Ψυχασθένεια. Ένα είδος ασθένειας που δεν έτυχε αλλά πέτυχε.
Νομίζω πως ο τίτλος τα λέει όλα.
Είχα το ξέσπασμα μου (όσο αυτό διήρκεσε) και τώρα έχει αναλάβει δράση το risperdal. Σκέφτομαι πιο αργά, οι παρενέργειες (παίξιμο μαλλιών, αργή σκέψη, αφηρημένη όραση κατά διαστήματα κ.α.) έχουν επανέλθει και είμαι πλέον στα πρόθυρα μιας ακόμα αποδοχής ότι θα συνεχίζω να πέρνω το φάρμακο για αρκετό καιρό ακόμα..
Απλά δύο λόγια να πω σε όσους από εδώ μέσα που γράφουν και δεν έχουν κάνει χρήση αντιψυχωσικών (δηλάδή για το πιο βαρύ είδος ψυχοφαρμάκων) και το παίζουν τρελοί και περήφανοι.
Η ψυχασθένεια δεν αρχίζει με τα ψυχοφάρμακα. Είναι κάτι που αρχίζει για έναν άνθρωπο από μικρή ηλικία, στις πρώτες του τραυματικές εμπειρίες. Απλά τις περισσότερες φορές δεν το προλαβαίνουν οι γονείς (να πάνε δηλαδή το παιδί τους σε κάποιον παιδοψυχολόγο). Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η γονική φροντίδα είναι ανύπαρκτη και όμως τα παιδιά βγαίνουν σχετικά \"νορμαλ\" όσον αφορά την κοινωνική τους ευφυία (γιατί περί αυτού πρόκειται).
Μπορώ να σου λύσω μια φαινομενικά αδύνατη ως απόδειξη εξίσωση (που λέει ο λόγος) και όμως να αδυνατώ να συμμετάσχω σε μια παρέα, σε μια κοινή διάλεκτο αντιπαλότητας και επικοινωνιακής αναπαραγωγής, να μπορώ να παίζω με τις λέξεις πάνω απο ένα πληκτρολόγιο αλλά να μπαίνω στο καβούκι μου όταν βρίσκομαι γύρω από κοινή έκθεση.
Πράγματι η δύναμη δημιουργίας που έπλασε όλο αυτόν τον πολύπλοκο και θαυμαστό κόσμο έκανε μοίρασμα. Να μπορεί να δίνει και να παίρνει όταν χρειάζεται. Να γυρίζει η ρόδα της ευτυχίας πουλώντας το νόημα της γνώσης ως αντίτιμο. Να μαθαίνουμε για να ξεχνάμε και να ξεχνάμε αυτά που μαθαίνουμε για να ευτυχήσουμε, να δώσουμε το δικό μας ξεχωριστό κομμάτι, να επιβάλλουμε την προσωπικότητα μας ωστε να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση μας, ότι το εγώ είναι καλύτερο απο τα υπόλοιπα εγώ, και αν χρειαστεί και βρεθεί η ευκαιρία να αναπλάθουμε αυτό το εγώ μέσα σε ένα γκρουπ απο διάφορα συνήθως καθρεφτισμένα απο την σεξουαλική ταυτότητα του κάθε εγώ.
Αν δεν υπήρχε το σεξ, σίγουρα θα υπήρχε Θεός. Ίσως αυτός ο Θεός να έπλασε ότι έπλασε και αμέσως μετά να άφησε το έργο του να εξελιχθεί μόνο του όπως η καναρίνα που απο το κλαδί του δέντρου της κλωτσάει το μωρό πουλί στον γκρεμό εως ότου μάθει να πετάει απο μόνο του.
Γράφω γράφω .. απόψε χωρίς κάποιο σχέδιο. Απλά γράφω. Λοιπόν για να επανέλθω στο θέμα.
Έλεγα πως η ψυχασθένεια αρχίζει από μικρή ηλικία. Σε μικρή ηλικία δεν είναι ψυχασθένεια αλλά τραύμα και δυστυχώς τα τραύματα σαν γίνουν πολλά το ξέσπασμα δεν αργεί. Και όσο αφήνει ο άνθρωπος το ξέσπασμα να εξαπλωθεί τόσο μπαίνει πιο βαθιά στα άδυτα μιας άβατης ψυχής.
Αν η αγάπη ήταν θάλασσα θα έπρεπε να είχα μάθει ήδη να επιπλέω πάνω της και όχι να κολυμπώ χωρίς να γνωρίζω που θέλω να φτάσω.
Μετά τα φάρμακα τι γίνεται λοιπόν? Έχουν ήδη περάσει κάποια χρόνια αλλά δεν παραπονιέμαι τώρα γιατί θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο σκοτεινό το βάθος της ψυχικής παράκλησης. Ίσως εφόσον ένας άνθρωπος κατάφερε να φτάσει σε ένα ακόμα πετραδάκι που εξέχει μέσα απο το ποτάμι να μπορεσει να βρεί και άλλα. Ίσως κάποια στιγμη να κοιτάξει λίγο ακόμα πιο ψηλά και να πιαστεί απο ένα κλαδί. Ίσως να σκαρφαλώσει και πάλι σε κάποιο δέντρο. Ο δρόμος είναι μέσα μου και συλλογίζεται το έξω. Μερικές φορές δεν οδηγούν όλοι οι δρόμοι στην βρώμη.
Είπα να γράψω και όπου φτάσει, δεν γράφω ασυναρτησίες ακριβώς (περισσότερο μοιάζουν με πολύ εύστοχα οργανωμένες σκέψεις χωρίς όμως ανθρώπινο καθρέφτισμα).
Μάλλον αισθάνομαι μοναχικούλης απόψε.. διάβασα και κάτι μελαγχολικό σε μια εφημερίδα. έλεγε ο άνθρωπος.. η μοναξιά είναι να αισθάνεσαι σαν ένας κόκκος άμμου στην αμμουδιά.
