Ανθυιγεινές καταστάσεις, κίνδυνος αυτοκτονίας, περισσότερα φάρμακα...

Την πρώτη φορά που ερωτεύθηκα και προδόθηκα κατέληξα στο νοσοκομείο έχοντας καταπιεί 20 ασπιρίνες. Πάντα ήμουν μελαγχολική, ήμουν το παιδάκι που κορόιδευαν και έφτυναν όλοι. Πάντα είχα προβλήματα. Έκανα τη μαλακία και μετά πλακώθηκα στα φάρμακα και στις ψυχαναλύσεις. Έπειτα βρήκα έναν άνθρωπο που λάτρεψα κυριολεκτικά κ αυτός έλεγε πως με λατρεύει και πως είμαστε ο ένας για τον άλλο και "για πάντα μαζι"... Βέβαια από ένα σημείο κ μετά δεν μου φερόταν καλά αλλά υπέμεινα επειδή "αγαπιόμασταν"... Όταν του έλεγα να χωρίσουμε επειδή δεν άντεχα να πονάω με πράγματα που γινόντουσαν με κρατούσε με δάκρυα και λοιπά ψέμματα....
Γυρνούσα.
3 χρονιά σχέση.
Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενα το "αρνί" πήγε με άλλη, και με άφησε για αυτή την άλλη που γνώριζε μονό μερικές μέρες.

Και όταν σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι χάνεσαι. Πλέον ήθελα να πέσω από το μπαλκόνι για να πεθάνω ακαριαία.

Τα έπαιξα! Ένιωθα όπως τότε την πρώτη φορά που χάθηκα στον πόνο κ πήρα χάπια ... και έτσι νιώθω...

Δεν είχα σταματήσει ποτέ τα αντικαταθλιπτικά, πλέον όμως είναι σαν να πίνω νεράκι...

Έτρεξα το πρωί στο γιατρό, καλύτερο αυτό από το να χαθώ!
Του λέω "Κάντε κάτι! Θα χαθώ! "

Είπα είπα διάφορα, έκλάψα και στο τέλος πήρα στα χέρια μου μια ωραιότατη συνταγή που διπλάσιάζει τη ποσοτητά του αντικαταθλιπτικού και μου έγραψε κ ηρεμιστικά για να μη κάνω καμιά μαλακία...

Αυτή τη στιγμή είμαι σχετικά πιο ήρεμη, αλλά και σα μαστούρι λόγω του Tavor...

Εμένα οι "έρωτες" μου βγαίναν πάντα σε κακό για την υγεία μου. Δεν μπορω να τα αντέξω όλα αυτά δεν είναι για μένα...

Δεν το ξανά διακινδυνεύω...
Τέρμα οι έρωτες και τα γκομενικά
Next step θα είναι ή τρέλα ή θανατός
οπότε ας ζήσω και ας ζήσω χωρίς άντρες...
Αρκεί να είμαι καλά.

Καλησπέρα σου:)
Γιατί όμως το δίλημμα ή έρωτας ή θάνατος;
Έχεις σκεφτεί ποτέ πως ίσως να μην είναι ο έρωτας το πραγματικό αίτιο,αλλά η εξαρτητική φύση πχ των σχέσεων που δημιουργείς,η εξιδανίκευση,η αυτοτιμωρητική κατόπιν συμπεριφορά;
Επίσης αν ήθελες να μας πεις εάν συνεχίζεις κάποια ψυχοθεραπεία,εάν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι σε ένα στάδιο προσπάθειας να ανακαλύψεις τα πραγματικά αίτια των θεμάτων που σε προβληματίζουν.

Εδώ και τρία χρόνια παλεύω και προσπαθώ... Και θα συνεχίσω ,αρκεί να βγω ζωντανή από αυτό το δύσκολο...
Όπως και να έχει μπορεί να μου πάρει καιρό να κάνω κάτι καινούργιο, δεν θέλω να ανέβω και μετά να είμαι πάλι στην ίδια κόλαση. Πάντα εκείνο που προέχει είναι η ζωη. Ειλικρινά προτιμώ να είμαι ζωντανή και ας είναι χωρίς άντρες.

Και πολύ καλά κάνεις και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι!Αν δεν αγωνιστούμε για εμάς,για να μας ξανακερδίσουμε δυνατές και αισιόδοξες,για ποιον να παλέψουμε δηλαδή;:)
Θα ξαναβρείς την ισορροπία σου,να μην ξεχνάς να σε φροντίζεις και να σε αγαπάς.Ίσως απλά να χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή να σε βάλεις σε προτεραιότητα,που δεν είναι καθόλου κακό,ίσως αυτό να λειτουργεί μέσα σου ως μία ιεράρχηση,το αποτέλεσμα μίας διεργασίας εσωτερικής,που το καταλαβαίνεις ή όχι,συντελείται ακόμη,να έχεις φτάσει σε μία καμπή αλλαγής του τρόπου που σου φερόσουν στο παρελθόν.

Να είσαι καλά,να είσαι σταθερή στην εικόνα του εαυτού που επιθυμείς,και για ό,τι σε απασχολεί να μας μιλάς και να μοιραζόμαστε τις αγωνίες,να γίνονται απαλότερες και να ελαφραίνουν.:)

\"Καμιά χαρά δεν κάνει ό,τι ο πόνος στη ψυχή\" λέει ένας στίχος των Κρίνων,αλλά αναρωτιέμαι το εξής που έχει σχέση με αυτόν τον στίχο:

Η απώλεια,η απόριψη και ο θάνατος(πόνος) μας δημιουργούν τέτοιο \"ψυχικό βάρος\" που η συντροφικότητα,η επιβεβαίωση και η ζωή(χαρά) δεν δημιουργούν την ίδια δυναμική στον άνθρωπο.

Όταν πονάμε θέλουμε να διώξουμε τον πόνο που παρ\'όλα αυτά παραμένει,και όταν παρουσιάζεται μια ευκαιρία ευτυχίας ακροβατούμε και λέμε πως ίσως είναι πολύ καλό για να \'ναι αληθινό και παρ\'όλαυτά δεν παραμένει(η ευτυχία)... μήπως τελικά μας μάθανε να είμαστε ανθεκτικοί στον πόνο αλλά όχι στην ευτυχία;;

Θα ήθελα για μένα ο πόνος να γίνεται χαμόγελο,να νιώθω ευλογημένος (έστω και με δάκρυα) και η χαρά να γίνεται ευτυχία,να νιώθω ευλογημένος(έστω και με δάκρυα)...

Και τελικά νομίζω πως πρέπει να κρατάμε,σαν φυλαχτό,και τον πόνο και τη χαρά

Donald_girl από τον τρόπο που λες ότι φέρεσαι και αισθάνεσαι για τους συντρόφους σου, φαίνεται ότι έχεις πολύ δύναμη και ανάγκη να αγαπάς. Γιατί δεν προσπαθείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου λίγο περισσότερο ώστε να μην \"εξαρτάσαι\" τόσο πολύ από την αγάπη σου προς τους άλλους;

ναι αυτό είναι ο 1ος μου στοχός αλλά απέχω πολύ από εκει....

Ένα βήμα τη φορα, αργά και σταθερά που λέμε, και μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Είναι πολύ αναγκαίο να μάθεις όσα μπορείς από αυτές τις 2 εμπειρίες, και το πιο σημαντικό που θα έπρεπε να κρατήσεις για εμενα είναι ότι ΕΣΥ έρχεσαι πρώτη. Όταν κάποιος δεν σου φέρεται καλά κατ\' εξακολούθησιν, σταματα να ακούς τις δικαιολογίες του και να πιστεύεις σε κροκοδείλια δάκρυα. Βάλε μπροστά τη λογική, δώσε προσοχή στο πως σε πληγώνουν οι πράξεις του συντρόφου σου και όχι το πως σε παρηγορούν τα λόγια του, και άκου τον εαυτό σου όταν σε προειδοποιεί ότι ήρθε η ώρα να φύγεις. Πρώτη από όλους εσύ αξίζεις την αγάπη και τον σεβασμό σου.

Δύσκολα πολύ τα πράγματα όταν νυχτώνει....
Πονάω πιο πολύ...
Και βαρέθηκα να είμαι μόνη μου
Κάποιος εδώ να θέλει κουβέντα;

δυσκολα!


σιδερωνω ρουχα


εδω στην αδελφη μου που κανει κι αυτη δουλιτσες...

οποτε μπορω απαντω donald

Quote:

---

Originally posted by donald_girl
Δύσκολα πολύ τα πράγματα όταν νυχτώνει....
Πονάω πιο πολύ...
Και βαρέθηκα να είμαι μόνη μου
Κάποιος εδώ να θέλει κουβέντα;

---

ντοναλντ μπες στο τσατ.

http://xat.com/empneustns

Πώς αισθάνεσαι σήμερα donald girl?Kαλημέρα,μα κοίτα ένας υπέροχος γκρίζος ουρανός!

ξύπνησα μόλις. περιμένω να δράσει το ταβορ να μπω σε καταστολή...

Θα περάσουν όλα καλό μου.Θα τα καταφέρεις.Θέλει αγώνα,αλλά προς το παρόν,προσπάθησε να σκέφτεσαι πως αυτό που περνάς είναι μία φάση,και πως θα έρθει η στιγμή που κι αυτή θα είναι παρελθόν.:)