φοβαμαι να ξαναζησω...

..επειδη η υποθεση του να μοιραστω -εστω και γραπτα σε αγνωστους- το φοβο μου αυτο, σηκωνει τσιγαρο... τσαφ!

το παρελθον μου περιλαμβανει δυο παταγωδως αποτυχημενες σχεσεις και τρεις αποπειρες αυτοκτονιας... η πρωτη σχεση μου προκαλεσε πολλες ψυχολογικες διαταραχες με βασιλισσα τους τη κριση πανικου...

ζω με τη κριση πανικου σα να ειναι η καλυτερη μου φιλη.. οφειλω βεβαια να παραδεχθω οτι τα τελευταια 2 χρονια με εχει ξεχασει καπως κι αυτο απο δικες μου προσπαθειες μακρια απο φαρμακευτικες αγωγες..

βρισκομαι ομως τωρα στη φαση ανακαταταξης της ζωης μου.. προσπαθω να ανοιχτω και να επικοινωνησω με τους γυρω μου οπως πριν, αλλα με δυσκολια... ειδικα οταν οι γυρω προσπαθουν να με πλησιασουν ερωτικα..

εχω καταφυγει στη λυση του περιστασιακου σεξ.. απο μακρια κι αγαπημενοι.. το προβλημα ομως ειναι οτι σιγα σιγα θελω να ξαναγυρισω στο παιχνιδι των σχεσεων, αλλα βλεπω οτι δε μπορω..

μολις κανω σεξ με καποιον, εχω τασεις φυγης.. κι αυτο γιατι εχει παψει να ειναι "εργαλειακο" στο μυαλο μου... συχνα πιανω τον εαυτο μου να αναζητα πιο "εγκεφαλικη" επικοινωνια και να εχω τασεις να δεθω με το ατομο με το οποιο γινεται...

τον τελευταιο καιρο, κανω περιστασιακο σεξ με εναν συγκεκριμενο.. κι εχω αρχισει μαλλον τα πραγματα να τα βλεπω λιγο διαφορετικα.. του εχω κανει βεβαια τη ζωη λιγο δυσκολη, αλλα χωρις να τον αφηνω να καταλαβει οτι συμβαινει κατι τετοιο.. αντιθετως, η συμπεριφορα μου ειναι καπως "γειωτικη" απεναντι του..

τρεμω στην ιδεα να του δειξω τι συμβαινει στο μυαλο μου και μεσα μου κ του φερομαι πραγματικα σαν εργαλειο... (οχι οτι τον χαλαει ;) )

τρεμω ομως και στην ιδεα του να εχω μια σχεση.. θεωρω οτι ετσι οπως ειμαι, δεν ειμαι καλο υλικο για σχεση.. φοβαμαι να ξαναδεθω, φοβαμαι να αφησω καποιον να με πλησιασει συναισθηματικα, εχω υψωσει τειχη γυρω μου και πραγματικα για να τα σπασει καποιος αυτα τα τειχη πρεπει να ειναι τερας υπομονης και ηρωισμου..

αν αφεθω, θα ξαναπληγωθω.. δε μου ειναι ευκολο να νιωσω ουτε ασφαλης για να προχωρησω σε κατι τετοιο, ουτε εχω την ορεξη του ρισκου.. τυπου "ας κανω κατι κι ο,τι γινει"

συνεχως βρισκω δικαιολογιες για να φευγω απο εκει που ειμαι.. αντι να κατσω σαν ανθρωπος να κανω ερωτα, να ερθω κοντα με τον αλλον και να κοιμηθω μαζι του, πεταγομαι απο το κρεββατι, ντυνομαι και φευγω σαν τον κλεφτη..

το "σκαω" με λιγα λογια..

με φοβιζει η εικονα του να ξυπνησω την αλλη μερα κ να τον δω διπλα μου να κοιμαται.. μπορει να μου ερθει να τον φιλησω για να τον ξυπνησω κ να τον καλημερισω... και δε θελω να το κανω αυτο, γιατι ακομα κ για αυτο πρεπει να εχω τρελλα συναισθηματικα αποθεματα... ισως επειδη ειναι εικονα αρρητα συνδεδεμενη με τις σχεσεις που ειχα..

ωρες ωρες νιωθω πολυ περιεργα..
ενω ειμαι στη φαση του να ανοιξω τα χερια μου να αγκαλιασω καποιον κ να τον αφησω να μπει στη ζωη μου, ξαφνικα κοιταω τον εαυτο μου και φοραω εναν στοχο που μπορει ανετα καποιος να πετυχει κ να με ξεκανει.. οποτε τι κανω? κλεινω τα χερια μου και φοραω αλεξισφαιρο..

αυτα ηθελα να πω... ευχαριστω σε οσους βρηκαν την υπομονη να με διαβασουν

Το ίδια ακριβώς συναισθήματα έχω κι εγώ, και έτσι ψάχνοντας για αντίστοιχες περιπτώσεις στο νετ, βρέθηκα στην παρέα σας.

Ενώ έχω την διάθεση για φλερτ, όταν ο άλλος προχωρά στο να μου ζητήσει το τηλέφωνό μου ή να βγούμε με πιάνει πανικός, αρνούμαι και χάνομαι.

Από την τελευταία μου σχέση έχω πληγωθεί πολύ. Η υπόθεση μέσα μου δεν έχει κλείσει. Είμαι γεμάτη ερωτηματικά για το τι πραγματικά συνέβει μια που κάποια μέρα πήρα τηλέφωνο και δεν απάντησε ποτέ. Πίστευα ότι με αυτόν τον άνθρωπο έχτιζα σε γερές βάσεις και αυτή η απότομη και χωρίς εξήγηση εξαφάνισή του με πλήγωσε και με τρόμαξε πολύ.
Στην αρχή έκανα κάποιες προσπάθειες να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά βλέποντας τον αρνητισμό του σταμάτησα να προσπαθώ.
Στο κοινό μας περιβάλλον δεν έδωσε καμμιά εξήγηση ποτέ, και ούτε ποτέ έμαθα τα αίτια για αυτή τη συμπεριφορά.

Νοιώθω ότι δεν έχω κουράγια πλέον να ανοιχτώ σε κάποιον ή να αφήσω κάποιον να με πλησιάσει μήπως και συμβούν τα ίδια μήπως και ξαναπληγωθώ.

Παρά το γεγονός ότι είμαι αρκετά ευπαρουσίαστη και επιτυχημένη και λογικά δεν θα έπρεπε να φοβάμαι το μέλλον, τρέμω την αποτυχία σε βαθμό που να νοιώθω ότι η επόμενη φορά θα με σκοτώσει.

Τρέμω τη μοναξιά, αλλά στη σκέψη και μόνο του τι μπορεί να ξαναπεράσω κάνοντας σχέση πανικοβάλλομαι, με πιάνει στηθάγχη, τρέμω και δεν με κρατούν όρθια τα πόδια μου.

Πως αντιμετωπίζουμε κάτι τέτοιο?