κατάθλιψη και κρίσεις πανικοά

Καλησπέρα σε όλους, είμαι νέο μέλος στο site.. Είδα κάποια θέματα και αποφάσισα και εγώ να σας γράψω για μένα.. Είμαι 24, στα 19 μου εμφάνισα για πρώτη φορά σημάδια κατάθλιψης. Επειδή τρόμαξα με τον εαυτό μου πήγα σε κάποιον ειδικό. Οι γονείς μου το θεωρούσαν αστείο, έλεγαν ότι υπερβάλλω και ότι ήταν λόγω άγχους (γενικά είμαι πολύ αγχώδης, ήταν και το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο τότε). Ο γιατρός μου έδωσε κάποια φαρμακευτική αγωγή, δεν την ακολούθησα και με τον καιρό προσπαθώντας έγινα καλύτερα. Μετά από 3 χρόνια μου ξαναήρθε, σε πιο έντονο βαθμό. Πήγα σε κάποιον ψυχολόγο για 6 μήνες, μου είπε ότι πρόκειται για κρίσεις πανικού με σημάδια κατάθλιψης. Δεν είδα κάποια διαφορά και έτσι πήγα σε κάποιον άλλο γιατρό ο οποίος μου είπε ότι πάσχω από κατάθλιψη βαριάς μορφής. Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε, συναχίζω την ψυχοθεραπεία, είμαι κάπως καλύτερα. Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι εάν κάποιος από σας έχει περάσει κάτι ανάλογο και πώς είναι τώρα γιατί πραγματικά ΄δεν αντέχω άλλο να είμαι δυστυχισμένη.. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι χάνω το μυαλό μου...

Καλό μήνα κατ\'αρχήν.Απο αυτά που εγραψες κατάλαβα ότι αντιμετωπίζεις όλη την κατάσταση δίχως φαρμακευτική αγωγή.πως εχεις βαριάς μορφής κατάθλιψη δεν το καταλαβαίνω.Γράψε μας κάτι περισσότερο για σένα,πως είσαι στην προσωπική σου ζωή αν τέλειωσες με τις σπουδές σουκ.λ.π.Πληροφοριακά θα σου πω ότι δεν πρέπει να πανικοβάλλεσαι,σίγουρα θα ξεπεράσεις αυτή την κακή ψυχολογία.Να είσαι σίγουρη ότι με την κατάλληλη βοήθεια όλα θα ξεπεραστούν αρκεί να βρείς την αιτία.

Γράψε μας και κάτι σχετικό με τη ζωή σου.Έχεις φίλες,φίλο δουλεύεις,γενικά εισαι ευτυχισμένη με τη ζωή σου?Δεν νοίωθω ότι είσαι σε βαρία μορφή κατάθλιψης!!!Βεβαια δεν είμαι και σε θέση να το πω απο την στιγμή που δεν σε ξέρω!!!Αν δεν πίνεις χάπια όμως σημαίνει οτι η κατάσταση σου είναι αντιμετωπίσιμη σε μεγάλο βαθμό!
Μερικές φορές ο φόβος μας κάνει να νοιώθουμε πολύ αδύναμες!!!

καλημέρα, ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε.. Έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή για 10 μήνες περίπου.. Τους 2 πρώτους ηρεμιστικά+αντικαταθλιπτι� �ά και στη συνέχεια αντικαταθλιπτικά..
Αν με δείτε, δε θα καταλάβετε ότι τραβάω τέτοιο ζόρι, ειλικρινά. Είμαι κοινωνική, έχω φίλους και μάλιστα αληθινούς, και έχω σχέση εδώ και 6μιση χρόνια. Αν δεν έιχα την υποστήριξη του φίλου μου ειλικρινά μπορεί και να μη ζούσα.. Τη σχολή μου παλεύω να την τελειώσω...Οι κρίσεις πανικού που είχα με καθυστέρησαν αρκετά. Δουλεύω και σε μία ιδιωτική εταιρεία. Φαινομενικά δηλαδή όλα είναι καλά. Η θλίψη που νιώθω όμως δεν παλεύεται. Επίσης, έχω σοβαρό πρόβλημα με τους γονείς μου και ειδικά με τον πατέρα μου. Οι γονείς μου χώρισαν στα 14 μου, υπήρχε ένας πανικός στο σπίτι, συνεχώς καβγάδες και όχι σπανίως ξύλο.. Στη μητέρα μου, όχι σε μένα. Αυτό που με κάνει να απορώ είναι γιατί τώρα, οι γονείς μου έχουν 10 χρόνια που είναι χωρισμένοι. Τώρα όλη αυτή η στενοχώρια??

Αγαπητή Φίλη, πραγματικά θα πρέπει να χαλαρώσεις λίγο και πίστεψέ με όλα θα λυθούν διά μαγείας.
Μην σου φαίνεται αστείο, διότι πέρασα ακριβώς αυτά που περιγράφεις σε μεγάλο βαθμό πριν αρκετά χρόνια.
Θα συμπληρώσω πως στην δική μου περίπτωση είχε και άλλες επιπτώσεις, όπως να πάθω κλειστοφοβία, αγοραφοβία και άλλα τινά, και μάλιστα να μην θέλω να κυκλοφορήσω μόνη μου.

Ξαφνικά, και χωρίς φαρμακευτική αγωγή αλλά με θετική σκέψη, νέες δραστηριότητες και ιδιαίτερη πίστη και δύναμη, κατάφερα να ξεπεράσω αρκετά πράγματα, και μολονότι \"αυτό\" εμφανίζεται κάποιες φορές, το αφήνω ... το ζώ....δεν τρέχω.

Μετά από λίγο εξαφανίζεται.

Φυσικά δεν λέω πως κάθε περίπτωση είναι ίδια, και εννοείται πως υπάρχουν ιδιαιτερότητες από τα παιδικά μας χρόνια αλλά δοκίμασέ το, αξίζει τον κόπο να αποφεύγουμε τις φαρμακευτικές αγωγές (όταν επαναλαμβάνω δεν συντρέχει κάτι πιο σοβαρό) και να κάνουμε τον προσωπικό μας αγώνα, έστω και μέσα από σελίδες (όπως αυτή που είμαστε) που βοηθούν ιδιαίτερα.

Δεν μπορώ να τους καταλάβω μερικούς ανθρώπους.Έχουν σχέση,έχουν δουλειά,έχουν κοινωνικό κύκλο και παρ\'όλα αυτά νιώθουν θλίψη.Τί να πουν και άλλοι που απ\'όλα αυτά έχουν μόνο τη θλίψη για παρέα.Είναι να τρελαίνεσαι ώρες ώρες μ\'αυτά που διαβάζεις εδώ.Μάλλον την υποτιθέμενη κατάθλιψη που λες ότι έχεις την κληρονόμησες από τα γονίδια σου,δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση.

Αυτά που περιγράφεις τα ζούσα και εγώ και μακάρι να χώριζαν οι γονείς μου.Είναι για μένα η αιτία να πάρω το καπελακι μου να φύγω να κάνω ενα γάμο για να ηρεμήσω απο την γκρίνα τους καυγάδες.Ομως εκεί ήταν και το μεγάλο μου λάθος.Οχι ηρεμία δεν βρήκα αλλά ούτε αγάπη, ούτε συμπράσταση ούτε συντροφικότητα.Αγώνας διαρκείας είναι η ζωή μου.Δεν ξέρω πως μπόρεσα να ανταπεξέλθω σε όσα με βρήκαν,πως εκανα τόσο υπομονή πως ακόμη υπάρχω.Πάντα πιστεύω ότι η αγάπη μου για τα παιδιά και τα προβλήματα που είχαν με κράτησαν, γιατί άλλος δεν υπήρχε να προσφέρει βοήθεια.Τα 10 τελευταία χρόνια δεν εζησα ετσι αισθάνομαι.Ενας ανθρωπος που ανέπνεε και έπινε τα χάπια για να κρατηθεί.Ομως η όρεξη για ζωή πάντα υπήρχε μέσα μου και αυτό με εκανε να υποφέρω περισσότερο.Μάζεψα τα απομεινάρια μου και προσπαθώ να ανασυγκροτηθώ.Ειλικρινά, εχεις πολλά θετικά για ν΄άφήσεις αυτά που πέρασες να σε ρίξουν τόσο ψυχολογικά.Υπήρξα και εγώ και ακόμη είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος.Η ζωή απο μόνη της είναι σκληρή και άδικη αλλά και τόσο ωραία συγρόνως.Μήπως πρέπει να επανεξετάσεις τα πράγματα;Κρίμα είσαι τόσο μικρή μην αφήνεις να σου φεύγουν τα χρόνια .κάποτε θα δείς ότι δεν αξίζει να χαλάς την ψυχική σου υγεία για κανέναν.

Αγαπητέ Paolo_1 έτσι είναι ακριβώς όπως τα λες...βάζοντας τα κάτω με τη λογική δε μπορώ να βρω κάποια εξήγηση και αυτό είναι που με τρελαίνει ακόμα περισσότερο.. Είναι γεγονός πως η μητέρα μου, η αδερφή μου και η ξαδέρφη μου έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα αλλά όχι τέτοιας έκτασης.. Θα το πιστέψετε ότι από την όλη κατάσταση νιώθω τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερη? Αφήστε που με τις κρίσεις πανικού έχω θέσει υπό τρελή αμφισβήτηση τις νοητικές μου ικανότητες και την ευστροφία μου και μου είναι πολύ πιο δύσκολο πλέον να συγκεντρωθώ και να διαβάσω.. Μόλις πιάνω βιβλίο νιώθω κάτι να με πνίγει και τρέμω στην ιδέα ότι από στιγμή σε στιγμή θα νιώσω το μυαλό μου να χάνεται.. Ίσως σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά αλλά πιστέψτε με , πάει 2 μιση χρόνια αυτή η ιστορία.. Giwta2, πώς είσαι τώρα? Υπάρχουν στιγμές που καταρρέεις? Πώς το αντιμετωπίζεις? Πάντως ειλικρινά αν δεν το έχεις περάσει δε μπορείς να το καταλάβεις.. Περιττό να σας πω ότι ο πατέρας μου απορεί με την όλη κατάσταση και το αντιμετωπίζει γελώντας, κατηγορώντας με ότι είμαι δειλή, άβουλη κτλ. , κάτι που πραγματικά με επηρεάζει πολύ αρνητικά..

Τι λες κορίτσι μου σε καταλαβαίνω και απο προσωπική εμπειρία και βιώματα αλλά και απο την μεριά της μάνας βλέποντας και το παιδί της να περνάει κατάθλιψη.Σίουρα χρειάζεσαι βοήθεια αφού λες ότι εχεις πάρει και αγωγή.Πήγαινε στον γιατρό σου μήπως και πρέπει να συνεχίσεις ή να την αλλάξεις.Εχω κόρη 24 χρόνων και σε καταλαβαίνω.Φυσικά αντιμετώπισα τελείως διαφορετικά την κατάσταση της κόρης μου.και εγγώ σε αυτόν τον τομέα δεν είχα βοήθεα απο τους δικούς μου.Παράλληλα είχα πολλά και χρόνια προβλήματα.Άμέτρητες φορές νόμιζα πως άνοιγε η γή να με καταπιεί γιατι΄είχα να αντιμετωπίσω θέματα υγείας.Επεσα πολλές φορές και ξαναθηκώθηκα.Και κάθε φορά πιο χαμηλά έπεφτα αλλά μόνη μου έπρεπε να σηκωθώ πάλι.Ειναι ωραία τώρα που εγινα 50 και εχασα τα καλύτερά μου χρόνια;Εσύ εχεις τόσα να κάνεις η ζωή είναι μπροστά σου.Εγώ γυρνάω 30 χρόνια πίσω και δεν είμαι πουθενά στην κυριολεξία και ακόμη προσπαθούν να μου κλέψουν ότι απέμεινε.Τώρα αντιστέκομαι δεν εχω περιθώρια ούτε μέρα να τους χαρίσω.Πονάω πολύ ακόμη και σήμερα φαίνεται πως εν είμαι καλά,αλλά το πολεμάω.Εκλεισα μήνα που δεν παίρνω φάρμακα.δεν κοιμάμαι το ξέρω αλλά είπα οκ ότι ώρα με πιάσει ο ύπνος θα κοιμηθώ.Κοίτα να πάρεις βοήθεια απο τον ειδικό.ισως οι γονείς σου να μην μπορούν ή δεν ξέρουν πως να σε βοηθήσουν.και εγώ που εκανα ότι μπορούσα πάλι παράπονα ακούω.Σημασία εχει να το πιστέψεις η ίδια ότι πρέπει μόνη σου να το παλέψεις.Σου εύχομαι το καλύτερο μέσα απο την καρδιά μου.

Αγαπητή giwta2, ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες μαζί μου. Θα ήθελα να μάθω απόψεις και άλλων μελών, να δω πώς το βλέπουν το πράγμα. Επειδή νιώθω μόνη μου σε όλη αυτήν την ιστορία, πιστεύω πως γνώμες από άτομα που έχουν περάσει τα ίδια περίπου βοηθούν ιδιαίτερα. Ρε παιδιά, υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη? Γιατί φοβάμαι πως δε θα ξαναγίνω ποτέ χαρούμενη..

chr1986,

σχετικά με το post σου ότι δεν συνεννοείσαι με τους γονείς σου που έχεις ποστάρει στο θέμα \"βαθμοί\" του VAsiliD, έγραψα 2 κατεβατά για την περίπτωση του βασίλη. Στο δεύτερο μου post, το δεύτερο μισό κείμενο έχω μια απάντηση για το πρόβλημα τι κάνουμε με γονείς. Αν ενδιαφέρεσαι, μπορείς να ρίξεις μια ματιά.

thanks a lot lucifer, ενδιαφέρουσα η άποψή σου.. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω την όλη φάση σαν \"παιχνίδι\", ίσως θα έπρεπε για να χαλαρώσω λίγο..Πες με χαζή, πες με αφελή αλλά προσπαθώ να τους κάνω να καταλάβουν... Δε μπορεί ρε γαμώτο, παιδί τους είμαι!! Πιο πολύ τους ενδιαφέρει η εξωτερική μου εμφάνιση και να μην καθυστερήσω να πάρω το πτυχίο μου -για να μη λέει ο κόσμος εννοείται- παρά να με βλέπουν καλά??

Quote:

---

Originally posted by chr1986
thanks a lot lucifer, ενδιαφέρουσα η άποψή σου.. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω την όλη φάση σαν \"παιχνίδι\", ίσως θα έπρεπε για να χαλαρώσω λίγο..
η λέξη παιχνίδι δεν είχε την έννοια του: παιχνίδι, όπως το εννοούμε όταν είμαστε παιδιά, πχ το τρενάκι είναι ένα παιχνίδι, είχε την έννοια του παιγνίου όπως χρησιμοποιείται στη θεωρία παιγνίων (game theory), αν έχεις ακούσει καθόλου. Παίγνιο λοιπόν, είναι μια κατάσταση που τα διάφορα μέλη της αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Παίγνιο μπορεί να είναι λοιπόν, η σχέση μεταξύ 2 ατόμων. Παίγνιο μπορεί να είναι μια παρτίδα σκάκι. Παίγνιο ΔΕΝ είναι εσύ και το πακέτο σημειώσεις που πρέπει να διαβάσεις για την εξεταστική σου. Στην περίπτωση του παραδείγματος με τις σημειώσεις, το τι θα κάνεις εσύ με τις σημειώσεις, εξαρτάται μόνο από εσένα. Οι σημειώσεις είναι ένα άψυχο αντικείμενο, δεν έχουν δικό τους λόγο. Όμως στο παίγνιο, στην σχέση, για παράδειγμα, εσύ μπορεί να κάνεις κάποιες κινήσεις, κάνει κινήσεις όμως και ο άλλος και αναπτύσσεται μια δυναμική αλληλεπίδρασης μεταξύ των 2 ατόμων.
Πες με χαζή, πες με αφελή αλλά προσπαθώ να τους κάνω να καταλάβουν... Δε μπορεί ρε γαμώτο, παιδί τους είμαι!! Πιο πολύ τους ενδιαφέρει η εξωτερική μου εμφάνιση και να μην καθυστερήσω να πάρω το πτυχίο μου -για να μη λέει ο κόσμος εννοείται- παρά να με βλέπουν καλά??
Το πώς το βλέπουν οι γονείς σου είναι θέμα τον γονιών σου. Εσύ δες το όπως εσένα σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Επίσης αναφέρεις ότι δουλεύεις. Αυτό σημαίνει ότι βγάζεις κάποια χρήματα και δεν εξαρτάσαι εντελώς από τους γονείς σου. Θα το καταλάβαινα να σου γκρινιάζουν, αν σε συντηρούν. Όσο πιο ανεξάρτητη γίνεσαι όμως, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να τους δίνεις λόγο για τις επιλογές σου. Τώρα, το αν αυτοί τα βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, αυτό εσένα γιατί σε στρεσάρει τόσο πολύ? Αυτό ίσως είναι μια καλή ερώτηση να σκεφτείς.

---

Κατάλαβα το πώς χρησιμοποίησες τον όρο \"παιχνίδι\". Αυτό λέω, ότι δε μπορώ να βάλω στη σχέση μου με τους γονείς μου την έννοια της στρατηγικής ή του \"παιγνίου\" εάν θέλεις. Τη βλέπω ως ανθρώπινη και συναισθηματική σχέση , με αποτέλεσμα να μη μπορώ να δράσω ψύχραιμα. Με στρεσάρουν τα γεμάτα απογοήτευση με τις επιλογές μου σχόλια που κάνουν και κυρίως το βλέμμα τους...Όσο φαντάζομαι τί μπορεί να σκέφτονται...μου έρχεται να βάλω τα κλάματα..