Τα κακοποιημένα παιδιά σαν αδέρφια

Κάποια παιδιά κακοποιημένα σαν ενήλικες δεν καταφέρνουν να έχουν υγιείς αδερφικές σχέσεις.Δεν έμαθαν την εμπιστοσύνη,το μοίρασμα και τη συνύπαρξη με άνοιγμα καρδιάς.Δεν έμαθαν τη στήριξη του άλλου,ούτε τη συμπάθεια για τα λάθη του.Δεν έμαθαν να μιλάνε με ειλικρίνεια,ούτε να έχουν σαφή όρια.Η παραμέληση και η βία,απλά κάνουν κύκλους γύρω τους και στην ενήλικη ζωή τους,φορώντας διαφορετικά προσωπεία.
Οι τύποι κρατιούνται,όσο δεν τους βλέπουν καθαρά ως τέτοιους,αλλά όλα γίνονται λάθος.Η εκδήλωση ενδιαφέροντος ξεφεύγει στην κριτική και στον έλεγχο,η αγάπη χάνεται μέσα σε δρόμους αδειανούς.Οι λαβύρινθοι της βίας.

Υπάρχει κανείς από τα μέλη που να βιώνει αυτή την τεράστια απόσταση μεταξύ των αδερφών στην οικογένειά του;Που όσο κι αν το επιθυμεί να μη βρίσκει κοινούς τόπους,ούτε σχέση ουσίας με τ\'αδέρφια του;
Aπλά άλλη μία επιβεβαίωση των θλιβερών μας ιστορικών.Καβγάδες,απωθημέ να και σκληρά λόγια...:(

Τεράστια απόσταση και λόγω διαφοράς ηλικίας, λόγω διαφορετικού φύλου, αλλά κυρίως η ισορροπία χάθηκε, η ζυγαριά έγειρε, αφού ο ένας γονιός προσκολήθηκε στον έναν μας κι ο άλλος στον άλλο. Ποιος θα αναδειχθεί καλύτερος; Ποιανού παιδί θα διακριθεί λες και δεν είμασταν και των δύο. Ακόμη και οι τωρινές επιλογές μας μπαίνουν στη ζυγαριά τους. Δεν θέλω να μετέχω στον αγώνα τους κι απομακρύνομαι μοιραία κι από τον αδερφό μου, που όμως πάντα νιώθω σαν το λιμάνι μου, απόκρυμνο, άφταστο, μακρινό μα είναι εκεί στο τέλος του ταξιδιού να με περιμένει απάνεμο κι ασφαλές.

δεν ξερω τι εννοει κανεις με τον ορο κακοποιηση.
ισως ο καθενας εννοει διαφορετικα πραγματα.
ισως η ρειν μιλαει για αλλο βαθμο κακοποιησης απο αυτον που εχω εγω στο μυαλο μου, αν κρινω και απο διηγησεις για τα παιδικα της χρονια.
για μενα, ειναι κακοποιηση αυτο που στα παιδικα μου χρονια θεωρουνταν διαπαιδαγωγηση. δηλαδη η τιμωρια με βια (ξυλο,φωνες) στην ανυπακοη.
τετοιου ειδους κακοποιηση εχω υποστει κι εγω με την αδερφη μου κι αυτο ηταν κατι που μας ενωνε αντι να μας χωριζει, απεναντι στον κοινο μπαμπουλα :την αυταρχικη και ευεξαπτη μαμα...υπηρχε αλληλουποστηριξη και αλληλοκαλυψη στο να γλυτωσουμε την τιμωρια οταν αυτο ηταν δυνατον, αλληλοπαρηγορια στα δεινα μας και κοινη κατηγορια για τις αθλιες πρακτικες της μαμας.

Δεν έχει σημασία ο ορισμός Rem,η βία είναι βία έτσι κι αλλιώς,ελάχιστη διαφορά έχει το να της προσδώσουμε ποσοτικές βαθμίδες και κριτήρια.Αφήνει σημάδια.Εάν κατορθώσατε να διατηρήσετε επαφή ουσιαστική με την αδερφή σου είστε πράγματι τυχερές.Στη δική μου περίπτωση δεν υπάρχει παρά ένα κέλυφος άδειο,που με θλίβει.Άλλες φορές κατορθώνω να το βάζω στην άκρη και να το απομυθοποιώ ακόμη κι αυτό,άλλες φορές με βαραίνει.Σήμερα είναι μία από τις δεύτερες μέρες.
Δεν ξέρω γιατί με θλίβει τόσο,μάλλον γιατί αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος μέσα στο τώρα,την επιβίωσή του στο σήμερα,με τρόπους που δεν συζητιούνται,γιατί αποτελούν οικογενειακό taboo.O ένας μου αδερφός έχει τόση άρνηση,που φτάνει κάποιες φορές να λέει πως δε μεγαλώσαμε κι άσχημα...:P
Γελώ πικρά όταν τον ακούω να λέει τέτοια.Κι ενώ δεν μπορούμε να βρούμε σημείο επαφής,να ισχυρίζεται πως το θέμα είναι γιατί δεν τρώμε μαζί τις γιορτές και τις επετείους.Τι να πεις και τι να μολογήσεις.Να του πεις γιατί απλά δε γουστάρεις να ξαναζείς σκηνές πολυπαιγμένες,εις το άπειρον,το εκλαμβάνει πως δεν τον αγαπάς.Του εξηγείς πως τον αγαπάς αλλά αγαπάς κι εσένα,πάλι τίποτε.Του λες πως αρνείται,λέει όχι,εσύ απομακρύνθηκες.Ψυχολογική συγχώνευση ακόμη με τους γονείς ναζί.:P
Ο άλλος λέει τη μαμά μανούλα.Ωιμέ.Αν οι μανούλες ήταν έτσι,προτιμώ την ορφάνια,μα τον τουτάτη.:P
Επικεντρώνομαι στα βασικά,που είναι η αποφυγή των ξαναζεσταμένων πιάτων και η αποδέσμευση,απλά κάποιες φορές νοσταλγώ αυτό που δεν υπάρχει μεταξύ μας,γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Σήμερα είναι μία από τις δεύτερες μέρες.
Δεν ξέρω γιατί με θλίβει τόσο,μάλλον γιατί αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση του παρελθόντος μέσα στο τώρα,την επιβίωσή του στο σήμερα,με τρόπους που δεν συζητιούνται,γιατί αποτελούν οικογενειακό taboo.O ένας μου αδερφός έχει τόση άρνηση,που φτάνει κάποιες φορές να λέει πως δε μεγαλώσαμε κι άσχημα...:P
Του λες πως αρνείται,λέει όχι,εσύ απομακρύνθηκες.Ψυχολογική συγχώνευση ακόμη με τους γονείς ναζί.:P
,απλά κάποιες φορές νοσταλγώ αυτό που δεν υπάρχει μεταξύ μας,γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξει.

---

Καλή μου Ρειν,αυτή ειναι και η δική μου ιστορία..
Η μία αδερφή λεει \"ελα μωρε πως κανεις ετσι\" καλα περάσαμε!!Ρηξη τυμπάνου είχε πάθει απο τις σφαλιάρες,και αυτη το εθαψε η τουλάχιστον ετσι λέει,αλλα εγω το θυμάμαι σαν τώρα..
Η αλλη εχει προσκολληθει για να γιατρέψει τις πληγές της..Για να πάρει πίσω οσα της λείπουν ,χρονια προσπαθεί,με διαφορους τροπους,ακόμα και υποτιμώντας τις αλλες δυο μας,(εχει μπει στο τριπακι εγω ειμαι η καλή οι αλλες δυο κακες).
Και εγω χρόνια τωρα τις παρακολουθώ και τους προσφέρω την ανάγκη μου για δέσιμο,αλλα τώρα πια ξέρω πως εχουμε διαφορετικές ανάγκες..Με πλήγωνε και εμενα πολύ αυτό γιατι την αγάπη την νιώθεις,και δεν μπορώ να αγνοήσω τα μάτια τους οταν με κοιτουν και βουρκώνουν..Ξέρω οτι δεν εχουν βρεί τον τροπο να ειναι κοντά ,γιατι πολύ απλα οι πληγές τους δεν ΦΩΝΑΖΟΥΝ μεσα τους οπως κάνουν οι δικές μου..

Φωτεινή...:)
Πάρε ένα χαμογελάκι να πάνε κάτω τα φαρμάκια.;)

σε ευχαριστω ψυχη μου, ηδη βουρκωσα..Μου λειπουν τοσο πολυ..Τις αγαπώ αφάνταστα..

Κι εμένα ρε Φωτεινή,για τι λες να άνοιξα αυτό το thread...Μας στερήσανε τόσα πολλά,που δεν θα τα αναγνωρίσουν ποτέ τους.Μας στερήσανε και την παρηγοριά μέσα από το αδερφικό λόγο,ή το χάδι,βεβηλώνοντας και αυτή μας τη δυνατότητα στην επαφή.Τέσπα,άλλο ένα κάτι που δε θα έχουμε.Σαφώς και δε θα μείνουμε ούτε σε αυτό το πένθος,φυσικά και θα πάμε παρακάτω.Κάποιες όμως στιγμές,να,σαν αυτή εδώ,θα το νιώθουμε πάλι,θα ξαναβουρκώνουμε.
Όσο υπάρχει η άρνηση δε θα την μπορέσουμε την επαφή,γιατί απαιτεί αλήθεια,όχι μάσκες η αληθινή επικοινωνία.Θέλει τόλμη μάτια μου η ελευθερία,αυτό εδώ είναι απλά ένα από τα τιμήματα.Τίποτε δεν είναι δίχως κόστος.Ξέρεις Φωτεινή,έχω ακούσει και το τραγικό,στενοχωρείς τους γονείς μας,έκλαιγε λέει ο μπαμπάς που δεν ήρθες στο γιορτινό τραπέζι.Η απάντησή μου φαντάζει σκληρή,αλλά είμαι βέβαιη πως ήταν πέρα για πέρα αληθινή.\"Ο μπαμπάς δεν κλαίει για μένα,αλλά για εκείνον\"...;)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Όσο υπάρχει η άρνηση δε θα την μπορέσουμε την επαφή,γιατί απαιτεί αλήθεια,όχι μάσκες η αληθινή επικοινωνία.Θέλει τόλμη μάτια μου η ελευθερία,αυτό εδώ είναι απλά ένα από τα τιμήματα.Τίποτε δεν είναι δίχως κόστος.Ξέρεις Φωτεινή,έχω ακούσει και το τραγικό,στενοχωρείς τους γονείς μας,έκλαιγε λέει ο μπαμπάς που δεν ήρθες στο γιορτινό τραπέζι.Η απάντησή μου φαντάζει σκληρή,αλλά είμαι βέβαιη πως ήταν πέρα για πέρα αληθινή.\"Ο μπαμπάς δεν κλαίει για μένα,αλλά για εκείνον\"...;)

---

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.Ακόμα και τώρα, εχθές ,με πηρε ο πατερας μου και με πιεσε να παρω τη μαμα γιατι ειναι λεει χαλια.Ειναι παντα χαλια.Πάντα αυτος ηταν ο τροπος για να νιωσουν αυτοι καλύτερα.Οχι και πάλι οχι .Δεν θα συμμασχω αλλο σε αυτο το θεατράκι που με πνίγει..

Ναι,πάντα έτσι γίνεται.Το ενήλικο παιδί καλείται πάλι να είναι ο παρηγορητής,ο διαμεσολαβητής,πάλι να γίνει ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη.Ακριβώς αυτό τσούζει στην περίπτωσή μου,ότι αρνούμαι να παίξω το θύμα,τους χάλασε η μαγιά.:P
Κι εσένα με τις ενοχές επιχειρούν να σε τουμπάρουν,μη νομίζεις πως το καταλαβαίνουν,αυτό τους έχει γίνει μία συνήθεια,μακρόχρονη και αποτελεσματική για όσο τους κράτησε δηλαδή.Θα έρθει ξανά η Φωτεινούλα,να μας φτιάξει τα ελλείμματα,ακόμη και εις βάρος της ηρεμίας,της υγείας της,των δικών της προτεραιοτήτων,της οικογένειάς της.Μη μασάς Φωτεινή,κάνε την αποδέσμευση.Δεν είναι ποτέ εύκολη,αλλά μέσα από τα δύσκολα περνάει ο δρόμος.
Και να επιμένεις,για όσο πάρει.:)

Εγω πάλι, πέρασα όλη την ταλαιπωρία μόνη μου στην εφηβεία, (ο αδελφός μου είναι τρία χρόνια μικρότερος).
Η μαμά μου κουβαλούσε ένας ωραιότατο επαρχιώτικο κάλο που μεταφραζόταν σε στερήσεις εξόδου, ούτε κουβέντα για αγόρια γιατί \"τι θα πει ο κόσμος\", σκοτωμός για τους βαθμούς στο σχολείο κλπ. Ευτυχώς τα αναθεώρησε όλα στην πορεία της ζωής της αλλα μετά από τρομερές μάχες με θύμα πάντα εμένα, ο αδελφός μου απίστευτο καρφί για να τα έχει καλά με τους γονείς και το αποτέλεσμα? Οι δικές μου μάχες του άνοιξαν το δρόμο και βρήκε έτοιμη την ελευθερία του.
Τώρα καμιά φορα τα θυμόμαστε και γελάμε, αλλα εκείνη την εποχή δεν είχαν καθόλου πλάκα για μένα.
Ευτυχώς η ζωή μας έδεσε, αν και νομίζω πως είχαμε την ευλογία να πάρουμε και να παίρνουμε πολύ αγάπη απ τους δικούς μας, γεγονός που από μόνο του μας οχύρωσε απέναντι στις κακές στιγμές που όλοι λίγο-πολύ περνάμε στη ζωή μας.

Θεοφανία,
Τον κάλο αυτό οι δικοί μου (και ειδικά ο μπαμπάς μου) τον κουβαλάνε ακόμα,έστω και σε μικρότερες δοσεις.
\"Οι δικές μου μάχες ανοιξαν τον δρόμο και βρήκε την ελευθερία του\".Αυτό συνέβη και σε εμένα.Αρκεί να σου πώ πως για ενα μεγάλο χρονικό διαστημα επειδη οι αδερφές μου δεν σήκωναν το αναστημα τους (απο φόβο),βγαίναμε ολες μαζί κομπανία!!Χαχαχαχα.Κι εμείς γελάμε με αυτα.Με τα αλλα δεν γελάμε και τόσο..

Τι θέμα ανοίξατε;αυτό είναι και το πρόβλημα του άνδρα μου με όλα όσα επακολούθησαν και βρέθηκα στην κατάσταση αυτή.Αδέλφια κακοποιημένα λεκτικά,αδέλφια που βίωσαν την παντελή αδιαφορία απο τους γονείς.Τέσσερα αδέλφια τα ενα ήταν το αγαπημένο παιδί τα άλλα τρία τα αποπαίδια.Το΄αγαπημένο ενας τεμπέλης ,φαταούλας,αδιάφορος,συμφε� �οντολόγος,άπονος.Τα τρία παρατημένα στην μοίρα τους,κλεισμένα σε παραπήγματα για να τελειώσουν το σχολείο.Στο αγαπημένο νοικιαζαν ξενοδοχείο γιατί όσο φτωχοί κι αν ήταν πάντα για τον αγαπημένο τους κάφρο είχαν.Το αποτέλεσμα τρεις ενήλικες να κυνηγούν τους γονείς,να πάρουν λίγο αγάπη.Τρείς ενήλικες με οικογένεια την οποία εβαζαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα,προκειμένου να πάρουν λίγο αποδοχή.Ποτέ δεν την πήραν μέχρι που πέθαναν οι γονείς.Ποτέ δεν άλλαξαν στάση,αν και έβλεπαν πόσο άδικοι είναι με τα τρια παιδιά τους.Τα πάντα τα περίμεναν απο τους τρείς για να τα δώσουν στον κάφρο τους.Ο μικρότερος ο δικός μου να δουλεύει για να ζει σαν πασάς ο κατά 10 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός.Το περίεργο είναι ότι αυτά που πέρασαν τα τρία αδέλφια δεν τους ένωσαν ουσιαστικά αλλα επιφανειακά.Το μόνο που έλεγαν ήταν πόσα προσέφεραν και ότι ζητούσαν την αγάπη των γονιών.μεταξύ τους όμως δεν έχουν μια πραγματικά αδελφική σχέση.Είναι μυστικοπαθείς, δεν ανοίγουν την καρδιά τους ,δεν λένε τα προβλήματά τους, κάτι που για μένα που δεν εχω δυστυχώς αδέλφια, είναι αδιανόητο.Το αποτέλεσμα να κάνουν όλοι δυστυχισμένες οικογένειες,και παιδιά που έχουν και αυτά με την σειρά τους ψυχολογικά τραύματα απο την γονεϊκή έλλειψη.Δυστυχώς όσο και να προσπάθησα το κενό του πατέρα δεν μπόρεσα να αναπληρώσω.δεν γίνεται να πας κόντρα στην φύση.

Quote:

---

Originally posted by Αφωτεινή
Θεοφανία,
Τον κάλο αυτό οι δικοί μου (και ειδικά ο μπαμπάς μου) τον κουβαλάνε ακόμα,έστω και σε μικρότερες δοσεις.
\"Οι δικές μου μάχες ανοιξαν τον δρόμο και βρήκε την ελευθερία του\".Αυτό συνέβη και σε εμένα.Αρκεί να σου πώ πως για ενα μεγάλο χρονικό διαστημα επειδη οι αδερφές μου δεν σήκωναν το αναστημα τους (απο φόβο),βγαίναμε ολες μαζί κομπανία!!Χαχαχαχα.Κι εμείς γελάμε με αυτα.Με τα αλλα δεν γελάμε και τόσο..

---

Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές, είναι, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή όλων μας, αν οι γονείς μου και περισσότερο η μητέρα μου δεν ήρθε απ το χωριό με όλα αυτά μες στο κεφάλι της.
Μεσα από όλες αυτες τις ξεπερασμένες ηθικές παγίδες χάσαμε τόσα πράγματα και εμείς και οι δικοί μας, αλλάξαμε πορεία, (ή μάλλον τη χάσαμε για αρκετό καιρό) και ήρθε η στιγμή που εκείνη μόνη της κατάλαβε πόσο ανώφελα και ψεύτικα ήταν όλα αυτά.
Φαντάζομαι πως στην ίδια παγίδα έχουν πέσει πολλές οικογένειες, άλλες με λιγότερα και άλλες με περισσότερα θύματα.

Kαταλαβαινω με ολα οσα λες, πώς δεν υπήρξαν οι καταλληλες προυποθεσεις για να δημιουργησεις μια ζεστη επαφη με τον αδερφο σου. Κ οπως τα περιγραφεις, σιγουρα ολο αυτο το σκηνικο, ειναι το πλεον ακαταλληλο.

Ειστε ομως ενηλικες πλεον Rain. Και φυσικα, δεν μπορεις να επιβάλεις στον αδερφο σου να βλεπει, οπως βλεπεις. Προφανως ο ιδιος εχει αναγκη να βλεπει τη μαμα, τρυφερη μανουλα, τον μπαμπα, εναν ταλαιπωρημενο απο τη ζωη ανθρωπο. Αφου εχεις νιωσει στο πετσι σου τοση βια, ισως να θυμασαι οτι πολυ πιθανον να ειχες κ εσυ την αναγκη να δωσεις πατήματα, δικαιολογιες στους γονεις σου. Να δεις οτι κ αυτοι δεν φταινε....Καποια στιγμη, ειχες την αναγκη να απαλλαγεις απο κατι που μαλλον δεν σε επειθε πια. Για τον αδερφο σου, αυτη η στιγμη δεν εφτασε. Και μπορει να μην φτασει ποτε.

Εχει ενηλικιωθει και πλεον κ εχει το δικαιωμα να ζει οπως θελει, με οποιες αυταπατες κ οποιες αμυνες. Ισως αυτο να ειναι μια πικρη διαπιστωση για σενα, ομως μπορει να ειναι κατι που βοηθαει τον ιδιο. Οσο παραλογο κ αν σου φανταζει.

Οι γονεις σας στερησαν την ευκαιρια να δημιουργησετε ισχυρους δεσμους. Ως ενηλικες, δεν σας εμποδιζει κανεις να χτισετε την σχεση σας οπως θελετε. Μπορει το παρελθον να ειναι ενα εμποδιο, αλλα δεν ειστε πλεον παιδια.Εχετε αλλη συνειδηση κ αλλες ευθυνες. Πρωτα απο ολα, αυτη του εαυτου σας.

Ηθελα να αναφερω κατι τελευταιο με αφορμη αυτο που γραφεις: οι ισχυρες σχεσεις δεν εχουν παντα την σφραγιδα του δεσμου αιματος. Ουτε οι δεσμοι αιματος υπαγορευουν ισχυρες σχεσεις. Ειτε με τον παραγοντα της βιας, ειτει χωρις αυτον.Μια ματια και εξω απο το δικο σου οικογενειακο περιβαλλον, νομιζω θα επιβεβαιωσει κατι τετοιο.