Quote:
Originally posted by RainAndWind
Τι ωραίο θέμα άνοιξες ρε Keep.Και με πόσο εύστοχες λέξεις-αίσθηση πλαστικού.Ναι,κι εγώ έχω κάνει την ίδια ακριβώς σκέψη,αρκετές φορές.
Βέβαια,εγώ το έχω ονομάσει\"φόβος τσαλακώματος\",λολ.
Συνήθως η διαίσθησή μου πάει αρκετά καλά,δηλαδή είμαι περισσότερο στην πλευρά της διαίσθησης παρά της λογικής σαν άτομο.Τις περισσότερες φορές \"οσφρίζομαι\"όσα γράφει ένα μέλος και βασίζομαι πολύ στην ικανότητα αυτή για να μπω στον τρόπο σκέψης του άλλου,να σκεφτώ τι μπορεί να εκφράζεται που όμως δεν ειπώνεται.
Και να πω την αλήθεια,η αίσθηση πλαστικού στους ανθρώπους δεν είναι του γούστου μου,αδυνατώ να \"ταυτιστώ\"με όλγουειζ μη τσαλακωμένα πλάσματα,τόσο στην πραγματική,όσο και στη διαδικτυακή επικοινωνία.
Για μένα,γιατί πάντα για μας μιλάμε,δεν έχουν σημασία οι τύποι,αλλά η ουσία.Και η ουσία είναι πως ο άνθρωπος που δεν αφήνεται να τσαλακωθεί,σημαίνει πως αισθάνεται την ανάγκη της επίφασης της τελειότητας,έχει σκληρά όρια και περιχαρακωμένες αντιλήψεις γύρω από το ποιες πλευρές του εαυτού του αφήνει να διαφανούν,πολλά πρέπει που κρατιούνται ως τοτέμ,πολύ μπότα ρε παιδί μου,λολ.
Υπάρχει φόβος κάτω από την αίσθηση του πλαστικού,φόβος απώλειας του ελέγχου,έτσι το κρίνω.Μπορεί όμως κανείς να ταυτιστεί με το τέλειο;Όχι.Θα το θαυμάσεις,θα το κορνιζάρεις,αλλά δεν θα ταυτιστείς μαζί του,γιατί δεν μπορεί να αγγίξει χορδές σου βαθύτερες.
Μία καλή αρχή για να πάμε στην αλήθεια μας,είναι να παραδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε ευαλωτότητες,τρωτά σημεία και ρωγμές,κενά ή υπεραναπληρώσεις που πονάνε.Υπεραναπλήρωση είναι και η αίσθηση του πλαστικού και δεν αξίζει το τίμημά της στην επικοινωνία με τον εαυτό σου καταρχήν και έπειτα με τους γύρω σου.
Αααχ μαζί με το καφεδάκι πολύ ωραία πήγε κι αυτό το κείμενο! :)