Το δικο μου προβλημα (μεγαλο ποστ)
Γεια σας.Ειμαι 26 χρονων και τα τελευταια 4 χρονια εχω μια μαλλον ιδιοτροπη φοβια που με ταλαιπωρει.Συγχωρεστε με αν το θεμα που θα αναπτυξω αναφερεται και σε αλλη ενοτητα του φορουμ (σχεσεις-χωρισμοι) αλλα εχει συνδεση.Ειναι λοιπον φοβια με τους κεραυνους-καταιγιδες,αλλα δεν ειναι τοσο απλο οσο φαινεται.Ξεκιναει απο αλλου.
Οταν ημουνα μικρος οπως και πολλοι ανθρωποι ειχα και γω εναν φοβο με τις καταιγιδες και γενικα τους δυνατους αποτομους θορυβους.Οταν μεγαλωσα πλεον δεν φοβομουν πια.Μαλιστα οποτε θα χε καμια καταιγιδα πηγαινα στο παραθυρο και παρακολουθουσα ενω καθησυχαζα την μητερα μου που φοβοταν.
Οταν ημουν 20 χρονων ερωτευτηκα μια κοπελλα σφοδρα.Σε σημειο να αποκλειω καθε πιθανοτητα για απορριψη γιατι την ηθελα παρα πολυ.Γενικα εκεινη την περιοδο ημουνα πολυ ξεγνοιαστος.Μολις ειχα αρχισει την σχολη και γενικα ενιωθα δυνατος και ωραια.Ετσι λοιπον σιγα σιγα εκανα την προσεγγιση μου στην κοπελλια και αποφασισα να πολεμησω για να την κατακτησω.Τελικα τα καταφερα,τα φτιαξαμε,μετα απο εναμισι χρονο + και αφου ανακαλυψα οτι ηταν και αυτη ερωτευμενη μαζι μου,αλλα δεν ηταν ευκολο γιατι φοβοτανε,δεν ειχε ξανακανει σχεση.
Και απο κει και περα αρχισε το κακο.Εκεινη ηταν ανασφαλης για τα παντα σχεδον και εγω προσπαθουσα να την παρηγορησω σε διαφορα θεματα αλλα και να την κανω να νιωσει ασφαλης.Καμποσες φορες τσακωθηκαμε για ανουσια πραγματα.Εκεινη φοβοταν να ολοκληρωσουμε την σχεση και εγω πλεον δεν αντεχα αλλο.Την ηθελα παρα πολυ.Ωσπου εκανα μεγα λαθος και για να κανω τον εαυτο μου να αντεξει ειπα οτι θα αφοσιωθω σε αλλα πραγματα,οπως π.χ στον υπολογιστη η οτι αλλο δεν θα με εκανε να σκεφτομαι αυτα.Και σιγα σιγα εκλεινα αυτα τα συναισθηματα.Στο τελος και μετα απο 8 περιπου μηνες απο τοτε που τα \"φτιαξαμε\" εκανα το μπαμ.
Μια μερα που την συναντησα ξαφνικα αισθανθηκα αρρωστος.Δεν μπορουσα να προσδιορισω τι ηταν αυτο,αλλα δεν μπορουσα να μαι διπλα της.Κακην κακως γυρισα σπιτι και μεχρι να γυρισω ειχα ψιλο-καταλαβει τι συνεβαινε.Την πηρα τηλεφωνο γιατι ειχε ανησυχησει και της ειπα χωρις περιστροφες οτι δεν αισθανομουν πια το ιδιο γι αυτην.Η αληθεια ειναι οτι εξακολουθουσα να την αγαπω μα δεν μπορουσα και να μαι διπλα της.Και τοτε συνηδητοποιησα και θυμηθηκα οτι τελευταια οταν ημασταν μαζι με επιανε κατι σαν αρρυθμια,χτυπουσε η καρδια μου εντονα και ακανονιστα ωσπου μου περναγε και ενιωθα καταβεβλημενος.Τωρα το εξηγω οτι ηταν ολο αυτο ενα μπουχτισμα που το κρατουσα μεσα μου και ξεσπασε ετσι.
Καναμε καποιες προσπαθειες αλλα χωρις αποτελεσμα.Οποτε ημουν διπλα της δεν ενιωθα καλα.Ετσι μετα απο 3-4 μηνες το τελειωσα οριστικα και ηταν πολυ δυσκολο να το κανω.Απο τοτε δεν την εχω ξαναδει.
Και εδω ερχεται η φοβια για την οποια μιλησα στην αρχη.Λιγο πριν γινουν αυτα τα γεγονοτα και πριν κανω το \"μπαμ\" ειχαμε παει μια βολτα στο παρκο.Εκει εβλεπα απο μακρυα αστραπες.Και με επιασε ενας φοβος εκενη τη στιγμη γιατι ηξερα οτι δεν ηταν ασφαλες να καθομασταν στο παρκο κατω απο τα δεντρα αν ερχοταν καταιγιδα.Της το ειπα αλλα ητανε ανενδοτη.Ηθελε να κατσουμε εκει.Και με επιασε μεγαλυτερος φοβος.Τελικα η καταιγιδα δεν ηρθε.Ηρθε μια μερα μετα που ημουνα σπιτι.Και με επιασε φοβος.Εβλεπα αστραπη και φοβομουνα.Ακουγα τον κεραυνο και με επιανε συγκρυο.Με πηρε η κοπελλα τηλεφωνο γιατι φοβοτανε και φοβομουνα κι εγω.Με επιανε πανικος.
Ε απο τοτε με εχει πιασει φοβια.Και μονο στη σκεψη οτι πλησιαζει καταιγιδα με πιανει συγκρυο.Βλεπω αστραπη και η καρδια μου χτυπαει τρελα λες και θα σταματατησει.Βαζω ακουστικα στα αυτια με τερμα την μουσικη (με κινδυνο να παθω ζημια στην ακοη) για να μην ακουω τον χαλασμο.Τρεμω στην ιδεα του να πεσει διπλα κεραυνος.Με πιανει σχεδον κριση πανικου.Δενεται ο λαιμος μου κομπος,και με πιανει η κοιλια μου.Με το που θα σκοτεινιασει επικινδυνα ο ουρανος ψυχοπλακωμα.Εχω γινει ερασιτεχνης μετεωρολογος για να ξερω ποτε ακριβως μπορει να χουμε καμια καταιγιδα.
Στην αρχη δεν ηταν τοσο εντονο.Οσο περναει ο καιρος ομως γινεται χειροτερο.Και δεν βοηθαει και ο καιρος.Εχει ξεφυγει τελειως,εχουμε καταιγιδες πολυ συχνα στην Αθηνα τα τελευταια χρονια.Και οπως ειναι φυσικο αυτο με παει πισω σε πολλα πραγματα.
Τοτε σε εκεινο το παρκακι κατι εκανε μεσα μου κλικ.Ισως συνεδεσα την αστραπη με ολο το ψυχολογικο μπουχτισμα που ειχα μεσα μου τοτε και δεν το ειχα καταλαβει.Και δεν μπορουσα να το καταλαβω ημουνα σαν τυφλος.
Ανα καιρους ομως και στιγμες αισθανομαι αυτο το πλακωμα στο στηθος.Διαρκει λιγο,αποστρεφω τις σκεψεις μου αλλου.Νομιζω οτι δεν εχω ξεπερασει αυτη την σχεση.Και ισως ειναι ενα μερος του προβληματος.Δεν εχω παει σε ψυχολογο.Το σκεφτομαι αρκετες φορες αλλα δεν εχω κανει το τολμημα.Γενικα παντως αισθανομαι αδυναμος.Οσο δυνατος αισθανομουνα τοτε που πρωτοαρχιζε αυτη η σχεση τωρα αισθανομαι σαν μου ρουφηξανε ολη την δυναμη απο μεσα μου.Σαν να εδωσα τα παντα σε εκεινη και τωρα να μην μου εχει μεινει τιποτε.
Ειναι και δικο μου το λαθος το ξερω.Και δεν κατηγορω εκεινη.Ετσι γινανε τα πραγματα.Φυσικα καπου μεσα μου πιανω καμια φορα τον εαυτο μου να της τα \"ψελνει\",αλλα προσπαθω να μην το κανω,γιατι ειναι λαθος.
Αυτο που με χαροποιει ειναι βεβαια οτι αυτα δεν τα χα και πριν.Ουτε αυτη την stormphobia οπως λεγεται αγγλιστι ουτε ολα αυτα τα συνεπακολουθα απο τον χωρισμο αυτον.Ετσι πιστευω οτι οπως ηρθανε ετσι και θα φυγουνε.Εχω το κακο και ειμαι πολυ συναισθηματικος και σκεφτομαι πολυ.Γι αυτο πιθανον και γινονται αυτα.Αλλιως μπορει να μην ειχα ασχοληθει περεταιρω με αυτη την κοπελλα.
Συγγνωμη για το μεγαλο ποστ και ευχαριστω οποιον αντεξε να διαβασει ως εδω.Επρεπε να τα πω αυτα.Να στε ολοι καλα
