Υπουλη ασθενεια ρε παιδακι μου..

Καλησπερα σε ολους. Ο λογος που γραφτηκα στο φορουμ ειναι γιατι στην φαση της καταθλιψης αισθανομαι πολυ μονος μου. Τοσα χρονια εχω δοκιμασει τοσα πολλα πραγματα για να μπορεσω να δημιουργησω ενα παραγωγικο μοντελο ζωης και παντα οπισθοδρομω οπως συμβαινει με τους περισσοτερους με αυτη την παθηση. Τα φαρμακα μου λειτουργουν αρκετα μπορω να πω αλλα παρ'ολ'αυτα αισθανομαι (στην φαση της καταθλιψης παντα) οτι η ζωη μου ειναι μια αποτυχια. Φαυλος επαναλαμβανομενος κυκλος. Το "θετικο" ειναι οτι η παθηση στη δικη μου περιπτωση εμφανιζει ξεκαθαρη περιοδικοτητα οποτε εχω 3-4 μηνες απολυτης ευτυχιας, 2 μηνες νορμαλ, 3 μηνες μελαγχολικης διαθεσης και 3 μεγαλης πτωσης. Ευτυχως επισης εχω μια δουλεια που δεν απαιτει κατι το ιδιαιτερο.
Δυστυχως δεν εχω μιλησει για την κατασταση μου ουτε σε φιλους ουτε σε γονεις. Καποιες αποπειρες στο παρελθον με επεισαν οτι δεν ειναι κατι που καποιος απο την απ'εξω μπορει να συναισθανθει. Κι'αυτο οδηγει στη μοναξια!!!! Θα ηθελα πολυ να γνωρισω ανθρωπους που να αισθανονται οπως εγω για να μπορω να εχω μια ουσιαστικη επικοινωνια μαζι τους.
Οπως θα εχετε καταλαβει τωρα διανυω την κατωτερη μου φαση.
Περιμενοντας τον Απριλιο λοιπον...

Αληθεια, υπαρχει καποιος που να εχει διαμορφωσει ενα πετυχημενο μοντελο ζωης μ'αυτη την ασθενεια; Κι'αν ναι ποιοι ειναι οι κοινωνικοι παραγοντες που συνδυαζει και το πετυχαινει; Εννοώ πέρα από τα φάρμακα.

Ευχαριστώ!

Καλησπέρα BenBen, κάτι τέτοιο με οδήγησε και μένα να γραφτώ στο forum αυτό. Είμαι 2μιση χρόνια σε κατάθλιψη και η πτώση σε μένα γίνεται σε περιόδους εξεταστικής (είμαι φοιτήτρια). Δε μπορώ να διαβάσω, το μυαλό μου είναι θολωμένο, σκέφτομαι ότι ήδη όλη αυτή η ιστορία με έχει πάει πίσω και καταρρέω... Έχω δοκιμάσει διάφορους τρόπους μπας και ισορροπήσω αλλά τίποτα ακόμα. Έχεις καταλάβει τί σε οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση? Γιατί εγώ ακόμα αναρωτιέμαι. Πας σε κάποιον ειδικό? Μιλάτε? Σε βοηθάει?

Κοιτα εγω παντα ετσι ημουνα. Πανω κατω. Αλλα ειναι κατι που δε με χαλαει να σου πω την αληθεια (περα απο το τριμηνο που ειναι πολυ κατω). Τωρα οσο για τους ειδικους απο την προσωπικη μου εμπειρια μπορω να σου πω οτι εχω απογοητευτει. Ειναι αρπαχτικα με ολη τη σημασια της λεξης. Δε σε βλεπουν σαν ανθρωπο αλλα σαν πορτοφολι. Μακαρι να κανω λαθος. Αυτο που με βοηθαει εμενα ειναι η κοινωνικη συναναστροφη, κοινωνικες δραστηριοτητες, χομπι, μαθηματα σε διαφορα αντικειμενα στα οποια πρεπει να βρισκεσαι. Οταν πεφτεις δεν μπορεις να κανεις και πολλα πραγματα, αλλα αν ενταχθεις σε μια κοινωνικη δραστηριοτητα π.χ. μαθηματα χορου, ακομα κι\'αν αποδιδεις λιγο, στην ψυχολογια σου ειναι κρατημα γιατι επικεντρωνεις το μυαλο σου αλλου. Εμενα αυτο με βοηθαει. Μου αρεσουν παρα πολλα πραγματα και ευτυχως μπορω και τα κανω σ\'ενα ικανοποιητικο ποσοστο. Τωρα εσυ δεν ξερω τι εχεις; Καταθλιψη η διπολικη διαταραχη. Να ξερεις παντως οτι η κοινωνικη δραστηριοτητα οπου πρεπει να κανεις κατι ανεξαρτητως επιδοσης ειναι το καλυτερο φαρμακο για τιν καταθλιψη.. Τι λες?

Δεν ξέρω ειλικρινά.. Κατάθλιψη έχω, έπαιρνα και αγωγή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν μπορώ να αποδεχτώ τον εαυτό μου σε αυτήν την κατάσταση, δεν ήμουν έτσι εγώ. Είμαι εντελώς αδύναμη, με μυαλό μπλοκαρισμένο. Έχω βάλει κιλά, η σχολή χάλια, δε μπορώ να συγκεντρωθώ και είμαι πολύ ανήσυχη διαρκώς. Άσε που μέσα στο σπίτι δεν καταλαβαίνει κανείς την κατάσταση. Απλά νιώθω πως δε θα βγω ποτέ από αυτό το λούκι. Δε μου αρέσει τίποτα από τον εαυτό μου αυτήν τη στιγμή. Σε μαύρισα και άλλο, ε??

Quote:

---

Originally posted by BenBen
Θα ηθελα πολυ να γνωρισω ανθρωπους που να αισθανονται οπως εγω για να μπορω να εχω μια ουσιαστικη επικοινωνια μαζι τους.

---

καλησπέρα.
ρίξε μια ματιά εδώ:
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=4972
είμαι κι εγώ διπολικός. αν είσαι θεσσαλονίκη μπορούμε να τα πούμε και από κοντά αν θες.
υγ:σου έστειλα και u2u.