Μόνη λύσις είναι η εξέγερση...

Αισιοδοξούν, φίλοι τινές, βλέποντας και ακούγοντας όλο αυτό το υποκριτικό αλαλούμ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης καθώς και το ολίγιστον των ανθρώπων που ευρίσκονται στις τάξεις τους, ότι παρήλθεν ο καιρός του δικομματισμού.

Σφάλλουν, να με συγχωρούν, σφάλμα μέγα. Είναι στην ανθρώπινη φύση (δειλία μήπως;) να οχυρωνόμαστε πίσω απ' αυτούς που κατέχουν την εξουσία. Γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αποκομίσουμε όφελος τι από τους εναλλασσόμενους κυβερνώντες.

Εξάλλου, για να δοθεί ένα νόημα στη ζωή, πρέπει πάντα κάποιον να έχεις απέναντι. Το ίδιο δεν γίνεται και στο ποδόσφαιρο; Ουδέποτε φαίνεται να εκλείπει τούτη η αντιπαλότης απ' τ' ανθρώπινα.

Γιατί πώς αλλιώς θα ουρλιάξει κάποιος την ολιγότητά του, την έλλειψη νοήματος, την απέχθεια προς τη σκέψη και τον στοχασμό; Τα αντίπαλα πολιτικά και ποδοσφαιρικά στρατόπεδα είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος, το μεγαλύτερο εφεύρημα των εξουσιών. Το θέαμα αμβλύνει τον κριτικό νου, τον αποδιοργανώνει, τον εξουδετερώνει εν τέλει και ας νομίζει αυτός (ο κριτικός νους) ότι υπάρχει, στηλιτεύει, αμφισβητεί, επαναστατεί.

Είναι οιονεί γελοίον κάποιος να σφαδάζει στα γήπεδα ή στην τηλοψία και μετά να γυρίζει στο σπίτι του και να οδύρεται για την απώλεια ενός ποιητή. Μερικοί, βεβαίως, επαναπαύονται. Nομίζουν μπορούν να συνδυάσουν τα δύο φαινόμενα-πράξεις. Το θέαμα έχει διαβρώσει -έτσι τουλάχιστον φαίνεται- το είναι μας εξ απαλών ονύχων, από τότε που μας εμφυτεύουν πρότυπα. Και ο γονέας-πρότυπο στον χώρο του θεάματος κινήθηκε, κινείται.

Πώς να πεισθεί κάποιος ότι πιθανώς υπάρχει εναλλακτική λύση πέραν της κρατούσης; Oι οικολόγοι ορειβατούν ή ποδηλατούν και οι αναρχικοί σπάζουν καμιά τζαμαρία.

Μόνη λύσις είναι η εξέγερση, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Σοβαροί άνθρωποι (στην εξουσία) δεν υπάρχουν, δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν υπάρχει τίποτε σοβαρό στην κοινωνιοσφαίρα και ας νομίζουν μερικοί σοβαροφανείς ότι είναι σοβαροί...

Ερμαια, λοιπόν; Ναι, με εξεγερτικόν όμως μειδίαμα...