Καλησπέρα σε όλους/ες και χρόνια πολλά.
Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρό παιδί δυστυχισμένο τις περισσότερες φορες,απο τα χρόνια του δημοτικού.Δεν είμουν κοινωνικό άτομο κάτι που συνεχίζεται και σήμερα.Δεν έχω πολλές παρέες και πολλές φορές δεν έχουμε τι να πούμε.Νιώθω πολύ μόνος,το ίδιο συμβαίνει και όταν είμαι έξω με μεγάλη παρέα.Πάλι μόνος νιώθω.
Πρίν χρόνια στην εφηβεία στα 14 είχα τάσεις αυτοκτονίας.Όμως φοβόμουν πολύ τον θάνατο.Όταν λείπαν όλοι απο το σπίτι έβρισκα την ευκαιρία και έπινα μπύρες που τις είχα αγοράσει όταν τέλειωνα το σχολείο και τις έκρυβα στην τσάντα μου.Ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω καλά.Δεν ξέρω αν έχει πάει κάτι στραβά με την ζωή μου ή αν το έχω στο αίμα μου.
Όμως πέρα αυτής της κατάθλιψης που έχω χρόνια έχω και συχνά περιόδους αυτο που ονομάζεται μανία.Δηλ μεγάλη ενεργητικότητα,δεν νυστάζω,είμουν πάντα υπερκινητικός και επίσης κάτι που βρήκα στην wikipedia:<<Πολλά άτομα μπορεί να θεωρούν ότι είναι σε μια "ειδική αποστολή" ή ότι είναι ανώτεροι όλων των άλλων, ιδέες που θεωρούνται μεγαλοπρεπείς και εξωπραγματικές.>>
Να προσθέσω ότι δεν έχω και φυσιολογικό ύπνο,έχω άγχος για πολλά πράματα και νιώθω άβολα όταν είμαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους που δεν γνωρίζω όπως σε καφετέριες(πάντα μ αρεσαν οι καφετέριες χωρίς πολύ κόσμο).
Έχω σκεφτεί πολλές φορές να πάω σε ψυχολόγο αλλά δεν έχω την οικονομική δυνατότητα και μαζεύω χρήματα για να φύγω από το σπίτι μου .Πέραν αυτού δεν θέλω να αναφέρω τπτ στους γονείς μου για ψυχολόγους.
Να αναφέρω επίσης ότι είμαι κολλημένος με τον υπολογιστή χρόνια τώρα και είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο επικοινωνώ συχνά με ανθρώπους.
Υπάρχει κάποια μέθοδος η οποία μπορέι να με βοηθήσει?Δεν θέλω να βγώ κάτω από Ι2 στον στρατό.
