Μολις 16 οταν εχασα τον μπαμπα μου..

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ(40 ΧΡΟΝΩΝ) ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΚΟ.ΗΤΑΝ ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΧΕ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ,ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΛΠ..ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΤΟΣΟ ΞΑΦΝΙΚΑ..ΕΜΕΙΝΑ ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΙΧΡΟΝΟ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΜΟΥ..ΠΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Η ΖΩΗ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΕΙ ΤΕΤΟΙΟ\'\'ΧΑΣΤΟΥΚΙ\'\'..ΕΛΕΓΑ ΠΩς ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΣΥΧΙΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ...Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΑΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΣΑ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΑ..ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΖΩ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ..ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΚΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ..ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...ΕΚΛΑΨΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΩ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ...ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΧΤΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΛΛΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ ΘΑ ΕΙΧΑ ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ...ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΩ ΝΙΩΘΩ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΑΣΧΗΜΑ...ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ...

ειναι φυσικό να πονας και να νιωθεις κενο...ησουν σε τρυφερη ηλικια και εχασες πολυ δικο σου ανθρωπο.
ο χρονος γινεται σιγα σιγα γιατρος...
προσπαθησε να μαθεις να ζεις με αυτη την απωλεια και να θυμασαι μονο τις καλες στιγμες...
ειμαι σιγουρη πως κι αυτος κατι τετοιο θα ηθελε για σενα...

πολυ σκληρο αυτο που σου συνεβη.να χανεις τον ανθρωπο σου τοσο ξαφνικα..
προσπαθησε να συνεχισεις να ζεις με ολα αυτα που σου χει δωσει ο πατερας σου...
σιγα σιγα ο πονος θα περασει..εχε τον παντα στο μυαλο σου, εχε στο μυαλο σου ολα τα ομορφα πραγματα που κανατε μαζι,ολες τις ωραιες αναμνησεις..
λενε οτι οι ανθρωποι χανονται μονο οταν εμεις τους ξεχναμε..
αλλα εσυ εχεις τον πατερα σου μεσα στην καρδια σου και δεν θα φυγει ποτε απο εκει...

Συλληπητηρια και καλο κουράγιο. Ειναι πολυ δυσκολο αλλα δεν εχεις αλλη επιλογη πρεπει να προχωρησεις εμπρος. Εξαλου και αυτος αυτο θα ηθελε για σενα. :)

Quote:

---

ΟΛΑ ΗΡΘΑΝ ΤΟΣΟ ΞΑΦΝΙΚΑ... ΠΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Η ΖΩΗ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΕΙ ΤΕΤΟΙΟ\'\'ΧΑΣΤΟΥΚΙ\'\'.. ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...ΕΚΛΑΨΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΩ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ...ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΧΤΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΛΛΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ ΘΑ ΕΙΧΑ ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ...ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΩ ΝΙΩΘΩ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΑΣΧΗΜΑ...ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ...

---

Γεια σου Άρτεμις. Έχασα και εγώ τον μπαμπά μου 55 ετών.
Και εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα τον έχανα, έλεγα και πίστευα βαθιά μέσα μου ότι θα νικούσε τον καρκίνο! Ήρθανε τα πάνω κάτω όταν τον χάσαμε ξαφνικά! Ήτανε και εκείνος αισιόδοξος και πάλευε πάλευε πάλευε...μέχρι την τελευταία στιγμή δεν το έβαλε κάτω! Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα Άρτεμις!
Εγώ δεν είμαι ακόμα σίγουρη εαν έχω δεχτεί ότι \"έφυγε\" ο μπαμπάς μου! Παρόλο που περάσανε 4 χρόνια, νιώθω μερικές φορές ακόμη, ότι ζει σε άλλη πόλη και όχι ότι έχει πεθάνει. Πάντα θα μας λείπει όσα χρόνια και αν περάσουνε και πάντα θα είναι \"μαζί μας\", θα τον κουβαλάμε μέσα μας.
Σκέψου τις όμορφες στιγμές που έζησες όλα τα χρόνια μαζί του. Οι αναμνήσεις ποτέ δεν πεθαίνουνε και δίνουνε δύναμη!! Φύλαξέ αυτά που σου έμαθε βαθιά μέσα στην καρδούλα σου! Πάντα θα σου χρησημεύουνε στην πορεία της ζωή σου, ακόμα και τώρα που είναι απών.
Τον βλέπω και εγώ συχνά όνειρο και αισθάνομαι όμορφα επειδή τον νιώθω πολύ κοντά μου, σαν να είναι ζωντανός επειδή είναι πολύ ζωντανά τα όνειρα που βλέπω.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ...ΓΙΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ...ΤΟ ΕΚΤΙΜΩ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ...:)

Άρτεμις μπορεί η ζωή να ήταν σκληρή μαζί σου που σου στέρησε το μπαμπάκα σου από τόση μικρή ηλικία, αλλά ήσουν τυχερή που είχατε μια τόσο όμορφη σχέση. Δεν έχουν όλοι αυτή την ευκαιρία, παρόλο που μπορεί να έχουν τους γονείς τους μέχρι τα βαθιά γεράματα...

Κι αυτή η αγάπη που σου έδωσε, δε θα πεθάνει ποτέ, γιατί το συναίσθημα το κουβαλάμε μέσα μας, μαζί μας, πάντα.

Καλή δύναμη κορίτσι μου. Να τον θυμάσαι και να ζεις τη ζωή σου όσο πιο καλά μπορείς, έχοντας το μπαμπά σου στην καρδιά σου. Γιατί μέσα από σένα πλέον ζει. Μέσα απο τις δικές σας αναμνήσεις και τη δική σου αγάπη.

katarxin einai poli lipiro afto kai polu diskolo na to peraseis se tetia ilikia eidika.alla prepei na deikseis dinati.ego-epeidi sta 17 exasa enan polu diko m anthropo-thelo na ton thimamai <orthio>,pistevo einai to kalitero pou exis na kaneis.na thimasai tin kali sxesi pou eixate,tis stigmes pou zisate kai na kses pos panta tha uparxei gia sena k si gi afton!

Einai tragiko afto paidia, kai egw imoun molis 14 otan etsi ksafnika o mpampas mas afise,...apo ksafniko kardiako episodio.htan 45 xronwn,sxetika drastirios an8rwpos.Argisa na to kseperasw,alla pleon exw ma8ei na zw idi me afti tin apwlia...to mono pou mou afise o mpampakas einai i fovia mou pou tin exw apo mikri sxetika me tin kardia.fovamai mi pa8w kardia,kai genikos fovamai poli ton 8anato.Otan arxisei kati se mikri ilikia pistevw diskola feygei apo mesa sou...k egw pistevw oti de 8a apalagw pote apo afti ti fovia.An 8elei kapoios na mou pei kati giafto 8a to ektimousa poli!!!

Πρώτα πρώτα να σε ευχαριστήσω που μοιράζεσαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου μαζί μας.
Μας δίνεις την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε πριν να το χάσουμε.
Κατά δεύτερο θα ήθελα και εγώ να σου εκφράσω την συναισθηματική μου συμπαράσταση στον πόνο σου (αλλά και στην οργή σου για τον τρόπο που έφυγε ο πατέρας σου)
Ακόμα θα ήθελα να σου πώ να εκτονώνεις όπως μπορείς την θλίψη και τον πόνο σου. Είτε με το κλάμα, είτε μιλώντας με δικά σου άτομα, είτε ακόμα ακόμα γράφοντας και εδώ. Θα δείς ότι όσο εκτονώνεσαι τόσο πιο άνετα και χωρίς τις αρνητικές σκέψεις που προκαλεί η έλλειψή του από δίπλα σου μπορείς να συνεχίσεις την ζωή σου και να μένει απλώς ένα μικρό σημάδι μιας παλιάς πληγής αντί μία πληγή που δεν λέει να κλείσει.

Την καλημέρα μου.