Μια ζωή στη μέση...

Καλησπέρα, βρηκα τυχαία το forum αυτό και ειπα να γραψω και εγω τον προβλημα μου, δεν ξερω αν θα βγει κάτι, απλά θέλω να το πω κάπου...

Έχω μία σχέση που σε λίγο κλείνουμε (κλείναμε ποιος ξέρει άραγε) ένα χρόνο μαζί. Περνάγαμε καλά, βόλτες εκδρομές όλα καλά. Δεν ξέρω όμως τι έγινε και πλέον δεν παιρνάμε καλά. Πάντα στη ζωή μου ήμουν κάπου στη μέση, ανάμεσα στις δικές μου επιλογές (καλές κακές θα το δείξει η ιστορία) και των γωνιών μου. Ναι μεν να κάνω κάτι που μου αρέσει, αλλά για να αποφύγω τη γκρίνια τους έκανα και κάτι που ήθελαν αυτοί. Όπως καταλάβατε λοιπόν μένω ακόμα με τους δικούς μου, προσπαθώ να πάρω το πτυχίο μου και έχω μια απλή δουλειά, με κυλιόμενο ωράριο όμως.

Από την άλλη μεριά είναι η κοπέλα μου, έχει όλα όσα έψαχνα σε μία σχέση και την αγαπάω τρελά. Πολλές φορές όμως με πιέζει, πχ οι δικοί μου αντιδρούν όταν κοιμάμαι σπίτι της γιατί είναι λιγάκι παλαιών αρχών, πιστεύουν ότι την εκθέτω κλπ κλπ (μένει μόνη της εδώ) και ενώ τα ΣΚ πουμαστε πιο ελεύθεροι κοιμάστε μαζί και τα παιρνάμε συνέχεια μαζί, μεσοβδόμαδα που θελει να κοιμόμαστε μαζί δεν είναι εφικτό. Καταλαβαίνω ότι είναι μόνη της εδώ, ότι θέλει συντροφιά και ότι δεν της αρκεί απλά ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Λόγω του ότι δουλεύουμε και οι 2 βρισκόμαστε ελάχιστα μέσα στη βδομάδα, ενώ τα ΣΚ επιδιώκαμε να τα περνάμε μαζί, έχοντας συχνές γκρίνιες από τους δικούς μου χωρίς να της λέω τπτ για να μην νομίζει ότι το κάνουν επίτηδες για αυτή. Πρόσφατα ήταν άρρωστη, σχολασα αργά από τη δουλεια, πήγα σπίτι, την έτριψα, την έβαλα για ύπνο και έφυγα. Πλεον έρχεται ΣΚ... Την άλλη βδομάδα έχω εξεταστική, μουπε να μείνουμε μαζί και αυτό το ΣΚ και όταν της είπα να πάμε για καφέ, σινεμά οτιδήποτε αλλά δεν μπορώ να μείνω σπίτι της γιατί ποιος ακούει πάλι τους δικούς μου και κυρίως εξαιτίας πιθανής αποτυχίας στην εξεταστική θα το χρεώσουν στη σχέση μας και στις επιλογές μας, έγινε ο κακός χαμός, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να χωρίσουμε και εγώ να προσπαθώ για ακόμα μια φορά να φτιάξω τα πράγματα μεταξύ μας.

Και όταν λέω για ακόμα μία φορά, εννοώ ότι γινεται συχνά πυκνά αυτό, είτε εξαιτίας καταστάσεων που προκαλλούνται από τη δικιά μου οικογένεια, είτε από τη δικιά της.

Και βρίσκομαι πάλι στη μέση.... Με ένα κεφάλι καζάνι, να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα, να μην μπορώ να λειτουργήσω, να μην ξέρω τι θέση να πάρω... Μόνη διέξοδος το τσιγάρο και κανα ποτό το βράδυ πριν πέσω για ύπνο μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω λιγάκι και ξεχαστώ.

Σίγουρα το "πάρε τη ζωή στα χέρια σου", είναι μια λύση, αλλά όσο είμαι οικονομικά -και αν θέλετε συναισθηματικά- εξαρτημένως από τους δικούς μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να τυρρανιέμαι και τελικά να διώξω από δίπλα μου έναν πραγματικό άγγελό... Δεν αντιλέγω μ@λ@κί@ μου, αλλά έτσι είναι.

Συγγνώμη αν σας κούρασα, απλά ήθελα να τα πω κάπου. Κάθε σχόλιο, παρατήρηση δεκτή..

η αληθεια ειναι πως

ειναι ευκολο φανταζομαι

να σου πει καποιος κανε αυτο η κανε εκεινο


ομως

στην πραξη δυσκολευει το πραγμα

σιγουρα ολοι εχουν τα δικια τους κι εσυ τα δικα σου.

απο κει και περα διαλεγεις φυσικα και παιρνεις

τι θα ηθελες ακριβως εσυ να γινει?


μεγαλωνεις και η διαδικασια αυτη ειναι αναποφευκτη

εχεις επιλογες κι αυτο ειναι το καλο

απο την εμπειρια μου θελω να σου πω το εξης

οι γονεις φερνουν εμποδια απο ανασφαλεια και επειδη φοβουνται μη μπλεξεις η μη σε χασουν

εαν εσυ θεσεις ομως ξεκαθαρα ορια σε αυτους σε μια εβδομαδα δυο

αντε σε ενα μηνα

τα καινουρια ορια θα γινουν αποδεκτα και δε θα εχεις κανενα προβλημα

μεχρι να φυγεις τελειως

να ξερεις πως μπορεις και να ζησεις εσυ καλα

και να εχεις και ομορφες σχεσεις με τους δικους σου

αρκει να δειχνεις καθε φορα λιγη δυναμη και επιμονη σε αυτο που τον ανθρωπο σου θεωρειτε επιλογη σας


γνωμη μου

Δεν εισαι ετοιμος να φυγεις απο το σπιτι των γονιων σου για τους δικους σου λογους.Δεν συζητω αν οι δικοι σου εχουν δικιο η αδικο,προσωπικα το θεωρω απαραδεκτο να εκβιαζουν το παιδι τους χρησιμοποιωντας σαν οπλο την γκρινια κ την οικονομικη εξαρτηση του απο αυτους.Οπωσδηποτε το πιο σωστο ειναι να εχεις την οικονομικη ανεση να μπορεσεις να ανταπεξελθεις σε ολα τα εξοδα σου μονος σου χωρις βοηθεια,λιγο δυσκολο ομως γιατι εισαι στην αρχη.
Θεωρεις ομως την συμπεριφορα κ τον εκβιασμο [τον δευτερο που δεχεσαι]της κοπελλας σου σωστο?Με απλα λογια σου λεει οτι θελει παρεα κ οτι δεν την ενδιαφερει αν εσυ εισαι προ εξεταστικης κ αν δεχεσαι πιεση.Η εμενα η τους γονεις σου αλλιως χωριζουμε.
Κατα την γνωμη σου τι δειχνει αυτη η συμπεριφορα?

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Δεν εισαι ετοιμος να φυγεις απο το σπιτι των γονιων σου για τους δικους σου λογους.Δεν συζητω αν οι δικοι σου εχουν δικιο η αδικο,προσωπικα το θεωρω απαραδεκτο να εκβιαζουν το παιδι τους χρησιμοποιωντας σαν οπλο την γκρινια κ την οικονομικη εξαρτηση του απο αυτους.Οπωσδηποτε το πιο σωστο ειναι να εχεις την οικονομικη ανεση να μπορεσεις να ανταπεξελθεις σε ολα τα εξοδα σου μονος σου χωρις βοηθεια,λιγο δυσκολο ομως γιατι εισαι στην αρχη.
Θεωρεις ομως την συμπεριφορα κ τον εκβιασμο [τον δευτερο που δεχεσαι]της κοπελλας σου σωστο?Με απλα λογια σου λεει οτι θελει παρεα κ οτι δεν την ενδιαφερει αν εσυ εισαι προ εξεταστικης κ αν δεχεσαι πιεση.Η εμενα η τους γονεις σου αλλιως χωριζουμε.
Κατα την γνωμη σου τι δειχνει αυτη η συμπεριφορα?

---

Για εμένα νιώθω πίεση από τη συμπεριφορά της κοπέλας μου, γιατί όταν εκείνη για τους Χ/Ψ λόγους είναι σε ένταση/σύγκρουση/αντιπαράθεση με την οικογένεια της, εγώ είμαι εκεί και την στηρίζω και όταν εγώ ζητάω κάτι ανάλογο από την μεριά μου, δεν βρίσκω την ανάλογη συμπεριφορά.

Είμαι όπως είπα και στο πρώτο μου μήνυμα στη μέση και δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ, τι να κάνω, ποιους να απογοητεύσω και ποιους όχι. Όλοι έχουν τα δίκια τους και τα λάθη τους, ο καθένας ξεχωριστά...

Αποτι λες η κοπελλα σου δεν σε στηριζει οταν την εχεις αναγκη.Λιγο μονοπλευρη σχεση αυτη.
Δεν μπορεις να βαλλεις τα δικια κ των 2 σε μια ζυγαρια κ να κρινεις,δεν θα σε οδηγησει πουθενα.Κ δεν εχει σημασια ποιος εχει δικο η αδικο,για μενα το σπουδαιοτερο ειναι ο τροπος που διεκδικουν το δικιο τους.Με τον ιδιο ακριβως τροπο χωρις να σκεφτονται εσενα που εισαι στην μεση.
Κατα την γνωμη μου πρεπει να σκεφτεις πρωτα τον εαυτο σου.Το συγκεκριμενο μοντελο συμπεριφορας σου κανει καλο?Σε ωφελει?Πως αισθανεσαι?Εχεις δικη σου γνωμη?Την ακουει κανεις?
.Η αγαπη κ ο σεβασμος προς τον εαυτο μας δεν σημαινει ελλειψη αγαπης προς τους αλλους ,το αντιθετο μαλιστα.Δεν θα σταματησεις να εισαι το καλο παιδι λεγοντας κ διεκδικωντας τα θελω σου.Θα θεσεις απλα τα ορια σου κ θα καταλαβουν ολοι μεχρι ποιο σημειο μπορουν να εισχωρησουν στην ζωη σου ωστε να μην γινονται χειριστικοι.

Quote:

---

Originally posted by mperdemen0s24
Καλησπέρα, βρηκα τυχαία το forum αυτό και ειπα να γραψω και εγω τον προβλημα μου, δεν ξερω αν θα βγει κάτι, απλά θέλω να το πω κάπου...

Έχω μία σχέση που σε λίγο κλείνουμε (κλείναμε ποιος ξέρει άραγε) ένα χρόνο μαζί. Περνάγαμε καλά, βόλτες εκδρομές όλα καλά. Δεν ξέρω όμως τι έγινε και πλέον δεν παιρνάμε καλά. Πάντα στη ζωή μου ήμουν κάπου στη μέση, ανάμεσα στις δικές μου επιλογές (καλές κακές θα το δείξει η ιστορία) και των γωνιών μου. Ναι μεν να κάνω κάτι που μου αρέσει, αλλά για να αποφύγω τη γκρίνια τους έκανα και κάτι που ήθελαν αυτοί. Όπως καταλάβατε λοιπόν μένω ακόμα με τους δικούς μου, προσπαθώ να πάρω το πτυχίο μου και έχω μια απλή δουλειά, με κυλιόμενο ωράριο όμως.

Από την άλλη μεριά είναι η κοπέλα μου, έχει όλα όσα έψαχνα σε μία σχέση και την αγαπάω τρελά. Πολλές φορές όμως με πιέζει, πχ οι δικοί μου αντιδρούν όταν κοιμάμαι σπίτι της γιατί είναι λιγάκι παλαιών αρχών, πιστεύουν ότι την εκθέτω κλπ κλπ (μένει μόνη της εδώ) και ενώ τα ΣΚ πουμαστε πιο ελεύθεροι κοιμάστε μαζί και τα παιρνάμε συνέχεια μαζί, μεσοβδόμαδα που θελει να κοιμόμαστε μαζί δεν είναι εφικτό. Καταλαβαίνω ότι είναι μόνη της εδώ, ότι θέλει συντροφιά και ότι δεν της αρκεί απλά ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Λόγω του ότι δουλεύουμε και οι 2 βρισκόμαστε ελάχιστα μέσα στη βδομάδα, ενώ τα ΣΚ επιδιώκαμε να τα περνάμε μαζί, έχοντας συχνές γκρίνιες από τους δικούς μου χωρίς να της λέω τπτ για να μην νομίζει ότι το κάνουν επίτηδες για αυτή. Πρόσφατα ήταν άρρωστη, σχολασα αργά από τη δουλεια, πήγα σπίτι, την έτριψα, την έβαλα για ύπνο και έφυγα. Πλεον έρχεται ΣΚ... Την άλλη βδομάδα έχω εξεταστική, μουπε να μείνουμε μαζί και αυτό το ΣΚ και όταν της είπα να πάμε για καφέ, σινεμά οτιδήποτε αλλά δεν μπορώ να μείνω σπίτι της γιατί ποιος ακούει πάλι τους δικούς μου και κυρίως εξαιτίας πιθανής αποτυχίας στην εξεταστική θα το χρεώσουν στη σχέση μας και στις επιλογές μας, έγινε ο κακός χαμός, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να χωρίσουμε και εγώ να προσπαθώ για ακόμα μια φορά να φτιάξω τα πράγματα μεταξύ μας.

Και όταν λέω για ακόμα μία φορά, εννοώ ότι γινεται συχνά πυκνά αυτό, είτε εξαιτίας καταστάσεων που προκαλλούνται από τη δικιά μου οικογένεια, είτε από τη δικιά της.

Και βρίσκομαι πάλι στη μέση.... Με ένα κεφάλι καζάνι, να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα, να μην μπορώ να λειτουργήσω, να μην ξέρω τι θέση να πάρω... Μόνη διέξοδος το τσιγάρο και κανα ποτό το βράδυ πριν πέσω για ύπνο μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω λιγάκι και ξεχαστώ.

Σίγουρα το \"πάρε τη ζωή στα χέρια σου\", είναι μια λύση, αλλά όσο είμαι οικονομικά -και αν θέλετε συναισθηματικά- εξαρτημένως από τους δικούς μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να τυρρανιέμαι και τελικά να διώξω από δίπλα μου έναν πραγματικό άγγελό... Δεν αντιλέγω μ@λ@κί@ μου, αλλά έτσι είναι.

Συγγνώμη αν σας κούρασα, απλά ήθελα να τα πω κάπου. Κάθε σχόλιο, παρατήρηση δεκτή..

---

Αγπητέ μπερδεμένε, καλωσήρθες...
μάλλον έχεις συνηθίσει να είσαι στη μέση ε?
Πάντα στη ζωή σου ήσουν στη μέση, ανάμεσα στις επιλογές τις δικες σου και σε εκείνες των γονιών σου.
Τώρα πάλι είσαι στη μέση, ανάμεσα στους γονείς και στο κορίτσι σου.
Το κορίτσι δεν φαίνεται να κρατάει την ίδια στάση με εσένα, δηλαδή να μπαίνει στη μέση όταν της παρουσιάζεις κάποιο οικογενειακό σου κώλυμα, αλλά θυμώνει μαζί σου. Αντιθέτως εσύ, όταν εκείνη σου παρουσιάζει κάτι αντίστοιχο, κρατάς μια πιο διαλλακτική στάση, όπως έχεις μάθει.

Το θέμα είναι, ότι όταν είσαι στη μέση, μπερδεύεσαι μπερδεμένε μου.
μπερδεύεσαι ανάμεσα στο δικό σου το θέλω και στο θέλω άλλων.
μπερδεύεσαι ανάμεσα στις διεκδικήσεις των γονιών σου και σε εκείνες τις κοπέλας σου.

Το πόσο χώρο θα αφήνεις στους γονείς και πόσο στην κοπέλα, είναι μια δική σου επιλογή. Προφανώς όμως την κοπέλα την δυσαρεστεί η σχέση εξάρτησης που βλέπει.
Μπορείς να της μιλήσεις ευθέως και άμεσα και να της πεις οτι σε ανάλογες δικές της δυσκολίες έχεις φερθεί πιο συγκαταβατικά και να της ζητήσεις να μετριασει την στάση της.
Μπορείς να πιάσεις τους δικούς σου και να τους πεις τα όριά σου σε σχέση με την προσωπική σου ζωή. Μέχρι που θέλεις να ανακατεύονται.

Ο καθένας έχει την δική του οπτική και το δικό του δίκιο.
Ασε στην άκρη τον καθένα λοιπόν και πιάσε εσένα.
Τι σου κοστίζει λιγότερο?
Τι σε γεμίζει περισσότερο?

Αυτό θα είναι το κριτήριό σου για το πώς θα κινηθείς.
Εσύ και οι ανάγκες σου ώστε να είσαι σε ισορροπία και να μπορείς να λειτουργείς ομαλά στην σχέση σου.
Ανέλαβε την ευθύνη απέναντι στην προσωπική σου ευτυχία με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η ώρα της ουσιαστικής ενηλικίωσης είναι πάντα δύσκολη.
Εκφράσου άμεσα και ειλικρινά στους ενδιαφερόμενους και καλό κουράγιο :)

Και,για να έχουμε καλό ρώτημα,είναι προτιμότερο να χάσεις δηλαδή τη σχέση σου,παρά να \"δυσαρεστήσεις\"τους γονείς σου;
Με λίγα λόγια είσαι ενήλικας αλλά οι γονείς σου επιμένουν πως είσαι παιδί.Με αυτόν τον τρόπο δε σε αφήνουν να ενηλικιωθείς,ασκώντας έλεγχο και επεμβαίνοντας στη ζωή σου,κι εσύ παραμένεις έρμαιο των επιλογών τους.Η κοπέλα σου δεν έχει καθόλου άδικο.Θα πρέπει να αποφασίσεις αν θέλεις να παραμείνεις ως έχεις,ή να σε αλλάξεις,γιατί εκείνη επιθυμεί έναν ενήλικα προφανώς,όχι ένα παιδί.

Οι υποχωρήσεις απλά θα οδηγήσουν σε άλλες υποχωρήσεις και τα όρια ανάμεσα στο εγώ σου και στο δικό τους εγώ θα μοιάζουν όλο και πιο συγκεχυμένα.
Κάτι που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις περισσότερα για τη σχέση εξάρτησης,είναι πως πάντα το παιδί του ελεγκτικού/των ελεγκτικών γονέων αισθάνεται ένοχο.Ένοχο αν τους αντιμιλήσει,ένοχο αν οι επιθυμίες του δε συμβαδίζουν με τις αρχές τους,ένοχο αν επιλέγει για τον εαυτό του διαφορετική στάση ζωής και ήθη.
Κατά βάθος πιστεύεις πως εσύ φταις.Κάτι δεν κάνεις καλά,δεν βρίσκεις τον τρόπο να κρατάς ισορροπίες.Δε φταις εσύ,αλλά οι γονείς σου που σε κάνουν να αισθάνεσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματά τους.
Ας πάρουμε την περίπτωση που πήγαινες να μείνεις με την κοπέλα σου το σουκού.Τι θα γινόταν;O κακός χαμός προφανώς.Ε,και;Μια χαρά είναι ο κακός χαμός και απαραίτητος για να πάψει ο κακός χαμός μέσα σου κάποια στιγμή.:)

Μπερδεμενε, καλώς ήρθες:)

κρατωντας μια πιο μετριοπαθη σταση, μια σταση αναμεσα στο ενα στρατοπεδο και στο αλλο, μαλλον θες να πάρεις κατι σε ανταλλαγμα. Και απο τους 2. Αυτο το κατι, ειναι κατι που μονο εσυ μπορεις να ξερεις. Μπορει να ειναι μια αναγκη αποδοχης και απο τους δυο, μπορει να νομιζεις πώς μονο αν κανεις οτι σου υποδεικνυουν αυτοι ως σωστο, θα εισαι αγαπητος. Μπορει να εχεις την αισθηση πώς τα δικα σου \"οχι\" μπορει να φερουν αποσταση στο μεταξυ σας. Ισως παλι να νομιζεις πώς οι συγκρουσεις μπορει να ισοδυναμουν με καταστροφες.

Με τον τροπο ομως αυτο, αναρωτιεμαι αν εχεις σκεφτει οτι χανεις μια ευκαιρια. Αυτη του να δημιουργησεις το δικο σου \"στρατοπεδο\", τον δικο σου χωρο δλδ, οπου θα υπάρχουν οι αξιες, οι προυποθεσεις που εσυ θα οριζεις κ θα συναρμολογησεις. Γιατι καλο ειναι να ακους τί θελουν και οι άλλοι απο σενα, αλλα ειναι αρκετα τιμιο να ξεκαθαριζεις κι εσυ τί θελεις απο τους αλλους. Τί μπορεις να δωσεις και τί οχι. Μεχρι που εισαι διατεθειμενος να πας, κ τί αντεχεις κ θες να προσπαθησεις. Ξερω πώς αυτο δεν ειναι καθολου απλο, πώς χρειαζεται αρκετο θαρρος και δυναμη. Ιδιαιτερα, οταν ειμαστε μαθημενοι πώς για να ειμαστε \"καλα παιδια\" πρεπει να κανουμε αυτο που μας λενε.

Κάπου ειχα διαβασει κατι πολυ ωραιο και απλο: τα ξεκαθαρα \"οχι\" στρωνουν το δρομο για τα αληθινα \"ναι\". Και πιστευω πώς ειναι ετσι. Οπως επισης πιστευω πώς μπορουν να φτιαξουν μια πιο γερη βαση για ειλικρινεις σχεσεις.

καλημερα.
συμφωνω απολυτα με την ρειν.
δεν καταλαβαινω την αποψη που λεει οτι η κοπελα σου δεν σε στηριζει στο διλλημα σου....το διλλημα στην πραγματικοτητα ειναι αν θα εισαι παιδακι η αντρας....δεν ειναι καθολου ευχαριστη κατασταση για μια κοπελα να ανακαλυπτει οτι εχει σχεση με ενα παιδι..
το αιτημα της ειναι να ενηλικιωθεις κι οχι να κοιμασαι μαζι της τα βραδια.
λες οτι το θεωρεις κι εσυ μαλακια σου που αγεσαι και φερεσαι απο τους γονεις.ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙΣ????

κι ενα πρακτικο θεμα.
νοιωθεις εξαρτημενος απ τους γονεις, οποτε υποχρεωμενος να τους ακους.αυτο το νοιωθεις σαν ηθικη υποχρεωση, η νομιζεις οτι αν εναντιωνοσουν στην θεληση τους ειναι ικανοι να σε εκβιασουν\"η κανεις αυτο που σου λεμε, η τερμα η οικονομικη υποστηριξη\"???
εαν το κανεις οικειοθελως, μπορεις να το αλλαξεις αμεσα. αν σε εκβιαζουν, φροντισε να αποκτησεις την ανεξαρτησια σου.

και βεβαια μην αυταπατασαι οτι η εννοια τους ειναι να μην εκθεσεις την κοπελα....
φοβουνται μη κολλησεις και σε χασουν μικρο-μικρο..

Quote:

---

Originally posted by Remedy

και βεβαια μην αυταπατασαι οτι η εννοια τους ειναι να μην εκθεσεις την κοπελα....
φοβουνται μη κολλησεις και σε χασουν μικρο-μικρο..

---

κλασικό παράδειγμα γονιών που θεωρούν το παιδί κτήμα τους και το καταπιέζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Ακόμη και ανα ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά, μετά θα αρχίσουν άλλα, ψυχολογικά, \"ως, η καρδιά μου\", \"θα την πεθάνεις τη μάνα σου\" και άλλα δυνατά επιχειρήματα.
Κοιταξε να το λύσεις όσο είναι νωρίς γιατί πάντα θα αντιμετωπίζεις το ίδιο και θα χαλάς τις σχέσεις σου και αργότερα το γαμο σου.
Σχετικά καμένη η γιώτα2, που θα μπορούσε να σου πει τι τράβηξε από τέτοια πεθερικά μέχρι και την τελευταία τους στιγμή.

Ερωτας και βολεμα δεν πανε μαζι μαλλον ξεβολεμα ειναι!

καλέ μου μπερδεμενε... δεν θα εξετασω αν οι γονεις σου ή η κοπελα σου ειναι σωστοι ή οχι. Το μονο σιγουρο ειναι οτι εχεις επιλεξει να εισαι μαζί της, αρα αυτη η σχεση, εστω και για τωρα, σε καλυπτει. Μπορεί να εχει αδικο η κοπελα μπορει και δικιο. Ως παθούσα λοιπόν θα σου δωσω μία μονο συμβουλή. Αν δεν συντρεχει καποιος ακραίος λογος οι γονεις πολύ κακώς επεμβαίνουν. κι εσυ πολύ κακως ακομα εξαρτάσαι από αυτούς. Εφόσον εχεις μια δουλεία, βρες μια γκαρσονιερουλα, στριμωξου λίγο οικονομικα - δεν πειραζει- και αρχισε να ζεις αυτονομα, θα σου κανει πολύ καλο! Ο αντρας μου μετα απο 4 χρονια γαμου, που ανεχτηκα τις τοσες προσβολλες των γονιων του, τωρα στα 35 του ξυπνάει και παρα να χωρισουμε, αφηνουμε το δικο μας σπιτι και τρεχουμε στο ενοικιο!! Με ενα μωρο που πλεον δεν εχουμε κανενα να μας το κραταει και που οπως καταλαβαινεις ολος ο μισθος μου θα πηγαινει στο ενοικιο και στον παιδικο. δεν πειραζει, θα τα βγαλουμε περα! Αν την αγαπας δες και την δική της εκδοχή. δεν μπορει να εισαι αντρας πια, να δουλευεις και να σου λενε ποτε θα κοιμηθεις στην κοπελα σου! Μην τσακωθεις με τους γονεις σου, κατσε και συζητησε ηρεμα και ωραια, οτι οι καιροι εχουν αλλαξει, οτι πρεπει να σου εχουν εμπιστοσυνη και οτι μεγαλωνοντας αλλαζουν και οι αναγκες σου.... Εφτασα 2 φορες ενα σκαλι πριν το διαζυγιο και να φταινε αυτα...

Θεοφανία μήπως θα μπορούσες να μου πεις που θα βρω το θεμα της γιωτα2 γιατι δεν το βρίσκω?? ευχαριστω!!

Ναμα ξεκίνα απο το giota και θα με βρείς.Δεν μπορούσα να μπω στο φόρουμ και εκανα νέο λογαριασμό.