Καλή χρονιά σε όλους κι έυχομαι προσωπική ανάπτυξη για τον καθένα :)
Είμαι καινούργιο μέλος και θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας,όχι τόσο περιεκτικά,γιατί μια ιστορία για να γραφτεί θέλει πολλές σελίδες.
Ήμουν φαντάρος και μάλιστα μετατέθηκα στην Αθήνα κατ\'εξαίρεση και βέβαια βρίσκοντας το κατάλληλο βύσμα(!).(όλα φαινόντουσαν τόσο καλά)
Περίπου στον μήνα κι έχοντας ιγμορίτιδα κι αφού \"κακοποιούσα\"τον εαυτό μου με ξενύχτια αλκοόλ και με άγχος άρχισα σιγά σιγά να νοιώθω τα βράδια ότι θα καταπιω τη γλώσσα μου.Κι ένα απόγευμα έπαθα μια καταπληκτική κρίση πανικού νομίζοντας πως δεν μπορώ να αναπνεύσω-αίσθημα θανάτου και να μουδιάζουν τα χέρια μου και το πρόσωπο μου.
Αυτό είχε γίνει παρασκευή βράδυ,ολόκληρο το σ/κ έμεινα ολομόναχος στο νοσοκομείο,στη νευρολογική πτέρυγα,κι αυτό γιατί δεν ήθελα να ανησυχήσω κανέναν και βέβαια η μητέρα μου έλειπε για διήμερο και δεν ήθελα να το διακόψουν.
Έμεινα 12 μέρες στον νοσοκομείο κάνοντας όλες τις εξετάσεις και βέβαια δεν είχα τίποτα.
Όλες αυτές τις μέρες δεν ήμουν καθόλου καλά,έπασχα από ιδεοληψίες,νόμιζα ότι θα καταπιω τη γλώσσα μου,δεν μπορουσα να καταπιω καλα,δεν ετρωγα,μια μερα ειχα συχνοουρια και συχνοδιψια(καθε 5 λεπτά πήγαινα στη τουαλέτα),δεν μπορούσα να δω τηλεόραση,ημουν στο μπαλκονι και νόμιζα πως το σώμα μου από μόνο του θα βρεθέι στο κενό,δεν μπορούσα να διαβάσω,το μόνο που έκανα ήταν να λύνω σταυρόλεξα(!).
Στο προαύλιο χώρο βγήκα μετά από 3 ή 4 μέρες.Μέχρι τότε ήμουν εντός του κτιρίου και μόνο.
Οι μέρες περνούσαν,το βάρος στο στήθος ήταν πολύ έντονο και δεν μπορούσα να περιμένω πουθενά,πήγαινα στους γιατρούς και τους έλεγα να μπω μέσα όσο πιο γρήγορα γινόταν για να τελειώνω,δεν είχα καθόλου υπομονή.Όταν μπήκα να κάνω μαγνητική δεν άντεξα ούτε 10 δευτερόλεπτα και την έκανα τελικά με χρήση ήπιου ηρεμιστικού(πραγματικά ήταν απόλαυσησε σχέση με αυτό που περνούσα).
Μετά ο ψυχίατρος μου πρότεινε αναβολή,τελικά δεν τη πήρα και συνέχισα τη θητεία μου(9μηνη).
Όταν έβλεπα τους δικούς μου ένοιωθα τόσο άγχος όσο δεν φαντάζεστε,δεν μπορούσα,ήθελα να φύγουν όλοι,να μην με βλεπουν έτσι.
Όλες τις ημέρες δεν είχα καμία επιθυμία,μα καμία,ώσπου μου ήρθε στο μυαλό το ΝΕΡΟ!!!
Το πρώτο πράγμα που ζήτησα ήταν να δω θαλασσα.Από τότε νομίζω πως ήταν και η αρχή της επαναφοράς.
Πριν βγω απ\'το νοσοκομείο έβλεπα τα αυτοκίνητα στην κατεχάκη να πηγαίνουν σαν τρελά και αυτό με άγχωνε πολύ.Γενικότερα το \"μελλοντικό\" άγχος το είχα,τί θα γίνει άμα βγω απ\'το νοσοκομείο,αν θα γυρίσω στη μονάδα αν αν αν...άν χάσω τους γονείς μου..αν θα μέινω μόνος μου...κλπ
Βγαίνοντας απ\'το νοσοκομείο είχα να αντιμετωπίσω την επανένταξη μου πράγμα που έγινε με πολύ αργούς ρυθμούς,δεν πήρα ούτε ένα φάρμακο,οι γιατροι μου ελεγαν πως πασχω απο γενικευμενη αγχωδης διαταραχη,μια αλλη μου ειπε να παρω Ταβορ,ενας αλλος γιατρος,γνωστος μας,διευθυντης μαλιστα και χωρις να εχουμε συναντηθει μου ειπε να παρω Ladose kai tranxen,διαβασα τις παρενεργειες και τότε φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.Μετά πήγα σε άλλον γιατρό και μου είπε να πάρω cipralex,το αγόρασα αλλά δεν άγγιξα,κάθε φορά που έλεγα πως από αύριο τα ξεκινάω τότε την επόμενη μέρα ένοιωθα καλύτερα.Τα μεσημέρια δεν μπορούσα να κοιμηθώ κι αν το προσπαθούσα ένοιωθα έναν ηλεκτρισμό στον εγκέφαλο (ενα τζιζ ας το πουμε) που δεν με άφηνε,μόνο το βράδυ έπεφτα απ\'την κούραση και κοιμόμουν.Όλη μου η θητεία πέρασε με αυτή τη κατάσταση.
Πέρασε απ\'τη σκέψη μου μήπως είμαι δαιμονισμένος(!),πήγαμε με τη μητέρα μου σε ιερέα,με διάβασε κλπ(γενικότερα δεν είμαι και τόσο θρήσκος πια) και μου σύστησε μια φίλη του ψυχολόγο.
Μετά φοβόμουν να μπω σε λεωφορεία,μετρό κτλ.Κάθε \"καινούργιο\" πράγμα που έκανα με άγχωνε τη πρώτη φορά,καμιά φορά λέω το εξής που ίσως να δίνει την εικόνα του τι περνούσα...
..ήμουν σαν ένα μωρό που έτρεμε στο κάθε του βήμα έχοντας όμως συναίσθηση-\"λογική\"...
Έχουν περάσει δυο χρόνια,είμαι καλά αλλά έχουν παραμείνει κάποια μικρά πραγματάκια,γενικότερα είμαι άνθρωπος που φιλοσοφεί αρκετά και συζητάει.
Δεν πήρα ούτε ένα φάρμακο και γι\'αυτό δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι έπραξα σωστά,ίσως θα έπρεπε να τα ξεκινήσω αλλά αυτό δεν θα το μάθω ποτέ,οπως επισης δεν έκανα και ψυχοθεραπεία.
Για μεγάλο χρονικό δίαστημα δεν ήθελα να το συζητάω,το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να ξεχάσω,απέφευγα κάθε επαφή με ανθρώπους που είχαν τον ίδιο πρόβλημα με εμένα,ένοιωθα τόσο πολύ αδύναμος.
Κάποια πράγματα που έμαθα από αυτό που μου συνέβη έιναι τα εξής:
Δεν κρατάω τίποτα μέσα μου ή τουλάχιστον προσπαθώ τις περισσότερες φορές να το εκφράζω.
Έχω μειώσει κατά πολύ τους εγωισμούς μου,αν νοιώσω πως ένας άνθρωπος θα με κάνει να νοιώσω καλά τότε δεν θα περιμένω να με πάρει τηλέφωνο αυτός αλλά θα τον αναζητήσω εγώ.
Εκφράζω τα συναισθήματα μου πιο έντονα,πλέον λεώ πιο εύκολα σε κάποιον ότι τον αγαπάω και δεν με πειράζει καθόλου αυτό,επίσης αγκαλιάζω τους ανθρώπους πιο πολύ.
Προσπαθώ να είμαι υπομονετικός και δεν παίρνω πλέον βιαστικές αποφάσεις όπως έκανα στο παρελθόν.
Έχω αδικήσει φίλους κι αυτό με στενοχωρεί ιδιαίτερα αλλά προσπαθώ να τους δείξω ότι έχω αλλάξει και όχι να τους απομακρύνω απ\'τη ζωή μου.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό όλα αυτά τα περνάμε μόνοι μας αλλα ένα μικρό ποσοστό,καθοριστικό όμως, ανήκει στους δικούς μας ανθρώπους.
Αν δεν τους είχα ίσως να ήταν χειρότερα τα πράγματα.
Κλείνοντας ευχαριστώ πολύ όποιον δάβασε την ιστορία μου,θα μπορούσα να γίνω περισσότερο κουραστικός,με περισσότερες λεπτομέρειες όπως ας πούμε πως έφτασα σε αυτό το σημείο και άλλες λεπτομέρειες,αλλά νομίζω πως θα έγραφα για πολλές ώρες.
Ο δικός μου σκοπός της ζωής είναι το να βρω με την δική μου έννοια τον εαυτό μου,η κρίση πανικού και όλα όσα έκανα στον εαυτό μου ήταν ένα βήμα παραπάνω προς αυτή τη κατεύθυνση,μου φαίνεται άπιαστο όνειρο αλλά ίσως ο ανώτερος μας εαυτός μας οδηγεί προς τα κει όσο κι αν παρεκκλίνουμε :)
Θα ξανά πω πως δεν πιστεύω πως έκανα καλά που δεν πήρα τα φάρμακα,απλά καταθέτω τη δική μου ιστορία,κάποιος που δεν τα πήρε.
Εύχομαι σε όλους μας να ξυπνήσουμε και να δούμε-δεχθούμε τα θαύματα που συμβαίνουν και μέσα μας και γύρω μας και να έχουμε αυτό που ο καθένας θέλει για τη ψυχή του.
Καλό δρόμο εύχομαι...:)
Με αγάπη
Ηλίας
