώ.Με τη διαφορά πως μέσα μου έχουν αποσυνδεθεί από το αίσθημα της αυτοαξίας μου από όσους τα αμφισβητούν.Αν κάποιον δεν τον πείσω,δε θα πάψω να νιώθω ένα ικανό και άξιο άτομο.Ούτε θα θεωρήσω τον άλλον ανίκανο ή ανάξιο.
Βλέπεις λοιπόν πως έχεις συνδέσει την αίσθηση της αξίας με τα επιτεύγματα κοινωνικής επιρροής ή αλλαγών.Ενώ είναι πάντα θεμιτό και πρέπον να παλεύω γι αυτά που πιστεύω,χρειάζεται να ξέρω πως οι αλλαγές στις κοινωνίες δεν έρχονται δια της επιβολής,άρα δε θα νιώσω ακύρωση όταν ο άλλος δεν ενστερνιστεί τις αρχές μου.Παλεύω για αλλαγή είναι άλλο,άλλο η επιθυμία για αλλαγή να έχει μέσα μου πάρει χώρο τόσο που να μπορεί να με ακυρώσει.Με τι έχω συνδέσει την αξία μου;

Mήπως στην πραγματική του διάσταση το ζήτημα είναι αυτές οι συνδέσεις,μία προβολή αρνητικών συναισθημάτων πάνω σε άλλους και γι αυτό με επηρεάζει τόσο;
Οι αδύναμοι άλλοι,η δυνατή εγώ,μήπως είναι στην πραγματικότητα εγώ που συνδέω την αίσθηση της αυταξίας μου με την επιρροή;Αν λοιπόν ο κόσμος δεν αλλάξει,εγώ θα είμαι δυστυχισμένη μέσα σ\'αυτόν;Ή προχωρώ γνωρίζοντας πως εισπράττω όχι από την επιρροή αλλά από την ίδια την αίσθηση δικαίου;

---

Νομίζω πως το θέμα που κυρίως προκύπτει απο τον προβληματισμό σου, είναι ποιά η σχέση του εγώ σου με τον άλλο.
Όταν έχεις ανάγκη τα ιδανικά σου να τα ενστερνιστούν άλλοι για να νιώσεις οτι η ζωή σου έχει νόημα ή αξίζεις, τότε είναι σαν το κέντρο σου να μην βρίσκεται μέσα σε σένα, αλλά να έχει μετατοπιστεί στους άλλους.

Όταν λοιπόν η αποδοχή έρχεται έξωθεν, απο τους άλλους, η ανάγκη για την άσκηση επιρροής είναι ένα λογικό επακόλουθο.
Μέσα μάλιστα στον προβληματισμό σου αυτό είναι εμφανές.

Επίσης, είναι πολύ εύκολο να υπεκφεύγουμε τον ίδιο μας τον εαυτό μεταθέτοντας το πρόβλημα στην άτιμη την κοινωνία και στον άτιμο τον κόσμο που δεν είναι αρκετά όπως τον ονειρευτήκαμε.


Καταλαβαίνω φυσικά οτι είναι δύσκολο να δεις κατάματα τον εαυτό σου και να ασχοληθείς με την πηγή των θεμάτων σου ( πχ ξεκινάς με την προσωπική σου δυσκολία να αποδεχθείς ένα κοπλιμέντο και καταλήγεις στην αδυναμία του κόσμου να αποδεχθεί τα ιδανικά σου), όταν έχεις ανάγκη να \"περάσεις\" μέσα απο τον άλλο για να σε δεις.

Σίγουρα όμως οι προβληματισμοί σου είναι μια αρχή και μια καλή προσσπάθεια :)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind .Με τη διαφορά πως μέσα μου έχουν αποσυνδεθεί από το αίσθημα της αυτοαξίας μου από όσους τα αμφισβητούν.Αν κάποιον δεν τον πείσω,δε θα πάψω να νιώθω ένα ικανό και άξιο άτομο.Ούτε θα θεωρήσω τον άλλον ανίκανο ή ανάξιο.
Βλέπεις λοιπόν πως έχεις συνδέσει την αίσθηση της αξίας με τα επιτεύγματα κοινωνικής επιρροής ή αλλαγών.

---

Καλησπέρα Rain & Wind!

Σ\' ευχαριστώ πάρα πολύ για το μήνυμά σου, έχεις μεγάλο δίκιο σε αυτό που γράφεις και σήμερα το παρατήρησα και σε αντιδράσεις μου σε άλλες καταστάσεις, π.χ. όταν δε μπορώ να αφεθώ ελεύθερη να βγάλω όλα μου τα συναισθήματα μέσω του χορού, του τραγουδιού και της στιχουργίας στο συγκρότημά μου, γιατί φοβάμαι υποσυνείδητα πώς αν το κάνω θα με χαρακτηρίσουνε κάπως, με αποτέλεσμα να \"μην έχω έμπνευση\", να είμαι σφιγμένη και να κάνω συνέχεια τις ίδιες κινήσεις αμηχανίας και νευρικότητας. Συνειδητοποιώ πόσο εξαρτημένη είμαι από τη γνώμη των άλλων, είτε την θετική ως αποδοχή (ακόμα κι αν μου φέρνει αμηχανία η εκδήλωσή της), είτε την αρνητική ως απόρριψη (η οποία με οδηγεί σε κατάρρευση και αίσθημα απώλειας νοήματος και σκοπού ζωής).

Κάθε φορά που συνειδητοποιώ κάτι τέτοιο είναι σαν να φωτίζεται ένα ακόμα κομμάτι του σκοτεινού μου εαυτού, σαν να έρχομαι σε μεγαλύτερη επαφή με αυτόν και να μπορώ επιτέλους να καταλάβω γιατί έχω κάποιες αδυναμίες και πώς να τις δουλέψω. Αποφάσισα να προσπαθήσω να μην ενδιαφέρομαι για το τι θα πούνε και πώς θα με κρίνουν οι άλλοι, να βγάζω το συναίσθημά μου και τις ιδέες μου ελεύθερα, χωρίς όμως να περιμένω την επιβεβαίωση/ αποδοχή από τον κόσμο και χωρίς να νοιώθω ακύρωση αν οι άλλοι δεν τα ενστερνίζονται. Διαχωρισμός, δηλαδή, του σκοπού μου και της αποδοχής του από τους άλλους. Θέλει δουλειά βέβαια, δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά από τη στιγμή που το βλέπεις μπορείς και να το διορθώσεις.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Αν λοιπόν ο κόσμος δεν αλλάξει,εγώ θα είμαι δυστυχισμένη μέσα σ\'αυτόν;Ή προχωρώ γνωρίζοντας πως εισπράττω όχι από την επιρροή αλλά από την ίδια την αίσθηση δικαίου;

---

Όσο ο κόσμος μας είναι όπως είναι, μου δημιουργεί μια αίσθηση ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο και πώς είμαστε ανήμποροι να κάνουμε το οτιδήποτε. Γιατί πρωταρχικός και πολύ συχνά μοναδικός μας σκοπός είναι η επιβίωση και η κατανάλωση, σ αυτό το τριπάκι μας έχουν βάλει, ώστε να μην έχουμε το χρόνο, τη διάθεση ή το μυαλό να ασχοληθούμε με το τι κάνουν αυτοί και με το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε εμείς.

Αυτή τη στιγμή νοιώθω καλύτερα, γιατί καταλαβαίνω πλέον πώς όσο και να το θέλω δε μπορώ να τον αλλάξω μόνη μου, αλλά κυρίως ότι το γεγονός ότι δε συμμετέχουν στον αγώνα μου οι κοντινοί μου άνθρωποι, δεν έχει να κάνει με τη δική μου αξία ή με τη σημασία του σκοπού μου.

Εγώ θα συνεχίσω να παλεύω, να ενημερώνομαι, να ενημερώνω, να εκπαιδεύομαι και να αυτο-ψυχαναλύομαι ώστε να μην περνάω τα δικά μου προβλήματα στους άλλους. Θα συνεχίσω να προσπαθώ με οποιονδήποτε τρόπο μπορώ, μέσα από τη δουλειά μου, από τη μουσική μου, από την τέχνη κι από τον έρωτα, να αλλάξω τον δικό μου κόσμο κι όσων άλλων έχουν τη διάθεση. Αλλά δε θα ξανανοιώσω ποτέ προδωμένη και ακυρωμένη από όσους δεν την έχουν. Είναι δικαίωμά τους και δεν είναι αυτοί αδύναμοι κι εγώ δυνατή, απλά διαφέρουν οι απόψεις, οι συνθήκες και οι προτεραιότητές μας.

Alobar, καλησπέρα και σ εσένα και σ ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μου την δική σου ιστορία.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Εγώ θα σε πάω λίγο παραπέρα μεγαλώνοντας την αντιφατικότητά του, λέγοντάς σου πως όταν \'δηλώνουμε\' στους άλλους τα μειονεκτήματά μας και τις αδυναμίες μας, όλοι σπεύδουν με μεγάλη χαρά να βοηθήσουν να γίνουμε \'καλύτεροι\' ενώ αν απ\' την αρχή φανούν τα χαρίσματά μας, όπως λες κι εσύ, δίνουμε την αίσθηση ότι έχουμε καβαλίσει το καλάμι και αντιμετωπιζόμαστε με... μισή καρδιά.

---

Αν αυτό για το οποίο μιλάς εδώ είναι η γνωστή μέθοδος του λέω \"έχω χοντρύνει\" για να εκμαιέυσω από τους άλλους το \"Καλά είσαι σοβαρή; Τέλεια είσαι!\", το ξέρω πολύ καλά αυτό το κόλπο,αλλά δεν είναι αυτό για το οποίο μιλάω, γιατί χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο μόνο τον εαυτό του κοροϊδεύει κανείς και δεν έχει καμία βελτίωση.

Αυτό που κάνω εγώ είναι πώς είτε βλέπω κάποιες αδυναμίες μου που μου δημιουργούν πρόβλημα στην καθημερινότητά μου, είτε μου τις αναφέρουνε οι κοντινοί μου άνθρωποι (ευτυχώς όλοι με διάθεση να με βοηθήσουν να έρθω σε μεγαλύτερη επαφή με τον εαυτό μου κι όχι να με κατακρίνουνε). Και όταν μία συγκεκριμένη κατάσταση με προβληματίζει στην καθημερινότητά μου, δηλώνω στον εαυτό μου και στους άλλους αυτές τις αδυναμίες μου, όχι για να με αυτομαστιγώσω, ούτε για να με καθησυχάσουν οι άλλοι πώς όλα είναι καλά, αλλά για να μπορέσω να το ακούσω/διαβάσω σαν τρίτος, άρα πιο αποστασιοποιημένα, και για να δω την οπτική γωνία κάποιων πραγματικά τρίτων και τελικά, επεξεργαζόμενη όλες αυτές τις νέες πληροφορίες, παρατηρώντας εξονυχιστικά κάθε σκέψη, κίνηση και πράξη μου και σκαλίζοντας το παρελθόν και την ψυχή μου, προσπαθώ να βρω την ουσία, τη ρίζα των αδυναμιών αυτών και τελικά να επαναπρογραμματίσω τον εαυτό μου, χωρίς καταστροφικές λειτουργίες αυτή τη φορά. Κάθε φορά και κάτι καινούριο, μέχρι να μπορώ να λειτουργήσω χωρίς να σαμποτάρω τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτή είναι η δική μου μέθοδος.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Παραπάνω στην παράγραφό σου που έβαλα σε εισαγωγικά, περιγράφεις μια μερίδα ανθρώπων στην οποία θα σου έλεγα ευθέως \'ναι, βάλε και μένα μέσα\' αλλά τελικά μάλλον θα σου πω να με αφήσεις απ\' έξω... :). Ανήκω στη μερίδα μεν, αλλά είμαι απ\' τους ηττημένους και απόδειξη αυτού είναι ο πλήρης κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνω.


Εμένα η \'διαφορετικότητά\' μου είναι διαπιστωμένη από την πολύ μικρή μου ηλικία κι από την προσωπική μου εμπειρία πιστεύω πως γεννιόμαστε με κάποια χαρακτηριστικά και δε \'γινόμαστε\'.


Γιατί απλά ενώ είσαι ένα πιτσιρικάκι σαν όλα, παράλληλα είσαι και λίγο διαφορετικό από αυτά. Για το τίποτα δηλαδή.

\'Δυστυχώς\' αντιλήφθηκα τη ζωή στις πραγματικές τις διαστάσεις από πολύ νωρίς, πράγμα που ΄τρόμαξε\' τους γονείς μου και θεώρησαν \'σωστό\' να με \'πνίξουν\' με την αδιαφορία και την πλήρη υποτίμηση για όλα όσα έκανα και δε τα έκαναν τα υπόλοιπα παιδάκια.

---

Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω κάτι παραπάνω για το χάρισμα/ διαφορετικότητά σου, αν θέλεις κι εσύ φυσικά να το μοιραστείς.

Για παράδειγμα, ποιες ακριβώς είναι οι διαστάσεις της ζωής όπως τις αντιλήφθηκες, ποια ήταν η αντίδρασή σου όταν συνέβη αυτό, γιατί οι γονείς σου τρομοκρατήθηκαν και πώς προσπάθησαν να σε \"συνετίσουν\"; Τι έκανες που δεν έκαναν τα υπόλοιπα παιδάκια;

Ποιοι και πώς σε απέκλεισαν κοινωνικά; Το κάνανε όντως όλοι, ή εσύ ανήγαγες την υποτίμηση από τους γονείς σου σε υποτίμηση από όλη την κοινωνία, υποτιμώντας η ίδια τον εαυτό σου, επιδιώκοντας σχέσεις με τέτοιου είδους άτομα και τελικά προκαλώντας το εσύ η ίδια;

Το λέω αυτό, γιατί έχουμε τη συνήθεια, όταν φοβόμαστε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, να την περιμένουμε από τους άλλους σαν δεδομένη, με αποτέλεσμα η δική μας συμπεριφορά μη αυτοεκτίμησης να τραβάει σαν μαγνήτης αυτό που φοβόμαστε, σαν να κρατάμε μια τεράστια πινακίδα από νέον που να γράφει \"Φέρσου μου άσχημα, υποτίμησέ με\". Ότι φοβόμαστε το προσελκύουμε.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Δυστυχώς εδώ μπαίνει όμως το θέμα της πυγμής και της δυναμικότητας του χαρακτήρα. Έκανα το λάθος να αγαπάω τόσο πολύ δυο ανθρώπους που δε τους άξιζε ούτε για αστείο να φέρουν παιδιά στον κόσμο, που αυτοτιμωρήθηκα και αυτοτιμωρούμαι ακόμη. Αποτέλεσμα ήταν να πιστέψω πως έκανα \'άσχημα\' πράγματα που δεν έκαναν οι πολλοί.

---

Το να αγαπάς τους γονείς σου δεν είναι λάθος. Το να τους αφήνεις να ορίσουν την αξία σου είναι. Και το να τους μισήσεις ή να τους αρνηθείς είναι επίσης λάθος, γιατί έτσι αρνείσαι το παρελθόν σου, τις ρίζες σου, τα γονίδιά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό και χάνεις την ευκαιρία να εξερευνήσεις τη ρίζα των προβλημάτων σου και τις αιτίες δικών σου συμπεριφορών και αντιδράσεων.

Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούνε να ισορροπήσουν ανάμεσα στις ισχυρές απόψεις των γονιών τους και στη δική τους οπτική γωνία, να βρουν τον εαυτό τους μέσα από τους προκατόχους τους και αποτυγχάνουν, γιατί ξεχνάνε να ασχοληθούν μαζί τους. Μη ξεχνάμε πώς οι πιο ισχυρές πεποιθήσεις και απωθημένα περνάνε στο υποσυνείδητό μας από την παιδική μας ηλικία λόγω της σχέσης μας με τους γονείς μας και της μεταξύ τους σχέσης.

Όσο περισσότερο γνωρίζουμε τους γονείς μας και τους δικούς τους γονείς, τόσο καλύτερα καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε τις συγκεκριμένες αντιδράσεις εμείς.

Και στην τελική, το μίσος δεν είναι λύση, είναι υπεκφυγή.

Όλα αυτά σύμφωνα με τη δική μου γνώμη πάντα, γιατί τα όρια του λάθους και του σωστού για τον καθένα είναι διαφορετικά, κι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Στράφηκα στο αλκοόλ για να με προστατέψω και να μη πονάω για όλα τα δεινά που συνέβαιναν γύρω μου. Αυτά που έβλεπα εγώ κι όχι ο περίγυρός μου.

Έχασα το παιχνίδι όταν αρρώστησα απ\' τη στεναχώρια μου με καρκίνο - με ουδεμία συμπαράσταση από γονείς - κι όταν καταστράφηκε η οικογένεια που προσπάθησα να φτιάξω.

Σε έχω κουράσει ...

Το σήμερα με βρίσκει ηττημένη ...

...δε θέλω να παλέψω για τίποτα...

Είναι απ\' τα \'κακά\' πράγματα που έκανα παιδάκι, και πολλές φορές μου τα έσκιζε η μητέρα μου

---

Ξέρεις, διάβασα σε ένα υπέροχο βιβλίο (Η Ουράνια Προφητεία - The Celestine Prophecy, Συγγραφέα δε θυμάμαι, αλλά μπορώ να το βρω), ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιραίτως, χρησιμοποιούμε μία συμπεριφορά-θέατρο όταν θέλουμε να πάρουμε ενέργεια/ προσοχή από κάποιον που δε μας τη δίνει οικιοθελώς. Αυτή η συμπεριφορά-θέατρο δημιουργείται στην παιδική ηλικία και είναι ανάλογη ή αντίθετη από αυτή των γονιών μας.

Για παράδειγμα, αν οι γονείς μας είναι συνέχεια απασχολημένοι με τη δουλειά τους και δε μας δίνουν καμιά σημασία, εμείς θα διεκδικήσουμε την ενέργεια που έχουμε ανάγκη, υιοθετώντας το θεατράκι του κριτή. Κατακρίνουμε έντονα και με κάθε ευκαιρία τους γονείς μας, προκειμένου να τραβήξουμε την προσοχή τους σ εμάς. Ή κάνουμε ζαβολιές, ή κακές παρέες, ή πέφτουμε στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Το θεατράκι αυτό μπορεί να αλλάξει σε άλλο αν το πρώτο δεν πιάσει, αλλά πάντα πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να συμπληρώνει το θεατράκι των γονιών μας, να μπορεί να συνεχιστεί το έργο.

Το δικό σου θεατράκι που διακρίνω έιναι αυτό του \"θύματος\", το \"Εγώ η καημένη\" και προέρχεται από γονείς \"Κριτές\", \"Τρομοκράτες\" και \"Δυνάστες\". Έχεις και μια δόση του \"θα αυτοκαταστραφώ για να σας τιμωρήσω\", παρόλο που δεν τα καταφέρνεις να τραβήξεις την προσοχή και αποδοχή τους όπως λες, τη συμπαράστασή τους, κι αυτό σε αφήνει ακόμα πιο απελπισμένη, χαμένη, κουρέλι, χωρίς νόημα ζωής και χωρίς διάθεση να παλέψεις για τίποτα. (Ακόμα και το ότι αρρώστησες με καρκίνο είναι ένδειξη της έλλειψης διάθεσής σου για ζωή).

Γιατί μέχρι τώρα ο σκοπός της ζωής σου ήταν να σε αποδεχτούν οι γονείς σου (η πρώτη κοινωνία την οποία γνώρισες) και όλοι οι υπόλοιποι. Μάταια όμως, γιατί το θέατρο φέρνει θέατρο και η αυλαία δεν πέφτει ποτέ έτσι.

Η μόνη στιγμή που το έργο θα τελειώσει, είναι όταν θα το τελειώσεις εσύ. Όταν θα συνειδητοποιήσεις πώς δεν είσαι καημένη, ούτε μειονεκτική, πώς είσαι ένας μοναδικός, υπέροχος άνθρωπος και δεν έχεις την ανάγκη της επιβεβαίωσης κανενός. Πώς αν ως παιδί είχες αναμφισβήτητα την ανάγκη της ενέργειας των γονιών σου, ως ενήλικας μπορείς να αντλήσεις άπειρη ενέργεια από μια εναλλακτική πηγή: Από μέσα σου, από τον εαυτό σου. Δεν έχεις πλέον ανάγκη τα δεκανίκια, τις βοηθητικές ρόδες που χρειαζόσουν σαν παιδάκι. Δεν υπάρχει λόγος να εφευρίσκεις θεατράκια για να παίρνεις με το ζόρι την ενέργεια που οι άλλοι σου αρνούνται.

Και οι ίδιοι ακόμα οι γονείς σου που φαίνονται τόσο τέρατα, τη συμπεριφορά-θέατρο αυτή που χρησιμοποιούνε την έχουν δημιουργήσει για να τραβήξουν ενέργεια από τους δικούς τους γονείς και από τον δικό τους κοινωνικό περίγυρο, ακόμα και ο ένας από τον άλλο. Απλά δε ξέρουν να το σταματήσουν. Κατάλαβέ τους, συγχώρεσέ τους, αλλά μείνε ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ μέχρι να μπορέσεις να σταθείς εσύ στα πόδια σου και να έχεις αρκετή ενέργεια για να δώσεις και σε αυτούς και να τους βοηθήσεις να ξεφύγουν από το φαύλο κύκλο του θεάτρου τους (Αν θέλεις να το κάνεις φυσικά, κανείς δε σε υποχρεώνει). Για να το επιχειρήσεις όμως αυτό, θα πρέπει να μη σε ενδιαφέρει πλέον καθόλου, μα καθόλου η αποδοχή τους.

Quote:

---

Originally posted by weird
Επίσης, είναι πολύ εύκολο να υπεκφεύγουμε τον ίδιο μας τον εαυτό μεταθέτοντας το πρόβλημα στην άτιμη την κοινωνία και στον άτιμο τον κόσμο που δεν είναι αρκετά όπως τον ονειρευτήκαμε.

---

Γεια σου Weird!
Με όλα τα παραπάνω συμφωνώ και εφόσον τα συνειδητοποίησα είμαι στη φάση εξάλειψής τους! :-)

Όμως με την παραπάνω φράση σου δεν συμφωνώ απόλυτα.
Πολλές φορές υπεκφεύγουμε τον εαυτό μας και με αναρίθμητα πολλούς και ευφάνταστους τρόπους, αλλά το να παρατηρείς ότι η κοινωνία δεν σου κάνει όπως είναι, δεν σημαίνει απαραίτητα πώς πας να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, είναι όντως έτσι.

Πραγματικά δε μου αρέσει η κοινωνία μας και θα συνεχίσει να μη μου αρέσει, ακόμα κι αν κάποια στιγμή καταφέρω να εξαλείψω όλες τις αδυναμίες μου (δε ξέρω αν είναι εφικτό κάτι τέτοιο σε μια ζωή, αλλά δε χάνω τίποτα να προσπαθήσω)!

Quote:

---

Originally posted by FairyInBoots
Εγώ θα συνεχίσω να παλεύω, να ενημερώνομαι, να ενημερώνω, να εκπαιδεύομαι και να αυτο-ψυχαναλύομαι ώστε να μην περνάω τα δικά μου προβλήματα στους άλλους. Θα συνεχίσω να προσπαθώ με οποιονδήποτε τρόπο μπορώ, μέσα από τη δουλειά μου, από τη μουσική μου, από την τέχνη κι από τον έρωτα, να αλλάξω τον δικό μου κόσμο κι όσων άλλων έχουν τη διάθεση. Αλλά δε θα ξανανοιώσω ποτέ προδωμένη και ακυρωμένη από όσους δεν την έχουν. Είναι δικαίωμά τους και δεν είναι αυτοί αδύναμοι κι εγώ δυνατή, απλά διαφέρουν οι απόψεις, οι συνθήκες και οι προτεραιότητές μας.

---

Φυσικά, πρέπει ο καθένας μας να δει τον εαυτό του κατάματα, αλλιώς δε μπορεί να αλλάξει τίποτα, πόσο μάλλον την κοινωνία.

Quote:

---

Originally posted by weird
έχεις ανάγκη να \"περάσεις\" μέσα απο τον άλλο για να σε δεις.

---

Είναι όντως κι αυτό ένας τρόπος! Έμμεσος, αλλά δουλεύει! Η διαδρομή της αυτοανάλυσής μου ουσιαστικά με \"άρπαξε απ τα μαλλιά\", ξεκίνησα με κάτι, κι αυτό το κάτι με πήγαινε όλο και πιο βαθιά, όλο και σε κάτι άλλο. Μέχρι που κατέληξε εκεί που κατέληξε. Προφανώς δε μπορούσα να φτάσω από την αρχή εκεί, ούτε θα μπορούσα να φτάσω εύκολα εκεί που είμαι τώρα χωρίς τις απαντήσεις των μελών του forum, οι οποίες με βοήθησαν για ακόμη μια φορά να σκαλίσω πράγματα που μπορεί να μην είχα το θάρρος, ή που απλά να μη μπορούσα να δω κατάματα. Και καθώς συνεχίζεται η αλληλεπίδραση, θα ανακαλύπτω ακόμα περισσότερα, παρατηρώντας παράλληλα τον εαυτό μου και στην καθημερινή μου ζωή και κάνοντας ακόμα περισσότερες συνειδητοποιήσεις και δουλειά.