Και μετα σιωπη...

Θα ειμαι οσο το δυνατον πιο συντομη και ακριβης,χωρις μελοδραματισμους η συγκινησιακα φορτισμενο κλιμα.Πριν απο 3 περιπου χρονια γνωρισα εναν αντρα 5 χρονια περιπου μεγαλυτερο μου,απο αυτους που ξερετε δεν χρειαζονται μεγαλη προσπαθεια για να τους ερωτευτεις. Ηταν ομορφος, με χιουμορ και μια αναλαφρη διαθεση για τη ζωη,ιδιαιτερα εκδηλωτικος και τρυφερος.Με παραξενεψε οταν μου ειπε πως γενικα δεν εκανε σχεσεις και πως η μεγαλυτερη ειχε κρατησει ενε χρονο κι αυτο επειδη η κοπελα ηταν σε αποσταση.
Πολυ συντομα ηθελε να με γνωρισει στους δικους του και αντιστοιχα να γνωρισει την οικογενεια μου.Η αληθεια ειναι οτι πισω απο τη πολυ ομορφη εικονα που διναμε τα πραγματα δεν ηταν τοσο ροδινα. Η σεξουαλικη μας ζωη ειχε αρκετα προβληματα,πολλες φορες δεν μπορουσε να ανταποκριθει για μεγαλο διαστημα,αλλα το ειχα αποδωσει και σε καποια προβληματα υγειας που αντιμετωπιζε(αναπνευστικα) Μετα απο τρια χρονια μου ειπε ξαφνικα πως θελει να μεινει μονος και πως δεν μπορουμε να προχωρησουμε.
Το περιεργο ειναι πως οταν βρεθηκαμε για να συζητησουμε μετα απο αυτο(ξερετε πως ειναι το κλιμα σε τετοιες περιπτωσεις)καταληγαμε στο κρεβατι και μαλιστα χωρις να εχει κανενα προβλημα.Ειχα ομως την ατυχια η ευτυχια να μαθω πως με ειχε απατησει στον εναμιση χρονο περιπου με μια αλλη,πως ψαχνοταν γενικως και μεσω διαδικτυου για κοπελες και πως περιστασιακα ειχε παει και με εκδιδομενες.Δε μπορω να περιγραψω πως ενιωσα οταν συνειδητοποιησα τι ακριβως συνεβαινε πισω απο τη πλατη μου.
Αρχικα σκεφτηκα πως δεν γινοταν να μη με αγαπαει καθως ειχαμε περασει τοσο καιρο μαζι και πως ολα αυτα ειχαν συμβει σε μια προσπαθεια επιβεβαβιωσης απο μερους του δεδομενων των προβληματων που αντιμετωπιζαμε.Σκεφτηκα πως ηταν δεσμοφοβικος και πως να μην ειναι αφου εξακολουθουσε να μενει μαζι με τους γονεις του σε ενα λευκο γαμο οπου κυριαρχουσε η ενταση και μια μητερα που ανεχοταν ασχημη συμπεριφορα και προσβολες.
Οταν ζητησα απαντησεις φυσικα αρνηθηκε τα παντα.Τελευταια εχουμε να μιλησουμε περιπου ενα μηνα,δεν ειναι πως θα ηθελα να ειμαστε ξανα μαζι,αλλα με θλιβει αφανταστα το γεγονος οτι περασα τοσο καιρο με εναν ανθρωπο με τον οποιο πια δεν υπαρχει καμια επικοινωνια.Αισθανομαι μια ματαιωση ισως,το μονο που ηθελα ηταν να του κανω καλο και σε αυτη τη προσπαθεια τραυματισα τον εαυτο μου.Οταν του ειπα πως θα μπορουσαμε να μιλαμε μου αντιπροτεινε να βρισκομαστε περιστασιακα για σεξ και οταν αρνηθηκα και ματα ξαναεπικοινωνησα μαζι του με κατηγορησε πως εχω εμμονη.
Τωρα σκεφτομαι πως τελικα μπορει να υπαρχουν ανθρωποι των οποιων το σκοταδι κρυβει το απολυτο κενο.Ευχαριστω για το χωρο το site και τους αναγνωστες για το χρονο τους.