Σχέση εξάρτησης από τον θεραπευτή
Συζήταγα με ένα άτομο που-συμπτωματικά-κάνει ψυχανάλυση κοντά στα έξι χρόνια.Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση,ήταν η φράση που χρησιμοποίησε για την ψυχολόγο του.\"Με αγαπά\"...Του είπα πως δεν είναι αγάπη αυτό,αλλά πως είναι η δουλειά της,ασκεί ένα επάγγελμα.Μου τόνισε πως όχι,πραγματικά τον αγαπά και νοιάζεται γι αυτόν,όχι σαν επαγγελματίας,αλλά σαν συγγενής του.
Αυτή η ψυχολογική συγχώνευση με τον θεραπευτή,γνωρίζω πως αποτελεί σε κάποιο στάδιο της θεραπείας ένα της κομμάτι,απλά αναρωτήθηκα ποιο είναι το νόημα της σύγχυσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία,σε τι βοηθά αυτή η υποκατάσταση τελικά,μήπως αφαιρεί περισσότερο παρά προσθέτει κάτι στη διαδικασία της ψυχανάλυσης;
To θεώρησα υπονομευτικό της διαδικασίας της ίδιας το να μην υπάρχει γνώση των ορίων ανάμεσα στο επιθυμητό(ένα άτομο που να ενδιαφέρεται πραγματικά για μένα)και το πραγματικό(είναι ένα άτομο που με βοηθά στην επίλυση κάποιων προσωπικών μου προβλημάτων).
Έχει κάποιο λόγο ύπαρξης αυτή η συγχώνευση;Είναι στ\'αλήθεια αναπόφευκτο στάδιο ή απλά βολικό;