Αντιδράσεις σε άσχημα νέα

Καλησπέρα,

Απο εφηβη όταν κάτι γινόταν δυσάρεστο ο θάνατος (εκτός οικογενείας) ή μια αναποδιά, μία αρρώστια που τυχαίνει να ακουσω, μια καταστροφή, δεν μου προκαλούσε θλιψή αλλα εκτός του ότι τα συναισθήματα μου ήταν αδιάφορα, μπορώ να πω οτι με τραβαγε το χειροτερο σενάριο, το πιο δυσαρεστο και οσο πιο δυσάρεστο ήταν αυτό τόσο πιο πολύ με ενδίέφερε να ακούω και να μαθαίνω τι γινόταν. Εννοω κάποιος κάνει εξετάσεις το μαθαίνεις και αντι να πω μακάρι να μην έχει κάτι σκέφτομαι φαντάζεσαι να είχε τι θα γινόταν? πας σε μια κηδεια πχ και δεν πας για να \"Σταθείς\", πας για να δεις τον άλλο να κλαίει.

Με έχουν προβληματίσει πολύ αυτές μου οι σκέψεις ειδικά για ανθρώπους που νοιάζομαι πολύ και καταλήγω στο οτι απλα θα είμαι κακός ανθρωπος και αυτό με στεναχωρεί τοσο πολύ γιατί γενικότερα (εκτος σκεψεων) ειμαι τόσο δωτικός ανθρωπος, κάνω ότι μπορώ για να είναι οι άλλοι χαρούμενοι, και δεν μπορω να καταλάβω γιατί στο άκουσμα κακών ειδήσεων δεν θέλω το καλό αποτέλεσμα αλλα απλά χειροτερα νέα...

Το έχει νιώσει ποτέ κανείς ή απλά τρελλένομαι σιγά σιγα?

Kανείς παιδιά έτσι? Τελικά μάλλον έχω μεγάλο πρόβλημα και δεν το είχα καταλάβει...

anvvnimi...πιστευω πωσ ολοι καμια φωρα κανουμε κακιεσ σκεψεισ....ξερεισ..τυπου...\'\'� �α σε βρει αυτο που μου εκανεσ..\'\'...να μην σε ερωτευτει ποτε καμια οσο εγω σε αγαπησα....κλπ...
δεν νομιζω πωσ μασ καθηστα κακουσ ανθρωπουσ ...ισωσ ειναι πανω στον θυμο..την αγανακτιση..την αδικια..

.....ειδικα αν ειναι κατι το πολυ περιστασιακο..αν κατι δεν μασ εχει γινει εμμονη ιδεα...και αν δεν επιδιωκουμε να κανουμε κακο στουσ αλλουσ...

λεω δηλαδη οτι αν εσυ δεν πασ επιτιδεσ στα νοσοκομεια να δεισ τουσ ανθρωπουσ να υποφερουν...η αν δεν δυσκολευεισ την ζωη καποιου ..και ειναι μοναχα καποιεσ σκεψεισ...τοτε ..δεν ειναι τοσο ασχημα τα πραγματα..ισωσ ειναι ο τροποσ σου να εκτονονεσαι...πχ..νιωθεισ πωσ επειδη οι αλλοι ανθρωποι δεν ειναι τοσο καλοι οσο εσυ..η οσο θα ιθελεσ να ειναι...κατα εναν μικρο τροπο...τουσ αξιζει να υποφερουν..μπασ και αλλαξουν... κατι τετοιο μαλλον λογικο μου φαινεται ... το θεμα θα ειναι ..αν πχ αρχισεισ να προκαλεισ επιτιδεσ εσυ πονο...

δεν μπορω να το εξηγισω αλλιωσ..

ανώνυμη.......το έχω πάθει πολλές φορές και έχω ακριβώς την ίδια απορία με σένα. Λέω, \"χαιρέκακη είμαι τελικά?\".
Όχι, είναι η ανθρώπινη φύση. Θα σου πω τι περίπου διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές πολύ απλοικά. Εχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι ειδήσεις στην τηλεόραση είναι κατα 90% δυσσάρεστες? Έχεις αναρωτηθεί γαιτί πάντα τα δελτία και οι εφημερίδες κάνουν το τόσο άλλο τόσο προκειμένου να πουλήσουν την πραμάτεια τους?
Γιατί όλοι μας, (αυτόματος μηχανισμός), ενδιαφερόμαστε για το χειρότερο και όχι για το καλύτερο. Δεν σημαίνει πως είμαστε κακοί άνθρωποι, απλά μας ιντριγκάρει περίσσότερο μια κακή είδηση και ειδικά όταν δεν πρόκειται για μας, τους γονείς, τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους.
Θα πεις, οκ, κρίμα ο άνθρωπος, αλλα δεν θα τρελλαθείς, ούτε θα ανατρέψεις τη ζωή και την ψυχολογία σου για ένα γείτονα. Αυτό δεν σε κάνει κακιά, αλλά άνθρωπο.
Δεν ξέρω αν ήμουν σαφής, θα ξαναπροσπαθήσω κάποια στιγμή.

Γεια σου!:)
Νομίζω πως αυτό που περιέγραψες έχει να κάνει με κάποιον αμυντικό μηχανισμό,απώθηση ή μόνωση(η μόνωση ταιριάζει με αυτή την αποστασιοποίηση που ένιωθες αντί για θλίψη όταν άκουγες κακά νέα).Κάποια μας \"μη αποδεκτά\"ψυχικά στοιχεία,συναισθήματα,ιδέε ς,ενορμήσεις,καθώς μας προκαλούν έντονο άγχος,αποχωρίζονται από το συναισθηματικό υλικό που κανονικά τα συνοδεύει.Ίσως να είναι νευρωτικής φύσης άμυνα.Αλλά καθώς δεν είμαστε ειδικοί,αν το διαβάσει ο Petran ή η Marina38 θα μπορέσουν σίγουρα να σου δώσουν τη σωστή απάντηση.Πάντως είμαι βέβαιη πως η σκέψη σου για τη σύνδεση αυτών με τον χαρακτηρισμό σου ως κακό άτομο,δεν ισχύει.:)

Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Ειλικρινά με βοηθήσατε πολύ. Και εγώ εκέι το ρίχνω στο οτι πάνω κάτω όλοι μας έχουμε μια εφεση στο \"κακο\" αλλα αυτά τα πράγματα δεν μπορώ να τα συζητησω ούτε με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Θα ήθελα απλά να προσθέσω οτι όλο αυτό οξύνθηκε εδω και ένα εξάμηνο που περνάω μία φάση κατάθλιψης-φοβίας-πανικού με κύριο αγχος το εάν θα τρελλαθώ. Για αυτό το λόγο και τώρα με απασχολούν αυτές οι σκέψεις (όχι οι ίδιες) αλλά το γιατί να σκέφτομαι έτσι... Ενω παλαιότερα δεν τους έδινα καμία σημασία...

Η γνώμη των Petran και Maρina38 θα ήταν ακρως καλοδεχούμενη.

Παιδιά καμια ιδέα?

γεια και χρονια πολλα!

μερικες ιδεες που ασφαλως ξεκινουν απο μενα ειναι οι εξεις


ισως το εσωτερικο σου συναισθημα αρκετες φορες συμβαδιζει με κατι δυσαρεστο παρα με κατι ευχαριστο οποτε νιωθεις ασφαλεια να εκτυλισεται κατι αναλογο αφου συμβαδιζει με αυτο που νιωθεις

πολλες φορες το δυσαρεστο ειναι κατι που εχουμε ψιλοσυνηθισει...τουλαχιστο� � εγω αφου καθως μεγαλωνα εαν π.χ. ο πατερας μου ελεγε εκατο λεξεις τη μερα η 80 με ενενηντα θα ηταν με αρνητικο περιεχομενο καθως επισης και οι ογδοντα στις ενενηντα συναισθηματικες αντιδρασεις στο προσωπο του... ετσι το θετικο ειναι κατι που και μενα μου αναβλυζει μετα απο αρκετο ψαξιμο ενω το αρνητικο τσακ. αμεσως βρε παιδι μου.


παντως δε με θεωρω χαιρεκακη απλα και γω ιντριγκαρομαι με κατι πιο δυσαρεστο


μια μερα ειμασταν στο αυτοκινητο εγω η μητερα μου και ο μπαμπας μου. Επιτηδες ειπα δυο τρια θετικα συμβαντα και σε αυτα αμτεδρασε η μαμα μου συζητωντας. ο μπαμπας μου ελαβε μερος στη συζητηση μονο οταν ακουσε το τεταρτο γεγονος που ανεφερα που ηταν πολυ αρνητικο και αφορουσε μια αλλη οικογενεια


αχ αυτα...


δεν ξερω αν σε φωτισα...:)


παντως εγω που τα εχω συνειδητοποιησει ολα αυτα προσπαθω


οχι οτι παντα τα καταφερνω

απλα προσπαθω να με στρεψω προς μια θετικη σταση η σκεψη

ο οργανισμος μου δυσκολευεται


αλλα αν με δω πολυ καθαρα αυτο ειναι που θελω πια

θετικοτητα και αγαπη

απλα δεν ειναι καθολου ευκολο

ουτε να το παρω ουτε να το δωσω

η δυναμη της συνηθειας και της εσωτερικης γονιδιακης τασης θα ελεγα ολιγον με εμποδιζει...

αλλα προσπαθω

Anwnimi3, καλωσήρθες. Έχουμε και το ίδιο νίκ:)

Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι για να διαλέξουμε το ίδιο νικ ίσως κάποια χαρακτηριστικά μας να μοιάζουν.
Το δεύτερο που σκέφτηκα διαβάζοντας το ποστ σου είναι ότι αυτή η αντίθεση, αυτή η σύγκρουση κι εμένα με βασάνιζε κάποτε πολύ πολύ συχνά.
Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια πότε έφυγε ή πως έφυγε. Το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως όταν μου συνέβησαν εμένα δυσάρεστα γεγονότα (αλλά και πάλι είχα μπει στο φαύλο κύκλο να εύχομαι να πάθουν οι άλλοι τα ίδια...).
Μου έδωσες τροφή για σκέψη...
Μήπως αισθάνεσαι ότι οι άλλοι είναι οι πρωταγωνιστές κι εσύ στην αφάνεια, ακόμα και στα δυσάρεστα; Ότι ακόμα και στα δυσάρεστα, η ζωή θα τους χαμογελάσει και στο τέλος πάντα θα βγουν αλώβητοι; Σαν να είναι κάτι σαν ένα παράπονο για τους άλλους, τους δευτεραγωνιστές, τους αφανείς;
Σκέψεις... Που μπορεί να είναι και εντελώς εκτός.

anwnimi, γενικότερα, είμαι πολύ κοινωνική με ένα πολύ μεγάλο κύκλο, δεν θεωρώ οτι είμαι στην αφάνεια καθόλου. Πάντα θεωρούσα οτι υπήρξα τυχερός άνθρωπος και επαγγελματικά και προσωπικά.. Το μόνο που με στεναχωρούσε και ακόμα συμβαίνει σχετικά με τους φίλους μου είναι ότι νιώθω δυσάρεστα πολύ όταν δεν μου δίνουν σημασία ή θεωρήσω ότι γνωρίζουν άλλους και χωρίς να κάνουν κάτι συγκεκριμένο νιώθω πχ μιας μορφης ζήλια. (Για φίλους, όχι για σχέσεις)

Άρα ενώ φαινομενικά είσαι καλά με πολλούς ανθρώπους γύρω σου, μέσα σου δε νιώθεις καλά, ίσως και μοναξιά πολλές φορές.
Πόσο κοντά αισθάνεσαι στους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτό το μεγάλο κύκλο; Αισθάνεσαι ότι η φιλία σας έχει ουσιαστικές βάσεις, μπορείς να πεις πράγματα πολύ προσωπικά σου, σε αποδέχονται για αυτό που είσαι;
Επίσης, γιατί η δική σου αξία θα πρέπει να προσδιορίζεται συνεχώς από τις διαθέσεις των άλλων προς εσένα;

Γιατί λοιπόν νιώθεις την ανάγκη να έχεις τα πρωτεία στις επιλογές άλλων;Aυτή η μεγάλη κοινωνικότητα,αντικατοπτρ� �ζει άραγε μεγάλες ανάγκες αποδοχής;

δεν ξερω αν αυτο που θα σκεφτω ειναι σωστο και ισχυει, γιατι εγω ειμαι το τελειως αντιθετο, αλλα και τα αντιθετα καπου πιστευω οτι εχουν κοινη βαση...αλλα αν κατι σου ακουστει λανθασμενο μην με παρεξηγησεις και μην ενοχλησει την ψυχη ου, γιατι εδω κανουμε ικασιες δεν γνωριζουμε τιποτα με ακριβεια...οκ;;;
Λοιπον στο παραδειγμα που εδωσες με την κηδεια, προσωπικα πιστευω οτι το νιωθεις αυτο οχι επειδη πραγματικα το θελεις, απλα προετοιμαζεις τον εαυτο σου για το τι θα συναντησεις εκει, προσπαθωντας να προστατεψεις τον εαυτο σου, να μην επηρεαστεις δηλ απο το ασχημο.Και στο αλλο παραδειγμα το ιδιο, σκεφτεσαι το ασχημο και συμβιβαζεσαι με αυτο για να μην πληγωθεις...Δεν συμβαδιζει να εισαι κακος ανθρωπος και παραλληλα δοτικος, δεν γινεται, απλα ειναι ο τροπος αντιδρασης σου...Δεν ξερω μου ακουγεσαι να εχεις πληγωθει καποτε παρα πολυ, αν ισχυει αυτο ισως να ειναι και ο λογος που σκεφτεσαι ετσι...Αλλοστε λες οτι εχεις μεγαλο κυκλο, ποιος ανθρωπος θα ηταν αγαπητος σε τοσο κοσμο αν ηθελε το κακο ολων...Παραπανω γραφτηκε οτι ισως δεν σε γεμιζει αυτος ο κυκλος και εχει καποια βαση...Γενικα ειμαι σχεδον σιγουρι οτι ειναι τροπος αντιδρασης...Αλλος ενας λογος που μπορω να σκεφτω ειναι οτι επειδη αισθανεσαι εσυ πληγωμενη και πονεμενη να προσπαθεις να βρεις στηρηξη απο τον πονο του αλλου...δηλ. να δεις οτι και ο αλλος μπορει να ποναει και αρα δεν εισαι μονη...Γενικα μιλας για τα συναισθηματα σου;Θα τολμησω να υποθεσω πως οχι...