Διατυπωση κρισεων ή επικριση
Η διατύπωση της κρίσης μας για οποιαδηποτε κατασταση ειναι απλά η εκφραση της δικής μας γνώμης για την εκάστοτε κατάσταση. Η εκφραση γνώμης δεν είναι κάτι κακο. Αντίθετα, ειναι κάτι που ολοι θα επρεπε να έχουμε το θάρρος να πουμε χωρίς να φοβομαστε οτιδηποτε άλλες καταστασεις η ανθρωπους. Η επικριση ομως δεν εχει να κάνει τιποτε με την εκφραση της γνώμης μας. Η επικριση ειναι αποδειξη προκαταλήψεων, ανασφαλειων, και μεροληπτισμου. Οι ανθρωποι που έχουν τη τάση να επικρίνουν ανθρωπους και καταστασεις συνήθως βασιζονται σε λανθασμενες, γενικευμένες και ακραίες πληροφορίες. Ειναι πολύ άσχημο χαρακτηριστικο να ειναι δυσαρεστοι προς άλλους ανθρωπους. Συνηθως τετοιοι ανθρωποι ειναι δυσαρεστοι προς αλλους ανθρώπους και όχι ιδιαιτερα συμπαθείς. Η διαφορα μεταξυ των επικριτών ατομων απο τους ανθρώπους που απλά εκφράζουν την άποψη τους είναι ότι οι επικριτικοι ανθρωποι συνηθως εκφράζουν την αποψη τους με αυταρχικο και απολυτο τροπο. Εκεινοι αποφασίζουν τι είναι σωστό και τι ειναι λάθος, τι πρέπει να γίνει και το οχι, τι ειναι καλο ή κακό. Όταν απλά εκφράζουμε κάποια άποψη και δεν επικρίνουνμε δεν υπάρχει κάποιος ηθικός τονος, δεν διατυπώνουμε περαιτέρω τελικές κρίσεις, ουτε εξαγονται συμπεράσματα σχετικα με το χαρακτήρα του ατόμου, υπάρχει απλά η παρατηρηση ή η αντίληψη για κάτι. Συνηθως φρασεις οπως «γι΄αυτό» τις ακολουθουν επικρισεις. Π.χ «αυτός μιλάει πολύ αργά», αυτη η φράση απο μονη της ειναι απλα μια διατυπωση οτι το άτομο μιλαει πολύ αργα. Εαν όμως η φράση τελειώνει με «...γιαυτό ειναι μαλλον ηλίθιος» τότε η επικριση κάλυψε την αντίληψη. Η αποφυγή της επίκρισης ειναι ευκολη υπόθεση. Απλά προσέχουμε και μαθαίνουμε να διαχρίζουμε μια απλη παρατήρηση απο κάτι επικριτικο. Όταν οι άνθρωποι σταμτούν να είναι επικριτικοί, ανακαλυπτουν συχνά ένα επιπεδο προσωικής ευτυχίας που τους διαφευγε μεχρι εκείνη τη στιγμή.
Ευχαριστώ πολύ!
