επενδυοντας στο μελλον...

ανοιγω αυτο το θεμα με αφορμη τα μαθηματα αγγλικων που αρχισα πριν 2 βδομαδες.
γενικα λογω της αγχωδους φυσης μου συχηθως οταν θετω στοχους που μπορουν να επιτευχθουν σε συντομο χρονικο διαστημα ειμαι μια χαρα.
αντιθετως οταν ξεκιναω μια διαδικασια εκμαθησης που απαιτει μεγαλυτερο χρονικο διαστημα αγχωνομαι πολυ.
οταν για παραδειγμα εκανα μαθηματα για το ecdl ενιωθα ασφαλης στην ιδεα οτι θα "ξεμπερδευα" συντομα.
αντιθετως τωρα με τα αγγλικα νιωθω καπως παγιδευμενη.
το οτι θα χρειαστει ενας χρονος τουλαχιστον με αγχωνει και μου φαιρνει σκεψεις του τυπου "και αν υποτροπιασω μεσα σε αυτο διαστημα?" ή "και αν παθουν κατι οι γονεις μου σε αυτο το διαστημα?"΄και πολλα αλλα σχετικα...
ετσι μου 'ρχεται να πω στην καθηγητρια "θελω να δωσω το προφισιενσι εδω και τωρα".λολ και να φανταστειτε οτι εχω αρχισει μονο εδω και δυο βδομαδες.
δεν παω καλα.....
φανταστειτε να ξεκινουσα διδακτορικο πως θα ενιωθα...λολολ

εγω παντως εδωσα ενα απτα δυσκολοτερα μαθηματα της σχολης μου πριν 2 μερες και τ απηγα καλα. Διαβαζα /το ειχα στοχο ολο το 6μηνο ( σαββατα κυριακες) κ η ικανοποιηση που πηρα ειναι απεριγραφτη. Σιγα σιγα βαζε μεγαλυτερους χρονικα στοχους και θα τα καταφερεις κ διδακτορικο αν το θες, εγω το πιστευω! βημα βημα μπορεις κ αστα λολολ :p

τελικα ρωτησα την καθηγητρια ποτε υπολογιζει οτι θα ειμαι ετοιμη να δωσω και μου ειπε το φθινοπωρο.δλδ σε λιγοτερο απο εναν χρονο.αυτο με ανακουφισε αρκετα μπορω να πω:)

θα ηθελα βεβαια να ειχα μεγαλυτερη δυνατοτητα συγκεντρωσης, ωστε να βγαζω περισσοτερη υλη, αλλα το κωλοαγχος και η κολοκαταθλιψη με πανε πολλες φορες πισω.:(

σκεφτομαι ωρες-ωρες ποσο καλη και μελετηρη μαθητρια ειχα υπαρξει κανοντας τη συγκριση με το παρον και μελαγχολω πολυ....

νιωθω οτι ειμαι μια αλλη αμελι σε συγκριση με το παλελθον.
ή μαλλον οχι μια αλλη....η ιδια αλλα με τις μπαταριες μισο-αδειες...

παντως το παλευω.