Τελειότητα=Ουτοπία

Τα ατομα που θα θελουν ολα τέλεια δεν ειναι καθολου ρεαλιστες. Ειναι γεγονός οτι πολύ λίγα πράγματα σε αυτό το κόσμό, και σιγουρα όχι οι άνθρωποι ανάμεσα σε αυτά, είναι τέλεια. Η προσδοκία της τελειοτητας απο τον εαυτο μας η τους άλλους γύρω μας δημιουργεί ανέφικρα πρότυπα και μπορει να καταλήξει σε καταδτοφικά πλαίσια αρνητικής σκέψης που οδηγεί σε αυτοεπίκριση, δυσαρέσκεια, απογοήτευση και πικρία. Το να στοχευει κάποιο ατομο πολύ ψηλά πιθανόν να χασει το στόχο. Οι σοφοι ανθρωποι να αντλουν ευχαρίστηση απο μια εργασία και όχι να σκέφτονται υπερβολικά το αποτέλεσμα της. Οι τελειομανής άνθρωποι υπομονευουν υποσεινηδητα τον εαυτο τους για να ξεφυγουν απο κάποιες καταστάσεις. Οταν δεν τα καταφέρνουν να φτάσουν στον ανέφικτο στόχο τους απογοητευονται και θεωρούν τον εαυτο τους αποτυχια!
Ευχαριστώ πολύ!

Γεια σου anasia,
μπραβο για αλλη μια φορα για τον προβληματισμο που μας εθεσες.Ειδικα σε μια εποχη που το τελειο και κατα συνεπεια το ανεφικτο εχουν γινει λιγο πολυ τροπος αντιληψης και ζωης. Με συνεπεια να χανουμε την καθε μερα σαν ουσια και ποιοτητα και να κυνηγαμε μια χιμαιρα τελειοτητας που πολλα λαθη συμπεριφορας κατα την παιδικη μας, κυριως, ηλικια μας εβαλαν μεσα μας.
Ετσι διαλυουμε μια δουλεια, μια σχεση, μια φιλια και παει λεγοντας, στο βωμο της πλανεμενης μας αντιληψης και της καταστροφικης μας αποψης, για την ΤΕΛΕΙΑ δουλεια, για την ΤΕΛΕΙΑ σχεση, και την ΤΕΛΕΙΑ φιλια. Και το αποτελεσμα;
πιο αποδυναμωμενοι ψυχικα και σωματικα απο ποτε, πιο πληγωμενοι απο ποτε, πιο μονοι απο ποτε, να αναρωτιομαστε αραγε τι εφταιξε και ο εργοδοτης δεν καταλαβε την αξια μας οσο επρεπε χωρις να σκεφτουμε οτι υπαρχει και η πιθανοτητα να την ειδε και να την αναγνωρισε και οτι εκει φτανουν οι δυναμεις μας, ο συντροφος δεν ηταν γαλαζιος πριγκηπας ή γαλαζια πριγκηπισα και ετσι δεν καλυψε ποτε τα ονειρα μας χωρις να εχουμε διακρινει ποτε το φοβο, τον τρομο καλυτερα που καθε φορα ενιωθε αυτος ο ανθρωπος οταν ερχοταν αντιμετωπος με τα τεραστια και ανεφικτα \"θελω\" μας, ο φιλος δεν σταθηκε ποτε στο υψος των περιστασεων που εμεις του θεσαμε χωρις να τον ρωτησουμε ποτε αν μπορουσε να φτασει τον πηχυ που ειχαμε βαλει για να ειναι φιλος μας...
Για ολα παντα φταινε οι αλλοι, και εμεις πλανεμενοι μεσα στην αρρωστη τελειομανια μας, οδηγουμε τον εαυτο μας καθε μερα και περισσοτερο στην πληρη αποξενωση και στην αυτοκαταστροφη.
Ευχης ευαγγελιο στεκει το γεγονος να παρουμε καποια στιγμη ειδηση του δραματος μας, να χτυπησουμε τοσο \"πατο\" που να ξυπνησουμε απο τον μη ρεαλιστικο υπνο μας και να κατσουμε στην καρεκλα ενος ειδικου, να ξεδιπλωσουμε τα φυλλα της ζωης μας και της ψυχης μας και να αρχισουμε να διαπιστωνουμε με εκπληξη στην αρχη, αρνηση(\"αν ειναι δυνατον! εγω δεν φταιω σε τιποτα..\") και αποδοχη μετα απο αρκετη δουλεια με τον ειδικο οτι εμεις ειμαστε οι καταστροφεις και οι ισοπεδωτες των ιδιων μας των επιθυμιων.
Φυσικα εννοειται οτι αυτη η συμπεριφορα,το κυνηγι και η κατακτηση του τελειου, εχει τις ριζες της σε πρωιμες και καθοριστικες ηλικιες της ζωης μας.
Στην απλοτητα, φιλοι μου,κρινοντας απο τη δικη μου εμπειρια, κρυβεται τα αλφα και το ωμεγα της ζωης, στο να ευχαριστεις τον Κυριο καθε πρωι που βλεπεις το φως να ανατελει και σου δινει ετσι τη δυνατοτητα να αρπαξεις τη μερα στα χερια σου και να τη ζησεις, φερνοντας κοντα σου πρωτα ολα εκεινα τα μικρα αλλα τα τοσο απαραιτητα, που θα σε οδηγησουν καποια στιγμη και στα πιο μεγαλα. Τα οποια\"μεγαλα\" θα ειναι αποτελεσμα και φυσικη συνεπεια και οχι πρωταρχικος, ουτοπιστικος στοχος και ανεφικτο και ισοπεδωτικο για τον ψυχισμο μας γεγονος.
Φιλικα,

Anasia εχεις απολυτο δικιο σε αυτο που λες.Συνηθως οταν κυνηγαμε το τελειο καταληγουμε να μην μας ευχαριστει τιποτα απο οτι κανουμε γιατι παντα θεωρουμε οτι υπαρχει και κατι καλυτερο το οποιο δεν το πετυχαμε,οσο καλα και αν εχουμε καταφερει κατι.Ετσι αμφισβητουμε και ολη μας την προσπαθεια με αποτελεσμα να απογοητευομαστε και να πιστευουμε οτι ποτε δε θα τα καταφερουμε σε κατι.Ετσι ειναι πολυ καλυτερα να βαζουμε μικρους στοχους τους οποιους ειμαστε σε θεση να τους πετυχουμε και σιγα σιγα να στοχευουμε και σε κατι υψηλοτερο.Και φυσικα δεν πρεπει να ξεχναμε να επιβραβευουμε τον ευατο μας τοσο για οτι καταφερνουμε αλλα και οσο για οτι δεν καταφεραμε και τοσο καλα ομως προσπαθησαμε!!;)

Ευχαριστώ παρα πολύ τα ατομα dr και nikigirl18 για την δικιά τους συμμετοχή και συμπλήρωση στο άθρο μου!
Ευχαριστώ!

Συμφωνω με αυτα που αναφερατε .
Ειμαι τελειομανησ των ακρων. Ομολογω οτι το μονο που καταφερα ειναι να οδηγησω τον εαυτο μου σε ενα επιπεδο χειροτερο και απο το φυσιολογικο. Παντοτε πετυχαινα τουσ στοχουσ μου, μα ποτε δεν ημουν ευχαριστημενη με αποτελεσμα να προσπαθω σκληρα για κατι ανεφικτο. Αγωνιζομουν σαν τρελλη, καταστρεφοντασ τον εαυτο μου. τωρα πληρωνω.
Στη ζωη ,δυστυχωσ ή ευτυχωσ , υπαρχουν επιτυχιεσ αλλα και αποτυχιεσ. Πρεπει να δεχομαστε οχι μονο τισ επιτυχιεσ αλλα και τισ αποτυχιεσ, αλλιωσ δεν ειμαστε ρεαλιστεσ και επηρεαζουμε την ψυχικη μασ διαθεση και υγεια.

Κορίτσια,

πιστευω πως το θέμα είναι το πως προσδιορίζει ο καθένας μας το \"τέλειο\" ή μάλλον κατά πόσο το αυτο- περιορίζει. Η τελειότητα περιέχει ανώτερες αξίες, συμπαντικές αλήθειες . Ο άνθρωπος ελκύεται απο την τελειότητα , το Ανώτερο κομμάτι του εαυτού μας αναζητά την τελειότητα.

Η τελειότητα είναι μια συνεχής πορεία στους ατέλειωτους αιώνες, δεν έχει αρχή ούτε τέλος, είναι η διαρκής εξέλιξη μας, είναι η συνειδητή επιλογή μας να αναζητήσουμε την τελειότητα και να την φθάσουμε.

Τελειότητα σημαίνει ότι προσπαθώ κάθε φορά, σε κάθε δίλημα μου να επιλέγω εκείνη την απόφαση, εκείνη την πράξη που θα περιέχει περισσότερη αγάπη για τον συνάνθρωπό μου, περισσότερη καλοσύνη, περισσότερη ομορφιά, περισσότερη αλήθεια , από κάποια άλλη επιλογή.

Αυτη ειναι η πορεία μας. Κάθε στιγμη κάνουμε μια επιλογή. ΑΠό τα πιο απλά πράγματα έως τις μεγάλεςαποφάσεις ζωής. Κάθε στιγμή επιλέγουμε κάτι σε σχέση με κάτι άλλο. Τα κτιτήρια των επιλογών μας είναι που προσδίδουν το μεγαλείο της τελειότητας των πράξεών μας και κυρίως των σκεψεών μας.

Και το πιο σημαντικό. Μόνο για τον εαυτό μας μπορούμε να κάνουμε επιλογές, μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν συνάνθρωπό μας, η προσπάθεια αλλαγής του εμπίπτει στην καταστρατήγηση του δικαιώματος του για ελεύθερη βούληση.

Οσο όμως αλλάζουμε εμείς τοσο θα αλλάζει και ο κόσμος γιατί απλά θα τον αντιμετωπίζουμε με περισσότερη αγάπη, καλοσύνη, ομορφιά και αλήθεια.

Σας φαίνεται \"ανεύφικτη\" αυτη η πορεία τελειότητας? Είναι ουτοπιστικά αυτά τα κριτήρια προσδιορισμού της τελειότητας? Θέλετε να το συζητήσουμε?

Ευχαριστώ την marina για την δικιά της προσωπική εμπειρία οπου μιράστηκε μαζί μας και Black Rose για την δικιά της προσωπική άποψη στο άθρο μου!
Ευχαριστώ!