The Last Well Person

Το άρθρο είναι ενδιαφέρον. Κάνει μια εισαγωγή στην ιατρική επιστήμη με αυστηρό ύφος. Το ζητούμενο ήταν για τον συγγραφέα να υπήρχε συνεργασία ασθενή και ιατρού ώστε η κοινωνία να μπορεί να παράγει ύλη μέσα από την ψυχή.

Το ζητούμενο είναι να δούμε κάποια γεγονότα μέσα από το μάτι ανθρώπων που έχουν περάσει από ίδιες καταστάσεις προτού εμείς, το μεγάλο χωριό, ακολουθήσουμε την μετάλλαξη της συνεργασίας προς την συντριβή της αμφιβολίας.

Το άλλο ζητούμενο βέβαια είναι να κατανοήσουμε το μέγεθος της απληστίας του δυτικού κόσμου. Δεν λέω είναι όμορφη η καλοπέραση αλλά ας μην μας το παίζουν και σωτήρες όσοι έχουν δεμένο τον γάιδαρο τους.

Η θεραπεία όπως είπα και σε ένα άλλο θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με το φάρμακο που θα χρειαστεί να ληφθεί αλλά και με την προσπάθεια του άγνωστου ασθενή, ο οποίος δυστυχώς ακροβατεί σε έναν κόσμο άγνωστο για όλους και γνωστό για όσους νομίζουν πως τον ξέρουν.

Έτσι ο Χ για παράδειγμα, ξέρει τον Χ κόσμο όπου και έχει ζήσει, έχει αναπτυχθεί μέσα από τις εμπειρίες του και ο Ψ για παράδειγμα ξέρει τον Ψ κόσμο, όπου δεν υπάρχει Χ κόσμος αλλά μόνο Ψ. Τα λέω λίγο φιλοσοφημένα μήπως και σωθούν μερικοί άνθρωποι που έπεσαν (αν-επίλεκτα η μη) στον ιστό μιας άψυχης αράχνης που δυστυχώς απο πίσω της κρυβόντουσαν αραχνοειδή που δεν είχαν την δυνατότητα να μάθουν έξω από αυτήν.

Καλώς η κακώς όλοι έχουν χωρέσει στην άβολη αλήθεια του προσωρινού θριάμβου, την νίκη του σεβασμού εκεί οπού πριν υπήρχε χλευασμός.