ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

Θαλασσινά μονοπάτια, γενέθλια γη, μουσικές του απομεσήμερου, ανυποχώρητη θλίψη, έσω καταύγασμα, πληρωμένα χρόνια.

Τα βιβλία κρατάνε επάνω τους το άγγιγμα, τη μυρωδιά, τα «σημάδια» από τα χέρια που τα άνοιξαν, «κρατούν» τον ίδιο, αυτόν που τους «δόθηκε» κατά την ανάγνωση.

Ταξιδεύοντας... Να μπορείς να ταξιδεύεις, να σκέφτεσαι, να βλέπεις, να περπατάς, να διαβάζεις, να ησυχάζεις, ν' ακούς τους θορύβους, τις μουσικές, το γέλιο ή το κλάμα των παιδιών, να δονείσαι από την ομορφιά του κόσμου, να χαϊδεύεις τον άνεμο, την τρικυμία, τον ορίζοντα.

Πώς να βρεθούν λέξεις για όλα αυτά; Πώς να αποδοθεί το ανείδωτο, το αμετάδοτον, το άρρητον; Ποιοι φθόγγοι σχηματίζουν το τρέμισμα του μύχιου, την απορία του νου, την αμηχανία του μπροστά στο θαύμα της ζωής;

Η ζωή είναι πεπερασμένη, περιορισμένη, ενώ ο κόσμος είναι απέραντος, άπειρος, θαυμαστός και τρομακτικός. Κι αυτή την άπειρη πολλαπλότητα του κόσμου κανένα κείμενο, καμιά μουσική δεν θα μπορέσει ποτέ να την αποδώσει.

Είναι αλήθεια. Στα μάτια των ανθρώπων φαίνεται όχι αυτό που έχουν δει, αλλ' αυτό που θα δουν. Ναι, αυτό που θα δουν!

Ταξιδεύοντας... Με ταπεινοφροσύνη, χωρίς δογματισμούς, φανατισμούς, ιδεοληψίες, με πίστη στον άνθρωπο, σ' αυτό, εννοείται, που θα μπορούσε να είναι, όχι σ' αυτό που φαίνεται, με λαχτάρα γι' αυτό που θα δούμε, το αλλόκοτον, το ανερμήνευτον.

Αμετανόητοι εραστές του απροσδόκητου. Και τούτο εμφανίζεται συχνάκις όταν έχει απολεσθεί η ακαμψία των κανόνων και της μέτριας συμπεριφοράς. Μέτρια συμπεριφορά είναι η μάσκα του χαμόγελου και όχι το πηγαίον αυτού. O πληθυντικός ευγενείας και όχι η απλή, ζεστή προσφώνηση του διπλανού.

αυτο το μηνυμα θα μπορουσε να ειναι μια καλη απαντηση για την συνταγη της anasia.