Για τα δάκρυα που έρχονται σε ανύποπτη στιγμή-επειδή δύσκολά πάντα κατάφερνα να καταλάβω τους ανθρώπους!

Να έλεγα πως ανοίγομαι δύσκολα θα 'τανε ψέμα, μα η αλήθεια είναι πως σπάνια θα καθίσω να γράψω κάτι πολύ προσωπικό και να το μοιραστώ με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα . Τώρα γιατί; Ίσως είναι η ανάγκη, ίσως είναι η στιγμή, ίσως είναι και κάτι δάκρυα που δεν ξέρω για ποιο λόγο τρέχουν από τα μάτια μου. Ίσως αναζητώ τη λύτρωση ή ίσως απλώς νιώθω την ανάγκη να γράψω.

Πολλοί από τους φίλους μου ξέρουν την ιστορία μου ή τις διάφορες πολλές ιστορίες μου, δεν θα μπω στον κόπο να σας μιλήσω για αυτές, δεν έχει σημασία, θα σας μιλήσω μόνο για όσους αγαπάμε και χάνονται. Έτσι γενικά, γιατί είμαι σίγουρη πως και εσείς κάποια στιγμή στη ζωή σας το έχετε νιώσει.

Εγώ πια όλα αυτά τα βάζω σε ένα μεγάλο κουτί στη ψυχή μου που πάνω γράφει "Οι άνθρωποι που έχασα" είναι βαμμένο κόκκινο και μέσα έχει ένα βιβλίο με πολλές σελίδες που είναι τσαλακωμένες γιατί όταν το διαβάζω τρέχουν επάνω του δάκρυα!

Πρόσφατα ένας φίλος μου είπε πως δεν πρέπει να με αφήσω απροστάτευτη, γιατί θα είναι σαν να αφήνεις ένα παιδί εκτεθειμένο σε ένα σωρό κινδύνους.

Ακόμη δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα δάκρυα για την αγαπημένη παιδική φίλη που έχασα και μπήκε ένας ακόμη άνθρωπος στο μεγάλο κόκκινο κουτί με το παρελθόν. Ακόμη θυμάμαι που ήμασταν παιδιά και λέγαμε πως "όταν μεγαλώσουμε θα φτιάξουμε ένα ξύλινο σπίτι δίπλα στην αγριεμένη θάλασσα, εκείνη θα ζωγράφιζε και εγώ θα έφτιαχνα μουσική. Θα είχαμε εκεί και τους "γκόμενους" μας, καλλιτέχνες και αυτοί, και θα ζούσαμε έτσι το όνειρό μας, εκεί δίπλα στην αγριεμένη θάλασσα.". Φυσικά και το όνειρο δεν
πραγματοποιήθηκε ποτέ, και εκείνη- η αδερφή μου- απλά χάθηκε... Ίσως την πήρε κάποιο κύμα, ποιος ξέρει... Όσο και αν κάποτε έψαξα να την βρω δε μπόρεσα! Είχε χαθεί, δεν υπήρχε πια! Ίσως την πήρε κάποιο κύμα και την έπνιξε στο βυθό.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενα νόμισα για λίγο πως εμφανίστηκε η αδερφή ψυχή μου. Δε μοιάζαμε και πολύ, αν και εκείνος μου έλεγε το αντίθετο, ήτανε όμως για μένα σαν να ζωντάνεψε από κείνο το όνειρο, σαν να ήταν εκείνος που θα έπαιρνα μαζί μου σε εκείνο το ξύλινο σπίτι με την αδερφή μου που χάθηκε. Πάντα μου περίσσευαν η αγάπη και τα όνειρα, έχτιζα έχτιζα, μόνο που ποτέ δεν λογάριαζα πως εκεί κάτω στη θάλασσα δεν χτίζεις πάνω στη πέτρα αλλά επάνω στην άμμο. Είχα επιμονή όμως! Όχι έλεγα! Αυτό που χτίζω δεν θα μου το γκρεμίζει κανένας άνεμος και κανένα κύμα! Δεν το έβαλα κάτω ακόμη και όταν τον είδα να τα παρατάει όλα πολύ νωρίς και να αφήνει σε μένα το χτίσιμο. "Δε θα μου το χαλάσει κανείς", έλεγα και έμπαινα μπροστά με ένα ξύλινο σπαθί και φώναζα στον άνεμο να φύγει και πως εγώ στο τέλος θα νικήσω, ακόμη και χωρίς όπλα! Ερχόντουσαν τα κύματα και εγώ τα έσπρωχνα με τα χέρια μου αλλά δεν κατάφερνα να τα κάνω να μην πλησιάσουν το κάστρο μου. Εκείνο γκρεμιζόταν σιγά σιγά, δεν μπορούσα άλλο να χτίζω, απλά το προστάτευα, μόνο που η μανία της φύσης με νίκησε.
Μια μέρα κουράστηκα να προσπαθώ... Ήρθε η νύχτα και δεν κατάλαβα πως με πήρε ο ύπνος... Όταν σηκώθηκα όρθια, είχε περάσει η καταιγίδα, αλλά είχε χαθεί για πάντα και το κάστρο μου και εκείνος. Δεν ξέρω που χάθηκε, το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ έχτιζα για καιρό μόνη και πως εκείνος είχε από καιρό χαθεί χωρίς να το καταλάβω.

Και έπειτα ήρθαν τα δάκρυα και ο πόνος... Οι "ειδικοί" το είπαν "υποτροπή της κατάθλιψης" αλλά εγώ δεν ξέρω πως να το πω.

Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πολλά που εγώ δεν καταλαβαίνω...

donald_girl,ο πόνος δεν είναι παρά ένα μήνυμα,απαραίτητο μάλιστα για την επιβίωση.Δηλαδή,ο ίδιος ο οργανισμός σου σε ειδοποιεί,κοίτα κοριτσάκι,εντάξει,αλλά εγώ πιέζομαι.Έχω ανάγκες,υπάρχω.

Μπορώ να σου αναλύσω πολλά για το παρελθόν σου,καθώς παρελθόν με κακοποιητικά γεγονότα και γονεικές συμπεριφορές ήταν και το δικό μου.Επίσης άλλη μία ομοιότητα είναι η ασθένεια της μητέρας σου,ονομάζεται obsessive compulsive hoarding disorder,αυτό ακριβώς που περιέγραψες με την συσσώρευση πραγμάτων,άχρηστων,σε τεράστιες ποσότητες.

Τα ενήλικα κακοποιημένα παιδιά,λόγω της τεράστιας ανάγκης τους για αγάπη,αποδοχή και φροντίδα,δημιουργούν συχνότατα σχέσεις εξάρτησης,ήταν ακριβώς το μοντέλο των σχέσεων που ακολουθούσες κι εσύ.Αισθάνεσαι σαν ένα ατέλειωτο \"θέλω,θέλω,θέλω\",αλλά που κανένας δεν μπορεί να στο γεμίσει,γιατί ουσιαστικά αυτό που θα το γεμίσει είναι μόνο η δική σου ισορροπία,αυτογνωσία και αγάπη για τον εαυτό σου.Το ότι επιζητάς τόσο επίμονα φίλους,σημαίνει πως η ανάγκη για αποδοχή είναι πολύ δυνατή.
Φυσικά,το λάθος είναι τις υπερβολικές μας ανάγκες να τις προβάλλουμε πάνω στους άλλους,γιατί οι άλλοι δεν έχουν γυρέψει τέτοιο ρόλο στη ζωή μας.Αυτά είναι δικά μας απωθημένα.Και κουράζονται.Και μας τελειώνουν.

Αν καταλάβεις τις ανάγκες σου,θα έχεις κάνει το σημαντικότερο βήμα.
Θα ήθελες να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση για να δεις πως εξηγούνται όλα αυτά που πέρασες και περνάς;

Ορισμένοι άνθρωποι ανταγωνίζονται άλλοι πάλι ζηλεύουν ανάλογα με τι ζώο έχεις να κάνεις. Δεν χρειάζεται να τους καταλαβαίνεις και να σε πληγώνουν επέλεξε 2-3 φίλους τζάμι και τελείωσε το θέμα τους άλλους τους αποφεύγουμε.

Και όταν σε πληγώνουν αυτοί που αγαπάς;όταν σου βάζουν το μαχαίρι τόσο βαθιά στην καρδιά τι γίνεται;οταν δεν βλέπουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και προσπαθούν να σε λειώσουν με τις λεξεις, να σε μειώσουν λες και αυτό θα τους γιατρέψει;τι κάνεις όταν σε απαξιώνουν σε όλους τους τομείς και εσύ εχεις ξεχάσει ότι υπάρχεις, εχεις προσπαθήσει με όσες δυνάμεις εχεις΄,κάνοντας και λάθη τα οποία αναγνωρίζεις ,γιατί κάπου και οι ανθρώπινες αντοχές εχουν όρια;φυσικά δεν μιλώ για ερωτικό σύντροφο αλλά για ότι πολυτιμότερο εχεις για τον λόγο που ακομα κρατιέσαι και δεν εχεις τρελλαθεί.Κάνοντας συγρόνως μια μεγάλη προσπάθεια να μην βάλω χάπι στο στόμα μου.Πόσο μπορεί να αντέξεις;

παντως αυτη η απαξιωση δινει και παιρνει στα σπιτια.
γιατιιιιιιι?

τι μας προσφερει?

δεν το εχω καταλαβει ποτε

Γιατί όλοι εν εχουν την δύναμη το σθένος και την μαγκιά να δούνε ότι το προβλημα μπορεί να είναι δικό τους.Θα βρούν ενα εύκολο στόχο και συνήθως αυτόν που τους αγαπά να τον μειώσουν

Quote:

---

Originally posted by giwta2
Και όταν σε πληγώνουν αυτοί που αγαπάς;όταν σου βάζουν το μαχαίρι τόσο βαθιά στην καρδιά τι γίνεται;οταν δεν βλέπουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και προσπαθούν να σε λειώσουν με τις λεξεις, να σε μειώσουν λες και αυτό θα τους γιατρέψει;τι κάνεις όταν σε απαξιώνουν σε όλους τους τομείς και εσύ εχεις ξεχάσει ότι υπάρχεις, εχεις προσπαθήσει με όσες δυνάμεις εχεις΄,κάνοντας και λάθη τα οποία αναγνωρίζεις ,γιατί κάπου και οι ανθρώπινες αντοχές εχουν όρια;φυσικά δεν μιλώ για ερωτικό σύντροφο αλλά για ότι πολυτιμότερο εχεις για τον λόγο που ακομα κρατιέσαι και δεν εχεις τρελλαθεί.Κάνοντας συγρόνως μια μεγάλη προσπάθεια να μην βάλω χάπι στο στόμα μου.Πόσο μπορεί να αντέξεις;

---

δεν τα εννοεί και περνάει κάποια ψυχολογική κρίση αυτή την στιγμή και θα το ξεπεράσετε μάλλον. Αν πρόκειται για το παιδί σου πολλές φορές τα παιδιά τα βάζουν με τους γονείς τους αν πρόκειται για το παιδί σου.

και τι πετυχαινουν μ αυτο


μαυριλα δινουν

μαυριλα παιρνουν


αυτο δεν καταλαβαινω

συνήθως ξεσπάμε στην οικογένειά μας για ότι κακό μας συμβαίνει

ναι ετσι ειναι

Ηθελα να γράψω κάτι που διάβασα και με άγγιξε πολύ χθες, γιατί πόνεσα με το ξέσπασμα σε μένα οχι για τα λόγια που άκουσα τόσο αλλά για τον πόνο του ίδιου.


Δεν πρέπει ν΄ακούμε αυτόν που μας κάνει να θυμώνουμε και να υποφέρουμε.
Γιατί στην πράξη,κύρια πηγή του πόνου μας είναι ο σπόρος του θυμού μέσα μας.
Ο άλλος μπορεί να είπε ή να έκανε κάτι αδέξιο ή απερίσκεπτο.
Αλλά τα λόγια και οι πράξεις του προήλθαν απο το δικό του πόνο.
Ισως να προσπαθούσε να ξαλαφρώσει,ελπίζοντας έτσι να επιβιώσει.
Ο παραπανίσιος πόνος του ενός συχνά κατακλύζει τους άλλους.
Αυτός που υποφέρει,όμως,χρειάζεται τη βοήθειά μας.όχι το θυμό μας.


Μπορεί μια μάνα να κρατήσει κακία στο παιδί της;Με πόνεσε περισσότερο ο πόνος σου παιδί μου, απο τα λόγια που μου είπες.

Quote:

---

Originally posted by donald_girl
Να έλεγα πως ανοίγομαι δύσκολα θα \'τανε ψέμα, μα η αλήθεια είναι πως σπάνια θα καθίσω να γράψω κάτι πολύ προσωπικό και να το μοιραστώ με πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα . Τώρα γιατί; Ίσως είναι η ανάγκη, ίσως είναι η στιγμή, ίσως είναι και κάτι δάκρυα που δεν ξέρω για ποιο λόγο τρέχουν από τα μάτια μου. Ίσως αναζητώ τη λύτρωση ή ίσως απλώς νιώθω την ανάγκη να γράψω.

Πολλοί από τους φίλους μου ξέρουν την ιστορία μου ή τις διάφορες πολλές ιστορίες μου, δεν θα μπω στον κόπο να σας μιλήσω για αυτές, δεν έχει σημασία, θα σας μιλήσω μόνο για όσους αγαπάμε και χάνονται. Έτσι γενικά, γιατί είμαι σίγουρη πως και εσείς κάποια στιγμή στη ζωή σας το έχετε νιώσει.

Εγώ πια όλα αυτά τα βάζω σε ένα μεγάλο κουτί στη ψυχή μου που πάνω γράφει \"Οι άνθρωποι που έχασα\" είναι βαμμένο κόκκινο και μέσα έχει ένα βιβλίο με πολλές σελίδες που είναι τσαλακωμένες γιατί όταν το διαβάζω τρέχουν επάνω του δάκρυα!

Πρόσφατα ένας φίλος μου είπε πως δεν πρέπει να με αφήσω απροστάτευτη, γιατί θα είναι σαν να αφήνεις ένα παιδί εκτεθειμένο σε ένα σωρό κινδύνους.

Ακόμη δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα δάκρυα για την αγαπημένη παιδική φίλη που έχασα και μπήκε ένας ακόμη άνθρωπος στο μεγάλο κόκκινο κουτί με το παρελθόν. Ακόμη θυμάμαι που ήμασταν παιδιά και λέγαμε πως \"όταν μεγαλώσουμε θα φτιάξουμε ένα ξύλινο σπίτι δίπλα στην αγριεμένη θάλασσα, εκείνη θα ζωγράφιζε και εγώ θα έφτιαχνα μουσική. Θα είχαμε εκεί και τους \"γκόμενους\" μας, καλλιτέχνες και αυτοί, και θα ζούσαμε έτσι το όνειρό μας, εκεί δίπλα στην αγριεμένη θάλασσα.\". Φυσικά και το όνειρο δεν
πραγματοποιήθηκε ποτέ, και εκείνη- η αδερφή μου- απλά χάθηκε... Ίσως την πήρε κάποιο κύμα, ποιος ξέρει... Όσο και αν κάποτε έψαξα να την βρω δε μπόρεσα! Είχε χαθεί, δεν υπήρχε πια! Ίσως την πήρε κάποιο κύμα και την έπνιξε στο βυθό.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενα νόμισα για λίγο πως εμφανίστηκε η αδερφή ψυχή μου. Δε μοιάζαμε και πολύ, αν και εκείνος μου έλεγε το αντίθετο, ήτανε όμως για μένα σαν να ζωντάνεψε από κείνο το όνειρο, σαν να ήταν εκείνος που θα έπαιρνα μαζί μου σε εκείνο το ξύλινο σπίτι με την αδερφή μου που χάθηκε. Πάντα μου περίσσευαν η αγάπη και τα όνειρα, έχτιζα έχτιζα, μόνο που ποτέ δεν λογάριαζα πως εκεί κάτω στη θάλασσα δεν χτίζεις πάνω στη πέτρα αλλά επάνω στην άμμο. Είχα επιμονή όμως! Όχι έλεγα! Αυτό που χτίζω δεν θα μου το γκρεμίζει κανένας άνεμος και κανένα κύμα! Δεν το έβαλα κάτω ακόμη και όταν τον είδα να τα παρατάει όλα πολύ νωρίς και να αφήνει σε μένα το χτίσιμο. \"Δε θα μου το χαλάσει κανείς\", έλεγα και έμπαινα μπροστά με ένα ξύλινο σπαθί και φώναζα στον άνεμο να φύγει και πως εγώ στο τέλος θα νικήσω, ακόμη και χωρίς όπλα! Ερχόντουσαν τα κύματα και εγώ τα έσπρωχνα με τα χέρια μου αλλά δεν κατάφερνα να τα κάνω να μην πλησιάσουν το κάστρο μου. Εκείνο γκρεμιζόταν σιγά σιγά, δεν μπορούσα άλλο να χτίζω, απλά το προστάτευα, μόνο που η μανία της φύσης με νίκησε.
Μια μέρα κουράστηκα να προσπαθώ... Ήρθε η νύχτα και δεν κατάλαβα πως με πήρε ο ύπνος... Όταν σηκώθηκα όρθια, είχε περάσει η καταιγίδα, αλλά είχε χαθεί για πάντα και το κάστρο μου και εκείνος. Δεν ξέρω που χάθηκε, το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ έχτιζα για καιρό μόνη και πως εκείνος είχε από καιρό χαθεί χωρίς να το καταλάβω.

Και έπειτα ήρθαν τα δάκρυα και ο πόνος... Οι \"ειδικοί\" το είπαν \"υποτροπή της κατάθλιψης\" αλλά εγώ δεν ξέρω πως να το πω.

Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πολλά που εγώ δεν καταλαβαίνω...

---

Ντον, απο τα πιο μύχια πράγματα που έχεις γράψει...
τι να σου πρωτοπώ? Με άγγιξε η ομορφιά της ψυχής σου, η καθαρότητα και η απλότητα με την οποία γράφεις..
ο πόνος και το παράπονο που βγαίνει.
Η λυρικότητά σου..μου θύμησες στοιχεία του δικού μου εαυτού, παλιούς μου μονολόγους στο χαρτί επάνω, τότε που έχτιζα κι εγώ τα δικά μου κάστρα στην άμμο, για να έρθει το πρώτο κύμα να τα κάνει λάσπη, να τα γκρεμίσει, όσο περίτεχνα κι αν ήταν.

Εγώ έχτιζα απο καιρό μόνη, λες.
Κι εκείνος είχε απο καιρό χαθεί, χωρίς να το καταλάβω.
Και στον τίτλο λες με περισσή μουσικότητα: επειδή δύσκολα πάντα κατάφερνα να καταλάβω τους ανθρώπους!


γλυκιά μου Ντον, το κόκκινο κουτί υπάρχει.
Υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που ακούμπησαν καποτε την ψυχή μας και που οι δρόμοι μας χώρισαν.
που πάντα θα κρατάνε μαζί τους ένα κομματάκι απο την καρδιά μας, που πάντα θα κρατάμε μέσα μας ένα χώρο για κείνους...

Είναι το εφήμερο της ζωής που κάποια πράγματα μας τα κάνει να τα ζούμε σε δόσεις παροδικου και ονείρου.
Κι όταν εσύ ένα βράδυ αναλογιστείς πόσα όνειρά σου ράγισαν υπο το βάρος του πραγματικού, του ανεκπλήρωτου, αρχίζεις να ψάχνεις κόκκινα κουτιά να βάλεις τον πόνο σου μέσα.

Δεν είσαι μόνη...

Μα είναι και κάτι ακόμα στο γραπτό σου.
Ένα κατι που σε εμποδίζει να καταλάβεις τους ανθρώπους.
Σαν να σου διαφεύγει κάτι.
Την ώρα εκείνη που χτίζεις τα κάστρα, κάτι σου διαφεύγει. Την ώρα εκείνη που μόνη σου χτίζεις, αυτή η μοναξιά ίσως να σε εμποδίζει να δεις τον άλλο.

Θα το βρεις αυτό ποιό είναι,θα το νοιώσεις, με τον καιρό.
Θα βρεις το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί για τις διάφορες απώλειές σου....
Θα μάθεις να ακούς, πέρα απο την θάλασσα και την φωνή και τα θέλω και τα μηνύματα όσων αγαπάς και είναι σημαντικοί για σένα.

Άσε το δάκρυ να κυλήσει καλή μου.
Κάτι έχεις να μάθεις απο αυτό :)