Παράδεισος ή κόλαση οι άλλοι;

Orion μου,

Μπορείς όμως να μας το γράψεις εδω.. ακόμα καλύτερα είναι να δώσεις στον καθηγητή το τετράδιο σου με τις σημειώσεις και να του ζητήσεις να το συζητήσετε προσωπικά.

Ούτε παράδεισος, ούτε κόλαση οι άλλοι. Κάπου ενδιάμεσα λοιπόν θα έλεγα εγώ. Αν σκεφτεί κανείς ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, θεωρητικά είναι ότι καλύτερο να ήμαστε κοινωνικοί. Πρακτικά όμως τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα, λόγω της εποχής μας. Οι απαιτήσεις είναι πολλές και δύσκολα μπορούν να αντεπεξέλθουν οι νέοι σε αυτές. Αναμφισβήτητα παράδεισος είναι να είσαι κοινωνικός από όλες τις απόψεις, μόνο που το κοινωνικός δεν σημαίνει το να έχεις φίλους πολλούς πέρα από γνωστούς? Και το ερωτηματικό είναι υπάρχουν φίλοι εκεί έξω ή μήπως τελικά για να μην πληγωθώ να μείνω στο δωμάτιό μου?:o

Πως θα μπορούσε κανείς να μείνει μόνος;
Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να συμβιώνει! Όλα χρειάζονται, φίλοι, γνωστοί, σύντροφος, οικογένεια...
Το καθένα με την αξία που του πρέπει. Από την άλλη, θέλουμε και την μοναξιά μας, βοηθάει να σκεφτούμε για εμάς, να ψάξουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε καλύτεροι.
Όλα, λοιπόν, στην σωστή τους ... δόση, αυτή είναι η άποψη μου!
Μακάρι όλοι να ήταν τυχεροί και να μπορούσαν να έχουν έστω και έναν φίλο καλό, δυστυχώς όμως όπως ήδη αναφέρατε, είναι κάπως δύσκολο και θέλει δουλειά!

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΦΤΙΑΞΕ Ο ΘΕΟΣ..

ΟΜΩΣ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ, ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ..ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ!
ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ, ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
ΕΝΩ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΞΩ ΜΕ ΠΑΡΕΑ, ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΜΟΝΟΣ.

ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!
ΕΓΩ ΤΗ ΒΡΙΣΚΩ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ, ΑΛΛΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ, ΓΡΑΨΕ ΜΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΣΟΥ.. :cool:

Πάνο μου όλοι θέλουμε κάποιες ώρες να είμαστε με πολύ κόσμο και άλλες ώρες να είμαστε απόλυτα μόνοι μας για ανασυγκρότηση σκέψεων και δυνάμεων......
Αυτό δεν είναι περίεργο!!!! Αρκεί όλα να βρίσκονται σε αρμονία και αναλογική ισορροπία.....Με λίγα λόγια οι ακραίες καταστάσεις συχνά δημιουργούν περίπλοκα εξελικτικά προβλήματα.
Δεν υπάρχουν δε ούτε απόλυτοι κανόνες στην κοινωνικοποίηση ,αλλά ούτε απόλυτα ενοχοποιητικά στοιχεία στην περιστασιακή ψυχολογική απομόνωση........
Σίγουρα το θέμα που έθεσες έχει πολλές διαστάσεις και σηκώνει πιο αναλυτική συζήτηση.......:)

\'\'παραδεισος\'\',\'\'κολαση\'\' ειναι ο Αλλος που εκφραζεται απο τη γλωσσα,το ασυνειδητο δηλαδη του καθενος απο εμας!

...οτι οι καταστασεις που εχουμε περασει οπως λες, ειναι καθοριστικες για τη διαμορφωση των αποψεων μας.

το θέμα είναι έτσι...
ο σαρτρ έλεγε \'η κόλαση είναι οι άλλοι\', γιατί στα μάτια των άλλων μπορούσες να δεις τον πραγματικό σου εαυτό...
έτσι, στο θεατρικό του \'κεκλεισμένων των θυρών\', όπου ήταν η συνάντηση στην κόλαση πέντε νομίζω διαφορετικών ανθρώπων, αυτό περίπου ήταν το θέμα...
να σε κοιτά κάποιος και να αναγνωρίζεις σ΄το βλέμμα του τις αδυναμίες σου...
ναι, σωστό, και μοιάζει σαν τη δική σου άποψη ΟΡΙΟΝ...
όμως το βλέμμα του άλλου έρχεται σε μας μέσα από το δικό μας βλέμμα...
πέρα από την κρίση, υπάρχει ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ.
η συνάντηση είναι η στιγμή που, πέρα απ\'τις αδυναμίες, η ίδια η ύπαρξή μας είναι μαζί με την ύπαρξη του άλλου. ζούμε μαζί, πεθαίνουμε μαζί, πονάμε μαζί, έστω κι αν μερικοί προτιμάνε να μη δείχνουν κάποιες πλευρές τους, όμως, στην ουσία, όλοι μαζί πατάμε πάνω στη γη, στο χώμα που τόσο μας μοιάζει: άλλοτε λασπώνει κι άλλοτε καρποφορεί, ανθίζει, πρασινίζει.
ας μοιραστούμε την κοινή μας μοίρα, έστω αυτό το τετράδιο, έστω κάποιες σκέψεις. έστω ένα κοίταγμα. απλό.
ένα απλό κοίταγμα: \'κοίτα, τόσος είμαι\'. η ταπεινοφροσύνη φέρνει γαλήνη, και κυρίως, βγάζει το φόβο από σενα αλλά και από τους άλλους...
την καλησπέρα μου

Alkmeon, αυτή τη φορά θα διαφωνήσω κάπως μαζί σου...

Η παρατήρησή σου είναι ολόσωστη, αλλά θα συμπληρώσω κι εγώ κάτι που μπορεί να βοηθήσει περισσότερο...

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε σκεφτεί αυτό το ερώτημα και το έχουμε κάνει με τη συγκεκριμένη μορφή (Παράδεισος-Κόλαση) γιατί πολύ απλά... έτσι το μάθαμε.

Η αρχή έγινε με το Jean Paul Sartre που δήλωσε \"Κόλαση είναι οι άλλοι\" κι από εκεί και πέρα άνοιξε ο χορός των απόψεων...

Δεν εννοώ ότι όλοι έχουμε μελετήσει την όλη διαμάχη, αλλά σίγουρα κάπου κάπως το ακούσαμε και μας έμεινε... Υπάρχει και στα σχολικά εγχειρίδια η αναφορά...

Οπότε, μάλλον μίλησε το ασυνείδητο του Sartre κι όχι το
δικό μας...

Sorry, απλά έκανα edit για να διορθώσω κάτι και έχασα τη σειρά... Απλά το μήνυμα αυτό είχε καταχωρηθεί πριν από το μήνυμα της τι-ποτέ και δε το λέω για να κερδίσω τα εύσημα, απλά για να μη τρελαθούν όλοι πως ο Sartre είναι πια τόσο αυτονόητος...:)

αγγέλικα, το αστείο είναι ότι καταχωρηθήκαμε το ίδιο λεπτό και δευτερόλεπτο...
η διαφορά μας θα ήταν φαίνεται σε κλάσμα δευτερολέπτου!
τι αστείο!
θεός σχωρέστον και το θείο σάρτρ, με την κόλασή του και τις δίκες του κι όλα τα υπαρξιακά συμπράγκαλά του! κι αυτόν κι όλο του το σόι :)
όταν ήμουνα παιδάκι τον λάτρευα τον τύπο, μετά μου πέρασε, κυρίως όταν διάβασα την περίπου αυτοβιογραφία του, τις λέξεις, μου την έδωσε, κ επίσης μου την έδωσε και ο τοίχος...
το θέατρό του όμως είναι εκπληκτικό...
΄την καλησπέρα μου και πάλι!

:)