Εγώ, η κολλητή μου και ο άντρας της...
Καλησπερα σε ολους!
Τους τελευταιους μηνες με απασχολει παρα πολυ ενα συγκεκριμενο θεμα κι γιαυτο το πηρα αποφαση να γραψω εδω για να μου πειτε τι πιστευετε.
Ας παρω τα πραγματα απο την αρχη λοιπον. Ειμαι 21 χρονων και ειμαι τριοετης στο Πανεπιστημιο Αθηνων. Απο τα 17 μου λογω υπερβολικου αγχους ενοψη πανελληνιων, με επιαναν πολυ συχνες και εντονες ζαλαδες. Αφου επι ενα χρονο εκανα οτι εξεταση υπαρχει στον κοσμο και με ειδαν ολες οι ειδικοτητες των γιατρων, ειδαμε οτι δεν επασχα απο κατι παθολογικο και ολα ηταν θεμα αγχους. Ετσι λοιπον και ενω ειχα ακομα τις ζαλαδες περναω στο πανεπιστημιο, μπαινει στο 2ο ετος και οι ζαλαδες ακομα εκει. Ειχα φτασει σε ενα σημειο που πραγματικα ειχα απελπιστει οσο δεν παει. Δεν ειχα ορεξη να βγαινω εξω, ειχα αποκλεισει ολους τους φιλους μου απο τη ζωη μου(να φανταστειτε δεν απαντουσα σε τηλεφωνο, ουτε καν ανοιγα οταν μου χτυπουσαν την πορτα).
Και ετσι βρισκομαστε 1,5 χρονο πριν απο το σημερα. Μια μερα(και ενω ημουνα στα χειροτερα των ζαλαδων μου) πηγα επισκεψη στον νονο και στη νονα μου. Εδω να κανω μια παρενθεση. Ο νονος μου που για ευνοητους λογους ας τον λεμε Χ, ειναι ταυτοχρονα και θειος μου και ειναι 35 χρονων, ενω η γυναικα του, ας πουμε Ψ, 31 και τυπικα δεν εχουμε καποια συγγενεια εξ\'αιματος και μεχρι εκεινη την περιοδο ειχαμε απλως τυπικες σχεσεις και με τους 2. Ενω λοιπον ημουν εκει, η Ψ με πηρε μεσα σε ενα δωματιο μονοι μας και αρχισε να με ρωταει πραγματα για μενα, κυριως για τις ζαλαδες. Αλλα σε αυτη την κουβεντα που καναμε ενιωσα τοση κατανοηση και τοση ανεση μεταξυ μας, που αμεσως αρχισα να πιστευω πως απο εκει που ντρεπομουνα να της μιλησω, θα μπορουσαμε να αποκτησουμε πιο στενες σχεσεις.
Για να μη σας τα πολυλογω, απο εκεινη την ημερα και για τις επομενες εβδομαδες, πηγαινα σχεδον καθε μερα απο το πρωι μεχρι το βραδυ στο σπιτι τους, οπου την πιο πολυ ωρα ηταν μονη στο σπιτι η Ψ επειδη δεν δουλευει και προσεχει τα 3 μωρα που εχει, ενα ο Χ δουλευει την ημερα. Ετσι λοιπον αρχισα να κανουμε παρεα. Εγω απο τη μερια μου τη βοηθουσα συνεχως με τα μωρα γιατι μ\'αρεσει να ασχολουμαι μαζι τους. Αλλα αυτο που μου αρεσε πιο πολυ απο ολες τις στιγμες της μερες, ηταν το βραδυ μετα που κοιμοντουσαν τα μωρα που καθομασταν στο σαλονι με ανοιχτα κερια ησυχα(γιατι οσο να ναι με 3 μωρα πως να μιλησεις με τον αλλον) και λεγαμε για μας(σημειωση: επειδη ο Χ γυρνουσε κουρασμενος συνηθως μετα απο λιγο πηγαινε για υπνο και καθομασταν μονοι με την Ψ). Ξερετε για ιστοριες δικες μας, για παλιες σχεσεις μας και γενικα τα παντα. Ηταν τοση δε η ανεση μεταξυ μας που ο ενας ξερει πλεον τα παντα για την προσωπικη και ερωτικη ζωη του αλλου. Ακομα και ανατριχιαστικες λεπτομερειες. Και απο τοτε εγινε ο ανθρωπος μου. Δηλ το ατομο που οταν μου συμβει κατι, καλο η κακο, και ηθελα να το πω σε καποιον αμεσως επαιρνα εκεινη.
Η ουσια ειναι απο ολα αυτα οτι μετα απο καποιο καιρο με τη βοηθεια της Ψ οι ζαλαδες μου εφυγαν και εγω την αγαπησα και δεθηκαν μαζι της, οσο δεν εχω δεθει με κανεναν αλλον ανθρωπο. Μην με παρεξηγησετε με το χερι στην καρδια σας λεω οτι και εγω απο τη μερια μου και εκεινη απο τη δικη της βλεπουμε ο ενας τον αλλον τελειως αδελφικα και δεν υπαρχει τιποτα παραπανω. Και ο αντρας της το ξερει αυτο. Εξαλλου οπως μου χε πει αν πιστευε οτι συνεβαινει κατι πιο πονηρο δεν υπηρχε περιπτωση να καναμε παρεα... Την βλεπω σε κατι μεταξυ καλυτερης φιλης, και αδερφης μου.
Μεχρι εδω ολα καλα. Αλλα απο καποια στιγμη και μετα ξεκινησανε τα προβληματα. Καταρχας τους τελευταιους μηνες λογω κυριως των αυξημενων απαιτησεων των μωρων που οσο μεγαλωνουν θελουν περισσοτερο χρονο, εχουν ελαχιστοποιηθει οι φορες που μπορουμε πλεον να βρισκομαστε η να μιλαμε στο τηλεφωνο. Οι καθημερινες επισκεψεις και οι συζητησεις το βραδυ κοπηκανε λογω κουρασης απο τη μερια της. Ενταξει θα βρεθουμε βεβαια 2 φορες τη βδομαδα και θα μιλησουμε 1-2 φορες τη μερα στο τηλεφωνο, αλλα οσο να ναι η συχνοτητα εχει μειωθει αρκετα.
Αλλα το κυριο προβλημα που μας κανει συνεχεια να τσακωνομαστε ειναι αλλο. Ειναι ο αντρας της. Το προβλημα ποιο ειναι λοιπον. Οτι εγω γενικα σαν ανθρωπος και ιδιαιτερα με αυτους που αγαπαω ειμαι πολυ συναισθηματικος και εαυσθητος. Και γιαυτο το λογο βγαζω την αγαπη μου και απο λογια, και απο δωρα και απο χειρονομιες. Μ\'αρεσει δηλαδη παρα πολυ για παραδειγμα να παιρνω αγκαλια την Ψ, η να την πειραζω με διαφορους τροπους. Αυτα λοιπον που κανω ενοχλουν τον Χ. Ειδικα οταν ειναι κουρασμενος, κυριως λογο δουλειας και μωρων, μου λεει η φιλη μου οτι καθεται και της τα χωνει οταν φυγω αν ετυχε εκεινη τη φορα και κανανε καποια χειρονομια ο ενας στον αλλον. Λεει οτι δεν του αρεσει κανενας να παιρνει πχ αγκαλια, την γυναικα του. Νιωθει, απο οτι εχω καταλαβει, οτι του την διεκδικω επειδη ο μονος αντρας που μεχρι τωρα την αγκαλιαζε ηταν εκεινος. Ομως εγω δεν μπορω να καταπιεζω συνεχεια τον εαυτο μου και να μην κανω αυτο που μου βγαινει εκεινη τη στιγμη. Προς θεου δεν πηγα ποτε ουτε να της πιασω το μπουτι ουτε να τη χουφτωσω. Απλα πραγματα απλα οπως να την χαιδεψω καποια στιγμη στο χερι, η να την παρω μια αγκαλια τον ενοχλουν. Οποτε εκεινη οπως καταλαβαινετε βρισκεται στη μεση. Απο τη μια τσακωνομαστε μαζι και της λεω οτι δεν μπορω να τη βλεπω και να καταπιεζομαι στο πως να συμπεριφερθω μαζι της, γιατι πραγματικα με ποναει αφανταστα να ειμαι με το ατομο που θεωρω ως τον ανθρωπο μου και να σκεφτομαι την καθε μου κινηση και απο την αλλη εκεινη εχει τον αντρα της που της τη λεει. Να για παραδειγμα χθες κοιμηθηκα σπιτι τους μετα απο 7-8 μηνες και οπως καναμε παλια κατσαμε μεχρι τις 2 και μιλουσαμε. Και σημερα μου ειπε η Ψ οτι οταν πηγε στο κρεβατι ο Χ της την ειπε ασχημα επειδη αργησε. Δηλαδη ενταξει ρε γαμωτο ειναι τοσο παραλογο που μετα απο τοσους μηνες ηθελα 2 ωρες με τη φιλη μου? Να πω οτι γινοτανε καθε βραδυ αυτο να πω ενταξει εχει χιλια δικια ο ανθρωπος.. Και εδω κολλαει και το θεμα με τις χειρονομιες. Να πχ χθες εκει που καθομασταν το βραδυ καποια φαση την πηρα αγκαλια και μου λεει: \"πηγαινε πιο περα μην ερθει ξαφνικα ο Χ γιατι θα γινει χαμος\". Και εκει τρελαινομαι! Γιατι, εκεινες τις στιγμες ειναι σαν να με κατηγορουν οτι κανω κατι πονηρο, καποια ανωμαλια ρε παιδι μου, νιωθω ειλικρινα λες και πηγα να τον κερατωσω με τη γυναικα του η κατι τετοιο τελοσπαντων και σπαζομαι τρομερα! Δεν μπορω να καταλαβω αυτες τις εντασεις γιατι ειλικρινα σαν ανθρωπος ο Χ ειναι απιστευτα λογικος αλλα σε αυτον τον τομεα δεν ξερω τι τον πιανει. Και το χειροτερο και ο λογος που γινομαστε μπιλιες με τη φιλη μου ειναι οτι δεν μπορει να παρει το μερος μου και να με υπαρασπιστει στον αντρα της. Τουλαχιστον ετσι πιστευω. Οποτε ερχομαι οπως καταλαβαινετε αντιμετωπος και με τον Χ, αλλα δεν μπορω να του επιβαλλω την αποψη μου, γυναικα του ειναι εξαλλου.... Ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω. Δεν μπορω να σταματησω να εκφραζομαι ελευθερα. Νιωθω οπως εξηγησα και στην ιδια. Ειναι σαν να λεω σε εκεινη, σου απαγορευω να αγκαλιαζεις τα μωρα σου. Ετσι νιωθω ειλικρινα. Δεν ξερω γιατι μου ειναι τοσο σημαντικη η σωματικη επαφη μαζι της..Ισως επειδη αυτο νιωθω οτι ειναι κατι δικο μας. Κατι που κανω εγω με την κολλητη μου. Εκεινη λεει οτι εχω αυτη την αναγκη λογω ηλικιας. Ενω εκεινη απο οτι μου εχει πει, δεν εχει τοση αναγκη να ειμαστε σε επαφη για να νιωσει καλα. Μονο ειμαστε στον ιδιο χωρο ειναι χαρουμενη. Το θεμα παντως ειναι οτι για εμενα μετρανε ολα. Ειναι ενα κομματι του εαυτου μου αυτο το πραγμα. Αλλα τι μπορω να κανω? Οταν λεω στον Ψ να συζητησουμε με τον αντρα της, μου λεει πως \"αφου τον ενοχλει και να μιλησουμε τι θα αλλαξει?\" Αφηστε που πιστευω πως αμα ανοιξω τετοια κουβεντα θα νευριασει.
Συγγνωμη που σας κουρασα...Περιμενω γνωμες να ανοιξουμε συζητηση!
Ευχαριστω εκ των προτερων!
